Ήλθε επιτέλους αυτή η υπέροχη εποχή του χρόνου όπου η Άνα Ιβάνοβιτς μπορεί να σκαρφαλώνει ατσούμπαλη μέσα στο ροζ φορεματάκι της, αλλά περιχαρής στις κερκίδες του "Φιλίπ Σατριέ" για να αγκαλιάσει τους δικούς της, όπου οι δύο κορυφαίοι ίσως τενίστες όλων των εποχών, ο Φέντερερ και ο Ναδάλ, δίνουν το ετήσιο ραντεβού για μια μάχη μέσα στο κοκκινόχωμα, όπου απίθανοι τύποι -άγνωστοι μέχρι πρότινος- αμολιούνται σε μια κούρσα με άλλους επτά αντιστοίχου απιθανότητος τύπους και τρέχουν τα 100 μ. σε 9 δευτερόλεπτα και 72 εκατοστά, όπου παιδάκια με ακμή ονειρεύονται να πιάσουν το "χαμηλό" όριο για τους Ολυμπιακούς, όπου οι Έλληνες σπορτκάστερ νιώθουν τη δύναμη να εκστομίζουν ατάκες που θα μείνουν στην ιστορία, όπως "το πειρατικό", "ο γερο-Γιοβάισα" και "Γκάλασεκ ο Έμπειρος" (περίπου όπως θα λέγαμε "Κόναν ο Βάρβαρος" ή "Μωάμεθ ο Πορθητής").Ειδικά κάθε τέσσερα χρόνια, αυτή η τέλεια εποχή είναι ακόμη τελειότερη. Κυττάζω πίσω στη ζωή μου στις τρεις τελευταίες Ολυμπιάδες: Το 2000 ήμουν ακόμη εκεί, έτρεχα από μήτινγκ σε μήτινγκ κάθε εβδομάδα, παλεύοντας με ανόητους τραυματισμούς σε κάθε απίθανο σημείο του σώματός μου, έριχνα αυθάδικες σπρωξιές λίγο πριν κτυπήσει το καμπανάκι σε μέλλοντες Ολυμπιονίκες, τά 'πινα το βράδυ με προπονητές-μεγαλέμπορους ντόπας, μάθαινα βουλγάρικα από την μικρούλα Τερέζα που πέντε μήνες μετά πήγαινε στο Σίδνεϊ και κέρδιζε χρυσό μετάλλιο στο τριπλούν...
Το 2004 ήμουν εκεί, από την άλλη μεριά. Έλεγα καλή τύχη από κοντά -χωρίς να πιστεύω ότι είχαν έστω και μία πιθανότητα στις εκατό- στον Μπασινά και τον Γκούμα λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το ματς με την Ισπανία, συνειδητοποιούσα ότι είχε έρθει ο καιρός να "νοικοκυρευτώ" στους πανηγυρισμούς για το Euro, έδινα το καθημερινό μου σόου στην καρδιά των Ολυμπιακών Αγώνων, κάτω από τη στέγη του Καλατράβα, σε μια έγχρωμη οθόνη που μου έκανε την τιμή να με φιλοξενεί παρέα με τον Σεργκέι Μπούμπκα, τον Τζόναθαν Έντουαρντς, τον Σεμπ Κόου...
Το 2008 με πονάει ο αχίλλειος, έχω αρχίσει να κάνω μπυροκοιλιά, και το άλλοτε πυκνό μαλλί δεν στρώνει πια με τίποτε -ειδικά στις περιοχές πάνω από την διαφαινόμενη φαλάκρα. Αλλά μαζεύω ακόμη χαρτάκια Panini, μαθαίνω ακόμη όλα αυτά που δεν μπορούσα να μάθω επειδή ο στίβος μου απαγόρευε οποιαδήποτε ενασχόληση με άλλο σπορ (π.χ. πώς να κάνω σερβίς) κι ετοιμάζομαι να κάνω διακοπές σε ένα σερφοχώρι, να ξυπνάω επτά το πρωί και να πλανάρω μέχρι να δύσει ο ήλιος. Και, φυσικά, όποτε βρω ευκαιρία, ανοίγω την τηλεόραση -αυτή την άχρησtη συσκευή που παραμένει κλειστή όλο το υπόλοιπο του χρόνου- και απολαμβάνω τις πιο ωραίες αθλητικές μάχες της ζωής μου. Και μετά, παίρνω τηλέφωνο έναν κολλητό και ξαναπαίζουμε το ματς που είδαμε στο Pro!
Και με αυτά τα πολύ απλά πράγματα είμαι ευτυχισμένος.
Το 2004 ήμουν εκεί, από την άλλη μεριά. Έλεγα καλή τύχη από κοντά -χωρίς να πιστεύω ότι είχαν έστω και μία πιθανότητα στις εκατό- στον Μπασινά και τον Γκούμα λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το ματς με την Ισπανία, συνειδητοποιούσα ότι είχε έρθει ο καιρός να "νοικοκυρευτώ" στους πανηγυρισμούς για το Euro, έδινα το καθημερινό μου σόου στην καρδιά των Ολυμπιακών Αγώνων, κάτω από τη στέγη του Καλατράβα, σε μια έγχρωμη οθόνη που μου έκανε την τιμή να με φιλοξενεί παρέα με τον Σεργκέι Μπούμπκα, τον Τζόναθαν Έντουαρντς, τον Σεμπ Κόου...
Το 2008 με πονάει ο αχίλλειος, έχω αρχίσει να κάνω μπυροκοιλιά, και το άλλοτε πυκνό μαλλί δεν στρώνει πια με τίποτε -ειδικά στις περιοχές πάνω από την διαφαινόμενη φαλάκρα. Αλλά μαζεύω ακόμη χαρτάκια Panini, μαθαίνω ακόμη όλα αυτά που δεν μπορούσα να μάθω επειδή ο στίβος μου απαγόρευε οποιαδήποτε ενασχόληση με άλλο σπορ (π.χ. πώς να κάνω σερβίς) κι ετοιμάζομαι να κάνω διακοπές σε ένα σερφοχώρι, να ξυπνάω επτά το πρωί και να πλανάρω μέχρι να δύσει ο ήλιος. Και, φυσικά, όποτε βρω ευκαιρία, ανοίγω την τηλεόραση -αυτή την άχρησtη συσκευή που παραμένει κλειστή όλο το υπόλοιπο του χρόνου- και απολαμβάνω τις πιο ωραίες αθλητικές μάχες της ζωής μου. Και μετά, παίρνω τηλέφωνο έναν κολλητό και ξαναπαίζουμε το ματς που είδαμε στο Pro!
Και με αυτά τα πολύ απλά πράγματα είμαι ευτυχισμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου