One Breath
(Οκτώβριος 2013)
Στο σύγχρονο δικαστήριο επιλογών καλλιτεχνικής καριέρας, ένας μουσικός συνήθως εγκαλείται για προδοσία όταν στο «δύσκολο» δεύτερο άλμπουμ του καταφεύγει στις εμπορικές των οδών. Όσο πιο ακατέργαστο και αυθεντικό είναι το ντεμπούτο του, συνήθως τόσο μεγαλύτερη αποθέωση απολαμβάνει από τους πιτσφορκολάτρεις μουσικόφιλους ή μουσικοκριτικόφιλους. Κι αν το δεύτερο τολμήσει να παρουσιαστεί με μια λουστραρισμένη παραγωγή ή με κανα πιασάρικο ρεφρέν –να αποκλίνει, τέλος πάντων, από την αγριάδα και το ύφος «πρέπει να με κατακτήσεις» του πρώτου-, τότε οι κριτικές έρχονται σαν αλλεπάλληλοι κόλαφοι.
Θα έχει, λοιπόν, πολύ πλάκα να δούμε τις αντιδράσεις στο “One Breath”. Γιατί η Anna Calvi διάλεξε τον αντίθετο δρόμο. Ενώ, δηλαδή, μας παρουσιάστηκε ντυμένη στα καλά της πριν δύο χρόνια (με το άλμπουμ που προσωπικά θεώρησα το καλύτερο εκείνης της χρονιάς και του χάρισα το #1 της Blogovision μου), σήμερα επανέρχεται με ρούχα σκισμένα, με το πρόσωπο γεμάτο λάσπη, τα μαλλιά άλουστα. Απρόσιτη ήταν έτσι κι αλλιώς. Μόνο που την πρώτη φορά το πετύχε εκπέμποντας σεβασμό. Στο “One Breath” (το ακούτε ολόκληρο εδώ) το πετυχαίνει εκπέμποντας ωμότητα.
Για να ξαναγυρίσω σε αυτά που έγραφα στην αρχή, εμένα καθόλου δεν με πειράζει όταν ένας μουσικός αποφασίζει να πάρει την πιο εμπορική οδό. Συνήθως αυτό σημαίνει ότι τα στοιχεία εκείνα που βρίσκονται κρυμμένα πίσω από θορύβους και ακαταλαβίστικες ψαγμενιές στην αρχή τους καριέρας του, ανεβαίνουν στην επιφάνεια και παίζουν σημαντικότερο ρόλο στη συνέχεια. Το να μού σερβίρονται εύκολα, καθαρά, προσιτά καθόλου δε με χαλάει –το αντίθετο μάλιστα. Η Calvi, λοιπόν, ανατρέποντας το όλο σκηνικό με ξένισε απότομα στα πρώτα ακούσματα του “One Breath”. Γιατί να με υποβάλει στο μαρτύριο αυτό;
Λόγω της λατρείας που είχα δείξει στο “Anna Calvi”, αποφάσισα πάντως να ασχοληθώ λίγο παραπάνω. Κάτι που, ας πούμε, δεν άντεξα να κάνω με τους MGMT και αυτό το απαράδεκτο πράγμα που ονόμασαν άλμπουμ. Στο “One Breath” η Calvi αφήνει για τα καλά πίσω το σινεματικό περιβάλλον του ντεμπούτου της και ξεστυλιζάρεται από την ασφάλεια των κλασικών της επιρροών. Είναι περισσότερο Siouxsie και Nick Cave, παρά Claude Debussy και Cocteau Twins. Ακατέργαστη και πανκ, σαν να βαρέθηκε ξαφνικά τα καμπαρέ και τον κυριλέ κόσμο τους και να έχει κατεβεί στα καπηλειά, αφήνοντας τους μεθυσμένους πελάτες να τη θωπεύουν στα μπούτια. Μοναδικό κοινό στοιχείο των δυο εικόνων της, η Telecaster που παραμένει σαν ένα λάφυρο από μια λαμπρή εποχή και σαν μια υπόσχεση για επιστροφή εκεί.
Νιώθω ότι το “One Breath” δεν μπορείς να το ορίσεις με χρονολογική σειρά. Δεν είναι η λογική συνέχεια του “Anna Calvi”. Είναι ένας αναχρονισμός. Τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιάζεται σ’ εμάς. Γιατί, προφανώς, για την ίδια είναι ένα ρόλος που είχε ξαναπαίξει στο παρελθόν αλλά δεν τόλμησε να παρουσιάσει πιο έξω. Έχοντας σήμερα την άνεση να μιλά σε ένα κοινό που την έχει ήδη αποδεχτεί, λέει πράγματα πιο τολμηρά, πιο απότομα, πιο έξω από τα δόντια. Λέει πράγματα για εκείνη –τέρμα πια τα μυστήρια. Το “One Breath” σίγουρα δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς, αλλά είναι ένα από τα ζητήματα που θα μας απασχολήσουν τα μάλα όταν θα κάνουμε τον μουσικό απολογισμό του 2013. Είναι αυτό που έδωσε νέο νόημα στον όρο «δύσκολο δεύτερο άλμπουμ».
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου