Ποιός θα θρηνήσει το τέλος του "Τρωκτικού";

Από σήμερα τα ξημερώματα, όταν το troktiko ανέβασε την τελευταία του ανάρτηση, τόσο η ελληνική δημοσιογραφία όσο και η ελληνική μπλογκόσφαιρα (ίου!) έχουν κάθε δικαίωμα να ζητήσουν αναβάθμιση από την οποιαδήποτε φανταστική Moody's ή Fitch που μπορεί να αξιολογήσει τις μιντιακές υπεραξίες. Η χυδαιότερη μορφή έκφρασης, η δήθεν μαχόμενη δημοσιογραφία, αλλά στην ουσία η ανώνυμη και αστήρικτη συνωμοσιολογία, η άνευ διασταύρωσης καταγγελία, η αναχρονιστική ηθικολογία, η λαϊκίστικη κριτική, η αναδημοσίευση ακατανόητων ειδήσεων και φημών, η λαγνεία για ο,τιδήποτε μπορεί να ερεθίσει ακόμη και τα κατώτερα ένστικτα ενός αγράμματου και ημικοιμισμένου αναγνώστη, η σκανδαλοθηρία, και -στο κάτω κάτω- η ανορθογραφία και η παντελής έλλειψη συντακτικού και τέχνης του λόγου, έχασαν πια τον πιο δημοφιλή τους εκφραστή.

Με συνθλίβει, βέβαια, το γεγονός ότι η αιτία για το τέλος του "Τρωκτικού" είναι ο διά της βίας θάνατος του εμπνευστή του. Με συνθλίβει αφ' ενός γιατί γνώριζα τον Σωκράτη Γκιόλια. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε παίξει κατά κάποιον τρόπο ρόλο στη ζωή μου, όταν πριν καμμιά εικοσαριά χρόνια αποφάσιζα ότι "όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω δημοσιογράφος". Και γιατί, πέραν όσων έχουν λεχθεί και όσων θα ακουστούν στη συνέχεια, ήταν όντως ένα καλό παιδί. Με συνθλίβει όμως, αφ' ετέρου, ακόμη περισσότερο γιατί αυτόν τον εχθρό της ιδιότητάς μας -της δημοσιογραφικής, αλλά και εκείνης του blogger- δεν καταφέραμε να τον σιγήσουμε, ή έστω να τον περιορίσουμε οι ίδιοι, με επιχειρήματα ή με την πειστική καλλιέργεια προς το κοινό της ανάγκης για πολιτισμένη γραφή, πραγματική δημοσιογραφία και -πάνω απ' όλα- ελευθερία της έκφρασης που είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανώνυμες καταγγελίες. Κάτι ψελλίζαμε μια στο τόσο, αλλά τελικά τη λύση την έδωσαν τα πιστόλια. Με συνθλίβει ότι ο λόγος μας δεν έχει ούτε το ένα εκατομμυριοστό της δύναμης μιας σφαίρας. Με συνθλίβει επίσης ότι η μεγάλη πλειονότητα των συμπατριωτών μου θρηνεί αυτή τη στιγμή περισσότερο το θάνατο του "Τρωκτικού", παρά το θάνατο του Σωκράτη Γκιόλια, γιατί τόσον καιρό έβρισκε σ' αυτό το εμετικό, συκοφαντικό, κραυγάζοντα βόθρο που ήθελε να λέγεται blog το ιδανικό μέσο έκφρασης της μηδενικότητάς της.

Ναι, η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων είναι ένα μηδενικό. Μια φατρία κακομαθημένων Δημοσίων Υπαλλήλων (ακόμη κι αυτοί που δεν εργάζονται στο Δημόσιο, λειτουργούν αποκλειστικά με τη λογική του "ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε, μετά πάμε να αράξουμε τις κοιλάρες μας δίπλα στην παραλία και να γκρινιάξουμε για τη μπάκα του απέναντι, όσο λιγουρευόμαστε να του γαμήσουμε τη γυναίκα"), απαίδευτων τραμπούκων που μνημονεύουν τους Αρχαίους Ημών Προγόνους, χωρίς να γνωρίζουν ούτε μισό τίτλο τραγωδίας του Σοφοκλή, ως πρόφαση για την αυθεντία με την οποία εκτοξεύουν τις ξερολιές τους.

Κάθε τόσο, εδώ και καιρό, ερχόταν το "Τρωκτικό" στη συζήτηση με τους φίλους μου, ανθρώπους εκτός του χώρου μου, αλλά αρκετά επάνω από τον μέσο όρο του μηδενικού Έλληνα. Ανθρώπους που ήξεραν να κρίνουν την ασυδοσία του ελεεινού εκείνου μπλογκ, αλλά που συνέχιζαν να το διαβάσουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο ένας γιατί "δεν είναι δημοσιογραφικό μέσο, είναι ένα μπλογκ που ο καθένας από εμάς μπορεί να αποκαλύψει κάτι", ο άλλος γιατί "με μια ματιά βλέπεις όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα", ο τρίτος γιατί "μέσα στον οχετό, κάθε τόσο σκάει και μια πραγματική αποκάλυψη που δεν την βρίσκεις αλλού".

Τους εξηγούσα ότι κανένα από τα επιχειρήματά τους δεν έστεκε. Το "Τρωκτικό" δεν ήταν μέσο "δημοσιογραφίας των πολιτών". Η έννοια blog δεν ορίζει αυτόχρημα κάτι τέτοιο. Το "ΠΠC", για παράδειγμα, είναι το blog δύο ανθρώπων των περιοδικών και αυτή μας την ιδιότητα δεν γίνεται ποτέ να την αφαιρέσει ένας αναγνώστης μας από τη γνώση του για εμάς: Από τη μία, αν γράψουμε κάτι άκυρο, αστήρικτο, αδιασταύρωτο, θα κάνει κακό και στην εκτός blog δουλειά μας. Από την άλλη, είναι αδύνατον να γράψουμε κάτι για τα αφεντικά μας, μια αποκάλυψη που θα συζητιόταν (λέμε τώρα), γιατί παραμένουμε εξαρτημένοι υπαλληλίσκοι και μας καίει το να μη χάσουμε τη δουλίτσα μας. Το "Τρωκτικό" δούλευε με κόσμο που πληρωνόταν κανονικά. Και ο μόνος λόγος για να μην το λες "δημοσιογραφικό site" ήταν το ποιόν αυτών που έγραφαν και αυτών που γράφονταν, όπως και η -ακόμη άγνωστη- πηγή των πληρωμών τους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα όλο αυτό, οι ανίκανοι συντάκτες που φαντασιώνονται ότι είναι οι νέοι Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπέρνσταϊν και οι ανώνυμοι χρηματοδότες τους, με τρομάζει...

Από 'κει και πέρα, αντιδρώ έντονα και στο "βλέπεις τα πάντα με μια ματιά". Δεν θέλω να βλέπω το αν η Πετρούλα έδειξε το βρακί της σε κάποιο αδιάφορο ψευτοσελεμπριτοevent (και ακόμη χειρότερα να διαβάζω την δήθεν ηθική κριτική που συνοδεύει την συγκλονιστική αυτή είδηση) δίπλα στην ανακοίνωση του σχεδίου νόμου για το ασφαλιστικό, για παράδειγμα. Και λυπάμαι όσους δεν αισθάνονται ότι τους κάνει κακό το να μην τους πειράζει η Πετρούλα στο τοπίο, "αφού γι' αυτά λέμε μωρέ στις παρέες". Δεν θα έπρεπε να λέμε γι' αυτά. Θα έπρεπε το μάτι σου να μην έχει πέσει στην κώμη του μουνιού της κάθε μιζεροβίζιτας, αλλά να έχει αφοσιωθεί στο να καταλάβει τι θα αλλάξει στη ζωή σου το νέο ασφαλιστικό. Αλλά, επειδή εσύ προτιμάς να φαντασιώνεσαι την Τζούλια ή την Ντούβλη (γούστα είναι αυτά) στο κρεββάτι σου, τελικά μαθαίνεις για το ασφαλιστικό μόνο την παραιτημένη από τη λογική, φωνασκούσα κριτική του κάθε τρωκτικού. Και φαντασιώνεσαι αποκαλύψεις λίγο πιο κάτω από το κάθε βρακάκι που φαίνεται ή δεν φαίνεται. Μόνο που ψάχνεις για διαμάντια μέσα στο βόθρο. Κι όσο βουτάς πιο βαθιά για να αρπάξεις αυτό που λαμπιρίζει στον πάτο, τόσο πιο πολύ γεμίζεις με σκατά. Όταν φτάνεις στον πάτο δε, εκεί ανακαλύπτεις πως αυτό που έλαμπε, ήταν μια σφαίρα. Μια γαμημένη σφαίρα.

(Αλλά, για όλα αυτά, έχουν ήδη γράψει δύο πολύ καλά κείμενα η Ρίκα Βαγιάνη και ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος...)