6 Νοε 2009

Kληρονομικό χάρισμα

Στο αίμα της Τσάινα Μόουζες κυλά η τζαζ. Η μητέρα της είναι η Ντι Ντι Μπριτζγουότερ, μια από τις σημαντικότερες εν ζωή τζαζ τραγουδίστριες. Έχοντας κάνει τρεις συνεντεύξεις με την μητέρα (κατά την γνώμη μου, την ωραιότερη φωνή της τζαζ τα τελευταία σαράντα χρόνια), βρήκα ιδιαίτερα συγκινητικό το να μιλάω με την κόρη. Της το είπα, σχεδόν απολογούμενος – φαντάζομαι ότι θα έχει βαρεθεί να την ρωτάνε για την μητέρα της. «Κάθε άλλο», ακούω να λέει η ζεστή, γελαστή φωνή από την άλλη άκρη του ακουστικού: «δεν έχω κανένα πρόβλημα να μιλάω για την μητέρα μου. Σίγουρα ήταν έντονη καλλιτεχνική παρουσία στο σπίτι, τόσο η ίδια όσο και ο πατέρας μου (σ.σ. ο σκηνοθέτης της σειράς «Ρίζες» Γκίλμπερτ Μόουζες), αλλά εγώ δεν την έβλεπα ποτέ σαν τραγουδίστρια – την αγαπάω επειδή είναι η μητέρα μου. Βέβαια, αν δεν με είχε ενθαρρύνει, δεν θα τολμούσα ίσως να ασχοληθώ με το τραγούδι. Μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ήταν αναπόφευκτο να γνωρίσει και να αγαπήσει την τζαζ, αλλά δεν είναι αυτό το είδος που έχει ως σημείο αναφοράς. «Μεγάλωσα με hip-hop, r’n’b, soul», τονίζει. «Μπορεί η χροια της φωνής μου να θυμίζει αυτήν της μητέρας μου, αλλά εγώ δεν τραγουδάω τζαζ, δεν μπορώ να αυτοσχεδιάσω όπως εκείνη. Είμαι σόουλ τραγουδίστρια. Αυτό που κυρίως με ενδιαφέρει είναι να μπορώ να εκφράσω ένα συναίσθημα, την ώρα που τραγουδάω».

Πράγματι, η Τσάινα έγινε γρήγορα πριγκίπισσα της μαύρης μουσικής στην Γαλλία, όπου γεννήθηκε και ζει: συνεργάστηκε με τις σημαντικότερες προσωπικότητες του – ιδιαίτερα ακμαίου – γαλλικου hip-hop, είχε την τύχη να της σκηνοθετήσει το πρώτο της βιντεοκλίπ ο Ζαν-Μπατίστ Μοντινό, ενώ κάνει και μια παράλληλη καριέρα ως παρουσιάστρια του γαλλικού MTV. Και πώς από όλα αυτά, έφτασε να κάνει ένα αφιέρωμα στην Ντάινα Γουάσινγκτον, μια από τις πιο ιδιαίτερες τζαζ και μπλουζ τραγουδίστριες της δεκαετίας του ’50; «Μα είναι τόσο μοντέρνα τραγουδίστρια», εξηγεί η Τσάινα. «Ήταν τόσο μπροστά από την εποχή της! Είχε έναν τρόπο να κάνει ό,τι τραγουδούσε να ακούγεται ακαταμάχητα σέξι!», τονίζει και θυμάται την πρώτη φορά που, μικρή, έβαλε να ακούσει έναν δίσκο της Γουάσινγκτον, με αποτέλεσμα η γιαγιά της, σκανδαλισμένη να τον βγάλει, θεωρώντας ότι αυτά δεν είναι ακούσματα για παιδιά. Αυτό ήταν! Από τότε, η Ντάινα ήταν ένας απαγορευμένος καρπός.< Κλείνοντας, την ρωτάω αν υπάρχει κάτι τελευταίο που θέλει να ξέρουμε γι’ αυτήν, προτού πάμε στο Half Note να ακούσουμε αυτό το αφιέρωμα στην Γουάσινγκτον, που θα παρουσιάσει με το τρίο του πιανίστα Ραφαέλ Λεμονιέ: «Μόνο το ότι είναι η πρώτη φορά που τραγουδάω επί μια εβδομάδα σερί σε ένα κλαμπ κι έχω άγχος για το αν θα αντεπεξέλθω. Να είστε επιεικείς».

Δεν θα χρειαστεί. Είναι βέβαιο ότι θα τα πάει θαυμάσια.

(Θα δημοσιευτεί την Κυριακή 8/11 στο Big Fish)

Δεν υπάρχουν σχόλια: