Είναι αλήθεια ότι ανήκω σ’ αυτήν την (εκνευριστική ώρες ώρες) ομάδα ανθρώπων που είχαν πρόσβαση στο Spotify αρκετό καιρό πριν έλθει στην Ελλάδα. Αλλά ας κάνουμε ένα γερό erase σ’ εκείνη την περίοδο κι ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από την ουσιαστική τους αρχή. Ακόμη και το πρώτο κείμενο που έγραψα για το νέο μας κόλλημα, το νέο κόλλημα όλων μας, μού φαίνεται εντελώς εκτός τόπου και χρόνου όταν το ξαναδιαβάζω τώρα. Ήταν αυτό εδώ, για το Radio του Spotify, και το είχα γράψει στις 10 Σεπτεμβρίου. Ένα μήνα μετά, μοιάζει άκυρο.
Γιατί είχε γραφτεί πριν το Spotify αποκτήσει ελληνική κοινότητα. Γιατί είχε γραφτεί για ένα άλλο μέσο. Δεν αναιρώ τώρα όσα έγραφα εκεί. Δεν αλλάζω ούτε λέξη. Απλά, αν μου έλεγες σήμερα «γράψε κάτι για το Radio του Spotify», θα σου έλεγα «πλάκα μας κάνεις; Έχω να σου γράψω χίλια άλλα τόσα»…
Τρεις εβδομάδες, λοιπόν, παρέα με το Spotify από τότε που το κάναμε κοινόβιο. Ξεχνάμε το πριν, ξεχνάμε τις ναρκισσιστικές ή αλαζονικές ή απλά αφελείς μας ατάκες στο Twitter που υποδήλωναν πόσο γαμάτοι ήμασταν που το είχαμε πρώτοι. Καθόλου γαμάτοι. Αστείοι ήμασταν. Γιατί αρμενίζαμε σε μια θάλασσα άδεια. Χωρίς λιμάνια, χωρίς άλλα σκάφη. Αρμενίζαμε χωρίς σκοπό.
Το Spotify όμως δεν είναι απλά ένας ακόμη τρόπος για να ακούσεις μουσική. Δεν είναι το μέσο για σόλο αρμενίσματα και ατενίσματα του απείρου. Όχι. Είναι ο τρόπος για να αλλάξει η καθημερινότητά σου –μετά μουσικής πάντα. Για να αποκτήσεις επαφή πιο εξωστρεφή. Πιο social. Επαφή όχι με την έννοια της επούλωσης ενός τραύματος που δεν κλείνει. Όχι με το αυτομάντρωμα σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο μ’ ένα ποτήρι ουίσκι στο ένα χέρι και ένα ζευγάρι ακουστικά στο άλλο. Επαφή συνεχή, δεδομένη, γεμάτη αφορμές. Δεν λέω ότι χρειάζεται το Spotify για να αποκτήσεις τέτοια επαφή. Λέω ότι απλά τη διευκόλυνε και ότι πλέον αυτού του είδους η επαφή πάει να γίνει η default.
Ποιος δεν έχει εξαντλήσει όλες τις ώρες χαζέματος που είχε στη διάθεσή του αυτές τις τρεις εβδομάδες και ποιος δεν φρόντισε να γεννήσει νέο χρόνο, συμπιέζοντας deadlines, αγνοώντας επίμονα ντριν στο τηλέφωνο, αμελώντας αγαπημένες συνήθειες -όπως το 5x5 με την παρέα, τη μία παραπάνω Kaiser παρέα με τα φιστίκια της Αμπάριζας, το σεξ στα όρθια μπροστά στην τηλεόραση όταν βγαίνει η Όλγα Τρέμη-, μόνο και μόνο για να χαθεί στο ατελείωτο σερβίρισμα μουσικών προτάσεων από το Spotify, τους χρήστες του, τους facebook friends του, τους καλλιτέχνες που φιλοξενούνται, από sites (σαν και τούτο εδώ), blogs, την κόρη του περιπτερά και τον Avicii; Ποιος, αλήθεια, δεν απόρησε / ενοχλήθηκε / κατουρήθηκε στα γέλια με την επιστροφή του Avicii ξανά και ξανά στις λίστες της νέας, αγαπημένης συνήθειας;
Τρεις βδομάδες στο κοινόβιο και ανακαλύπτω πια ότι τη μουσική μου την ακούω μέσα από εδώ. Τι άλλο άλλαξε; Λιγότερες γραμμές στο Moleskine κατειλημμένες από τίτλους άλμπουμ που πρέπει να μεταφερθούν από το PC του σπιτιού σ’ εκείνο του γραφείου. Λιγότερα χαμένα φλασάκια που πέφτουν από τσάντες. Λιγότεροι θρήνοι για τις υπέροχες μουσικές που χάθηκαν σε υπονόμους. Περισσότερο bandwidth για να κατεβαίνουν τα Homeland και τα Game of Thrones αυτής της πλάσης. Περισσότερες αναμνήσεις από Jethro Tull και άλλες ξεχασμένες μπάντες που δεν περίμενα να ξανακούσω ποτέ. Περισσότερες (και πιο εύκολες) ανακαλύψεις νέων ήχων και ενδιαφερόντων projects. Περισσότερη μπαλαφαρία με τους υπόλοιπους στο Twitter (για το τι ακούν και γιατί) και μια πρόωρη αναθέρμανση στο ενδιαφέρον για #mousikomaxies εν όψει #blogovision.
Επιστροφή, βασικά, στα social media. Πάνω που τα είχα σιχαθεί ή βαρεθεί (ακόμη δεν έχω καταλήξει), μπουκάρω ξανά και ξανά για να διασκεδάσω πια. Όχι για να πλακωθώ με χρυσαυγίτες, με αγανακτισμένους, με φασιομπλόγκαζ, με haters και εριστικούς ποζεράδες. Τώρα είναι σαν τις πρώτες μέρες ξανά. Είναι πάρτυ. Με φοβερή μουσική. Όποιος βάπτισε το Spotify “music streaming service” ήταν πολύ φειδωλός. Θα το έλεγα “music social medium” αν ήμουν νονός. Έχουν περάσει μόνο τρεις βδομάδες και ήδη αναρωτιέμαι πώς άντεχα τη μουσική μου ρουτίνα πριν το φθινόπωρο του ‘13. Και να φανταστεί κανείς ότι πήζω στη δουλειά και δεν έχω αρχίσει ακόμη να σκαρώνω λίστες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου