24 Ιουλ 2007

Το αγαπημένο μου περιοδικό...

...δεν είναι πια το Vanity Fair. Μετά το τεύχος - βατερλό με guest αρχισυντάκτη τον (πάντα πρόθυμο για ακριβή -με τα λεφτά των άλλων- επίδειξη) Bono και στόχο την σωτηρία της Αφρικής (έλεος!), η ναυαρχίδα της Conde Nast ξεφούρνισε έναν Σάια Λεμπέφ στο εξώφυλλο (πρωταγωνιστής στο "Transformers" και ευνοούμενος του Σπίλμπεργκ οι ως τώρα περγαμηνές του...) και μια σειρά θεμάτων που ακόμη δεν έχω καταλάβει σε ποιο ακριβώς κοινό απευθύνονται. Κι αυτό είναι το τέταρτο ή το πέμπτο παντελώς αδιάφορο τεύχος στα οκτώ, συνολικά, του 2007.

(Για τα δεδομένα που έχει θέσει το ίδιο το Vanity Fair, φυσικά, γιατί αλλιώς, ακόμη είναι ελάχιστα τα περιοδικά που μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τέτοια δημοσιογραφία ή να στήνουν τέτοιες φωτογραφίσεις)

Την ίδια ώρα, το Monocle του τρομερού παιδιού των media Τάιλερ Μπρουλέ έφτασε αισίως στο πέμπτο του τεύχος. Που είναι ακόμη καλλίτερο από το τέταρτο. Που ήταν ακόμη καλλίτερο από το τρίτο. Και ούτω καθ' εξής... Και που το πρώτο του έθεσε εντελώς νέα στάνταρ στο πώς ορίζεται ένα classy κοσμοπολίτικο περιοδικό μέσα σε αυτό που έχει γίνει ο κόσμος μας σήμερα. Λιτά κείμενα που βασίζονται στην παρατήρηση κι όχι στον εντυπωσιασμό, φωτογραφίες με ξεκάθαρο σκοπό να δείξουν (κι όχι να κρύψουν. Ατέλειες ή ο,τιδήποτε...), ακομπλεξάριστο στήσιμο που δεν χρειάζεται εντυπωσιασμούς για να επιβληθεί, εκτύπωση σε χαρτί γραφής, ανταποκρίσεις από κάθε γωνιά του κόσμου που έχει κάτι ενδιαφέρον να πει (και ενδιαφέρον δεν είναι μόνο οι δακρύβρεχτες ιστορίες πείνας, πολέμων και επιδημιών) και μια σαφής αίσθηση ότι πίσω από το μονόκλ του αντικρίζει τον κόσμο πιο καθαρά απ' ότι οποιοσδήποτε δημοσιογράφος αυτή τη στιγμή είναι τα βασικά συστατικά της τόσο επιτυχημένης συνταγής που είναι αδύνατον να αντιγραφεί, γιατί πολύ απλά θα υπάρχει πάντα κάποιος προσωπικός παράγοντας που θα αφήσει κάποιο καίριο κομμάτι απ' έξω. Δεν γεννιούνται πολλοί Μπρουλέ πια.

8 σχόλια:

Nikos Fotakis είπε...

Καμία αντίρρηση, εκτός ίσως από μία: για να διαβάσεις το Monocle, πρέπει να παραιτηθείς από οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα (δουλειά, κοινωνική ζωή κλπ) και να αφοσιωθείς πλήρως.
Όσο για τον Μπρουλέ, δεν θα του συγχωρήσω ποτέ το ότι έφτιαξε το πιο απάνθρωπο περιοδικό του κόσμου (το wallpaper*), βυθίζοντας τα έντυπα media στη δηθενιά.

Mantalena Parianos είπε...

Nai, αλλά όχι σήμερα που *ξεπεράστηκε*, ΄΄οταν είχε προωτοκυκλοφορήσει το Wall paper ήταν όντως κάτι πολύ καινούριο και πολύ "αύριο" - αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς!

enteka είπε...

ωραίο το μονοκλ ναι. και συμφωνώ με την μανταλένα. για λίγο στην αρχή ήταν πραγματικά ενδιαφέρον.

Ανώνυμος είπε...

Και για ποιο λόγο θεωρείται το wallpaper δήθεν..;

Nikos Fotakis είπε...

Παιδιά, ακόμα και στην καλή του περίοδο ήταν μια αποθέωση του στυλ επί της ουσίας: ένας ακραίος φετιχισμός του design (ακόμα και τη συσκευασία των οσπρίων 3άλφα προσκύνησαν) και της πολυτελούς διαβίωσης, όπου ο ανθρώπινος παράγοντας απουσίαζε.

Ανώνυμος είπε...

To WP δεν απευθύνεται σε κοινούς αναγνώστες.
Είναι περισσότερο μια επίδειξη γραφιστικής αρτνταιρεκτορίστικης δεξιοτεχνίας. Και ως τέτοιο παραμένει πολύ καλό.

Το VF έχει αρχίσει να "μπατάρει" εδώ και κάνα εξάμηνο. Παραμένει όμως αγαπημένο μου.

Το Monocle πολλά υποσχόμενο- ελπίζω να συνεχίσει έτσι.

Nikos Fotakis είπε...

To Vanity Fair έχασε τη μπάλα με τη Lindsay Lohan και την Paris Hilton. Ενώ ο Graydon Carter, ο διευθυντής του, είχε ενσταλάξει στο περιοδικό λίγο από το ειρωνικό-σατιρικό πνεύμα του Spy, από το οποίο προέρχεται, σ' αυτήν την περίπτωση δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της νέας διασημότητας παρά με αμηχανία...

Homo Ludens είπε...

@ zelig: Συμφωνώ για την Paris και την Lindsay, και επιμένω ότι και ο Lebeouf είναι περίπου στην ίδια κατηγορία. Μπορεί να μην είναι ένα πρόσωπο που κουβαλάει μαζί του σκάνδαλα και αμφιβολίες, είναι όμως ένα εντελώς άφθαρτο σύμβολο του νέου (παντελώς άχρωμου και αδιάφορου) αμερικανικού σινεμά που δείχνει ότι επιβάλλεται πια πολύ εύκολα στα αφεντικά του Γκρέιντον Κάρτερ -και μαζί επιβάλλει τις επιλογές του. Ο Ράιαν Γκόσλιν θα με ενδιέφερε πολύ περισσότερο ως εξώφυλλο.
@ mantalena, enteka & porn0star: O pascal έκανε το πιο έγκυρο σχόλιο επί του θέματος. Κι εμένα το Wallpaper δεν μου άρεσε ποτέ, αλλά ήταν ένα σαφές δείγμα του πού μπορούσε να φτάσει το ταλέντο του Μπρουλέ. Και τώρα με το Monocle έρχεται και η απόδειξη.
@ όλους: Επιμένω, βέβαια, πως το VF πέρασε απλώς στην 2η θέση (ίσως για πολύ λίγο). Συνεχίζει να φιλοξενεί μερικά πραγματικά συναρπαστικά κείμενα. Για παράδειγμα η έρευνα του Nick Tosches για το σούσι στο προ-προηγούμενο τεύχος (αυτό με την Ελισάβετ στο εξώφυλλο της αγγλικής έκδοσης και τον Bruce Willis στο εξώφυλλο της αμερικανικής -ωραίο πάτημα για σημειολόγηση κι αυτό...) ήταν ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που έχω διαβάσει ποτέ.