Το ΠΑΣΟΚ είν' εδώ. Διχασμένο, δυνατό

H καλλίτερη ατάκα των ημερών, με διπλή και τριπλή ανάγνωση. Από τον Κώστα Μητρόπουλο στα "Νέα" του Σαββάτου 29/9.

Κάποιος να τους προτείνει ένα repackaging

...εκτός κι αν εκεί στην Durex το σκέφτηκαν πονηρά: Κάθε φορά που εκείνη θα λέει "ρε μωρό μου, όχι τώρα, έχω πονοκέφαλο", εκείνος στοργικά θα της προτείνει το ροζ κουτάκι...

Django Weekend: After You've Gone

Δεδομένου ότι σήμερα τελειώνει μια εβδομάδα αποχαιρετισμών, δεν υπάρχει καλύτερο τραγούδι από το After You've Gone, στην αξεπέραστη εκτέλεση του Quintette du Hot Club de France - Μάιος 1936, Django και Joseph Reinhardt στις κιθάρες, Grappelly στο βιολί κι ο Freddy Taylor να τραγουδά με τον γνωστό αεράτο (βλ. λήμμα "breezy") τρόπο.

zen garden

διαφωνώ, φυσικά

Coffy is the colour

Είναι θλιβερό, αλλά είναι αλήθεια: δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να γυρνάς πτώμα στο σπίτι, μετά από δώδεκα (και βάλε) ώρες που βολοδέρνεις, για να απλώσεις το κουρασμένο σου κορμί στον καναπέ, δίπλα στο κορίτσι σου, να βάλεις ένα ποτήρι κρασί κι ένα πιάτο φαΐ να ρημαδοφάς και να πετύχεις μια καλή ταινία στην τηλεόραση. Χθες το βράδυ μου συνέβη αυτό - όπου "καλή ταινία" εννοώ το Jackie Brown του Ταραντίνο. Φυσικά και τα standards μου ήταν χαμηλωμένα λόγω κώπωσης, αλλά στ' αλήθεια θεωρώ αυτήν την ταινία την πιο γλυκιά και χαλαρωτική ταινία του εν λόγω υπερεκτιμημένου σκηνοθέτη (η καλύτερή του είναι φυσικά το Pulp Fiction, ενώ πρέπει κάποια στιγμή να πούμε ότι τα Kill Bill ήταν βλακείες ολκής). Βλέποντάς την ξανά, διαπίστωσα ότι δεν μ' ενδιαφέρει στ' αλήθεια η πλοκή της, για την ακρίβεια ανυπομονώ να περάσουν οι διάφορες σκηνές για να εμφανιστεί η Pam Grier, η οποία είναι μια θεά. Καμιά γυναίκα σ' αυτήν την ηλικία δεν είναι τόσο θελκτική - και βρίσκω πολύ συγκινητικό το ότι μοιάζει τώρα να είναι ακόμα πιο σέξι από ότι στα '70s. Αυτό είναι άθλος, γιατί τότε δεν ήταν απλώς μια star του blaxploitation. Ήταν μια ανθρώπινη πηγή έκλυσης ακατέργαστης σεξουαλικότητας - με τα βαριά της στήθη, τις καμπύλες, τα σαρκώδη χείλη κι αυτό το ανοικονόμητο άφρο χτένισμα. Απίστευτη. Την πρωτοείδα στο Coffy κάποια στιγμή σε ένα καλωδιακό κανάλι (φιλοξενούμενος σε σπίτι που είχε καλωδιακή) κι από τότε έπαθα την πλάκα μου. Το Coffy δε, είναι απλώς η ταινία που δημιούργησε τον μύθο της Pam Grier, τον οποίο προσκυνά κι ο Ταραντίνο στο Jackie Brown) της γκόμενας που προσπαθεί να εκδικηθεί το θάνατο κάποιου δικού της, που τον σκότωσαν οι κακοί έμποροι ναρκωτικών του γκέτο και παίρνει την κατάσταση στα χέρια της, χρησιμοποιώντας τα δύο βασικά της όπλα: το σεξ απίλ και τον τσαμπουκά της. Το στιλ της δηλαδή είναι περίπου το ίδιο: την πέφτει στους κακούς, τους παρασύρει στο κρεβάτι κι εκεί τους ρίχνει με μια κοντόκαννη καραμπίνα - αριστούργημα. Αυτό το αριστούργημα προβάλλεται αύριο το βράδυ στις 11μμ στο Αττικόν, στο πλαίσιο των "Νυχτών Πρεμιέρας" (πο πο, αηδία η γενική). Είχα αγχωθεί επειδή δεν έχω προλάβει να πάω να βγάλω εισιτήρια, αλλά μόλις μου χάρισε το δικό του ο καλός συνάδελφος Τάσος - η σατανική σύμπτωση είναι ότι μπήκε στο γραφείο την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές. Το γιορτάζω ακούγοντας το αριστουργηματικό soundtrack του Roy Ayers - συμμετέχει και η Dee Dee Bridgewater, έφηβη τότε. Ένα από τα κομμάτια λέγεται Coffy Sauna - και μόνο που το σκέφτομαι, η ραχοκοκαλιά μου γίνεται μέλι, που έλεγε και ο Πουλικάκος...
Update: Πήγα και διαπίστωσα ότι η ταινία ήταν χειρότερη από ό,τι περίμενα. Κακογυρισμένη, κακοπαιγμένη και με διαλόγους που κάνουν τον Φώσκολο να θυμίζει Φίλιπ Ροθ. Αριστούργημα! Που το έκανε ακόμα καλύτερο το γεγονός ότι η κόπια που βρήκε το φεστιβάλ ήταν προφανώς ιαπωνική, εξ ου και τα ιδεογράμματα-υπότιτλοι που έπεφταν κατά μήκος της οθόνης, από την πάνω δεξιά γωνία προς τα κάτω. (Πρόσεξα και μια όχι και τόσο ελαφρά ασυμμετρία στο στήθος της Pam Grier που την έκανε ακόμα πιο σέξι στα μάτια μου...)

Αν ήμουν ο Καραμανλής...

...θα ανέτρεπα με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο τα δεδομένα που θέτει ο χάρτης και ο πίνακας δεξιά για την πολιτική πραγματικότητα στη χώρα μας. Με μια πάρα πολύ απλή κίνηση: Θα πήγαινα αύριο το πρωί στον κύριο Παπούλια, θα του έλεγα ότι συντρέχει λόγος για πρόωρες εκλογές (το Σκοπιανό -τώρα περισσότερο από ποτέ), θα τις έκανα σε ένα μήνα, πριν καν προλάβει το ΠΑΣΟΚ να εκλέξει αρχηγό (ή, ακόμη χειρότερα, με την υστερία του Μπένι να εκλεγεί ο αρχηγός το γρηγορότερο δυνατό, ήτοι άμεσα), θα έβλεπα το ΠΑΣΟΚ να διαλύεται και θα κέρδιζα με 62% και περίπου 235 βουλευτές. Για να μην πάθει εγκεφαλικό ο Παπούλιας, θα σκεφτόμουν και την άλλη λύση: απλώς θα έλεγα σε τρεις βουλευτές του κόμματός μου να προσποιηθούν ότι κόλλησαν αυτή τη φοβερή ίωση που κυκλοφορεί τούτες τις ημέρες και να μην πάνε να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στη ΝΔ την Κυριακή το βράδυ.
Μα ποιος είμαι; Ο Black Adder είμαι;

Anita a-day: το ραντεβού

Λογικά αυτό το απόσπασμα - από την ταινία Jazz on a Summer's Day (που ξεκίνησε για fiction και κατέληξε να είναι ντοκιμαντέρ) - θα περιλαμβάνεται στο ντοκιμαντέρ "Anita O'Day: the life of a jazz singer" που προβάλλεται σήμερα στις Νύχτες Πρεμιέρας, και για το οποίο έκανα αυτό το εβδομαδιαίο αφιέρωμα στην Anita O' Day. To ως άνω απόσπασμα είναι από το φεστιβάλ του Νιουπορτ του 1958, που σηματοδότησε το comeback της τραγουδίστριας που είχε στο μεταξύ ξεπεράσει το πρόβλημά της με την ηρωίνη. Όσο για το δικό μου πρόβλημα είναι το κατά πόσο θα έχω προλάβει να τελειώσω με τις δουλειές μου εγκαίρως, ώστε να είμαι συνεπής στο ραντεβού και να βρεθώ στον Απόλλωνα στις 6.30. Αυτό είναι το πρόβλημα με τα φεστιβάλ - απευθύνονται σε ανθρώπους που έχουν άπλετο χρόνο (συνήθως βέβαια αυτοί δεν έχουν τα χρήματα για να δουν όσες ταινίες θέλουν). Και μ' αυτή τη σκέψη, κλείνω τους λογαριασμούς μου με την Anita O'Day και δεσμεύομαι να ασχοληθώ με κάτι πιο πρόσφατο...

UPDATE: Τελικά, όπως το φοβόμουν, την έχασα την προβολή - που σημαίνει ότι τζάμπα τα πρήζω στους επισκέπτες αυτού του πρώην νευρικού και ποπ blog, επτά μέρες τώρα, με την Anita O' Day. Κατά τα φαινόμενα, θα αποκτήσω την ταινία σε DVD. Όποιος θέλει, του κάνω ένα αντίγραφο - αλλά να μείνει μεταξύ μας...

Anita a-day: Συνέντευξη

Αποσπάσματα συνέντευξης της Anita O' Day στο γαλλικό "Jazz Magazine" (#134, Σεπτέμβριος 1966):
Πώς σας ήρθε η ιδέα να τραγουδήσετε τζαζ;

Θα έπρεπε να το ξέρετε γιατί εσείς, οι δημοσιογράφοι δώσατε όνομα στο στιλ μου. Όταν ξεκίνησα, με αποκαλούσαν personality singer. Στη συνέχεια, σπούδασα μουσική, σολφέζ και αρμονία. Έχοντας όλες αυτές τις γνώσεις, σκέφτηκα: "όλος ο κόσμος τραγουδά τη μελωδία, εγώ θα αυτοσχεδιάσω παίρνοντας σαν βάση τις συγχορδίες και χρησιμοποιώντας όλη μου τη γνώση της αρμονίας". Το έκανα σε υπερβολικό βαθμό, στο σημείο που ο κόσμος έλεγε: "είναι απαίσιο, δεν ξέρει να τραγουδήσει μελωδικά!". Το 1931, πήγα σε μια οντισιόν του Benny Goodman και μου είπε: "Τραγουδήστε τη μελωδία". Ήμουν ανίκανη να το κάνω κι έχασα τη δουλειά. Την επόμενη εβδομάδα, πήγα σε μια οντισιόν του Gene Krupa. Πριν καλά καλά μ' ακούσει, μου είπε: "έχετε καλό ρυθμό". Με προσέλαβε και με κράτησε τέσσερα χρόνια.

Ποια σημασία δίνετε στους στίχους όταν τραγουδάτε;

Όταν μαθαίνω ένα τραγούδι, προχωρώ ως εξής: μαθαίνω πρώτα τα λόγια σαν ποίημα και στη συνέχεια μελετώ τη μουσική δομή σαν αυτόνομη μουσική. Κάνω μια σύνθεση των δύο, προσθέτω συναίσθημα, ρυθμό και τραγουδάω.

Έχετε επηρεαστεί από την Billie Holiday (...) υπήρξατε φίλη της;

Είναι μια ερώτηση που με ενοχλεί λίγο γιατί οφείλω να σας ομολογήσω ότι καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας μου και μέχρι το θάνατό της, η Billie Holiday με αγνοούσε. Είχαμε συναντηθεί πολλές φορές και δεν με χαιρέτησε ποτέ, ούτε μου απεύθυνε το λόγο. Πριν από κάποια χρόνια, σε κάποιο φεστιβάλ, συμμετείχαμε στο ίδιο πρόγραμμα και είχα τρελό τρακ. Καθόμασταν η μια δίπλα στην άλλη στο τραπέζι του μακιγιάζ, μπροστά από έναν μεγάλο καθρέφτη. Μείναμε έτσι για σαρανταπέντε λεπτά και τα μάτια της δεν κοίταξαν ποτέ στην κατεύθυνσή μου. Γιατί; Δεν ξέρω, αλλά με είχε πονέσει πολύ αυτή η συμπεριφορά.

Ποια η γνώμη σας για την Ella Fitzgerald; Ειλικρινά...

Δεν είναι τόσο χοντρή όσο νομίζει ο κόσμος. Αυτό που την παχαίνει είναι η ζώνη που φορά γύρω από τη μέση της, και όπου βάζει όλα της τα χρήματα! Αστειεύομαι. Η Ella είναι η Ella! Είναι καταπληκτική! Μπορεί να τραγουδήσει για μιάμιση ώρα συνέχεια: έχει την ικανότητα το στήθος της. Εγώ είμαι μικροκαμωμένη και δεν μπορώ να ξεπεράσω τα σαρανταπέντε λεπτά...

Μετά από αυτά, ταιριάζει ένα ακόμη κομμάτι του Cole Porter...

Anita a-day: either amuse me, or lose me

Έχω στο γραφείο μου ένα cd που με έχει προβληματίσει πάρα πολύ. Είναι το best της Diana Krall - σε έκδοση διπλού digipack, με DVD - το DVD δεν το έχω δει ακόμα, άκουσα όμως το cd και τολμώ να πω ότι σκυλοβαρέθηκα. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω την Diana Krall.

Υπάρχουν δύο προτεινόμενες στάσεις απέναντί της:

Η μια είναι αυτή που έχουν οι μεγάλες ελληνικές εφημερίδες. Επειδή τα πολιτιστικά τους γράφονται από ανθρώπους που ξέρουν λίγο ροκ και καθόλου τζαζ, αντιμετωπίζουν την Diana Krall ως (α) κούκλα (β) σούπερ επιτυχημένη τραγουδίστρια της τζαζ (γ) σύζυγο του Elvis Costello. Η σειρά δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι (α)+(β)+(γ)=σεβασμός.

Η άλλη άποψη προκύπτει από το ιερατείο της τζαζ, που σέβεται μεν τα μακριά πόδια και τις ξανθές μπούκλες της Diana Krall, αλλά στο στρατόπεδο παίρνει τη θέση της Dee Dee Bridgewater και απορρίπτει το υποτονικό τραγούδισμα της Krall ως βαρετό. Επίσης για το τζαζ ιερατείο, η εμπορική επιτυχία είναι κάτι σαν εκφυλιστική νόσος - κατά τ' άλλα, το τζαζ ιερατείο νοσταλγεί την εποχή (δεκαετία '50), που η τζαζ αντιπροσώπευε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από το 3% επί των πωλήσεων.

Εγώ είμαι κάπου στη μέση: υπάρχουν τραγούδια της που μου αρέσουν κι άλλα που με βυθίζουν στην πλήξη. Βρίσκω το βαθύ, αισθησιακό της τραγούδισμα κάπως ψυχρό, αλλά όταν πήγα να την ακούσω πέρσι στο Ηρώδειο, βρέθηκα μπροστά σε μια εσωστρεφή ερμηνεύτρια, που παίζει καταπληκτικό πιάνο και μας χάρισε μια μοναδική εκτέλεση του Little Girl Blue, εφάμιλλη της Nina Simone.

Όσο για το ξανθό μαλλί και τις ατελείωτες ποδάρες της, Ok, δεν με αφήνουν ασυγκίνητο, αλλά μπορώ να δω και πίσω από αυτά. Κι αυτό που βλέπω (και δεν μου το βγάζει κανείς από το μυαλό) είναι εκείνη η ψηλή και άχαρη κοπέλα που όλοι είχαμε συμμαθήτρια, που κανείς δεν της έριχνε δεύτερη ματιά, που έπαιζε βόλεϊ συνήθως - αν μάθαινε και πιάνο στο ωδείο, τότε ήταν που όλοι την απέρριπταν ως φυτούκλα. Αυτό είναι για μένα η Diana Krall. Κι από τότε που την φαντάζομαι έτσι, τη συμπαθώ περισσότερο.

Και μετά βάζω να ακούσω το best. Και φτάνω στο Peel me a grape - τον ύμνο της απαιτητικής γκόμενας. Και πεθαίνω από πλήξη, γιατί την ακούω και φαντάζομαι μια κατατονική τύπισσα που τραγουδά peel me a grape κι εννοεί "καθάρισέ μου ένα φρούτο να φάω, γιατί πρέπει να πάρω τα αντικαταθλιπτικά μου και δεν θέλω να έχω άδειο στομάχι". Ενώ το Peel me a grape σημαίνει: ξεφλούδισέ μου ένα σταφύλι, σκλαβάκι, κι αν δεν το κάνεις σωστά ξέχνα με. Θέλει τσαχπινιά, ειρωνία, επίγνωση της δύναμης που είναι η γυναικεία σεξουαλικότητα - θέλει τον τρόπο που το τραγουδά η Anita O Day, υποτάσσοντας το βιμπράφωνο (χεχε, ξέρω, αυτό ήταν πολύ φτηνό) του Cal Tjader...

Φυτούκλα-ξεφυτούκλα, η Diana δεν κρατούσε σημειώσεις όταν η μεγαλύτερη λευκή τζαζ τραγουδίστρια παρέδιδε μαθήματα ερμηνείας.

Υγ. Ναι, ξέρω στο τσακ πρόλαβα μην περάσει η μέρα χωρίς να ανεβάσω την ημερήσια Ανίτα. Αύριο θα πρέπει να κινηθώ πολύ πιο γρήγορα...

Marcel Marceau R.I.P.

Στο Silent Movie, του Μελ Μπρουκς, μια βουβή κωμωδία με θέμα τα γυρίσματα μιας βουβής ταινίας, ακούγεται μόνο μια λέξη - κι αυτή, από τον Marcel Marceau...

Anita a-day: my heart belongs to daddy

Η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή της Anita O' Day ήταν πριν από δέκα χρόνια - ήταν σε ένα από τα cd-συλλογές που συνοδεύουν το περιοδικό Jazz&Τζαζ. Το συγκεκριμένο είχε συγκεντρώσει κομμάτια που έγιναν γνωστά μέσα από ταινίες - όπως το My heart belongs to daddy, που στο μυαλό μας είναι πάντα συνδεδεμένο με την υπερβολική, χαζοχαρούμενη ερμηνεία της Marilyn, και το οποίο η Anita O' Day ερμηνεύει με το χαρακτηριστικό της cool ύφος και μια αδιόρατη ειρωνεία.

Δεδομένου ότι η αφορμή γι' αυτή τη σειρά posts είναι κινηματογραφική, νομίζω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι ταιριάζει εξαιρετικά στην περίπτωση - άσε που το χρώσταγα και στον Homo Ludens, στον οποίο απευθύνω έκκληση, να κάνει κάτι - άλλαξε θέμα, γιατί κινδυνεύει το blog...

Django Weekend (bonus): Belleville

Έχω ξυπνήσει και χαζεύω τις εφημερίδες και τα ένθετά τους, όταν πέφτει το μάτι μου στο πρόγραμμα της τηλεόρασης: σήμερα το απόγευμα στις 4, η καλή μας ΝΕΤ έχει προγραμματίσει το Τρίο της Μπελβίλ, μια ταινία που άρεσε σε πολλούς, όχι όμως και σε μένα. Μου αρέσουν τα "ενήλικα καρτούν", παραδέχομαι ότι το σχέδιο και το animation σ' αυτήν την ταινία είναι πολύ ατμοσφαιρικό, αλλά ομολογώ ότι βαρέθηκα θανάσιμα - και δεν κατάλαβα και τι ήθελε να μας πει. Η βασική αρετή της ταινίας, κατά τη γνώμη μου είναι η μουσική - που έκανε για λίγο ξανά επίκαιρη τη Hot Jazz του μεσοπολέμου. Για την ακρίβεια, η μοναδική σεκάνς της ταινίας που μου αρέσει είναι αυτή στην αρχή με το μουσικό πρόγραμμα της τηλεόρασης, τότε που ακούγεται το αξιολάτρευτο τραγουδάκι-σουξέ της ταινίας και που, ανάμεσα στους μουσικούς εμφανίζεται και μια καρτουνίστικη εκδοχή του Django Reinhardt.
Ο οποίος Django είχε συνθέσει ένα εξαιρετικό κομμάτι - φόρο τιμής στη λαϊκή αυτή συνοικία, και το είχε ηχογραφήσει αρκετές φορές. Η σημαντικότερη εκτέλεση, φυσικά, είναι αυτή του 1942, με το ζωηρό κλαρινέτο του Hubert Rostaing να κολακεύει την κιθάρα του Django - έχω όμως υπ' όψιν μου και μια μεταγενέστερη, πολύ λιγότερο εξωστρεφή, έναν αυτοσχεδιασμό νοσταλγίας κι ενδοσκόπησης, που ταιριάζει επίσης με το ύφος της ταινίας.
Αν ανήκεις σ' αυτούς που τους άρεσε η ταινία, και που θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να περάσει το απόγευμα της Κυριακής, θα σου αρέσουν και οι δύο εκτελέσεις.

Anita a-day: Sing, sing, sing

Η έννοια του swing είναι ένα εκ των ων ουκ άνευ στη τζαζ, ένα μέγεθος που δεν είναι μετρήσιμο, αλλά που καθορίζει το τι είναι τζαζ και τι όχι. Το σχόλιο του Nat Hentoff για τη Diana Krall και τις κόπιες της (περισσότερα επ' αυτού, εν καιρώ) επικεντρώνεται ακριβώς στην έλλειψη αυτού του στοιχείου - αν θυμάμαι καλά, έλεγε ότι "αν προσπαθήσεις να κρατήσεις το ρυθμό στο τραγούδι τους, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να μουδιάσει το πόδι σου". Το swing δεν διδάσκεται - ή το 'χεις, ή δεν το 'χεις - και η Anita O' Day το είχε.

Ως μουσικό είδος πάλι, το swing μας χάρισε μερικά κομμάτια ύμνους. Ένα από αυτά είναι και το Sing, Sing, Sing, του Louis Prima, που η Anita O' Day αντιμετώπισε ως ένα ακόμα όχημα για το χαρακτηριστικό της μπρίο. Η εκτέλεσή της έγινε ξανά επίκαιρη πριν από κανα-δυο χρονάκια, όταν βρέθηκε ανάμεσα στα κομμάτια που προσπάθησαν να καταστρέψουν μερικοί DJs, στο πλαίσιο της σειράς Verve//Remixed.

Είναι πάντως μάταιο να αναφέρεσαι στο Sing, Sing, Sing και να παραβλέψεις την καθοριστική εκτέλεση του κομματιού από την ορχήστρα του Benny Goodman, με τον Gene Krupa στα τύμπανα.

Now you're singing with a swing...

Βυσ'νί Θύελλα

Αν σκεφτείς ότι...

η Ελλάδα στο Euro της Πορτογαλίας πήρε: 3 νίκες (Πορτογαλία x2 και Γαλλία), 2 ισοπαλίες (Τσεχία -νίκη στην παράταση και Ισπανία) και 1 ήττα (σε 6 ματς σύνολο)...



...και χθες οι ελληνικές ομάδες στο UEFA πήραν: 5 νίκες (κόντρα σε αγγλική, γαλλική, ισπανική, σλοβακική και αυστριακή ομάδα) σε 5 ματς...



...ακόμη κι αν προσθέσεις την απογοητευτική ισοπαλία του Ολυμπιακού με μια ιταλική ομάδα για το Champions League...

...μπας και περνάει από το μυαλό σου ότι το χθεσινό κατόρθωμα είναι πιο απίστευτο κι από την επιτυχία της ομάδας του Ρεχάγκελ;

Django (long) Weekend: Nuages

Πότε ξεκινάει το weekend; Παρασκευή απόγευμα; Βράδυ; Σάββατο πρωί; Δεν έχει σημασία. Εκείνες τις ώρες θα έχω ανειλημμένες υποχρεώσεις. Οπότε, και προκειμένου να αποφύγω τις λοιδορίες του Homo Ludens για την καθυστέρηση του Django Weekend, αποφάσισα να ξεκινήσω το εν λόγω weekend νωρίτερα. Κι επειδή θα κρατήσει περισσότερο από ό,τι συνήθως, αποφάσισα να το κάνω πλούσιο και χορταστικό, χρησιμοποιώντας το βαρύ πυροβολικό του Django, ίσως το πιο εμβληματικό του κομμάτι μαζί με το Minor Swing: το Nuages.
Nuages, όπως ξέρουν οι γαλλομαθείς, σημαίνει "σύννεφα", οπότε η επιλογή του κομματιού έχει και μια αναφορά στον καιρό που μας επιφυλάσσει αυτό το σαββατοκύριακο (που είπαμε, είναι long). Ας μεταφερθούμε νοερά στο Παρίσι του 1940. Η γερμανική κατοχή έχει ήδη ξεκινήσει από το
Μάιο κι έχει επιφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στο κουιντέτο του Hot Club de France. Ο ιδιοφυής βιολονίστας της μπάντας, ο υπέροχος Stephane Grappelly, αποχωρεί για το Λονδίνο, προτιμώντας να ζει σε μια ελεύθερη πόλη και όχι σε μια κατεχόμενη. Στερημένος του πιο στενού του συνεργάτη, του καλλιτεχνικού του alter ego, ο Django Reinhardt αλλάζει ριζικά τη δομή του κουιντέτου του. Αντί για το σχήμα τρεις κιθάρες, κοντραμπάσο και βιολί, που τόσο σόκαρε τον κόσμο της τζαζ όταν πρωτοεμφανίστηκε, το νέο Quintette περιλαμβάνει μπάσο, ντραμς, δύο κιθάρες (ο Django και ο αδελφός του Joseph) και το κλαρινέτο του Hubert Rostaing, μ' αυτόν τον χαρακτηριστικό αισθαντικό, λυρικό ήχο.
Το Nuages ήταν η σύνθεση που εδραίωσε αυτό το δεύτερο κουιντέτο κι έγινε μια τεράστια επιτυχία: ένα μελαγχολικό κομμάτι, που περιέγραφε μοναδικά τη μουντάδα του κατακτημένου Παρισιού. Πολύ γρήγορα απέκτησε στίχους και τραγουδήθηκε από όλες τις ντίβες του καμπαρέ, όπως η Lucienne Boyer, ενώ σύντομα έγινε jazz standard, για φιλόδοξους μουσικούς της τζαζ, όπως ο (αυτοεξόριστος στο Παρίσι) Barney Wilen.
Ο ίδιος ο Django, επισκέφτηκε πολλές φορές αυτή του τη σύνθεση, χωρίς ποτέ να επαναλαμβάνεται. Και φυσικά, όταν μετά την απελευθέρωση, ξανασυναντήθηκε με τον Stephane Grapelly, δεν έχασε την ευκαιρία να το ηχογραφήσει μαζί του.

Αν και η πιο συγκινητική επανεκτέλεση ήταν αυτή του 1953 - είναι σκέτο συναίσθημα. Έχοντας αρχίσει να χρησιμοποιεί ηλεκτρική ενίσχυση στην Selmer του, ο Django είχε αρχίσει να διαμορφώνει έναν νέο ήχο και ήταν ενθουσιασμένος. Ακούγοντάς τον όμως, είναι σαν να νιώθει ότι δεν έχει χρόνο για πειραματισμούς, το τέλος του είναι κοντά, απέχει μόνο δύο μήνες - και να θες να αποφύγεις τα στερεότυπα, δύσκολα δεν σου περνά από το μυαλό το ενδεχόμενο να είχε ο τσιγγάνος "κληρονομικό χάρισμα", καθώς η μητέρα του έβγαζε τα προς το ζην λέγοντας τη μοίρα...

Το Νuages δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει από το Chasing the Gypsy, αυτό το θαυμάσιο cd-φόρο τιμής που έβγαλε πριν από μερικά χρόνια ο James Carter, ο πιο ενδιαφέρων σύγχρονος σαξοφωνίστας. Ακούγοντας το βαρύτονο σαξόφωνό του, είναι σαν να νιώθεις τα σύννεφα να βαραίνουν πάνω από το κεφάλι σου, έτοιμα να ξεσπάσουν σε καταιγίδα και να σε κάνουν μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο. Μακάρι.

Anita a-day: κουίζ

Γιατί το εξώφυλλο του Cool Struttin' είναι ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών;

α. Γιατί το έχει σχεδιάσει ο μέγας Reid Miles, ο γραφίστας που έκανε τα εξώφυλλα των δίσκων της Blue Note, στη δεκαετία του '50 και του '60 ισάξια των σημαντικότερων έργων της pop art, που τότε βρισκόταν στα σπάργανα.

β. Γιατί τη φωτογραφία του εξωφύλλου (που θα μπορούσε από μόνη της να αποτελεί "σπουδή στο cool"), τράβηξε ο ίδιος ο Francis Wolff, o ένας εκ των ιδρυτών της ιστορικής αυτής εταιρίας (ο άλλος ήταν ο Alfred Lion).

γ. Γιατί η εν λόγω φωτογραφία, απαθανατίζει τις γάμπες της Anita O'Day, παρ' όλο που αυτό δεν αναφέρεται πουθενά στο σημείωμα του δίσκου.

δ. Γιατί το περιεχόμενο του δίσκου δεν προδίδει σε κανένα σημείο την υπόσχεση του εξωφύλλου - αντιθέτως, το φερώνυμο κομμάτι είναι ίσως το πιο εμβληματικό blues της σχολής του hard bop, ένα κομψοτέχνημα που αποδεικνύει την αξία αυτού του φοβερού πιανίστα που λεγόταν Sonny Clark.

ε. Για όλα τα παραπάνω.

Η σωστή απάντηση, ασφαλώς, είναι η (ε), εμάς όμως μας ενδιαφέρει η (γ), μια ακόμα απόδειξη του status που απολάμβανε η τραγουδίστρια στον κόσμο της τζαζ τη δεκαετία του '50.

Όσο για το τραγούδι της ημέρας, είναι το Pick Yourself Up.

ΥΓ. Είμαι αποφασισμένος να τηρήσω την υπόσχεσή μου για ένα τραγούδι της Anita O' Day την ημέρα, αλλά δεν είναι εύκολο. Προειδοποιώ ότι το κομμάτι του σαββάτου θα καθυστερήσει, καθώς θα λείψω για μια μέρα. Αλλά θα αποζημιώσω με χορταστικό post.

Anita a-day: ένα μικρό αφιέρωμα

Όπως έγραφα και πιο πάνω - δηλαδή πιο κάτω - φέτος, οι Νύχτες Πρεμιέρας, στο πλαίσιο της ενότητας προβολών Μουσική&Φιλμ, θα προβάλλουν ένα ντοκιμαντέρ για την Anita O' Day, που είναι μια από τις αγαπημένες μου τζαζ τραγουδίστριες. Το γεγονός είναι ιδανική αφορμή για να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα - θα χρησιμοποιήσω το φτηνό λογοπαίγνιο Anita a-day, και θα ανεβάζω ένα τραγούδι της κάθε μέρα για μια εβδομάδα (μέχρι την προβολή του ντοκιμαντέρ, την ερχόμενη Τετάρτη).

Αρχή με το αγαπημένο μου From this Moment On, σύνθεση του Cole Porter.

Όσο για την τραγουδίστρια, θα πω απλώς ότι είναι μια από τις σημαντικότερες λευκές φωνές της τζαζ του '50, παρά το γεγονός ότι η φωνή της δεν είχε κάποια ιδιαίτερη έκταση - δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με φωνάρες όπως η Ella Fitzgerald και η Sarah Vaughan. H Anita O'Day είναι πιο κοντά στην Billie Holiday, από αυτήν την άποψη - η τέχνη της έγκειται στην ερμηνεία. Σε αντίθεση με τη Holiday όμως, η Anita O' Day δεν είναι ποτέ μελοδραματική. Η φωνή της δεν κουβαλά πόνο - κι αν κουβαλά, είναι μόνο αυτός που προκύπτει από τις δικές της εμπειρίες, δεν κουβαλά τον πόνο αιώνων καταπίεσης κι εξευτελισμού.

Κι όμως αυτή η flat φωνή με την περίεργη χροιά και το μπρίο κατάφερε να αναδειχθεί σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες της εποχής της - και κυρίως, κατάκτησε με το σπαθί της μια θέση ανάμεσα στους jazzmen της εποχής, ως one of the guys. Καθόλου μικρό πράγμα...

Ξεκίνησαν οι Νύχτες Πρεμιέρας

Μόλις γύρισα σπίτι από την Πρεμιέρα των "Νυχτών Πρεμιέρας" (ναι, κάτι δεν πάει καλά με τον τίτλο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας) και χαζέυω το πρόγραμμα, να δω ποιες ταινίες θα δω. Ας πάρω τα τμήματα ένα ένα:

• Διεθνές Διαγωνιστικό - δεν με ενδιαφέρει τίποτα (και οι πηγές μου επιβεβαιώνουν το αρχικό μου ένστικτο). Αν ήμουν είκοσι, φοιτητής και πωρωμένος με το νέο σινεμά, θα έτρεχα, αλλά δεν...
  
• Μουσική & Φιλμ - διαγωνιστικό. Φαγώθηκαν να κάνουν διαγωνιστικό το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του φεστιβάλ (από τότε που ατόνησε το αμερικανικό ανεξάρτητο σινεμά και εξαντλήθηκαν οι Έλληνες της διασποράς). Δεν έχουν άδικο, βέβαια. Στο τμήμα περιλαμβάνεται ένα αφιέρωμα στους Love, ένα για τους Sigur Ros, η ιστορία του Thrash Metal. Χέστηκα. Εγώ θα πάω στο ντοκιμαντέρ για την Anita O' Day. Περισσότερα σε επόμενο post.

• Μουσική & Φιλμ - εκτός συναγωνισμού. Θεωρητικά, αυτές είναι οι πιο ενδιαφέρουσες μουσικές ταινίες - γιατί περιλαμβάνουν ντοκιμαντέρ για ήρωες, όπως ο Τζο Στράμερ και ο Ίαν Κέρτις. Δεν αντιλέγω, αλλά δεν θα δω τίποτα από αυτά. Με ενδιαφέρει μόνο η Anita O' Day.


• Πανόραμα - εδώ μπαίνουν οι καλές ταινίες που για κάποιο λόγο δεν μπορούν να συμμετάσχουν στο διαγωνιστικό. Από σεβασμό στη μνήμη του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, λέω να πάω να δω την ταινία της κόρης του Κασσαβέτη (παρά το γεγονός ότι μισώ το γιο του), ενώ μου λένε τα καλύτερα και για την ταινία του Ρόι Άντερσον (αλλά δεν είχα δει τα "Τραγούδια από το δεύτερο όροφο"). Οι θαμώνες του Pop και των μπαρ της Αβραμιώτου θα τρέξουν να δουν την ταινία της Τζέιν Μπίρκιν (που θα έρθει κιόλας επ' ευκαιρία, για ένα φιλανθρωπικό γκαλά με σκοπό την θεραπεία του καρκίνου του μαστού), ενώ όσοι ενδιαφέρονται για την ιστορία των skinheads, θα πρέπει οπωσδήποτε να δουν αυτό.


• Ντοκιμαντέρ - το είδος έχει γίνει τόσο της μόδας, που δεν θα δω τίποτα από αντίδραση (είμαι ΤΟΣΟ κομπλεξικός).


• Σινεμά στα όρια - όπως έλεγα πιο πάνω, αν ήμουν είκοσι θα ψηνόμουν περισσότερο για το πιο "δημιουργικό", "ψαγμένο", πειραματικό σινεμά. Εγώ όμως είμαι πια ρετρολάγνος, γι' αυτό και μ'ενδιαφέρει κυρίως η επόμενη ενότητα.

• Αφιέρωμα στον Μαξ Οφίλς - για να είμαι ειλικρινής, το όνομά του μόλις και μου λέει κάτι. Για την ακρίβεια, μου φέρνει στο μυαλό εκείνα τα "νοσταλγικά" μοντάζ των όσκαρ, με σκηνές από διάφορες παλιές ταινίες. Θα πάω για να καλύψω τα κενά μου. Θα δω τη Λόλα Μοντές (που δεν είχα ιδέα ότι συγκαταλέγεται στις εκατό καλύτερες ταινίες της ιστορίας του σινεμά) και το La Ronde, που είναι ο μόνος τίτλος που αναγνωρίζω, γιατί την εποχή που δούλευα στο Αθηνόραμα, μεταδιδόταν συνέχεια από το Seven X και την έβρισκα συνέχεια μπροστά μου.


• Αφιέρωμα στον Μπούνταντεμπ Ντασγκούπτα - σε ποιον; Μάλλον κάνετε λάθος, κυρία μου...
  
• Θεματικό αφιέρωμα: Grindhouse - εδώ είμαστε. Μας έκαναν ζημιά τελικά ο Ταραντίνο και ο Ροντρίγκες, αλλά δεν πειράζει. Έχω ήδη κλείσει ραντεβού με τον Homo Ludens το Σάββατο το βράδυ, για το Supervixens, ενώ ετοιμάζω ξεχωριστό post για το Coffy, την άλλη εβδομάδα...

• Ειδικές προβολές - άλλως πώς τα ξέμπαρκα. Εδώ χωράνε το Ψωνιστήρι και ο Άνθρωπος από το Λος Άντζελες, του Γουίλιαμ Φρίντκιν (που θα βρίσκεται στην Αθήνα), μαζί με τη θρυλική Χιονάτη του Ντίσνεϊ (η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους), και το τετράωρο ντοκιμαντέρ του Μαρσέλ Οφίλς (γιου του ως άνω τιμώμενου σκηνοθέτη), με θέμα τη συνενοχή των κατακτημένων από τους Ναζί Γάλλων στα του Ολοκαυτώματος - είναι η ταινία που τρέχει να δει ο Γούντι Άλλεν με την Νταϊάν Κίτον στο Νευρικό Εραστή (περισσότερα εν καιρώ). Φοβάμαι ότι θα προλάβω μόνο το Ντίσνεϊ...
  
• Έχει και κανονικές πρεμιέρες (θα τις δω όταν βγουν στις αίθουσες, με το πάσο μου), και κάτι μικρού μήκους (βαριέμαι) και μια άλλη κατηγορία που ούτε τι είναι δεν με νοιάζει να μάθω...
• Για το κλείσιμο, έχουν κρατήσει το I'm not there, την ταινία που όπου η Κέιτ Μπλάνσετ, ο Ρίτσαρντ Γκιρ και άλλα τέσσερα πρόσωπα ενσαρκώνουν τις διαφορετικές πτυχές του Μπομπ Ντύλαν - δεν το χάνω με τίποτα.

Αύριο το απόγευμα, πάω να βγάλω εισιτήρια. Γενικά, μπορεί να μην το δείχνω, αλλά με ενθουσιάζει αυτό το φεστιβάλ, παρά τις όποιες αδυναμίες του. Το έχω ζήσει δε τόσα χρόνια από πολύ κοντά, που το νιώθω πολύ οικογενειακή υποθεση. Και ξέρεις πώς είναι οι οικογενειακές εκδηλώσεις...

Κατά πού πέφτει η Περσέπολις;

Η Περσέπολις δεν είναι ένας συγκεκριμένος τόπος. Είναι ένας άλλος τρόπος να περιγράψεις το συναίσθημα του stranger in a strange land, τον "χώρο" που καταλαμβάνει ένας άνθρωπος που νιώθει ξένος στον τόπο του και ξένος σε όποιον τόπο βρεθεί. Είναι επίσης η αντίληψη του καθένα μας για την πατρίδα - κάτι τελείως προσωπικό, άσχετο με την "αντικειμενική" πατρίδα του χάρτη ή του βιβλίου της ιστορίας.

Η Περσέπολις είναι το κόμικ που έφτιαξε - με αυτές τις απίστευτα απλές γραμμές, και το απόλυτο ασπρόμαυρο, χωρίς ίχνος γκρίζου - η Μαρζάν Σατραπί, όταν βρέθηκε στο Παρίσι. Ήταν ο τρόπος της να απαντήσει μια και καλή στην περιέργεια όλων των νέων φίλων της που προσπαθούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει να είσαι ένα κορίτσι από το Ιράν. Αντί να λέει ξανά και ξανά τις ίδιες ιστορίες, αποφάσισε να τις καταγράψει με ασπρόμαυρα σκίτσα. Το κόμικ καταγράφει την πολιτική ιστορία του Ιράν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες (με αναφορές και στις προηγούμενες) όπως την έζησε ένα κορίτσι που μεγάλωσε στα '80s. Η υποκειμενικότητα αυτή είναι το μεγάλο ατού και το μεγάλο μειονέκτημα του κόμικ. Είναι ατού γιατί διαθέτει αυτήν την ακαταμάχητη αμεσότητα μιας προσωπικής ιστορίας, ενός κοριτσιού που δεν διεκδικεί δάφνες ηρωίδας, απλώς αφηγείται τη ζωή της. Και είναι μειονέκτημα ακριβώς γιατί λείπει η ηρωική διάσταση: όταν καταναλώνουμε έργα μυθοπλασίας, αυτό που κυρίως ψάχνουμε είναι οι ιστορίες που μας ξεπερνάνε, θέλουμε ήρωες bigger than life, υπέροχους χαρακτήρες σε εξωφρενικές περιπέτειες. Το "Περσέπολις" - που χωρίζεται σε τέσσερα βιβλιαράκια - μοιραία δεν έχει τέλος, μένει μετέωρο, γιατί και η αφηγήτρια-ηρωίδα του δεν έχει "τελειώσει" συνεχίζει τη ζωή της. Ή τουλάχιστον, προσπαθεί.

"Αυτή η γυναίκα δεν θα ευτυχήσει ποτέ", μου είπε η Σοφία στο ταξί που μας μετέφερε στο σπίτι, μακριά από το κοσμικό πάρτι στο City Link, για την έναρξη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, που ξεκίνησε με την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας κινουμένων σχεδίων Περσέπολις, που έφτιαξε η Μαρζάν Σατραπί.

"Δεν γίνεται να έχεις ζήσει όλα αυτά και να μπορέσεις να τα ξεπεράσεις", μου εξήγησε τη σκέψη της. Δεν έχει άδικο - γι' αυτό διάλεξε μέσα που διαθέτουν από τη φύση τους μια ελαφρότητα (το κόμικ, τα κινούμενα σχέδια), για να πει μια ιστορία βίας, ηλιθιότητας, μισαλλοδοξίας και πόνου. Γιατί μόνο με το χιούμορ μπορείς να τα πολεμήσεις όλα αυτά.

Είχα διαβάσει πάρα πολλά για το "Περσέπολις", πριν το αγοράσω. Ήταν ένα σάββατο του Ιουλίου, που βρέθηκα στο τμήμα κόμιξ της Fnac, στο Mall. Είχα μπροστά μου τρεις εκδόσεις: την αγγλική, τη γαλλική και την ελληνική. Η αγγλική ήταν η φθηνότερη, αλλά την απέρριψα - τι νόημα έχει να διαβάσω ένα γαλλικό κόμικ στα αγγλικά; Η γαλλική έκδοση ήταν ελαφρώς φθηνότερη από την ελληνική (περίπου ένα ευρώ) και είχε μαζέψει τα τέσσερα βιβλιαράκια σε έναν τόμο, ενώ η ελληνική χωρίζεται σε δύο. Παρ' όλα αυτά διάλεξα την ελληνική - γιατί προτιμώ τα χρήματά μου να πάνε στον εκδότη που τολμά να φέρει στα ελληνικά ένα τέτοιο έργο. Ευτυχώς η μετάφραση είναι εξαιρετική.

Παραδόξως, η ταινία είναι καλύτερη από το βιβλίο. Ίσως να είμαι προκατειλημμένος, γιατί βρίσκω θαυμάσιο το ότι η (υπέροχη) Κιάρα Μαστρογιάννι και η μαμά της, η (θεά) Κατρίν Ντενέβ, δανείζουν τις φωνές τους στη Μαρζάν και τη δική της μαμά. Ίσως πάλι με συγκίνησε πολύ το καταπληκτικό σάουντρακ - που περιλαμβάνει την καλύτερη χρήση του Eye of the Tiger από την εποχή του Ρόκι. Δεν ξέρω πώς να τελειώσω αυτό το σημείωμα. Θα πω απλώς πως το Περσέπολις είναι η πρώτη σημαντική ταινία της σεζόν - σκέτη απόλαυση.

Οι ρώγες της Christina Aguilera

Ο μοναδικός λόγος γι' αυτό το post είναι γιατί θέλω να ξαναφέρω στο blog τους αναγνώστες που στήριξαν το "Πο Πο Culture!" στις πρώτες του, δύσκολες στιγμές. Τότε που δεν υπήρχε το μεστό κείμενο του zelig να προσελκύσει ένα πιο σοφιστικέ κοινό. Τότε που η πολιτική πραγματικότητα ήταν ακόμη αφόρητα βαρετή και το blog δεν ασχολιόταν ούτε με το τι συμβολίζει για το μέλλον του τόπου ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ούτε με το πώς η Αριστερά θα μπορούσε να μαζέψει ένα 20% και να παίξει πραγματικά σοβαρό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι, ούτε με τα στιλιστικά ατοπήματα του Αλέξη Τσίπρα.
Όχι, δεν θέλω να αποθαρρύνω όλους αυτούς που μας τίμησαν με τις επισκέψεις τους τις τελευταίες μέρες και έστειλαν την αναγνωσιμότητα του "Πο Πο Culture!" σε ύψη που θα ζήλευαν και οι προβολείς που φωτίζουν από το Ground Zero τον ουρανό της Νέας Υόρκης. Θέλω απλά να δηλώσω "παρών" (και ότι πιστεύω πως ήλθε η ώρα να ξεκινήσουν οι δημοκρατικές διαδικασίες, όπως τις ορίζει το καταστατικό -ούπς σόρι, παρασύρθηκα πάλι!) στο πλευρό όλων αυτών των μερακλήδων πρωτοποποculturολόγων που με μεγάλη χαρά θα κάνουν κλικ στην φωτογραφία της Κριστίνα Αγκιλέρα για να χαζέψουν το μέγεθος της ρώγας της, χωρίς ίχνος ντροπής που η γυναίκα είναι προφανώς έγκυος -δες την κοιλιά της και θα πειστείς- ακούγοντας παράλληλα Flotsam & Jetsam και πίνοντας την Kaiser από το κεσεδάκι. Δεν σας έχουμε ξεχάσει σύντροφοι. Η νέα σεζόν -κάθε Σεπτέμβρης σηματοδοτεί μια νέα σεζόν!- άργησε λίγο να ξεκινήσει (φταίνε και οι κωλοεκλογές), αλλά είναι εδώ και παρέα με τον zelig θα την μπολιάσουμε με σούπερ ιδέες που σας χωράνε όλους.
Για να σκεφτώ καλλίτερα το μέλλον του blog ζήτησα άδεια από το αφεντικό μου για λίγες μέρες. Αυτό, για να καταλάβετε ότι είμαι απολύτως σοβαρός στα όσα γράφω παραπάνω και ότι δεν έχω παρασυρθεί από την παροχολογία των ημερών. Από αύριο και για περίπου ένα δεκαήμερο θα ξεκουράζομαι, θα χαζεύω φωτογραφίες κοριτσιών με πλούσιο μπούστο, θα ακούω πολύ μέταλ και θα ετοιμάζω την αντεπίθεση της εδώ πτέρυγας του "Πο Πο Culture!". Είμαι σίγουρος ότι κάτι παρόμοιο θα κάνει και ο zelig. Από την 1η Οκτωβρίου τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο σ' ετούτο εδώ το blog. Μείνετε συντονισμένοι!

Βενιζέλος - Παπανδρέου: 1-1

Είχα υποσχεθεί ότι θα σταματήσω την πολιτικολογία, αλλά δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι δεν ξεκίνησε καλά καλά η κούρσα της διαδοχής και ήδη έχει ξεκινήσει ο βρόμικος πόλεμος:

• από τη μια άρχισαν ήδη να κυκλοφορούν τα sms και τα email που πληροφορούν ότι το πραγματικό όνομα του Βενιζέλου είναι "Τούρκογλου" (ε βέβαια, αν έχεις φιλοδοξία να γίνεις αρχηγός κράτους, το "Τούρκογλου" είναι ένα εμπόδιο. πάλι καλά που δεν διάλεξε το Παλαιολόγος ή το Υψηλάντης).
• κι από την άλλη, ήρθε σήμερα με συνομωτικό ύφος ηλικιωμένος φίλος μου να μου πει για το γιο του Γιωργάκη, που τον έκανε όταν ήταν πολύ νέος και που τον έχουν κρυμμένο για κάποιο λόγο.

ζουμε μεγάλες στιγμές.

Μια συζήτηση με τη Suzanne Vega...

Έτρεχα ήδη να προλάβω διάφορα deadline όταν με πήρε η Γιούλη να μου θυμίσει ότι είχα υποσχεθεί κάτι κείμενα για το Jazz & Τζαζ και συνειδητοποίησα ότι το φθινοπωρινό τεύχος δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Το περιοδικό βρίσκεται ακόμα σε καλοκαιρινό mood, όπως και πολύς κόσμος γύρω μου, που σημαίνει ότι είναι πολύ πιθανό να υπάρχει ακόμα στο περίπτερο το καλοκαιρινό τεύχος, με αυτό το σούπερ cd με ξεχασμένα Lounge jazz διαμαντάκια. Σ' αυτό, υπάρχει και μια συνέντευξη που έκανα με τη Suzanne Vega, με αφορμή το δίσκο που έβγαλε στη Blue Note.

Δεν είχα ποτέ κανένα ιδιαίτερο κόλλημα με τη Suzanne Vega (νομίζω κανένας, οι έννοιες "κόλλημα" και "Suzanne Vega" πρέπει να είναι κάπως ασύμβατες, αν και σαφέστατα της χρωστάμε ευγνωμοσύνη για τραγούδια όπως το Luca και το Tom's Diner), αλλά μου ήταν πάντα συμπαθής και στη συνομιλία τη συμπάθησα ακόμα περισσότερο. Έχει έναν κάπως "ξηρό" τρόπο ομιλίας (δεν βρίσκω άλλη λέξη), που διανθίζεται από ένα αξιολάτρευτο κοφτό γελάκι.

Μη φοβάσαι, δεν θα ανεβάσω εδώ όλη τη συνέντευξη, όπως είχα κάνει με τη Dee Dee Bridgewater - μόνο μερικά αποσπάσματα:

Είσαι η πρώτη καλλιτέχνις που έδωσε συναυλία στο second life. Πώς το αποφάσισες;
Με κάλεσε μια ραδιοφωνική εκπομπή που λέγεται «The infinite mind» και είχα μεγάλη περιέργεια. Ήταν σαν να στέλνεις Instant Message σε κάποιον που δεν ξέρεις, μόνο σε μεγαλύτερη κλίμακα – έβλεπα τι έκαναν στα φανταστικά τους σώματα, κι εκείνοι έβλεπαν εμένα να τραγουδάω στο φανταστικό μου σώμα. Ήταν πολύ ενδιαφέρον και πολύ αυθεντικό, ως συναυλία.
Τι σε συγκινεί στη δυνατότητα ενός εικονικού εαυτού;
Η δυνατότητα να αλλάζω μορφή. Είναι κάτι που κάνω στα τραγούδια, παίζω κατά καιρούς το ρόλο των ηρώων του τραγουδιού. Νομίζω ότι όσο προχωρά η τεχνολογία μπορούμε να γινόμαστε άλλα πράγματα, παραμένοντας ο εαυτός μας. Η ειρωνία όμως είναι ότι στη συναυλία ήθελαν η εικονική μου μορφή να μοιάζει με την πραγματική. Ήταν λίγο περιοριστικό...

Δεν έχω βρεθεί ποτέ στη Νέα Υόρκη, κι ακούγοντας τα τραγούδια σου έχω πάντα αυτήν την αίσθηση ότι διαβάζω γράμματα από μια φίλη που μένει εκεί...
Αυτό είναι πολύ ωραίο! Κι εγώ το ένιωθα αυτό, ακούγοντας κάποιους δίσκους, όταν ήμουν μικρή. Συγκεκριμένα μου συνέβαινε με τα τραγούδια του Λέοναρντ Κοέν. Κάποια ήταν σαν να έγραφε σε μένα, για έναν χρόνο κι έναν τόπο που καταλάβαινα. Κι όταν τον γνώρισα και είδα τις καταστάσεις για τις οποίες μιλούσε, όλα είχαν νόημα. Ίσως έρθεις στη Νέα Υόρκη και νιώσεις τα ίδια πράγματα, ίσως πάλι δεν έχει σημασία, ίσως σου συμβεί σε κάποια άλλη πόλη. Ίσως πάλι δεν έχει να κάνει με την πόλη, αλλά με μια πνευματική κατάσταση.
Πώς αποφάσισες να γράψεις ένα τραγούδι για τη σχέση της Άβα Γκάρντνερ με τον Φρανκ Σινάτρα;
Πάντα μου άρεσε να διαβάζω για τις ζωές των διάσημων λαμπερών σταρ, όπως η Μαρλένε Ντίτριχ. Διάβαζα λοιπόν τη βιογραφία της Άβα Γκάρντνερ κι έλεγε σε κάποιο σημείο ότι τα προβλήματά τους ξεκινούσαν από τη στιγμή που σηκώνονταν από το κρεβάτι. Μου φάνηκε πολύ αστεία αντίληψη και μου θύμισε συγκεκριμένες καταστάσεις στη δική μου ζωή και φαντάζομαι ότι πολλοί θα έχουν ζήσει κάτι τέτοιο – δυο άνθρωποι που τα πάνε καλά στο κρεβάτι αλλά όχι μετά.
Υπάρχει κάποιο θέμα με το οποίο θέλεις να καταπιαστείς, αλλά δεν έχεις βρει τον τρόπο;
Υπάρχει στο δίσκο ένα ερωτικό τραγούδι, που ίσως μπορούσα να το γράψω διαφορετικά. Ο άντρας μου θεωρεί ότι είναι πολύ σκοτεινό και μελαγχολικό κι έχει μάλλον δίκιο. Υπάρχει ένα χαρούμενο, αληθινό ερωτικό τραγούδι που περιμένει να το γράψω.
Συμφωνώ. Χρειαζόμαστε μερικά χαρούμενα ερωτικά τραγούδια, που δεν μιλούν για το χωρισμό, αλλά για τη χαρά της ερωτικής σχέσης.
Ίσως στον επόμενο δίσκο.

Starbucks

Chris Cornell - Carry On
Το ξέρεις το όνομά μου!

Ο Κορνέλ ποτέ δεν πεθαίνει. Απλά καμμιά φορά αράζει στο παγκάκι στην άκρη του χωμάτινου δρόμου της εναλλακτικής σκηνής και ξαποσταίνει. Αφού ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά καροπουκαμισοφόρων νεανιών με μακριά μαλλιά και μούσια, γράφοντας ύμνους για τους Soundgarden, αφού πειραματίσθηκε με τους Temple of the Dog, αφού κονόμησε με τους Audioslave, αφού το έπαιξε Φοίβος της σκληρής ροκ, μοιράζοντας χιτάκια σε διάφορους σχεδόν τελειωμένους μαλλιάδες -αλλά και στον τελευταίο 007-, ξαπλώνει ραχάτικα στον καναπέ του σπιτιού του και πλασάρει ένα δισκάκι που ονομάζει "Carry On" -πιο πολύ για να τ' ακούσει ο ίδιος και να μην τον πάρει ο πολύ πολύ βαθύς ύπνος. Ροκ άλλης εποχής, πιο κοντά στους Soundgarden παρά στους Audioslave, φωνητικά πιο ώριμα από τα χεβιμεταλικά ουρλιαχτά του των τελών της δεκαετίας του '80, αλλά και ολίγον "εύκολα", εμπνεύσεις αμφιβόλου ποιότητας (π.χ. μια μπαλαντοειδής διασκευή του "Billie Jean" του Μάικλ Τζάκσον -εντάξει, πλάκα έχει) και η απαιτούμενη ένεση χιτ (το "You Know My Name" από το Casino Royale χώρεσε μια χαρά μέσα στο "Carry On") συνιστούν ένα αλμπουμάκι μια χαρά για τα Starbucks -για να δικαιολογήσω τον τίτλο του post- αλλά όχι και κανα αριστούργημα από αυτά που κάποτε τα είχε για πλάκα ο Κρις...

---

Electrelane - No Shouts, No Calls
Μια απ' τα ίδια (κι αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη κακό)

Προφανώς και έχουμε ανάγκη από τον ήχο των Electrelane που είναι (με αυτήν ακριβώς τη σειρά): α. ηλεκτρικός, β. μοναδικός, γ. ταξιδιάρικος, δ. γεμάτος υπέροχα μπάσα και τσιριχτά πιατίνια, ε. επιθετικά γυναικείος, στ. επικά ρυθμικός, ζ. ανακουφιστικός, η. ατμοσφαιρικός, θ. απόλυτα ανεξάρτητος από εμπνεύσεις, επιρροές, δισκογραφικές, ραδιοφωνικούς σταθμούς, μουσικά κανάλια (ΟΚ, δέχομαι ότι υπάρχει μια αύρα Velvet Underground πάνω πάνω). Αλλά... Είναι το τέταρτο (πολύ καλό) άλμπουμ τους κι ακόμη δεν έχω καταφέρει να βρω ένα τραγούδι που να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Όλα μου ακούγονται ίδια. Υπέροχα, αλλά ίδια. Τι να κάνω γιατρέ μου;

---

Paul McCartney - Memory Almost Full
Απλά μαθήματα «ζωντανού» μελωδικού ροκ

Επειδή είναι αδύνατον να αγγίξει ο οποιοσδήποτε γράφει σε κάποιο έντυπο το έργο του McCartney χωρίς να νιώθει ανατρίχιασμα από το δέος, ίσως είναι και αδύνατον να γραφτεί ποτέ αντικειμενική κριτική για τα άλμπουμ του. Είχα σκοπό να κάνω λίγη πλάκα με το γεγονός ότι κάθε χρόνο γράφει και από ένα -κάπως σαν τους αστέρες των ελληνικών μπουζουκιών-, αλλά αυτό το τόσο βέβηλο σχόλιο είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα οδηγήσει στην παραδειγματική μου τιμωρία από τον θεό του ροκ. Γι’ αυτό και το παίρνω πίσω, τη στιγμή μάλιστα που η αδρεναλίνη φουντώνει μέσα μου συνειδητοποιώντας ότι το λογοπαίγνιο του «Memory Almost Full» έρχεται ακριβώς 40 χρόνια μετά το «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band». Αν, πάντως, με τον σκληρό του δίσκο τόσο γεμάτο ο 64χρονος McCartney καταφέρνει ακόμη να σκαρώνει τόσο υπέροχες ροκ μελωδίες, τότε όλοι οι υπόλοιποι μήπως πρέπει να ξανασκεφτούν το μέλλον τους ως μουσικοί;

---

John Vanderslice - Emerald City
Ο αναζωογονητής της ανεξάρτητης ροκ στο 6ο (υπέροχο) άλμπουμ του

Στον γαλαξία του «Indie Rock» υπάρχουν αρκετοί μεγάλοι πλανήτες απ’ όπου κάθε τόσο εκτοξεύονται ροζ και λαχανί διαστημοπλοιάκια που πάνε και τρυγάνε εμπνεύσεις από μικρά αστεράκια που βολτάρουν γύρω-γύρω. Ενα από αυτά λέγεται Τζον Βαντερσλάις και τώρα τελευταία έχει για πρωτεύουσα τη Διαμαντένια Πόλη. Με το που προσγειώνονται οι χρωματιστοί διαστημάνθρωποι, τους υποδέχονται απρόβλεπτες μελωδίες από κιθάρες και ένας κατάξανθος 40άρης τούς αφηγείται μια ιστορία για το κορίτσι του, μια belle από τη Γαλλία που έχασε τη βίζα της για τις ΗΠΑ. Τον ακούν όλοι προσηλωμένοι, μέχρι που εκείνος τους ζητά ευγενικά να φύγουν. Και στο ταξίδι της επιστροφής όλοι τους σχολιάζουν στον ασύρματο πόση εντύπωση τους έκανε - και μετά μουρμουρίζουν τραγουδάκια με παράξενους τίτλους όπως «Kookaburra» και «The Minaret».

---

Brett Anderson - Brett Anderson
Ο Μπρετ σαραντάρισε. Και γλύκανε

ΟΚ, η πρώτη αντίδραση είναι: «Καμία σχέση με το “Nude”. Ούτε με το “Dog man star”». Και τώρα ξεκόλλα. Οι Suede πέθαναν πάνω στη δόξα τους, μέσα στην παραζάλη του σκοτεινού μεγαλείου-παρένθεσης της Βρετανίας στα mid-90s. Πρώτοι έγραψαν μουσική που σε ταξιδεύει σε σκηνικά τύπου «Τα παιδιά των ανθρώπων» και που στήνει ολόκληρες κινηματογραφικές σκηνές μπροστά στα μάτια σου. Πρώτοι και τελευταίοι. Ο Μπρετ κρατά κάτι από εκείνες τις ένδοξες στιγμές, μόνο που η δική του ταινία μοιάζει πιο πολύ με νεανικό road movie ανεξάρτητου σκηνοθέτη. Γυρισμένο με handycam από το πίσω κάθισμα ενός παλιού Ford Cortina που διασχίζει τα βρετανικά λιβάδια μια μέρα με ψιλόβροχο. Είναι γλυκό, γεμάτο, αργόσυρτο. Σχεδόν σοφό. Οσο «σχεδόν» κάτι ήταν πάντα ο Μπρετ.

---

Δωράκια για όσους έφτασαν ως εδώ: Chris Cornell - Billie Jean, Paul McCartney - Only Mama Knows, John Vanderslice - Kookaburra, Brett Anderson - The more we possess, the less we own course.