Το “Little French Songs” είναι το τέταρτο άλμπουμ της Carla Bruni. Για πολύ κόσμο, ο πρότερος βίος της ως μοντέλου και ο πρόσφατος ως πρώτης κυρίας της Γαλλίας σημαίνουν ότι τα μουσικά της κατορθώματα έχουν περάσει απαρατήρητα. Η αλήθεια είναι ότι το “Comme Si de Rien N'Etait”, το άλμπουμ που έβγαλε το 2008 και που –απολύτως λογικά– γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία στη (νέα) πατρίδα της, δεν ήταν τόσο αξιόλογο όσο τα δύο πρώτα της. Κοινώς, αν δεν είσαι Γάλλος, δεν έχεις λόγο να το έχεις ακούσει. Αν ψάχνεσαι με τη μουσική, λογικά θα έπρεπε να έχεις ανακαλύψει το ντεμπούτο της, το “Quelqu'un M'a Dit” του 2003 –αλλά και πάλι, τα γαλλικά θα ήταν ένα εμπόδιο. Οπότε συγχωρείσαι.
Τέλος πάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι η Bruni (η οποία γράφει μόνη της ένα μεγάλο μέρος της μουσικής που ερμηνεύει) είναι μια αξιολογότατη περίπτωση French pop, μια άξια διάδοχος του Gainsbourg (της Birkin πιο σωστά) και το στυλ της μοιάζει με τις πιο «γαλλικές» στιγμές της Feist και της Keren Ann. Κοινώς αξίζει. Και είναι κρίμα που δεν την ξέρουμε ως την Carla με την κιθάρα, αλλά ως την Carla με την κ*λάρα (παλιότερα) και την Carla δίπλα στον κοντούρα (πιο πρόσφατα).
Αλλά στους «τρεις καλούς λόγους για να ακούσεις» το νέο της άλμπουμ, πρωτοστατούν μη μουσικές ιστορίες… Η Carla Bruni, για κάποιο λόγο που αξίζει να μας τον αναλύσει ψυχολόγος, αποφάσισε να τα βάλει με τον πολιτικό αντίπαλο του συζύγου της, το νέο Πρόεδρο της Γαλλίας Francois Hollande, να πλέξει το εγκώμιο του Nicolas Sarkozy (παρ’ ότι, θεωρητικά, ο άντρας της δεν ενδιαφέρεται να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο), αλλά και να θυμηθεί τις μποέμικες εποχές της δίπλα στον Mick Jagger (ερωμένη του οποίου υπήρξε για ένα φεγγάρι, όπως και των Eric Clapton, Kevin Costner, Donald Trump…) και όλα αυτά στο ίδιο άλμπουμ.
Στο “Chez Keith et Anita” διηγείται μια ιστορία από τη θητεία της στο κρεβάτι του Mick Jagger. Όπως είναι περισσότερο από προφανές από τον τίτλο, το κομμάτι μιλά για το σπίτι του Keith Richards και της τότε κοπέλας του Anita Pallenberg, όπου η Carla και ο Mick πέρασαν μια ονειρεμένη μέρα, θολή από τους καπνούς μπάφων και μεσ’ στη ζαλάδα άλλων ουσιών που μόνο υπονοούνται στο τραγούδι.
Στο “Mon Raymond”, όπου αντικαθιστάς τον Ραϊμόνδο με τον Sarkozy, η Carla μιλά για τις αρετές του συζύγου της, αποκαλώντας τον «δυναμίτη». Αλλά αυτό δεν φαίνεται να της αρκεί. Στο “Le Pingouin ”, το κομμάτι που έχει ήδη δημιουργήσει ένα σχετικό ντόρο στη Γαλλία, φωτογραφίζει τον Hollande ως έναν άξεστο, άχαρο τύπο (αυτό δηλαδή που υπονοεί και ο όρος «πιγκουίνος» στα γαλλικά).
Λέγεται ότι η Carla Bruni φέρει ακόμη βαρέως το ότι ο Francois Hollande δεν ακολούθησε το εθιμοτυπικό που θέλει το νέο Πρόεδρο να συνοδεύει τον απερχόμενο ζεύγος κατά την αποχώρησή του από το Παλάτι των Ηλυσίων, κατά την τελετή παράδοσης – παραλαβής του προεδρικού θώκου. Ο Hollande, αντιθέτως, σταμάτησε στον κήπο και πόζαρε στους φωτογράφους. «Ε, πινγκουίνε, μοιάζεις μόνος σου στον κήπο» λέει ένας στίχος του κομματιού, της προσβεβλημένης Bruni, η οποία πάντως φρόντισε να σχολιάσει ότι το “Le Pingouin” δεν αφορά κάποιο υπαρκτό πρόσωπο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η συζήτηση μετατοπίζεται για μία ακόμη φορά από τις όποιες μουσικές αρετές του άλμπουμ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτές δεν είναι και πολλές. Το τέταρτο άλμπουμ της Carla Bruni είναι θερμό και οικείο, αλλά μάλλον το πιο βαρετό της καριέρας της ως τώρα.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου