Suede - Bloodsports

Suede
Bloodsports
(Μάρτιος 2013)


Οι Suede είναι μια μπάντα που εκτοξεύθηκε πρόωρα στη σφαίρα του θεϊκού (αλλά με απίστευτη άνεση κατάφερε να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες), για να συντριβεί εξίσου πρόωρα στον Καιάδα της απογοήτευσης. Εκεί που μαζεύονται όλοι αυτοί οι μουσικοί που, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, χάνουν τον προσανατολισμό τους και, μέσα από ένα ασύλληπτο writer’s block, μάς προτείνουν το ένα αδιάφορο άλμπουμ μετά το άλλο. Αλλά για την ιστορία του γκρουπ μπορείς απλά να μεταβείς εδώ και θα τα θυμηθείς όλα.

Οι Suede, βέβαια, έχουν ένα ακόμη χαρακτηριστικό: είναι μια μπάντα με πιο μοναδική... μοναδικότητα από τις άλλες. Ήταν αυτή που άναψε το φυτίλι της Βritpop, αλλά που δεν αντιγράφηκε ποτέ από κάποιον κλώνο. Ακόμη και σήμερα, αν ψάξεις να βρεις ποιο συγκρότημα ακολούθησε περισσότερο τους Suede, το πιο πιθανό είναι ότι θα καταλήξεις μόνο στους Matisse –όταν π.χ. θα βρεις δεκάδες copycats των Blur ή των Pulp. Στο πλαίσιο της μοναδικότητας αυτής ήταν και το πώς επέλεξαν να διαχειριστούν το εμφανές τοις πάσι πρόβλημα της έλλειψης προσανατολισμού μετά τα δύο πρώτα, συγκλονιστικά τους άλμπουμ: εγκατέλειψαν την ενεργό δράση για μια δεκαετία και ξαναβρέθηκαν μόνο όταν πια ένιωσαν έτοιμοι να δώσουν κάτι αντάξιο του παρελθόντος τους.

Οι περισσότεροι πιστεύαμε ότι η αιτία για την πτώση των Suede ήταν η αποχώρηση του Bernard Butler, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, αλλά το “Bloodsports” έρχεται να λήξει για πάντα τη συζήτηση αυτή. Ο Richard Oakes, η αμφιλεγόμενη επιλογή του Brett Anderson για τον ρόλο του αντι-Butler εκείνα τα χρόνια, μάς χαρίζει τόσο κοφτερά και έντονα riffs και solos στο νέο άλμπουμ που δεν είναι ιεροσυλία να τα συγκρίνεις μ’ αυτά του “Dog Man Star”. Είναι η κυρίαρχη μορφή των Suede αυτή τη φορά. Kι ας είναι παρών ο Neil Codling, τα keyboards του παίζουν συνοδευτικό ρόλο κι αφήνουν την κιθάρα να πάρει τα ηνία.

Αυτή η επιλογή δεν είναι τυχαία. Το “Coming Up”, το τρίτο άλμπουμ των Suede, δεν ήταν κακό, αλλά ήταν η αρχή της σήψης. Η ποπίζουσα διάθεσή του και η μεγάλη του εμπορική επιτυχία ήταν που έβγαλαν τη μπάντα από το δρόμο της. Η επιστροφή στο ωμό σερβίρισμα που είχαν τα δύο πρώτα άλμπουμ των Suede, με την κιθάρα να κυριαρχεί και τα κομμάτια να έχουν πάντα μια σκοτεινή γωνιά, στην οποία σε τραβούν ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις, για να εξελιχθούν με έναν αναπάντεχο τρόπο (και όχι γραμμικά, όπως στα απογοητευτικά “Head Music” και “A New Morning”) είναι το πιο δυνατό χαρακτηριστικό του “Bloodsports”.

Όχι ότι λείπει το σέξι, το ποπ, το γκλαμ που είχαν στο “Coming Up”. Πρακτικά, με το “Bloodsports” οι Suede καταφέρνουν να μοιραστούν την ανατριχίλα του “Dog Man Star” μέσα από τα ποπ κανάλια που πρωτοδοκίμασαν στο “Coming Up”. Δηλαδή με έναν ολοκαίνουργιο, μοναδικά Suede τρόπο.

Και μετά είναι η δομή του δίσκου. Χωρίζεται σαφώς σε δύο μέρη: Στο ανθεμικό πρώτο, με κομμάτια όπως το “Barriers” (με το α λα U2 «ωωω ωωω» να εγγυάται επικά sing alongs στα φεστιβάλ), το ανεβαστικό πρώτο single “It Starts And Ends With You” ή το πιο Suede κομμάτι απ’ όλα, το “Hit Me”, που θα ξαναδώσουν στη μπάντα κοινά δεκάδων χιλιάδων οπαδών στις συναυλίες και μπόλικο air time στο ραδιόφωνο. Και στο ρομαντικό δεύτερο. Γιατί αν δεν μπορείς να ζήσεις μια καταθλιψούλα ή να γράψεις ένα ερωτικό γράμμα ακούγοντας Suede, τότε τι Suede θα ήταν αυτοί; Και, στην ουσία, σε ταξιδεύει τραγούδι με τραγούδι στην ίδια την ιστορία της μπάντας, από το μεγαλείο στο δράμα, καταλήγοντας στο επικό “Faultlines”, μια στοιχειωτική, βυρωνική μπαλάντα, ισάξια των πιο εκφραστικών στιγμών του παρελθόντος του Brett Anderson.

Δεν είναι, βέβαια, όλα τέλεια στο “Bloodsports”. Ο Brett υπερβάλλει στη χρήση του reverb και των λοιπών εφέ στα φωνητικά του, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα λιγάκι πιο «επαγγελματικό» απ’ όσο θά ‘πρεπε. Σαν να φοβάται να αφήσει τον κόσμο να δει τις ρυτίδες του, σαν να διστάζει ν’ ακολουθήσει τα δικά του λόγια και να «ραγίσει» λίγο (το "a hairline crack in the radiator leaking life" είναι ο πιο χαρακτηριστικός στίχος του “It Starts And Ends With You”, αυτός που υπενθυμίζει ότι στο μοναδικό σύμπαν των Suede τίποτε δεν είναι τόσο απλό όσο οι έννοιες «καλό» και «κακό»). Το όλο άλμπουμ σε ρουφάει μεν, αλλά δεν σου χαρίζει εκείνη την ανατριχίλα που σού άφηναν τα δύο πρώτα τους ή το “Sci-Fi Lullabies”, ο διπλός δίσκος με τα b-sides της πρώτης πενταετίας τους. Γιατί οι ίδιοι οι Suede έχουν επιλέξει να το κρατήσουν λίγο πιο απρόσιτο και σνομπ απ’ όσο θα μπορούσε να είναι.

Ίσως φοβήθηκαν την τόσο άμεση επιστροφή στο «καταραμένο» στυλ που τους καθιέρωσε. Ίσως δεν ήταν έτοιμοι για τόσο μεγάλη έκθεση σ’ ένα κοινό που κανείς δεν ήξερε πώς θα τους αντιμετώπιζε τόσα χρόνια μετά. Αλλά μέσα στο “Bloodsports” (ακούστε το όλο εδώ) υπάρχουν όλα τα στοιχεία του μεγαλείου τους. Για μένα, είναι το τρίτο καλύτερο άλμπουμ τους, μετά το κορυφαίο “Dog Man Star” και το εκπληκτικό ντεμπούτο τους, το “Suede”, και ταυτόχρονα η πιο σημαντική απόδειξη ότι ένα τέταρτο του αιώνα μετά, μπορούν όντως κάποια στιγμή να επιστρέψουν στον Όλυμπο της νιότης τους.

Ναι, η αναμονή άξιζε τουλάχιστον τα οχτώμισι από τα έντεκα χρόνια της (κάτι που σε αναγωγή στην κλίμακα βαθμολόγησης Μάρκου Φράκου μάς δίνει κάτι σαν 7,5 στα 10...).

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)