![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtn23Ao647Tdqhe_2KslLsxvLKhcFZXux0vYOT4Xi5LuBYMKaC8NU_DHN2Q04W6BADxd6LmBzuaMu5cUXhiS89jkBymiRFxu-gsM1LRzLMDmvX23-07vKgQ6NyyMt1UKlyLlYqbsS566o/s320/jazzcinema.jpg)
Η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή της Anita O' Day ήταν πριν από δέκα χρόνια - ήταν σε ένα από τα cd-συλλογές που συνοδεύουν το περιοδικό Jazz&Τζαζ. Το συγκεκριμένο είχε συγκεντρώσει κομμάτια που έγιναν γνωστά μέσα από ταινίες - όπως το My heart belongs to daddy, που στο μυαλό μας είναι πάντα συνδεδεμένο με την υπερβολική, χαζοχαρούμενη ερμηνεία της Marilyn, και το οποίο η Anita O' Day ερμηνεύει με το χαρακτηριστικό της cool ύφος και μια αδιόρατη ειρωνεία.
Δεδομένου ότι η αφορμή γι' αυτή τη σειρά posts είναι κινηματογραφική, νομίζω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι ταιριάζει εξαιρετικά στην περίπτωση - άσε που το χρώσταγα και στον Homo Ludens, στον οποίο απευθύνω έκκληση, να κάνει κάτι - άλλαξε θέμα, γιατί κινδυνεύει το blog...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου