Προσοχή: Το τριπάρισμα που καταγράφεται στη συγκεκριμένη σελίδα πρόκειται για προσωπική εμπειρία. Πιθανώς πολλοί να ταυτιστούν. Αλλά σίγουρα πολλοί περισσότεροι θ’ αρχίσουν τα «πού ‘ναι ρε οι Tame Impala / Strokes / Danii Minogue / Hüsker Dü;» Δεν τα γράφω για να απεικονίσω τη συλλογική μας εμπειρία. Μην τα διαβάσεις αν είναι να πάρεις θέση. Διάβασέ τα ως μια υπόμνηση και μια πρόσκληση να ταξιδέψεις και στο δικό σου memory lane, να ψαρέψεις τα top των Οκτώβρηδών σου και να τα μοιραστείς μαζί μας.
2012 Bat For Lashes – “The Haunted Man”
Γιατί;
Γιατί, όπως έχω ξαναγράψει, ακόμη και το χειρότερο άλμπουμ της Bat For Lashes είναι καλύτερο από το 99% της σοδειάς μιας ολόκληρης χρονιάς. Σάρωσε εύκολα τον περσινό μου Οκτώβρη, πάνω από αριστούργήματα τύπου “Lonerism” (Tame Impala) και “Allelujah! Don’t bend! Ascend!” (Godspeed You! Black Emperor). Ο καθένας μας έχει τα προσωπικά του κολλήματα και η απέριττη, αιθέρια, αναπολική, νεραϊδένια pop της Natasha Khan είναι ένα από τα δικά μου.
Τι έγραψε η ιστορία;
Ήταν το τρίτο άλμπουμ της Bat For Lashes (κατά κόσμον Natasha Khan) μετά τα αριστουργήματα “Fur and Gold” (2006) και “Two Suns” (2009). Αλλά το μοναδικό που δεν την έφερε υποψήφια για το βραβείο Mercury. Έφτασε στο νούμερο 6 του βρετανικού chart (που δεν το λες και κακή επίδοση), έγινε η πιο επιτυχημένη της δουλειά εμπορικά σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Επίσης, έκλεισε την 20άδα της δικής μας Blogovision (με τους οκτωβριανούς του αντιπάλους να τα πηγαίνουν αρκετά καλύτερα, είναι η αλήθεια -5η θέση για τους Tame Impala και 10η για τους GY!BE).
Must listen;
Το «όσο πιο Bat For Lashes γίνεται» “Lillies”, με το οποίο το άλμπουμ σε υποδέχεται στη μοναδική του μυσταγωγία. Σιγά σιγά στην αρχή, εκρηκτικά, αλλά πάντα ελεγχόμενα στη συνέχεια και μέχρι το τέλος.
2003 Coheed and Cambria – “In Keeping Secrets of Silent Earth: 3”
Γιατί;
Γιατί πριν 10 χρόνια το emo ήταν κυρίαρχο. Και αυτό είναι το κορυφαίο emocore άλμπουμ όλων των εποχών. Μόνο μην το πεις στους ίδιους, που προτιμούν να το ορίζουν σαν μια μείξη metal, pop και punk (δηλαδή αυτό που ορίζει το emo, αλλά τέλος πάντων).
Τι έγραψε η ιστορία;
Η ιστορία είναι λίγο μπερδεμένη, είναι η αλήθεια. Το “In Keeping…” ήταν στην ουσία το τρίτο μέρος (εξ ου και το 3 στον τίτλο) μιας τετραλογίας από concept albums γύρω το “The Amory Wars”, μια σειρά κόμικς που έγραφε ο frontman του γκρουπ Claudio Sanchez. Όμως κυκλοφόρησε δεύτερο στη σειρά... Η τετραλογία στην πορεία μεγάλωσε και οι Coheed and Cambria έχουν πια φτάσει τα επτά στούντιο άλμπουμ με θεματική γύρω από τη βιβλία κόμικς του Sanchez. Πρακτικά το γκρουπ είναι ένα side project του κομίστα που φτιάχτηκε για να προμοτάρει την άλλη του δουλειά, αλλά τελικά έγινε πολύ σπουδαιότερο από τις σελίδες του. Το “In Keeping…” έγινε εύκολα χρυσό στις ΗΠΑ, όπου το emo ήταν η απόλυτη τρέλλα της εποχής και θεωρείται ένα από τα κορυφαία σύγχρονα prog metal άλμπουμ.
Must listen;
Το ομώνυμο “In Keeping Secrets of Silent Earth: 3” είναι ένα οκτάλεπτο και βάλε έπος, που αποτέλεσε και το τρίτο single του δίσκου. Πήγε, πάντως, άπατο στα charts, αφού η τεράστια διάρκειά του και οι συνεχείς εναλλαγές στα μουσικά του θέματα το κάνουν με διαφορά το πιο δύσκολο (αλλά και ανεκτίμητης αξίας) κομμάτι που έγραψαν οι Coheed and Cambria.
1993 The Afghan Whigs - Gentlemen
Γιατί;
Ανόητη ερώτηση. Γιατί πολύ απλά πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους δίσκους της δεκαετίας του ’90 (αν όχι τον κορυφαίο, για όσους μπορούν να κρίνουν τα πράγματα μακριά από τους συμβολισμούς της αυτοκτονίας του Cobain ή της εμπορικής επιτυχίας των Pearl Jam και της αναγνώρισης των Radiohead πιο μετά). Γιατί το δημιουργικό μεγαλείο του Greg Dulli βρίσκεται στο απώγειό του συνθετικά και στιχουργικά –κυρίως το δεύτερο- αποδίδοντας όχι τραγούδια, αλλά βαθιές πληγές που παραμένουν σημάδια ανεξίτηλα, δεκαετίες αργότερα, κάνοντας το “Gentlemen” ένα άκουσμα διαχρονικό, πολύ πιο συναφές με το σήμερα απ’ ότι είναι ακόμη και το αγαπημένο μου άλμπουμ εκείνης της δεκαετίας, το “Ten” των Pearl Jam. Δεν συζητάμε καν, βέβαια, το πόσο απείχε απ’ ο,τιδήποτε είχε κυκλοφορήσει εκείνο τον Οκτώβριο...
Τι έγραψε η ιστορία;
Το “Gentlemen” ήταν το τέταρτο άλμπουμ των Afghan Whigs. Την παραγωγή είχε κάνει ο ίδιος ο Dulli. Ήταν το σημείο που η μπάντα μετατράπηκε από ένα συνηθισμένο garage punk γκρουπ σε αυτό το μοναδικό αμάλγαμα από διάφορα είδη που τους χάρισε ένα φανατικό κοινό και τους καθιέρωσε ως cult, με την καλή έννοια. Την προηγούμενη χρονιά είχαν κυκλοφορήσει το “Congregation” όπου για πρώτη φορά έμπλεξαν τα soul στοιχεία με την garage punk τους, αλλά στο “Gentlemen” πήγαν ένα βήμα παραπέρα, επηρεασμένοι και από την σκηνή του Seattle. Οι κριτικοί παραληρούσαν, αλλά τα βασανιστικά του ερωτήματα, αυτές οι υπαρξιστικές αναζητήσεις με τον τρόπο που τις ξερνούσε ο Dulli, συγκρινόμενα με την πολύ πιο ωμή αντιμετώπιση από μπάντες σαν τους Nirvana, το κράτησαν μακριά από την εμπορική επιτυχία, παρότι το άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει από μια μεγάλη δισκογραφική, σαν την Elektra.
Must listen;
Το “What Jail Is Like” σερβίρεται ως το πιο εύπεπτο κομμάτι του “Gentlemen”. Καταλαβαίνεις βέβαια από τον τίτλο του ότι ούτε κι αυτό είναι κάποιο τσιχλοφουσκέ τραγουδάκι για χορό. Το πιάνο στο φόντο είναι απλά η δικαιολογία, η παραχώρηση του Dulli για το πιο ωμό και ακατέργαστο τελικά κομμάτι του δίσκου, που σε πιάνει από το λαιμό και χώνεται με μανία μέσα σου, μολύνοντάς σε για πάντα.
1983 Cocteau Twins - Head over Heels
Γιατί;
Γιατί είναι το άλμπουμ που όρισε την ταυτότητα της 4AD και όλων των αριστουργημάτων που ακολούθησαν από την εν λόγω δισκογραφική. Γιατί τα ‘80s δεν ήταν μόνο Bananarama και “Final Countdown”. Γιατί ο Οκτώβριος του ’83 ήταν ένας σπουδαίος δισκογραφικά μήνας (είχε Genesis, Bob Dylan, Cyndi Lauper, Culture Club, Level 42), αλλά με ποιο άλλο παιδί του θα αναφωνούσες σήμερα «πλάκα κάνεις!», μην μπορώντας καν να πιστέψεις πως αυτό το έξοχο άκουσμα γράφτηκε πριν τριάντα ολόκληρα χρόνια;
Τι έγραψε η ιστορία;
Το “Head Over Hills” ήταν το δεύτερο άλμπουμ της Elizabeth Fraser και του Robin Guthrie. Δεν ήταν ένα εύκολο άκουσμα για τη εποχή του. Το έλεγες και goth σε μια περίοδο που όλα ήταν ροζ, με παγιέτες, με βάτες... Οι ίδιοι οι Cocteau Twins θα το βάπτιζαν dream pop σήμερα, αλλά ακόμη και η έννοια dream pop δεν ήταν ευπώλητη το 1983. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι ότι το αραχνιασμένο, αιθέριο, μυσταγωγικό στυλ των Cocteau Twins και αυτά τα απίστευτα φωνητικά της Fraser όρισαν σε πολύ μεγάλο βαθμό το μυστηριώδη χαρακτήρα της 4AD. Ένας χαρακτήρας που επιβεβαιώνεται ακόμη και σήμερα από καλλιτέχνες όπως οι Deerhunter, οι National, ο Bon Iver, ή η Grimes. Αλλά δεν ήταν μόνο τα «παιδιά» τους στην 4AD. Ήταν και οι τόσοι άλλοι σπουδαίοι που επηρρεάστηκαν από τον ήχο των Cocteau Twins, όπως διαμορφώθηκε στο “Head Over Hills”. Η λίστα είναι ατελείωτη, αλλά μερικά ενδεικτικά ονόματα είναι των Bjork, My Bloody Valentine, Massive Attack, Portishead, Boards of Canada…
Must listen;
Στο “Sugar Hiccup” η Fraser επιτρέπει στο κοινό μια και μοναδική ευκαιρία να έρθει κοντά της. Πουθενά στον υπόλοιπο δίσκο δεν είναι τόσο προσιτή όσο εδώ. Για όποιον δεν είναι εξοικειωμένος με τον ήχο των Cocteau Twins το 1983, αυτό το κομμάτι είναι η καλύτερη εισαγωγή.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου