Dear Miss Lonelyhearts
(Απρίλιος 2013)
Ορίστε μια μπάντα για την οποία δεν θα διαβάσεις ποτέ καλή κουβέντα στις δισκοκριτικές, αλλά που κάθε φορά που θα την ακούσεις σ’ ένα μπαρ, ένα χάπι καλής διάθεσης θα διαλυθεί μαγικά στο ποτό σου και θα σε κάνει πιο ανεβασμένο άνθρωπο για μερικά λεπτά. Ο Nathan Willett έχει μια από τις πιο εκφραστικές, αγριεμένες, πωρωτικές φωνές στο σημερινό σύμπαν της pop/rock και όλη η μπάντα φροντίζει πάνω απ’ όλα να τη βγάζει σε πρώτο πλάνο. Δεν βρίσκω κάτι κακό σ’ αυτό –ίσα ίσα που με ξετρελαίνει που το φαινόμενο αυτό δεν συναντάται μόνο στην AOR ή στην τσιχλοφουσκέ pop.
Βέβαια, στο “Dear Miss Lonelyhearts”, οι ίδιοι οι Cold War Kids είναι πιο pop από ποτέ. Άκου το “Loner Phase”, για παράδειγμα. Φάση χορεύουμε ιδρωμένοι στα clubs, αδιαφορώντας για την αηδία που προκαλεί στο γκομενάκι που θέλαμε να ρίξουμε οι σταγόνες που στάζουν στη μούρη της. Νομίζω ότι τους προτιμώ έτσι από τον arena rock χαρακτήρα που είχαν φτιάξει για το προηγούμενό τους άλμπουμ, το “Mine Is Yours”, προ διετίας.
Πρακτικά, με το “Dear Miss Lonelyhearts” ξαναγυρίζουν σ’ αυτό το κουκουρούκου, βαθιά ιδιοσυγκρασιακό πράγμα που μας είχαν πρωτοπαρουσιάσει στο ντεμπούτο τους, το “Robbers & Cowards” το 2006. Μόνο που πια, δίπλα στους White Stripes –ή τους Raconteurs καλύτερα– με τον ήχο των οποίων τόσο έμοιαζε ο δικός τους, ή στους Tapes n’ Tapes, τους My Morning Jacket και τους Walkmen, θα πρέπει να προσθέσεις κάποιες μπρουκλινέζικες επιρροές, ας πούμε από Yeasayer ή από MGMT.
Οι Cold War Kids παραμένουν αθεράπευτα Καλιφορνέζοι, μην ξεγελιέσαι. Δεν γυρεύουν να σε πείσουν ότι είναι σοφιστικέ ή ότι αλλάζουν με κάποια επανάσταση την indie pop του σήμερα. Σκοπός τους είναι να περνάνε και να περνάμε καλά. Και το “Dear Miss Lonelyhearts” σου αφήνει μια τεράστια ικανοποίηση καθώς περιηγείσαι στα 36 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα της διάρκειάς του. Ειδικά έτσι όπως είναι στημμένο, με τα καλύτερα και πιο παράξενα κομμάτια του μαζεμένα στο τέλος.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου