Χάρηκα πολύ με τη σημερινή πρόκριση της Ουρουγουάης στα ημιτελικά του Μουντιάλ. Κυρίως γιατί η Ουρουγάη που έχω στο μυαλό μου είμαι μια χώρα που αποτελείται από losers -που δεν ξέρουν κιόλας να χάνουν. Αλλά και μια χώρα με ποδοσφαιρικές δάφνες σπάνιες, εκείνα τα τρόπαια του '30 και του '50 που ναι, είναι πανάρχαια και "άλλη μπάλα έπαιζαν τότε", αλλά ειδικά το δεύτερο, μέσα στο Μαρακανά της πιο πυρηνικής Βραζιλίας που είχε υπάρξει μέχρι τότε ήταν απόδειξη πως αυτός ο μικροσκοπικός λαός έχει κάτι αρχίδια νααααα, μετά συγχωρήσεως. Περίμενα κάποια στιγμή να αναφλεγεί το μείγμα μολότοφ που φτιάχνεται από όλο αυτό το σκουριασμένο μεγαλείο σε συνδυασμό με την ανάγκη αποτίναξης της ανικανότητας για μια σοβαρή εμφάνιση σε μεγάλο αγώνα. Και να που η ανάφλεξη γίνεται φέτος και το παρεάκι του τρισμέγιστου Λουίς Σουάρεζ ονειρεύεται τελικό και -γιατί όχι;- τρίτο τίτλο.
Πίσω στο Μεξικό του 1986, όμως, και το λόγο που λυπόμουν μέχρι προσφάτως τους Ουρουγουανούς. Στις 4 Ιουνίου, η ομάδα του Χόρχε Μπάριος έπαιξε με τους φιναλίστ στη συνέχεια Δυτικογερμανούς και απέσπασε ένα αξιοπρεπέστατο 1-1. Στον όμιλο είχαν ακόμη τη Δανία και την Σκωτία, οπότε το να ξεκινάς με ισοπαλία κόντρα στους φιναλίστ (και) του προηγούμενου Μουντιάλ σήμαινε ότι ήσουν έτοιμος για μεγάλα πράγματα. Μπα... Τέσσερις μέρες αργότερα, στο Νεζαχουακογιότλ (την πόλη που ακόμη και σήμερα -στο παγκόσμιο κύπελλο της Αφρικής και των κουλών ονομάτων- παραμένει ο χειρότερος γλωσσοδέτης των σπορτκάστερ) η Ουρουγουάη διασυρόταν από τη Δανία του Μόρτεν Όλσεν. Που τότε ήταν παίκτης, βέβαια, γέροντας όπως και σήμερα, 37 ετών παλικάρι, αλλά είχε για παρέα κάτι μαγικά πιτσιρίκια σαν τον Μίκαελ Λάουντρουπ, τον αδελφό του, Γιέσπερ Όλσεν, τον Γιαν Μέλμπι και τον κάπως μεγαλύτερο (31 τότε) Πρέμπεν Έλκιερ Λάρσεν (όπως λέμε Γιάννεν Αγγελοπούλερ Δασκαλάκεν). Στο τέλος της ημέρας η Δανία μετρούσε 6 και η Ουρουγάη 1. Βατερλό. Ο κόσμος παραμιλούσε για το επιθετικό ταλέντο των Δανών. Εγώ ασχολιόμουν με κάτι άλλο...
Η εμφάνιση της εθνικής Δανίας του 1986 παραμένει μέχρι και σήμερα η πιο όμορφη εμφάνιση που φορέθηκε ποτέ σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Τους χάζευα με το στόμα ανοικτό να σκοράρουν το ένα γκολάκι μετά το άλλο και δεν ήθελα το παραμύθι αυτό να τελειώσει, γιατί είχα μείνει εντελώς μαλάκας με το μισό ριγέ, μισό γεμάτο κόκκινο, με αντίθετο σχέδιο στο μανίκι και αντίθετο και στο σορτσάκι. Εντάξει, σήμερα μοιάζει λίγο με τη στολή του καρνάβαλου, αλλά τότε ήμασταν μέσα στη μέση των '80s. Ήταν λέμε η απόλυτη εμφάνιση! Και ήταν και Hummel. Μια μάρκα παντελώς άγνωστη που επειδή ήμουν έξυπνος ως μαθητής δημοτικού, φανταζόμουν -και καλά έκανα- ότι ήταν δανέζικη εταιρεία και η εθνική ομάδα ήθελε να δείξει πίστη στα τοπικά προϊόντα (λογικά τα walkman τους έφεραν ακουστικά Bang & Olufsen και οι βέρες όσων από εκείνους ήταν παντρεμένοι, ήταν Georg Jensen...)
H Δανία, παραδόξως, αφού καθάρισε Σκωτία (1-0) και Δυτική Γερμανία (2-0) στον όμιλο, εξαφανίστηκε στον επόμενο γύρο, με 5-1 από τους Ισπανούς, σε ένα ρεσιτάλ του Εμίλιο Μπουντραγκένιο που έβαλε τέσσερα γκολ. Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ο λόγος για τον διασυρμό αυτόν ήταν ότι οι Δανοί δεν φόρεσαν την φανταστική σούπερ φοβερή εμφάνισή τους (γιατί έβαλαν τα κόκκινα οι Ισπανοί), αλλά αναγκάστηκαν να παίξουν με λευκά.
Τέλος πάντων, η πρώτη μου αγορά μετά το Μουντιάλ ήταν μια Δανία στο Subbuteo με την θεϊκή στολή. Ήταν η πιο πολυπαιγμένη από όλες μου τις ομάδες -και είχα πολλές. Για την ιστορία, η Ουρουγουάη τελικά κατάφερε να περάσει στον επόμενο γύρο, ως τρίτη από τον όμιλο (περνούσαν τότε οι 4 καλλίτερες από τις 6 τρίτες) χάρη σε μία ακόμη ισοπαλία κόντρα στους Σκώτους, και στους "16" αποκλείστηκε από την Αργεντινή του Μαραντόνα. Φέτος μπορεί να πάει την εκδίκησή της. Στον τελικό...
Από εκείνο το Μουντιάλ, θυμάμαι έντονα μερικά πράγματα ακόμη. Όπως το ότι στα προημιτελικά, τα 3 από τα 4 ματς πήγαν στα πέναλτυ. Στα δύο πέρασαν οι αγαπημένες μου ομάδες. Η μεγάλη Γαλλία κέρδισε τους Βραζιλιάνους (με τον Σώκρατες και τον Πλατινί να αστοχούν) και το Βέλγιο τους μισητούς Ισπανούς που είχαν διασύρει την ομάδα με την τέλεια φανέλα. Στον τρίτο, οι διοργανωτές Μεξικανοί του Χιούγκο Σάντσες και του τωρινού τους κόοουτς Χαβιέ Αγκίρε, είχαν δώσει ρεσιτάλ αστοχίας κόντρα στους Δυτικογερμανούς (σκόραρε το πρώτο ο Νεγκρέτε, έχασαν τα δύο επόμενα ο Κιράρτε και ο Σερβίν και βέβαια οι άλλοι δεν έχασαν ούτε ένα) και πολύ είχα λυπηθεί. Στον τέταρτο προημιτελικό έπαιζαν οι Αργεντινοί με τους Άγγλους. Εκείνο το ματς, και να μην το είχα δει τότε, θα ήταν αδύνατον να μην το θυμάμαι...
Παραδόξως, δεν έχω αναμνήσεις από τους ημιτελικούς, ίσως γιατί δεν ήθελα με τίποτε να δεχθώ ότι η πολυαγαπημένη μου Γαλλία ξανααποκλειόταν από τους Γερμανούς και δεν πήγαινε στον τελικό, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τον μεγάλο τελικό. Ήμουν σε ένα εστιατόριο στις Μένητες της Άνδρου, είχαμε φάει πίτσα, οι μεγάλοι έπιναν κρασί κι έλεγαν τα δικά τους, εγώ ζήτησα από τον ιδιοκτήτη να μου ανοίξει την τηλεόραση. Όταν στο '80 ο Ρούντι Φέλερ ισοφάρισε σε 2-2, το γλέντι έπαυσε για λίγο και μαζεύτηκαν όλες οι ηλικίες πίσω μου. Τρία λεπτά αργότερα, μια μαγική μπαλιά του Μαραντόνα, πίσω από τη σέντρα, στον κενό χώρο που έτρεχε ο Μπουρουσάγα φάτσα με τον Σουμάχερ τους έστειλε όλους πίσω με ένα χαμόγελο. 3-2. Η τάξη είχε αποκατασταθεί.
Πίσω στο Μεξικό του 1986, όμως, και το λόγο που λυπόμουν μέχρι προσφάτως τους Ουρουγουανούς. Στις 4 Ιουνίου, η ομάδα του Χόρχε Μπάριος έπαιξε με τους φιναλίστ στη συνέχεια Δυτικογερμανούς και απέσπασε ένα αξιοπρεπέστατο 1-1. Στον όμιλο είχαν ακόμη τη Δανία και την Σκωτία, οπότε το να ξεκινάς με ισοπαλία κόντρα στους φιναλίστ (και) του προηγούμενου Μουντιάλ σήμαινε ότι ήσουν έτοιμος για μεγάλα πράγματα. Μπα... Τέσσερις μέρες αργότερα, στο Νεζαχουακογιότλ (την πόλη που ακόμη και σήμερα -στο παγκόσμιο κύπελλο της Αφρικής και των κουλών ονομάτων- παραμένει ο χειρότερος γλωσσοδέτης των σπορτκάστερ) η Ουρουγουάη διασυρόταν από τη Δανία του Μόρτεν Όλσεν. Που τότε ήταν παίκτης, βέβαια, γέροντας όπως και σήμερα, 37 ετών παλικάρι, αλλά είχε για παρέα κάτι μαγικά πιτσιρίκια σαν τον Μίκαελ Λάουντρουπ, τον αδελφό του, Γιέσπερ Όλσεν, τον Γιαν Μέλμπι και τον κάπως μεγαλύτερο (31 τότε) Πρέμπεν Έλκιερ Λάρσεν (όπως λέμε Γιάννεν Αγγελοπούλερ Δασκαλάκεν). Στο τέλος της ημέρας η Δανία μετρούσε 6 και η Ουρουγάη 1. Βατερλό. Ο κόσμος παραμιλούσε για το επιθετικό ταλέντο των Δανών. Εγώ ασχολιόμουν με κάτι άλλο...
Η εμφάνιση της εθνικής Δανίας του 1986 παραμένει μέχρι και σήμερα η πιο όμορφη εμφάνιση που φορέθηκε ποτέ σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Τους χάζευα με το στόμα ανοικτό να σκοράρουν το ένα γκολάκι μετά το άλλο και δεν ήθελα το παραμύθι αυτό να τελειώσει, γιατί είχα μείνει εντελώς μαλάκας με το μισό ριγέ, μισό γεμάτο κόκκινο, με αντίθετο σχέδιο στο μανίκι και αντίθετο και στο σορτσάκι. Εντάξει, σήμερα μοιάζει λίγο με τη στολή του καρνάβαλου, αλλά τότε ήμασταν μέσα στη μέση των '80s. Ήταν λέμε η απόλυτη εμφάνιση! Και ήταν και Hummel. Μια μάρκα παντελώς άγνωστη που επειδή ήμουν έξυπνος ως μαθητής δημοτικού, φανταζόμουν -και καλά έκανα- ότι ήταν δανέζικη εταιρεία και η εθνική ομάδα ήθελε να δείξει πίστη στα τοπικά προϊόντα (λογικά τα walkman τους έφεραν ακουστικά Bang & Olufsen και οι βέρες όσων από εκείνους ήταν παντρεμένοι, ήταν Georg Jensen...)H Δανία, παραδόξως, αφού καθάρισε Σκωτία (1-0) και Δυτική Γερμανία (2-0) στον όμιλο, εξαφανίστηκε στον επόμενο γύρο, με 5-1 από τους Ισπανούς, σε ένα ρεσιτάλ του Εμίλιο Μπουντραγκένιο που έβαλε τέσσερα γκολ. Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ο λόγος για τον διασυρμό αυτόν ήταν ότι οι Δανοί δεν φόρεσαν την φανταστική σούπερ φοβερή εμφάνισή τους (γιατί έβαλαν τα κόκκινα οι Ισπανοί), αλλά αναγκάστηκαν να παίξουν με λευκά.
Τέλος πάντων, η πρώτη μου αγορά μετά το Μουντιάλ ήταν μια Δανία στο Subbuteo με την θεϊκή στολή. Ήταν η πιο πολυπαιγμένη από όλες μου τις ομάδες -και είχα πολλές. Για την ιστορία, η Ουρουγουάη τελικά κατάφερε να περάσει στον επόμενο γύρο, ως τρίτη από τον όμιλο (περνούσαν τότε οι 4 καλλίτερες από τις 6 τρίτες) χάρη σε μία ακόμη ισοπαλία κόντρα στους Σκώτους, και στους "16" αποκλείστηκε από την Αργεντινή του Μαραντόνα. Φέτος μπορεί να πάει την εκδίκησή της. Στον τελικό...
Από εκείνο το Μουντιάλ, θυμάμαι έντονα μερικά πράγματα ακόμη. Όπως το ότι στα προημιτελικά, τα 3 από τα 4 ματς πήγαν στα πέναλτυ. Στα δύο πέρασαν οι αγαπημένες μου ομάδες. Η μεγάλη Γαλλία κέρδισε τους Βραζιλιάνους (με τον Σώκρατες και τον Πλατινί να αστοχούν) και το Βέλγιο τους μισητούς Ισπανούς που είχαν διασύρει την ομάδα με την τέλεια φανέλα. Στον τρίτο, οι διοργανωτές Μεξικανοί του Χιούγκο Σάντσες και του τωρινού τους κόοουτς Χαβιέ Αγκίρε, είχαν δώσει ρεσιτάλ αστοχίας κόντρα στους Δυτικογερμανούς (σκόραρε το πρώτο ο Νεγκρέτε, έχασαν τα δύο επόμενα ο Κιράρτε και ο Σερβίν και βέβαια οι άλλοι δεν έχασαν ούτε ένα) και πολύ είχα λυπηθεί. Στον τέταρτο προημιτελικό έπαιζαν οι Αργεντινοί με τους Άγγλους. Εκείνο το ματς, και να μην το είχα δει τότε, θα ήταν αδύνατον να μην το θυμάμαι...
Παραδόξως, δεν έχω αναμνήσεις από τους ημιτελικούς, ίσως γιατί δεν ήθελα με τίποτε να δεχθώ ότι η πολυαγαπημένη μου Γαλλία ξανααποκλειόταν από τους Γερμανούς και δεν πήγαινε στον τελικό, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τον μεγάλο τελικό. Ήμουν σε ένα εστιατόριο στις Μένητες της Άνδρου, είχαμε φάει πίτσα, οι μεγάλοι έπιναν κρασί κι έλεγαν τα δικά τους, εγώ ζήτησα από τον ιδιοκτήτη να μου ανοίξει την τηλεόραση. Όταν στο '80 ο Ρούντι Φέλερ ισοφάρισε σε 2-2, το γλέντι έπαυσε για λίγο και μαζεύτηκαν όλες οι ηλικίες πίσω μου. Τρία λεπτά αργότερα, μια μαγική μπαλιά του Μαραντόνα, πίσω από τη σέντρα, στον κενό χώρο που έτρεχε ο Μπουρουσάγα φάτσα με τον Σουμάχερ τους έστειλε όλους πίσω με ένα χαμόγελο. 3-2. Η τάξη είχε αποκατασταθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου