Πο Πο Culture!: Αυτή την εβδομάδα (#11 του '11) τα ηχεία παίζουν: R.E.M., Lykke Li, Cold War Kids κ.α.

18 Μαρ 2011

Αυτή την εβδομάδα (#11 του '11) τα ηχεία παίζουν: R.E.M., Lykke Li, Cold War Kids κ.α.

Ρίξε μια ματιά πίσω σ' αυτό το σχεδόν τριακονταετές παρελθόν των R.E.M. και μετά, με το χέρι στην καρδιά, απάντησε στην ερώτηση αν είναι ή δεν είναι η καλλίτερη ροκ μπάντα της ιστορίας. Ναι, ξέρω, δεν λες εύκολα το "όχι". Ακόμη κι αν το τελευταίο τους άλμπουμ δεν είναι τίποτε το συναρπαστικό, δύσκολα μπορείς να ξεχάσεις όλα αυτά που σού έχουν προσφέρει στο παρελθόν...

R.E.M.
Collapse Into Now
(Μάρτιος 2011)

Έχεις χαθεί σίγουρα κι εσύ κάποια στιγμή μέσα στο θόλο post punk παραλήρημα της κιθάρας του “Radio Free Europe”. Έχεις παθιαστεί με το “Talk About The Passion” –κάποτε, τότε που ήσουν ένα σκατένιο πιτσιρίκι που νόμιζε ότι ο κόσμος κρεμόταν από τις πυκνές τρίχες των αρχιδιών του, νόμιζες πως από κάτι τέτοιες μουσικές ήταν φτιαγμένος ο παράδεισος. Και πως κάπου εκεί πήγαινες άμα εκτελούσες σωστά την επανάσταση. Από τα “Pretty Persuasion” και τα συναφή, τα «7 Chinese Brothers» και τα «So. Central Rain», απ’ όλα εκείνα που έβαφαν με ήχους τα ταξίδια σου στα Λονδίνα, τα Βερολίνα, τις Βαρκελώνες, τότε που ακόμη δεν χαλούσες λεφτά σε φιρμάτα σκαρπίνια και μεταξωτές γραβάτες, αλλά μετέτρεπες το χαρτζιλίκι σου αυτόχρημα σε καύσιμο για να γυρίσεις αυτό που νόμιζες ότι ήταν ο κόσμος. Κι έχεις φυσικά χύσει πολλά κιλά ιδρώτα χορεύοντας το “Don’t Go Back To Rockville”. Κυρίως όμως έχει ξεσκίσει το λαρύγγι σου με τέτοια κομμάτια.

Έχεις προμοτάρει κάποια στιγμή ως ύμνο για την επανάστασή σου το “Begin The Begin” ή ίσως το “Fall On Me”, γιατί ήσουν κομματάκι πιο παιχνιδιάρης, έχεις νιώσει πως το “Finest Worksong” μίλησε κάποτε καλλίτερα από σένα για σένα και για όλα όσα σε προβληματίζουν, έδινες πανελλήνιες κι ένιωθες πως “It’s The End Of The World As We Know It”, έδινες πανελλήνιες και στο μπροστά θρανίο έγραφε κάποια για την οποίαν δήλωνες “The One I Love”. Ή ακόμη χειρότερα, κάποια για την οποίαν είχες “Orange Crush”. Και μετά ήλθε το “Pop Song 89” και –ακόμη χειρότερα- το “Losing My Religion” και σου γάμησε κάθε Θεό, παπά και θρησκεία. Όχι ότι δεν το χόρεψες κι εσύ κάτω από την ντισκομπάλα, σε μια τελειωμένη υπαίθρια ντίσκο κάπου στην Ερέτρια, αλλά αυτό δεν σήμαινε πως δεν αναρωτιόσουν: «αυτό ήταν δηλαδή; Αυτό όλο κι όλο;». Όχι, δεν ήταν, γιατί μετά πέταξες στη Σελήνη με το “Man On the Moon”, ξαναταξίδεψες σ’ αυτό που πια ήταν ένας μεγαλύτερος κόσμος, με το “New Test Leper”, ξαναέκλαψες με το “Daysleeper”. Και ναι, όταν το 2008, μετά από κανα-δυο άλμπουμ χαμένα στην επανάληψη και τη βαρεμάρα, βγήκε το “Accelerate” δεν είχες πια και πολλές αμφιβολίες: Οι R.E.M. ήταν η καλλίτερη ροκ μπάντα όλων των εποχών.

