19 Ιουλ 2007

Σκέψεις μετά το live των James

I. Το ότι είναι εγκληματικό να βάζεις τους Air να παίζουν ΜΕΤΑ την Τόρι Έιμος (και μετά τους Matisse, παρεμπιπτόντως) το είχαμε επισημάνει όλοι όσοι έχουμε μια στοιχειώδη μουσική παιδεία. Το ότι το έγκλημα θα έφτανε στο σημείο να στερήσει από το κοινό (που πλήρωσε 60 ευρώ) τη συναυλία μιας από τις σημαντικότερες καλλιτέχνιδες της περασμένης δεκαετίας, όμως, με οδηγεί στην επόμενη σκέψη:

ΙΙ. Αυτοί οι τυπάδες στην HotBeez πρέπει να είναι πολύ ερασιτέχνες (και παπατζήδες, άσχετοι, αποτυχημένοι, μισάνθρωποι). Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το ότι στις 7 η ώρα, που ξέρουν ότι θα σκάσει ο πολύς ο κόσμος -και με το θερμόμετρο να γράφει 33 βαθμούς-, να έχουν στήσει μπροστά στην είσοδο αναχαιτιστικά παραπετάσματα σαν αυτά που έβαζαν οι Άγγλοι στα στενά του Ντέρι και του Μπέλφαστ κάθε φορά που έπαιζε διαδήλωση. Ούτε το ότι διάφοροι ηλίθιοι σεκιουριτάδες θα καθυστερούσαν ακόμη περισσότερο το πλήθος που αδημονούσε να μπει στο χώρο της συναυλίας, ζητώντας του να αφαιρέσει τα καπάκια από τα μπουκάλια και να πετάξει τα κουτάκια με τα αναψυκτικά ή τις μπίρες που είχε προμηθευτεί απ' έξω.

ΙΙΙ. Το να είσαι 40 λεπτά στην ουρά για μπεις -και να βλέπεις με την άκρη του ματιού σου την Τόρι στο videowall να εξαντλεί σιγά σιγά το χρόνο της στη σκηνή- είναι λόγος να απαιτήσεις από αυτούς τους ανεγκέφαλους που είχαν για τα καπάκια να σου γυρίσουν πίσω τουλάχιστον ένα εικοσάευρο.

IV. Τελικά από Τόρι πρόλαβα μόνο το "Precious Things". Προσωπικά το θεωρώ ένα από τα αριστουργήματά της. Και μόνο το γεγονός ότι η μοναδική γεύση από το σόου της ήταν αυτή (και μετά πάπαλα...) με κάνει να εξοργίζομαι ακόμη περισσότερο με τους HotBeezάδες.

V. Στις συναυλίες συνήθως ο κόσμος πίνει μπίρα. Άρα, όταν περιμένεις 20.000 λαό και έχεις όλα κι όλα 5 βαρέλια, φροντίζεις τουλάχιστον να υπάρχει κάποιος μπροστά στο καθένα από αυτά που να βγάζει μπίρα συνεχώς. Αν δεν το κάνεις, απλώς θα δημιουργηθούν ουρές. Στην "HotBeez" προφανώς δεν το ήξεραν. Αποτέλεσμα: στο peak της μπιροεπιθυμίας του κοινού (δηλαδή στο βαρετό κομμάτι του φεστιβάλ -λέγε με και "Air") το να σερβιριστείς σήμαινε μιάμιση ώρα (δεν κάνω πλάκα!) στριμωξίδι.

VI. Μία ώρα, λοιπόν, και σαράντα λεπτά μετά -και ήδη φουλ του pissed off για την αξία που είχαν τα 60 ευρώ μου στα μάτια των θλιβερών "καυτών μελισσών" (ωραίο όνομα διάλεξαν, τρομάρα τους)- συνειδητοποιώ ότι οι πιο ωραίες φατσούλες αυτής της πόλης ήταν και πάλι μαζεμένες στο live των James, έξι χρόνια μετά. Τ-shirts με λουλουδόσταμπες, ξανθά κοτσιδάκια, τατουαζάκια που ξεφύτρωναν εκεί που το 2001 υπήρχε μόνο μωρουδιάστικο δερματάκι, havaianas και μιλιτέρ βερμούδες, και όλοι οι γνωστοί σου, όλοι αυτοί που είχες ακριβώς να δεις από εκείνο τον Σεπτέμβριο, αλλά ήξερες ότι θα τους πετύχαινες εκεί και θα χορεύατε πάλι παρέα. Η διάθεση φτιάχνει αμέσως, οι James ξεκινούν με το -κλεμμένο από το "Πες κάτι" του Φίλιππου Πλιάτσικα- "Say Something", όπως συνήθως, και κάποιος μεταφέρει στον zelig ότι ένα πυκνό μπαφοσύννεφο μαζεύεται πάνω από τον Καλατραβικό ουρανό...

VII. Είτε οι φίλοι του zelig έχουν τελείως, μα τελείως στρεβλή εικόνα του τι συμβαίνει τριάμισι μέτρα μπροστά απ' τα μάτια τους, είτε τελείως μα τελείως κατεστραμμένη όσφρηση, είτε απλά ο φίλτατος συν-μπλογκαδόρος μου είναι εμπαθής και τρισάθλιος (δηλαδή αυτό ακριβώς -και το έχετε ήδη καταλάβει όλοι, πλην του "Ομίλου Φίλων Τζαζ Λουτρακίου", του οποίου τα μέλη τώρα τελευταία βολοδέρνουν στα στενάκια του "Πο Πο Culture!")

VIII. Οι James έβγαλαν το 1992 ένα άλμπουμ που θα μείνει στην ιστορία. Κατά τ' άλλα, στουντιακά δεν υπήρξαν ποτέ ένα πολύ σπουδαίο συγκρότημα. Συναυλιακά, όμως, δεν χωράει κουβέντα. Με κάθε τους κομμάτι μαεστρικά στημένο ώστε να ξεσηκώνει ακόμη και τον πιο ξενέρωτο τυχαίο που βρέθηκε εκεί, όταν ακούγεται live, και με την εμβληματική φιγούρα του κύριου Μπουθ να σερβίρει τον -συμπαθητικά- σπαστικό χορό του χωρίς ούτε ντρέπεται ούτε να νοιώθει αυτάρεσκα ότι κάνει κάτι σπουδαίο, το σημαντικότερο πολιτισμικό προϊόν που έχει βγει από τη θλιβερή πόλη που λέγεται Μάντσεστερ κατάφερε να πιάσει λίγο ακόμη χώρο από αυτόν τον ελάχιστο που κρατάω για τις σκέψεις που θα διατηρώ και στην μετά-Αλτσχάιμερ εποχή. Με τη συναυλία του Λυκαβηττού δεν μπορεί να συγκριθεί το χθεσινό live -τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τη συναυλία του Λυκαβηττού- αλλά με τη μέση "φοβερή" συναυλία που έχει ο καθένας στο κεφάλι του και την κουβαλά σαν πρότυπο για να λέει την άλλη μέρα στο γραφείο "πέρασα" ή "δεν πέρασα καλά", το χθεσινό σόου παίζει στα ίσα για ένα ημίχρονο και στο δεύτερο ανεβάζει ρυθμούς και σκοράρει για πλάκα 2-3 γκολάκια!

ΙΧ. H "HotBeez", λέει, διοργανώνει και τη συναυλία του Τζορτζ Μάικλ. Εκεί είναι που θα πέσει πολύ γέλιο...

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αυτο με την Τορι ηταν η υπερτατη μαλακια.ευτυχως ειχαμε παει γυρω στις 6 και κατι και την προλαβαμε.

Nikos Fotakis είπε...

Η αλήθεια είναι ότι ήξερα δυο-τρεις μέρες πριν ότι η Tori θα βγει στις 7 και λυπόμουν εκ των προτέρων όσους (τελικά) την έχασαν. Shame.
Κατά τ' άλλα, μπίρα, τρίφυλλα, περί ορέξεως...
Και εις άλλα, με υγεία
ΝΚΦ
Πρόεδρος Ομίλου Φίλων Τζαζ Λουτρακίου (και υπολοίπου Αττικής)

Homo Ludens είπε...

Country Boy: Τυχεροί όσοι μπορούσαν να βρεθούν εκεί από τις 6...
Με έχει πειράξει πάρα πολύ το ότι έχασα στην Τόρι Έιμος για ένα τόσο ηλίθιο λόγο. Κυρίως γιατί είχα δει ήδη 3 φορές τον Τιμ Μπουθ να σκαρώνει τα παραμυθάκια του πάνω στη σκηνή και ήξερα ότι σε ένα "φεστιβάλ" δεν θα ζούσα κάτι καλλίτερο από αυτά που είχα ήδη ζήσει παρέα του. Αλλά με την Τόρι Έιμος πέρασα παρέα μερικές από τις πιο δημιουργικές νύχτες της ζωής μου (τότε που κέρδιζα συνεχόμενα Champions League με τη Φιορεντίνα στο Manager, εννοώ) και πάρα μα πάρα πολύ ήθελα να τη δω και ζωντανά. Έμαθα ότι ήταν εξαιρετική, παρά τον ντάλα ήλιο που κτυπούσε το πιανάκι της και το κόκκινο κεφαλάκι της στδόξα πατρί... Κρίμα.
Σας είπα πόσο μισώ την "HotBeez"; Ε; Σας είπα;

Homo Ludens είπε...

@ zelig: Το ότι βγήκε τόσο νωρίς, πάντως, και πάλι δεν ήταν λόγος να τη χάσουμε. Δεν δικαιολογείται με τίποτε η ουρά 40 λεπτών για ένα πλήθος που εκείνη την ώρα δεν ξεπερνούσε τα 2000 άτομα.

Bonnie είπε...

πρέπει να είσαι βλαξ ή άσχετος πάντως για να βάζεις την tori amos 7 το απόγευμα, καλοκαίρι με καύσωνα, στην σκηνή. Προσθέτω και εγώ την φωνή αγανάκτησης με τις δικές σας.

Ανώνυμος είπε...

Μια βραδυά στους James…

Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί. Μπορεί να σας φαίνεται ψέματα αλλά ένας «σκυλάς» πήγε στους James. Άσχετο αν μέχρι τότε νόμιζα ότι ήταν “Ο” James

Τετάρτη απόγευμα και ξεκινάω να πάω στη συναυλία που όλοι λέγανε. Φτάνω, παρκάρω, μπαίνω (σχετικά γρήγορα, σε 20 λεπτά) και βρίσκω την παρέα. Αράζουμε και περιμένουμε. Μέχρι να περάσει η ώρα τα έχω δει όλα. Πιπίνια, ξέρεις αυτές που έχουν όλες το ίδιο λουκ, μαλλιάδες, ροκάδες, μπουζουκόβιους, μικρούς, μεγάλους (στο καφενείο), φίλους και γνωστούς που ούτε ποτέ υπολόγιζα ότι θα έβλεπα εκεί. Και φυσικά τον Παναγιώτη (αυτόν να πω την αλήθεια τον περίμενα – δεν μου έκανε καμιά εντύπωση που τον είδα εκεί).

Περνάει η ώρα και να σου και οι Air. «I can feel it coming in the AIR tonight» η κατάσταση. Ηλεκτρονική μουσική σε πολυυυυυυύ αργούς ρυθμούς κι εμείς έτοιμοι να καταρρεύσουμε από την ορθοστασία. Ευτυχώς το μαρτύριο air κράτησε λίγο. Άσε που δεν πέρναγε η ώρα με τίποτα. Με το που τελείωσαν οι Air έστησα το τσαντίρι μου, την άραξα σαν γνήσιος Έλληνας στο χώμα κι έκανα το relax μου.

Μετά τις 10 να σου και οι (ναι, το έμαθα) James. «Say something» και ξερό ψωμί. Ωπ, να κι ένα τραγούδι που ξέρω είπα από μέσα μου. Λίγα λεπτά αργότερα οι James αποφάσισαν να παίξουν και κάποια από τα νέα τους τραγούδια, τόσο νέα που ούτε και οι ίδιοι τα ξέραν. That’s make two, three, four of us σκέφτηκα. Τότε σκάει μύτη και ο βιολιστής. Όχι αυτός της στέγης, ούτε ο Κόρος. Μην με ρωτήσετε ποιος, δεν ξέρω. Βιολί πάντως έπαιζε. Που σε ρε Γιαννάκη (Πάριε) σκέφτηκα. Κόσμος, σκηνή, βιολί πες μας κανά νησιώτικο να γουστάρουμε. Anyway, ξεπερνώντας τα νέα τους τραγούδια επιστρέψαμε στο παλιό ρεπερτόριο. Η βραδιά συνεχίστηκε στους ίδιους ρυθμούς. Οι James πάνω και ο κόσμος κάτω να παραληρεί. Σε κάποια φάση είπε ο τραγουδιστής να πρωτοτυπήσει και να ανεβάσει κόσμο στην πίστα, σόρρυ την σκηνή, και τότε είδα το κλου της βραδιάς. Όχι δεν μιλάω για την «μορφή», τον ημίγυμνο νεαρό, αλλά για την ξανθιά με το μαύρο φόρεμα που με έκανε να νομίζω ότι είμαι στον Βέρτη. Χορός «James» με κινήσεις «πασπαρτού» που τις βλέπεις κυρίως στα μπουζούκια. Η ξανθιά λοιπόν να λικνίζεται στο James-τσιφτετέλι, ο τρομπετίστας ωσάν άλλος Λούις Άρμστρονγκ να αυτοσχεδιάζει, οι James να τα «λένε» κι εγώ να χαζεύω γύρω μου.

Λίγο πριν κλείσει και αφού δεν ένιωθα πια ώμους, μέση, πόδια, χέρια να σου και ο 35+ έφηβος wannabe, με καραφλίτσα φωτοστέφανο, μόνος του, να «χτυπιέται» στους ρυθμούς ενός τραγουδιού που το ξέρω αλλά δεν μου έρχεται τώρα. ΟΚ σκέφτηκα, ωραίος ο τύπος αλλά ρε παιδί μου μόνος; Solo; Δεν τον κάνει κανείς παρέα; Αν με δείτε ποτέ έτσι παρακαλώ να με χτυπήσετε δυνατά μπας και συνέλθω.

Δεν μπορώ να πω πάντως, οι James μου άρεσαν, κι ας μην είναι του στυλ μου. Χαρούμενη μουσική με κόσμο που το ζούσε και σε ξεσήκωνε. Tουλάχιστον δεν βαρέθηκα. Φυσικά όμως σαν γνήσιος Έλληνας μετά πήγα στο «Χάνι» να χτυπήσω και δυο τυλιχτά. Χαλάλι το ότι ήταν κρύα τα σουβλάκια (πώς το κατάφεραν αυτό δεν ξέρω ακόμα). Με την πείνα που είχα μου φάνηκαν πολύ γκουρμέ.