Αυτή την εβδομάδα (#09 του '11) τα ηχεία παίζουν: Tennis, Joan As Police Woman, John Vandeslice κ.α.

Έφυγε ο Φεβρουάριος και μπορεί να μού πήγαν σχεδόν σκατά στα προσωπικοοικονομικοεργασιακά μου, αλλά στα μουσικά ο μήνας με άφησε το ακριβώς αντίθετο του παραπονεμένου. Ιδού η δεύτερη φουρνιά με τα ακούσματα της παγωνιάς. (Έπονται δύο ακόμη μέχρι τα μέση Μάρτη και τα νέα κολλήματα που ξεβράζονται σιγά σιγά στα ηχεία μου):

Joan As Police Woman
The Deep Field
(Απρίλιος 2011)

Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί που πίνουν κρασί στο όνομα της Cat Power έχουν ακούσει όσο πρέπει τις ιστορίες της Joan As Police Woman. Ίσως ακόμη κι εμείς, οι ζηλωτές οπαδοί της Feist, να έπρεπε να νερώσουμε κάπως τις εμμονές μας. Γιατί σε αυτό, το τρίτο της άλμπουμ, η Τζόαν Γουάσερ αφήνει στην άκρη τη σκοτεινιά και τις μπαλάντες του ντεμπούτου και ολοκλρώνει αυτό που αχνοφαινόταν από το –προ τριετίας σχεδόν αριστούργημά της- “To Survive”. Μεταμορφώνεται σε μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση, είτε κάνοντας «θηλυκά» τα τεχνάσματα του Μπάρι Γουάιτ, είτε κάνοντας πιο σέξι την τεράστια επιρροή της από τη Νίνα Σιμόν, είτε φορώντας το μπλουζάκι της με την στάμπα των Portishead από την ανάποδη. Κυρίως όμως κάνει δικά της όλα αυτά που μάθαινε τόσο καιρό πλάι στα φιλαράκια της, τον Ρούφους Γουέινράιτ και τον Άντονι Χέγκαρτι, για το πώς να θεατρικοποιεί και να χρωματίζει με όλο το ουράνιο τόξο τον ήχο της. Και, περνώντας από το ένα κομμάτι στο άλλο, από τον Τζεφ Μπάκλι του ενός κομματιού στον Λέοναρντ Κοέν του άλλου, χρειάζεται οπωσδήποτε μια τόσο μεγάλη τέχνη για να στεγανοποιηθεί τόσο ατρόμητα το σύνολο. Μερικές ακροάσεις ακόμη και την προικίζω με μισό αστράκι παραπάνω, για να πάει να παίξει ανάμεσα στα άλμπουμ της χρονιάς.

Joan As Police Woman - The Magic

DeVotchKa
100 Lovers
(Φεβρουάριος 2011)

Απ’ όλους αυτούς τους τσιγγανοτάγαρους καλλιτέχνες που πλένονται μια φορά στο τρίμηνο παρά τον ιδρώτα από τις σαλτιμπαγκιές που καταφέρνουν στα live τους –ξέρεις ποιους εννοώ: αυτούς τους Gogol Bordello, τον Beirut και τους λοιπούς- ξεχωρίζω πανεύκολα τους DeVotchKa με τα τρία κεφαλαία γράμματα σε μία λέξη, ως μακράν τους πιο συμπαθείς. Προφανώς γιατί είναι και μακράν οι καλλίτεροι μουσικοί απ’ όλους στην φατρία τους. Μπορεί η πρώτη αίσθηση όταν τους ακούς να σού φέρνει στο νου Ούγγρους τσιγγάνους να ξιφομαχούν με τα δοξάρια των βιολιών τους γύρω από μια φωτιά στην καρδιά ενός παρκαρισμένου καραβανιού (ή τον Ζανίνο να υποδύεται έναν τέτοιον, σ’ εκείνη την ταινία του Βέγγου...), αλλά οι επιρροές από τη χορευτική μουσική της Ανατολικής Ευρώπης είναι ένα μόνο από τα δεκάδες στρώματα του ήχου τους. Άκου πιο καλά, και θ’ ανακαλύψεις γαλλικό καμπαρέ, μορικονικά soundtracks για άνισα γουέστερν και τις κιθάρες των μαριάτσι να ετοιμάζονται για επίθεση. Πάνω απ’ όλα, όμως, θα βρεις μια ατόφια ροκ διάθεση, που σ’ ετούτο, το έκτο άλμπουμ τους, τους οδηγεί σε μια έκρηξη εκφραστική, σε μια απλόχερη μοιρασιά ανεβαστικού mood, που από τέτοιες μπάντες μόνο σε μια συναυλία μπορείς να περιμένεις.

DeVotchKa - 100 Lovers

John Vanderslice
White Wilderness
(Ιανουάριος 2011)

Δεν γνωρίζεις τον Τζον Βάντερσλάις; Δεν έχεις ακούσει κανένα από τα 7 προηγούμενα άλμπουμ του; Δεν έχεις εικόνα από την υπερδεκαετή πορεία του σ’ αυτή την καταταλαιπωρημένη έννοια που ακούει στις δύο λέξεις «indie rock»; Kι αν σού ‘λεγα πως ακούγοντας δέκα κομμάτια του όλα κι όλα θα βουτούσες στην πεμπτουσία της αγαπημένης σου μουσικής με μεγαλύτερη λαχτάρα κι από φανατικό παλαιοημερολογίτη στην χαβούζα που ρίχνει ο παπάς τον σταυρό των Φώτων.

Ο Βάντερσλάις είναι ένας από τους καρδινάλιους της σύγχρονης ανεξάρτητης ροκ, ένας απ’ αυτούς που κλειδώνονται μέσα στο κονκλάβιο και ανακοινώνουν το νέο Πάπα, είτε αυτός είναι οι Strokes, είτε είναι οι Arcade Fire, αφήνοντας λίγο λευκό καπνό να πετάξει πάνω απ’ το Coachella ή το Primavera. Δυστυχώς, το περασμένο του άλμπουμ, το “Romanian Names” ήταν το μετριότερό του στην ενδεκάχρονη περιηγήσή του στην δισκογραφία –αρκετά κακό για να φοβηθώ ότι μπορεί και να με κάνει να τον εγκαταλείψω. Τσάμπα αγχώθηκα. Με το “White Wilderness” επιστρέφει στις ημέρες της μεγάλης του φόρμας και ντοπάρει ακόμη περισσότερο τον συναρπαστικό του ήχο (που πλαισιώνει τα ακόμη πιο συναρπαστικά του ποιήματα) με τη βοήθεια της Magik Magik Orchestra, χαρίζοντάς μας ένα έργο, φτιαγμένο για να μείνει κλασσικό για πάντα.

TI AΛΛΟ;
Peter, Bjorn & John – Gimme Some: Δεν μου είχε πολυαρέσει το προδιετίας “Living Thing” τους και γενικά η τριπλέτα από τη Σουηδία μού έδινε την εντύπωση ότι μπορεί να γράψει ένα-δύο ασύλληπτα κομματάκια (βλ. “Amsterdam”), αλλά όχι ένα ολόκληρο ωραίο άλμπουμ. Ή τουλάχιστον όχι ξανά μετά το “Falling Out” του 2005. Και το “Gimme Some” κινείται κάπου εκεί. Άνισο, αφού διαθέτει μερικά υπέροχα κομμάτια και μερικές φόλες, αλλά –όπως πάντα- «σουηδικά» απλό και ειλικρινές. Α, και είναι πολύ κοντά στο περσινό trend του surf/beach rock των Drums, των Beach Fossils, των Best Coast και όλων αυτών. Τρία αστεράκια / Hercules & Love Affair – Blue Songs: Αυτοί εδώ τείνουν να εξελιχθούν στο απόλυτο one hit wonder (κι εκείνο το “one hit” θα λέω για πάντα ότι οφειλόταν στον Άντονι Χέγκαρτι). Ξεκόλλα από τους γκέι διθυράμβους του χιψτερόκοσμου και συγκεντρώσου σε αυτό που ακούς. Ναι είναι χαζοντίσκο από τις πιο ανέμπνευστες. Πάλι... Δύο αστεράκια / Tennis – Cape Dory: Ό,τι πιο φρέσκο, χαρούμενο, καλοκαιρινό, ανακουφιστικό, ξεσηκωτικό, νεανικό μπορείς να ακούσεις αυτή την περίοδο από το τόσο δημοφιλές ιδίωμα του σερφορόκ. Σχεδόν κανονικά ‘60s στην Χαβάη... Τριάμισι αστεράκια

Tennis - Cape Dory
Την προηγούμενη εβδομάδα πήραν τ' αστεράκια τους οι: Anna Calvi, Adele, The Twilight Singers, British Sea Power, And You Will Know As By The Trail Of The Dead, Deerhoof, Tapes n' Tapes, Nicole Atkins, Asobi Seksu, Beth Ditto.