Στο 15ο τους άλμπουμ, κι έχοντας πια ανιχνεύσει κάθε πιθανό σημείο της σύγχρονης ροκ, ο Μάικ Στάιπ και η παρέα του ακούγονται απολύτως λογικά κουρασμένοι. Γέροι και επαναλαμβανόμενοι. Στην δεκαετία που πέρασε, είχαν το κύκνειο άσμα τους ή το –λιγότερο δραματικό- παλιμπαιδισμό τους με το φοβερό άλμπουμ που έβγαλαν προ τριετίας, αλλά δεν είναι δυνατόν να περιμένεις από μια μπάντα με τέτοια ιστορία να σε ανατριχιάζει με κάθε της δίσκο όπως έκανε πριν τριάντα χρόνια. Το “Collapse Into Now” είναι τίμιο και ειλικρινές. Είναι το ανθολόγιο της ζωής ενός παππούλη. Είναι 12 παλιές συνταγές που μαγειρεύονται σε πιο σύγχρονα κατσαρόλια. Είναι όμορφο και συναισθηματικό. Αλλά το έχουμε ακούσει τόσες φορές ξανά και ξανά από το ’83 που οι R.E.M., η –όντως, πιθανότατα καλλίτερα ροκ μπάντα στον πλανήτη- άρχισε να μας χαρίζει τα άλμπουμ της.

R.E.M. - Uberlin

Lykke Li
Wounded Rhymes
(Φεβρουάριος 2011)

Σαν μια γκόμενα που σού έχει αφήσει αναμνήσεις από ένα απίθανο καλοκαιρινό σεξ, κομματάκι πιο συναισθηματικό απ’ ότι το περίμενες στο φτηνό ενοικιαζόμενο με την ημιανοικτή μπαλκονόπορτα μπας και πάρει μάτι η υπόλοιπη παρέα, και τώρα επιστρέφει αναπάντεχα καυλωμένη (παρ’ ότι την κυνηγούσες επί μήνες κι έκανε ότι δεν σε ήξερε): Έτσι μου φάνηκε η Lykke Li, όταν ήμουν ακόμη στα κατεβάσματα του δεύτερού της άλμπουμ. Αλίμονο, όμως, οι προσδοκίες μου κατέρρευσαν σε ένα άνευρο χαϊδολόγημα. Το συναισθηματικό της ντεμπούτο, το “Youth Novels”, προ τριετίας, ήταν γλυκό, κοριτσίστικο, αέρινο και είχε μια αύρα από Bjork. Το sequel του βρίσκει την Lykke σε ένα παθιασμένο mood ενηλικίωσης, με την παιδική σεμνότητα να έχει χαθεί και κάποιες τάσεις επίδειξης να επικρατούν. Το “Youth Knows No Pain” που ανοίγει το άλμπουμ σε τρομάζει για πιθανές φαντασιώσεις περί «Ευρωπαίας Lady Gaga», αλλά το υπόλοιπο υλικό καταλαγιάζει σε ένα «η Robyn στο πιο σοφιστικέ της». Αντικειμενικά είναι υπέροχη μουσική, αλλά για μένα που είχα ξεπαρθενέψει εκείνο το αυθάδικο κοριτσάκι από τη Σουηδία σ’ εκείνο το παράξενο ξημέρωμα στην Αντίπαρο, τότε στην εποχή του “Youth Novels”, είναι απλά κατώτερο των προσδοκιών μου (που μετά το ντεμπούτο της με προϊδέαζαν για 4,5 αστεράκια μίνιμουμ).

Lykke Li - I Follow Rivers

Cold War Kids
Mine Is Yours
(Ιανουάριος 2011)

Μα στα αυτιά μου το “Louder Than Ever” είναι το “Sex On Fire” του 2011; Ή είναι που γουστάρω υπερβολικά τους Cold War Kids; Είμαι έτοιμος να τους συγχωρήσω τα πάντα; Είναι η μπάντα αυτή πραγματικά τόσο ξεφτιλισμένη όσο όλοι οι μουσικοκριτικοί αυτού του κόσμου θέλουν να με πείσουν πως είναι; Ή είναι ακριβώς αυτό το ευτυχές, πάναπλο και γι’ αυτό τόσο ευάκουστο πράγμα που ακούγεται από τα ηχεία μου; Ναι, στο τρίτο τους άλμπουμ οι Cold War Kids ξεχνούν και τους πειραματισμούς με τα blues και τις indie rock μαγκιές του ξεκινήματός τους και ψάχνουν να πιάσουν την καλή, υιοθετώντας το arena rock ύφος των Kings Of Leon και γυρίζοντας πιασάρικα videoclips. Εγώ έχω να πω ότι μπορεί η μουσική τους να μην έχει καμμιά φοβερή καινοτομία ή ποιότητα, αλλά από τους Kings Of Leon το κάνουν καλλίτερα και η φωνή του Νέιθαν Γουίλετ παραμένει χαρισματική. Και ότι μερικές φορές το arena rock είναι το ιδεατό άκουσμα. Σε μια αρένα, ας πούμε...

Cold War Kids - Louder Than Ever

The Civil Wars
Barton Hollow
(Φεβρουάριος 2011)

Ξέρεις τι παθαίνω με την folk pop. Ξέρεις πού είμαι διατεθειμένος να φτάσω για μια μπάντα σαν τους Mumford & Sons. Ξέρεις πόσο εύκολα με κυλούν στο πάτωμα κάτι τύποι σαν τον Τζος Ρίτερ και τους Angus & Julia Stone. Και εκεί που είμαι τόσο ευάλωτος και το έχω γυρίσει στα ψιλομπαρόκ της Άννας Κάλβι μπας και ξαναποκτήσω χαρακτήρα, εμφανίζεται ξαφνικά ετούτο το ντουέτο, που δεν ξέρω αν είναι άντρας και γυναίκα, εραστής και ερωμένη, ή τι σκατά είναι, το θέμα είναι ότι ακούγονται τόσο πολύ ερωτευμένοι που και γρανιτένιος εργένης, ορκισμένος κάφρος της τεστοστερόνης σαν κι εμένα να είσαι (λέμε τώρα), το λιώσιμο σαν παγωτό - χωνάκι κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο είναι το λιγότερο που μπορεί να σου (μου) συμβεί όταν ακούς τα τραγούδια τους. Εντάξει, ίσως βιάστηκα να τους χαρακτηρίσω “Mumford & Sons μου για φέτος" (δεν είναι τόσο ζωηροί), αλλά το δισκάκι είναι για πολλαπλά πατήματα στο κουμπάκι play (υπάρχει πάντα και η λειτουργία repeat που σε απαλλάσσει από τέτοιες βλακείες βέβαια).

The Civil Wars - Poison & Wine

ΤΙ ΑΛΛΟ;
The Veils – Troubles of the Brain EP: Οι Veils φεύγουν από την Rough Trade και πάνε στην εταιρεία που ίδρυσε ο frontman τους Φιν Άντριους, γιορτάζοντάς το με ένα όργιο λονδρέζικου indie rock και τον παμμέγιστο Μπέρναρντ Μπάτλερ στην παραγωγή. Είναι τόση η επιρροή του από την folk που δεν γίνεται να του βάλω λιγότερα από... Τριάμισι αστεράκια / Dum Dum Girls – He Gets Me High EP: Σε αντίθεση με το χαοτικό ντεμούτο τους πέρσι, οι Καλιφορνέζες punk-surf-noise rockers καταφέρνουν εδώ να τιθασεύσουν το νοσταλγικό, θορυβώδες τους τριπ και να κατασκευάσουν τέσσερα ολόκληρα τραγούδια, το ένα καλλίτερο από το άλλο. Τριάμισι αστεράκια / Little Wings – Black Grass: Μια από τις εκφραστικότερες φωνές σ’ αυτό το γαμημένο σύμπαν (ο Κάιλ Φιλντ), παρέα με μια μπάντα που ξέρει να αντιγράφει όμορφα τον Μπομπ Ντίλαν (εδώ στις πιο folkish και σκοτεινές αναζητήσεις του). Υπάρχει ένα πρόβλημα ωστόσο: τα 10 κομμάτια του άλμπουμ είναι στην ουσία τρία. Τα υπόλοιπα επτά είναι παραλλαγές στο ίδιο μοτίβο. Τρία αστεράκια / Jason Isbell & the 400 Unit – Here We Rest: Σε αντίθεση με την παλιά του μπάντα, τους Drive-By Truckers που όσο γερνάνε, τόσο περισσότερο μοιάζουν με τους Lynyrd Skynyrd, ο Ίζμπελ κάνει τις κιθάρες του Νότου μια αναπάντεχη σχεδία και ανοίγεται σε ωκεανούς πολύ πιο σύνθετους, folkish, countrish, ταραγμένους και γεμάτους καρχαρίες, αλλά ελάχιστα πτοείται. Με λίγο παραπάνω συναίσθημα και θα κυνηγούσε το φοβερό τρόπαιο που κατέκτησε ο Τζος Ρίτερ πέρσι. Τριάμισι αστεράκια.