Παίζουν τα λευκά και χάνουν

Ο τύπος έκανε ταινία με ήρωα το Θάνατο να παίζει σκάκι με έναν ιππότη - τι άλλο μένει να πει κανείς μετα; Μόνο ένα πράγμα, ίσως. Ότι το πρόβλημα με τον Μπέργκμαν, όπως και με όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες, ήταν ότι ο ίδιος δεν ήταν "μπεργκμανικός". Τη ζημιά την κάνουν πάντα οι οπαδοί, οι ακόλουθοι, αυτοί που κάνουν στιλ. Εκείνος έκανε απλώς ταινίες, με θέμα αυτά που τον απασχολούσαν: το θάνατο, τον έρωτα, τη φθορά των ερωτικών σχέσεων, τα ψέματα και την καταπίεση στην οικογένεια, τα συναισθήματα και τη σχέση του καθενός με τον εαυτό του. Και φυσικά, την ερωτική επιθυμία, τη νεότητα, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο της ανθρώπινης φύσης.


Η κρατική τηλεόραση ένιωσε την ανάγκη να κάνει αφιέρωμα, στα θερινά είχε ήδη προγραμματιστεί η επανέκδοση του "Σκηνές από ένα γάμο", ενώ συμπτωματικά και το popmatters έγραφε πριν από λίγο καιρό για το ρόλο της μουσικής του Bach στις ταινίες του. Δεν το διάβασα - έτσι κι αλλιώς δεν είμαι πολύ εξοικειωμένος με τον Μπαχ. Αυτό το κομμάτι όμως το λατρεύω. Κι ας μήν ακούγεται σε ταινία του Μπέργκμαν (εκτός κι αν ακούγεται, οπότε θα γίνω ρεζίλι).
ΥΓ. Η τύπισσα δίπλα είναι η Μόνικα - όπως λέμε "Καλοκαίρι με τη Μόνικα"...