10 Ιουλ 2012

Ο Billy Corgan συνεχίζει το έργο του Απόστολου Σουγκλάκου



Πρέπει να είναι η επικότερη «μη μουσική» μουσική είδηση της χρονιάς. Ίσως και της δεκαετίας. Ο Billy Corgan δεν αρκείται στο να παρακολουθεί αγώνες κατς. Αποφάσισε να μετατρέψει το κατς σε κανονική δουλειά.

Βασικά το κάνει εδώ και ένα χρόνο, από τότε που ίδρυσε την Resistance Pro, μια εταιρεία που διοργανώνει αγώνες κατς. Και η οποία, μάλιστα, έχει λάβει και καλές... κριτικές (έτσι, για να μείνουμε όσο πιο κοντά στην μουσική ανάλυση μπορούμε) από τους φαν του είδους, λόγω των αυστηρών πολιτικών που διατηρεί όσον αφορά στην προστασία των αθλητών της. Κοινώς, ο Mickey Rourke – «Κριός», αν ανήκε στο πρωτάθλημα της Resistance Pro, δεν θα είχε κάνει ποτέ την τελευταία βουτιά στο κενό, όπως έκανε στον «Παλαιστή» του Aronofsky. Ο Corgan θα τον είχε υποβάλει σε ιατρικές εξετάσεις και θα τού είχε πάρει την άδεια...

Η εταιρεία του, λοιπόν, λειτουργεί από πέρσι τον Ιούνιο, αλλά τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν ξαφνικά επάνω της τώρα για τον εξής απλό λόγο: Όχι επειδή ο Corgan μιλάει και γι’ αυτήν όταν τον καλούν για πει πέντε πράγματα για το νέο άλμπουμ των Smashing Pumpkins (ε ρε τι έχουμε να ακούσουμε κι εκεί), αλλά γιατί πριν μια εβδομάδα ανακοίνωσε ότι ήλθε σε συμφωνία με μεγάλο παραγωγο reality shows για να καλύψει τις δραστηριότητες της Resistance Pro.

Κανείς δεν μπορεί να τού αρνηθεί ότι πρόκειται για μια υπέροχη επιχειρηματική ιδέα: Θα συνδυάσει τις δύο απόλυτες πηγές «ανόητης» διασκέδασης, το τηλεοπτικό τίποτε που είναι το reality show με την (ο-θεός-να-την-κάνει) αθλητική χαζομάρα που λέγεται κατς. Μπορεί, βέβαια, ο οποιοσδήποτε να τον χλευάσει που από τη μία προσπαθεί να μάς πείσει πως παραμένει ένας σοβαρός μουσικός και από την άλλη κάνει την πιο ασόβαρη πολιτιστική κίνηση όλων των εποχών –αλλά ως επιχειρηματία θα πρέπει να τον παραδεχτεί.

Ο Corgan πάει να κάνει το χόμπι του δουλειά και με την φάτσα, το «εγώ» και την ξιπασιά που κουβαλάει (και που ταιριάζουν απόλυτα στο κατς), είναι δεδομένο ότι η δουλειά του θα πάει γρήγορα μπροστά. Είμαστε ικανοποιημένοι: Θα καλυφθεί επιτέλους το κενό του μακαρίτη του Σουγκλάκου και, πιθανότατα, οι Smashing Pumpkins θα πάψουν να έχουν νόημα ύπαρξης, αφήνοντάς μας ήσυχους στις υπέροχες μνήμες μας από την δεκαετία του ’90, τότε που ο Corgan είχε ακόμη μαλλιά και το «Mellon Collie and the Infinite Sadness» ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε δημιουργήσει ποτέ ανθρώπινο χέρι.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

UPDATE:
To "Oceania" τελικά είναι δισκάρα και με έβαλε στη θέση μου περισσότερο απ' ότι θα με έβαζε ένας κατσέρ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: