Γλυκιά Ελέττρα,
λιώνει η Toblerone στην τσέπη της λινής βερμούδας, σαν τις μπογιές που βάφουν το δέρμα σου στις φωτογραφίες του Above Magazine. Θέλεις όντως να διαλέξουμε παρέα καινούργιες μουσικές για το iPod σου; Λερώνω παντελόνια και μάγουλα, απλώνω καφετιές δακτυλιές στη δισκοθήκη μου, δεν κρατιέμαι. Απ’ την αρχή της χρονιάς, έλεγχος α΄ εξαμήνου, σού βρίσκω δέκα δίσκους που σου ταιριάζουν. Ακουσε και πες μου:
1. To «Grey Oceans» των Cocorosie. Γιατί μου θυμίζει το εξώφυλλο που έκανες στο Above. Η δική σου ομορφιά, πασαλειμμένη με πράσινη και μπλε μπογιά, μπερδεύεται με τα ζωγραφισμένα, γκροτέσκα μουστάκια των αδελφών Κασάντι και απλώνει τον καμβά για να χορέψει πάνω του η μουσική τους. Μουσική για όνειρα. Ποιμενική indie pop με τα συνήθη τους πασπαλίσματα παιδικής αφέλειας -σαν τη λιωμένη Toblerone στην τσέπη και στα δάκτυλά μου- και δυο κουταλάκια του γλυκού trip-hop.
2. Το «Brothers» των Black Keys. Για το Μουντιάλ, που ήταν η πρώτη λέξη που μου ήλθε στο μυαλό όταν είδα το εξώφυλλο στο Above, λόγω «αφρικανικής» υφής προφανώς. Και οι Black Keys, σαν η Ουρουγουάη να θυμάται τον πρωταθλητή εαυτό της, επανιδρύονται στο soundtrack των ακουστικών μου από τις 11 Ιουνίου...
3. Το «Odd Blood» των Yeasayer. Για την Αφρική. Για τις οικολογικές και φιλανθρωπικές σου δράσεις εκεί. Γιατί οι Μπρουκλινέζοι αναμειγνύουν αφρικανικές και αραβικές νόρμες με την πιο μοντέρνα electro rock, για να συνθέσουν τον απόλυτο ύμνο των hipsters.
4. Το «Golden Archipelago» των Shearwater. Γιατί δεν θα έχεις άγνωστες λέξεις, ακούγοντας το πράσινο μανιφέστο του Τζόναθαν Μέιμπουργκ. Κι αν πιάσετε την κουβέντα, εκείνος θα καταλάβει αμέσως τα περί «κάθετης καλλιέργειας» που προωθεί το ίδρυμά σου.
5. To «A Sufi And A Killer» του Gonjasufi. Γιατί, αν έχω καταλάβει καλά, η Βιοϊατρική, εκεί που κυνηγάς το δεύτερο πτυχίο σου, είναι μια κοινωνικοφιλοσοφική προσέγγιση στο τι αλλάζει η επιστήμη στον άνθρωπο. Κι ο Gonjasufi κάνει κάτι παρόμοιο με τη μουσική. Κάπως έτσι θα ακουγόταν το dubstep αν γεννιόταν σ’ ένα χωριό των χίπι κάπου στα ’60s. Και γιατί αυτό είναι μάλλον το άλμπουμ της χρονιάς.
6. Το «Go» του Jonsi. Γιατί μια και πιάσαμε τα πτυχία, αν οι Διεθνείς Σχέσεις (το πρώτο σου) ήταν μουσική, θα ακούγονταν πάνω-κάτω σαν το «Go». Στο σόλο άλμπουμ του Jonsi μοιάζει σαν η μπάντα του, οι θρυλικοί Sigur Ros, να παίζουν σε fast forward, μετά από κατανάλωση γενναίων ποσοτήτων Prozac.
7. Το «Swim» του Caribou. Γιατί, καλά τα πτυχία, αλλά πάνω από όλα είσαι top model. Και δεν μπορώ να σε φανταστώ στα catwalks με τίποτε άλλο από το ηλεκτρονικό άλμπουμ της χρονιάς να ακούγεται απ’ τα ηχεία.
8. Το «Down The Way» των Angus & Julia Stone. Για τη συνεργασία σου με τη Lancôme. Στα βήματα της μητέρας σου. Κι ας μη θες να προφέρουν το «Ροσελίνι» ανάμεσα στο Ελέττρα και το Βίντεμαν. Ο Ανγκους και η Τζούλια, δύο αδέλφια από την Αυστραλία, συνθέτουν ένα folk ταξίδι στα ροζ σύννεφα. Οπως περίπου σε πουλάει η γαλλική εταιρεία. Οπως πουλούσε τη μητέρα σου.
9. To «Sigh No More» των Mumford & Sons. Για την Ιζαμπέλα Ροσελίνι. Γιατί το folk rock παραλήρημά τους είναι ό,τι πιο κοσμοπολίτικο και κομψό θα έχεις ακούσει φέτος. Σαν τη μητέρα σου.
10. Το «Bang Goes The Knighthood» των Divine Comedy. Για τη γιαγιά σου. Αν είναι κάποιος να γράψει ένα τραγούδι για την Ινγκριντ Μπέργκμαν, ας το κάνει ο Νιλ Χάνον...
Ελπίζω να σου αρέσουν,
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Exitorial, GK Ιουλίου 2010. Κυκλοφορεί με την «Καθημερινή» στις 4.7.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου