Ζήτω η χαίτη

Το SMS έφτασε (ως συνήθως) απροειδοποίητα: «ρε συ, ο Πύρρος Δήμας είναι στους Aerosmith!». Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω κατά πόσον ο εθνικός μας ολυμπιονίκης είναι ροκάς (ή καρεκλάς; Ποιοι είναι οι αντίστοιχοι σημερινοί διαχωρισμοί;) αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Οι συναυλίες που διοργανώνει η εταιρεία του Ντέμη Νικολαΐδη αποτελούν, έτσι κι αλλιώς, κοσμικά γεγονότα, κατά κάποιον τρόπο, οπότε ναι, είναι αναμενόμενο να βρεθείς μπροστά σε «διάσημους» που μοιράζονται με σένα το ίδιο μουσικό γούστο. Πόσω μάλλον, δε, που το εν λόγω γούστο δεν είναι και κάτι σπάνιο. Η νοσταλγική αγάπη για τον παλιομοδίτικο ροκ ήχο, τις βαρβάτες κιθάρες και τις αγέρωχες χαίτες είναι κάτι που ενώνει το ελληνικό κοινό και ξεπερνά τις διαχωριστικές γραμμές. Σε δύο πράγματα μπορεί να ποντάρει κανείς με ασφάλεια τα καλοκαίρια στην Ελλάδα: στις επαναλήψεις του «Ρετιρέ» και τα Heavy Metal συγκροτήματα στο Rockwave – και για τα δύο φέτος κλονιστήκαμε συθέμελα: όχι μόνο κοντεύει Ιούλιος και δεν έχουμε ακούσει ακόμη τις φωνές της Κατερίνας Γιουλάκη να εγκαινιάζουν τους νέους ψηφιακούς μας δέκτες, αλλά και το Rockwave είναι λιγότερο «rock» από ποτέ, εκχωρώντας το metal χαρακτήρα του στο νεόκοπο Sonisphere, στο όνομα του οποίου ορκίζονται οι πολυάριθμοι Ελληνες χεβιμεταλάδες, μια φυλή που έχει αποδειχθεί απίστευτα ανθεκτική στις μόδες και το πέρασμα των χρόνων. Αρκεί να αναρτηθεί κάπου μια αφίσα που να αναγγέλλει μια συναυλία συγκροτήματος που γράφει το όνομά του με γοτθικά γράμματα και ξέρεις ότι εκείνη την ημέρα θα καταφτάσουν ορδές ανθρώπων με ίσια, μακριά μαλλιά και ελαστικά τζιν (αν αναρωτιόσουν ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης του ελαστικού τζιν, ορίστε η απάντηση). Εχουμε μάθει πια να το αντιμετωπίζουμε ως φυσιολογικό, ενώ από τότε που οι Scorpions μας αναγνώρισαν σαν δεύτερη πατρίδα τους, το hard rock απενοχοποιήθηκε πλήρως. Αφού το μοναδικό συναυλιακό απωθημένο που έχουμε πια – δεδομένου ότι την Μαντόνα την είδαμε – είναι οι Bon Jovi. Τι να κάνουμε; Αυτά είναι τα αντανακλαστικά μας. Μπορεί η μουσική να εξελίσσεται, να βγαίνουν δεκάδες μπάντες στο Myspace, να ανακαλύπτεται ένα νέο ποπ παρακλάδι κάθε μήνα, να ιδρώνουν κάθε χρόνο οι υπεύθυνοι του Synch να φέρουν στην Αθήνα την πρωτοπορία, να ιδρώνουν και οι άλλοι να φέρουν την «popstar της ημέρας», αλλά στο τέλος οι Aerosmith θα μαζέψουν περισσότερους θεατές από όσους μάζεψε (π.χ.) η Ριάνα – κι αν το κοινό της Ριάνα δεν περιλάμβανε και τόσα ανήλικα που έπρεπε να συνοδεύονται από κηδεμόνα, θα είχε λιγότερους. Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις γι’ αυτό το πάθος των Ελλήνων – οι περισσότερες είναι κατεξοχήν μουσικές. Υπάρχει κι ένας παράγοντας που πρέπει κάποια στιγμή να εξετάσουμε: ο παράγοντας «χαίτη», που επιβιώνει, εκτός του χαρντ ροκ και σε ένα άλλο πεδίο της ποπ κουλτούρας που αγαπάμε: το ποδόσφαιρο. Τώρα που έχουμε ακόμη φρέσκια την εικόνα της φιλότιμης χαίτης του Σαμαρά να ανεμίζει στο στάδιο Πίτερ Μοκάμπα, ίσως πρέπει να παραδεχτούμε ότι μας αρέσουν οι ήρωές μας να έχουν πλούσιους βοστρύχους. Είναι θέμα DNA: μας θυμίζουν αρχαίους πολεμιστές, προφανώς. Ή αυτό, ή πραγματικά φοβόμαστε την φαλάκρα.
(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Big Fish, την Κυριακή 27/6)