24 Σεπ 2012

Η τέχνη του punk στη Hayward Gallery του Λονδίνου


Με τον απολαυστικό τίτλο “Someday All the Adults Will Die” και μια χρονική περίοδο που εκτείνεται από το 1971 ως το 1984, η έκθεση που ξεκίνησε την προηγούμενη εβδομάδα στην Hayward Gallery του Λονδίνου, αποτελεί την πιο αντιπροσωπευτική ματιά στην χειροποίητη γραφιστική της punk.

Τα περισσότερα από τα εκθέματα είναι αφίσες, εξώφυλλα από fanzines, από κασέτες και δίσκους, αλλά και σιδερότυπα (ελπίζω να τα θυμάσαι!) σε t-shirts. Πρωτότυπα έργα των Gee Vaucher, Linder Sterling, Jamie Reid, Gary Panter, John Holmstrom, Raymond Pettibon, Penny Rimbaud κι άλλων επιδραστικών καλλιτεχνών της εποχής είναι τα highlights της έκθεσης που θα διαρκέσει ως τις 4 Νοεμβρίου.

Και κάπου εδώ θα λήξω το a la maniere de Δελτίο Τύπου ύφος του post και θα βουτήξω για λίγο στο τι ακριβώς θα δεις, αν βρεθείς εκεί. Κατ’ αρχάς θα ταξιδέψεις με τη μία στην «παράξενη» εποχή των 70s. Όχι μόνο αισθητικά, αλλά και σε επίπεδο θεματικής. Η κόντρα των punks με τους hippies, για παράδειγμα, είναι διάχυτη σε πολλά από τα εκθέματα.

Κατά δεύτερον, θα πάθεις σοκ με το πώς μια σειρά από DIY κουλαμάρες έχουν επηρεάσει την ποπ κουλτούρα και γενικότερα την σύγχρονη τέχνη. Πώς αυτό που ήταν μια γρήγορη ανακοίνωση, γραμμένη στο πόδι με ένα μαύρο μαρκαδόρο πάνω σε μια κόλλα χαρτί (και που ήθελε να πει κάτι σαν «απόψε στο μπαρ το Ναυάγιο εμφανίζεται ο Φίλιππος Πλιάτσικας με τους Chronical Diarrhea») μετατρεπόταν σε ένα μικρό έργο τέχνης, με τεράστιο συμβολισμό και απίστευτη ένταση στις εντυπώσεις που άφηνε.

Όπως και τα πάντα γύρω από την punk, έτσι και η γραφιστική της ήταν άμεση, προκλητική, «άτεχνη». Για τα ίδια έργα σήμερα, θα πλήρωνες διόλου ευκαταφρόνητα ποσά. Αυτό που τότε δήλωνε μια ταυτότητα περισσότερο λόγω ανάγκης και πενιχρών μέσων, σήμερα είναι άποψη, ψαγμένο, ιδιαίτερο. Σήμερα που θες να πρωτοτυπήσεις ξεφεύγοντας από την «ασφάλεια» της τεχνολογίας της γραφιστικής, πολύ θα ήθελες έναν τσαμπουκαλεμένο με μοϊκάνα να σου στήσει την εταιρική ταυτότητα (ή και όχι).

Το να αντικαταστήσεις το κεφάλι μιας γυμνής κούκλας με ένα σίδερο, ας πούμε, σε κάνει να σκέφτεσαι «τι θέλει να πει ο ποιητής;». Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να πει τίποτε. Ήθελε να φτιάξει ένα φτηνό εξώφυλλο για το νέο single κάποιων Buzzcocks. Το να βάλει απλά μια γυμνή κούκλα δεν θα ήταν εξίσου προκλητικό. Το κοινό ίσως και να μην καταλάβαινε ότι το συγκρότημα έπαιζε punk…

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Δεν υπάρχουν σχόλια: