15 Ιουν 2008

Summertime Sunday: ο Κανόνας (μέρος γ')

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει τη συνταγή που ταιριάζει)
Είναι τόσο διαφορετικός ο τρόπος που παίζουν το Summertime οι Big Brother & the Holding co. (λατρεύω τα ονόματα των ψυχεδελομπλούζ συγκροτημάτων του '60) που, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν το αγάπησα στ' αλήθεια - σαν να μην το αναγνωρίζω. Κι όμως, δεν γίνεται να αναφερθείς σ' αυτό το τραγούδι και να παραβλέψεις αυτήν την εκτέλεση, κι αυτό είναι που το κάνει τον τρίτο πόλο (χε) του "Κανόνα".
Είναι αυτή η κιθάρα, που ξεκινά με ένα τεμπέλικο λυρικό άρπισμα για να αφεθεί μετά σε αυτά τα - τόσο '60s - φαζαριστά ξεσπάσματα, που αποτυπώνουν όλο το φάσμα ενός τεμπέλικου καλοκαιρινού απογεύματος που ο ήλιος και η ζέστη λιώνουν σιγά σιγά ό,τι μπορεί να υπάρχει στο κεφάλι σου. Όσο το ακούω και όσο το σκέφτομαι, δεν νομίζω ότι κάποια άλλη εκτέλεση κατορθώνει να αποδώσει την έννοια "the living is easy" καλύτερα από αυτή. Κυρίως όμως, είναι η φωνή - και το τραγούδισμα - της Τζάνις Τζόπλιν. Όλες οι άλλες εκτελέσεις τονίζουν το
"hush, little baby, don't you cry" - υπάρχει κάτι κατευναστικό, παρηγορητικό και συγκαταβατικό στον τρόπο τους, απέναντι σ' αυτό το κορίτσι που τι θέλει και γκρινιάζει, από τη στιγμή που ο μπαμπάς της είναι πλούσιος και η μαμά της όμορφη και που σε τελική ανάλυση όπου να 'ναι θα απλώσει τα φτερά της και θα πετάξει και κανείς πια δεν θα μπορεί να της κάνει κακό;
Για την Τζάνις τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά - η Τζάνις το τραγουδά από την οπτική γωνία του κοριτσιού και είναι αυτή η συναισθηματική της φόρτιση, ένα απολύτως ιδιαίτερο θηλυκό frustration (πώς το λέτε εσείς εδώ γιατί δεν θυμάμαι πώς το λέμε εμείς εκεί) που καμία άλλη διασκευή δεν κατάφερε να βγάλει. Respect.
(Η φωτογραφία είναι προφανώς λεπτομέρεια από το εξώφυλλο του Cheap Thrills, που σχεδίασε ο γίγας Robert Crumb - και τώρα που τελείωσα με τις εμβληματικές ερμηνείες, από την ερχόμενη Κυριακή, θα αρχίσω να ανεβάζω τις πραγματικά αγαπημένες μου)

3 σχόλια:

Homo Ludens είπε...

Ξαναδιάβασα προσεκτικά τα κείμενα των τριών Summertime Sundays ως τώρα, τις συνταγές της Βίβιαν και το post - αφορμή της Citronella (ακούγοντας, φυσικά, τις τρεις εκτελέσεις - "κανόνες")και κατέληξα στο εξής: Είμαι περήφανος γι' αυτό το μπλογκ, κι ας αποτελώ την indie, καφριλίδικη, "ωμή" πλευρά του...

Αθήναιος είπε...

Πάντως τα summertime post τα γράφω πολύ σοβαρά. Το καθένα από αυτά έχει δουλευτεί για μια τουλάχιστον εβδομάδα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.Πέρα από τη σαχλαμάρα τα μπλογκ, κάτι φορές έχουν και τη δημιουργική τους πλευρά...

Mantalena Parianos είπε...

Τα αγαπημένα σου ελπίζω να συμπεριλαμβάνουν Sara Vaughn ή/και instrumental versions (π.χ. Sydney Bechet, Bill Evans κ.ο.κ.) και ουχί... Willie Nelson ή Σοφία Βόσσου (ναι, δυστυχώς το έχει πει κι αυτή).

Διαφορετικά, προβλέπω τον Αθήναιο να ετοιμάζει κάντρι βοδινό (για τον W. Nelson) και κοτόσουπες (για την άλλη, την κότα)

:]