10 "άγνωστα" αριστουργήματα των Suede

(Διαβάζεται ιδανικά με το πάτημα του κάθε link, την απόλαυση του κομματιού ως το τέλος του και την ανάγνωση, στη συνέχεια, της επόμενης παραγράφου, ακολουθώντας την ίδια μέθοδο. Enjoy!)

Δεν θέλω να κρατάω μεγάλο καλάθι για το “Bloodsports”, το έκτο άλμπουμ μιας από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες (και το πρώτο των Suede εδώ και 11 χρόνια), αλλά κανείς δεν θα μου στερήσει το δικαίωμα να ελπίζω. Τι προσδοκώ, το ‘χω πει πάνω-κάτω εδώ. Σε λίγο θα ξέρουμε. Μέσα Μαρτίου θα κυκλοφορήσει και ήδη στριμάρει στο NPR. Μακάρι νά ‘ναι ένα ταξίδι πίσω στα πιο μπερδεμένα μας χρόνια. Και να μην είναι, δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας. Και μόνο από την αναμονή αυτή κάτι έχω –έχουμε- κερδίσει. Επανακροάσεις του “Dog Man Star” με χαμηλό φως και δυο δάχτυλα Jameson σε ώρες που τα σχεδόν 40 χρόνια της καμπούρας μας και το φορτωμένο πρόγραμμα της επόμενης ημέρας δεν επιτρέπουν ούτε δέκα λεπτά ξενύχτι είναι κάτι. Είναι Suede παρέκκλιση.

Μέχρι την επίσημη κυκλοφορία, ας θυμηθούμε ποιοι είναι οι Suede. Ή μάλλον ας τους ξανακαλύψουμε. Μέσα από b-sides και μερικά κομμάτια που έμειναν κρυμμένα στη σκιά των μεγάλων τους hits (εκείνων που όρισαν λίγο-πολύ τα 90s μας). Για τους Suede, άλλωστε, τα b-sides ήταν ανέκαθεν μια ξεχωριστή ιστορία: Ήταν τραγούδια –τουλάχιστον στην πρώτη τους, τη «χρυσή» πενταετία- που ανταγωνίζονταν στα ίσια όσα διάλεγαν για τα άλμπουμ τους. Όταν τα μάζεψαν όλα μαζί και έστησαν εκείνο το θεσπέσιο “Sci-Fi Lullabies”, το καταλάβαμε καλύτερα. Σήμερα ανθολογώ σε μεγαλύτερο εύρος χρόνου. Προσπαθώ να χωρέσω και τα χρόνια της παρακμής μέσα. Θα δεις ότι αξίζει τον κόπο.


My Insatiable One
Τον Μάιο του 1992, δέκα μήνες πριν την κυκλοφορία του “Suede”, ο Brett Anderson και o Bernard Butler καβαλούσαν το άρμα της Βritpop φορώντας ο ένας μια μάσκα του Bowie κι ο άλλος του Johnny Marr των Smiths και αυθάδικα κυκλοφορούσαν το “Drowners”. Αλλά ήταν στην πίσω μεριά εκείνου του αναπάντεχου single που κρύβονταν τα σπουδαία για τους Suede. Ένα κάπως χαρούμενο, κάπως ξέγνοιαστο κομμάτι, μιλούσε για την απληστία των ‘90s, για όλους εμάς που τα θέλαμε όλα -και τα προλαβαίναμε μ’ ένα Depon να σκοτώνει τον πονοκέφαλο την κρίσιμη στιγμή. Το “My Insatiable One” δεν έκανε ιδιαίτερη αίσθηση πριν 21 χρόνια, αλλά σήμερα συμπυκνώνει όλα τα ωραία κι όλα τα άσχημα των Suede σε κάτι λιγότερο από τρία λεπτά καταιγιστικών ντραμς και Butlerικών κιθαριστικών εμμονών.


Where The Pigs Don’t Fly
Παρέα με το εθιστικό “Metal Mickey”, γεμίζοντας το b-side του, έρχεται τον Σεπτέμβριο του 1992 άλλο ένα κομμάτι γεμάτο με την κιθαριστική μαεστρία του Bernard Butler, αλλά ακόμη περισσότερο με την στιχουργική αυθάδεια του Brett Anderson. Το “Where The Pigs Don’t Fly, I Do” σημαίνει πολύ απλά ότι οι Suede είχαν σκοπό να πετύχουν το ακατόρθωτο. Μερικούς μήνες αργότερα χιλιάδες fans ανά τον κόσμο είχαν πειστεί ότι αυτό θα συμβεί όντως, όταν κυκλοφορούσε το απίστευτο ντεμπούτο τους.


Pantomime Horse
Το 1993 ήταν μεν ρομαντικοί δανδήδες, αλλά περισσότερο ήταν glam και νευρώδεις και σέξι. Ήταν πιο πολύ “Animal Nitrate” και “Metal Mickey” απ’ ότι “Sleeping Pills”. Ήταν περισσότερο “So Young” απ’ ότι “Pantomime Horse”. Κι όμως, είναι αυτό τους το κομμάτι, στρατηγικά τοποθετημένο στη μέση του ντεμπούτου τους, στη σκιά των γκλαμουράτων «εισαγωγών» τους και λίγο πριν τα τραγούδια που χορεύτηκαν όσο λίγα την δεκαετία του ’90, που μιλάει για τους Suede περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο: για το εγκλωβισμένο τους μεγαλείο, τις εσωτερικές συγκρούσεις που δεν θ’ άφηναν ποτέ αυτή την μπάντα να μεγαλουργήσει όσο πρόδιδαν τα πάντα πάνω της, για την καταραμένη τους τάση προς αυτοκαταστροφή. Ποιητικά άψογο, συνθετικά συγκλονιστικό, με τον Bernard Butler να κόβει ένα riff τόσο βαρύ, σαν ταφόπλακα που θέλει να σημάνει το τέλος της μπάντας πριν αυτή καλά καλά κάνει τα πρώτα της βήματα, το “Pantomime Horse” ακούγεται σήμερα σαν το πιο επίκαιρο, το πιο σαφές κομμάτι του ντεμπούτου των Suede –ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, απ’ αυτό που ήταν τότε...


The Living Dead
Το “Stay Together” ήταν ένα πανέμορφο maxi-single (περισσότερο ΕΡ το λες) που λειτούργησε σαν γέφυρα ανάμεσα στο “Suede” και το “Dog Man Star”. Κυκλοφόρησε το Μάρτιο του ’94, επτά μήνες πριν το δεύτερο άλμπουμ των Suede και περιλάμβανε πέντε κομμάτια, το ένα καλύτερο απ’ το άλλο. Το ομώνυμο και το “My Dark Star” γνώρισαν σχετική επιτυχία αμέσως, όντας ιδιαίτερα εύπεπτα, «ραδιοφωνικά» που λέμε, αφήνοντας στην σκιά το πραγματικό διαμάντι του single, το “The Living Dead”, μια ακραία συναισθηματική μπαλάντα που μιλά για το πώς ο εθισμός στην ηρωίνη πρόκειται να καταστρέψει μια σχέση. Ναι, μοιάζει σαν ενδοSuedeικός διάλογος των επόμενων δύο-τριών ετών, γεμάτος «θα μπορούσαμε, αν...» και αποχαιρετισμούς.


The Asphalt World
Αν ήταν κάτι που ξεχώριζε τους Suede απ’ όλες τις μπάντες του σιναφιού της, ήταν ότι μιλούσαν για όλη την παραζάλη των 90s με πρωτοφανή ποιητική διάθεση, μετατρέποντας κάθε απίθανη ιστορία σε στίχους. Το αγαπημένο μου κομμάτι απ’ όσα έχουν γράψει μέχρι σήμερα είναι ένα σχεδόν δεκάλεπτο έπος που κρύβεται στο τέλος του “Dog Man Star”, και μιλά για ecstasy και άλλους εθισμούς, αλλά πάνω απ’ όλα μιλά για την παράνοια ενός παράξενου ερωτικού τριγώνου απ’ αυτά που σκαρώνονταν τότε κάθε λίγο και λιγάκι στις τουαλέτες των mega-clubs και στις διακοπές στη Μύκονο και την Ιμπίθα. Ο Brett Anderson θρηνεί την απόδραση της τότε κοπέλας του, που τον άφησε για μια άλλη γυναίκα, πνίγοντας τον πόνο του σε συγκαλυμμένη ειρωνία για μια γενιά που δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένη με τίποτε –ξεχνώντας ίσως ότι ο πιο χαρακτηριστικός της εκπρόσωπος ήταν αυτός ο ίδιος.


Europe Is Our Playground
Το single που προανήγγειλε την επιστροφή των Suede, μετά το χωρισμό τους με τον Butler ήταν το “Trash”. Και ήταν μάλλον δύσκολο στην πέψη για την πρώτη φουρνιά των οπαδών τους. Θα έλεγε κανείς ότι με τον Butler μακριά, ο Anderson θα γινόταν ακόμη πιο δύσκολος, πιο σκοτεινός και εσωστρεφής, αλλά το όλο πράγμα μάλλον λειτούργησε εντελώς ανάποδα και οι Suede έβγαλαν στο “Coming Up” όση γκλαμουριά δεν είχαν βγάλει ούτε στο ντεμπούτο τους. Στην πίσω μεριά του “Trash”, ωστόσο, υπήρχε το τελευταίο υπόλειμμα της πρώτης τους περιόδου, το συγκλονιστικό “Europe Is Our Playground”, χαλκευμένο στις τουρνέ του γκρουπ ανά την Ευρώπη (είχαν περάσει και από την Ελλάδα από νωρίς –για να μας ξαναεπισκεφτούν δυο φορές στα χρόνια της παρακμής) και πάνω από καθρεφτάκια με λευκές σκόνες.


Every Monday Morning Comes
Στο ίδιο single, το “Trash”, το τρίτο κομμάτι ήταν το πιο αισιόδοξο πράγμα που έχει βγει ποτέ από το μυαλό του Brett Anderson κι ένα από τα ελάχιστα κομμάτια που με κάνουν να δακρύζω σχεδόν κάθε φορά που το ακούω. Από αισιοδοξία...


Duchess
B-side και αυτό, του “Film Star”, ενός από τα πιο μέτρια singles που βγήκαν από το “Coming Up”, το “Duchess” σηματοδοτεί μια ελαφρά αλλαγή στον τρόπο που οι Suede αντιμετωπίζουν την παρακμή. Λίγο ειρωνικά πια, λίγο χαμογελαστά, βγάζουν έναν ελαφρό διδακτισμό. Δεν παρατηρούν πλέoν, είναι τόσο έμπειροι που εξηγούν. Σε κάποιους άρεσε αυτό, σε άλλους όχι. Το συγκεκριμένο κομμάτι, όμως, ήταν τόσο ιδιαίτερο που δεν άφησε αδιάφορο κανέναν.


Read My Mind
Το “Head Music”, το τέταρτο άλμουμ των Suede, ήταν περίεργο. Άνισο, αδικούσε τον εαυτό του με τα σκαμπανεβάσματά του. Τα singles του ήταν επίσης παράξενα. Στην ποιότητα, δεν δικαιολογούσαν την ως τότε εμμονή της μπάντας με τα b-sides. Μόνο στη φόρμα. Το “Read My Mind” ήλθε το 2000, στην πίσω πλευρά του single “Let Go” και ήταν καλύτερο από τα μισά και παραπάνω κομμάτια που είχαν χωρέσει στο άλμπουμ. Όχι, δεν είναι ένα αριστούργημα, με την έννοια που είναι το “The Living Dead” ή το “Europe Is Our Playground”, αλλά είναι ένας ύμνος, χαρακτηριστικότατος της στροφής που ήθελαν να πάρουν οι Suede στο τέλος της δεκαετίας του ’90, ένα blueprint που θα τους είχε οδηγήσει σε νέα μεγαλεία, αν τελικά αποφάσιζαν να το χρησιμοποιήσουν...


Instant Sunshine
Το “Obsessions” είναι το κομμάτι των Suede που αντιπροσωπεύει όλα όσα με χαλάνε στην μπάντα, όλα όσα με ενοχλούν στον δρόμο που διάλεξε τελικά να πάρει. Το παράξενο είναι ότι ανάμεσα στα b-sides του ήταν και το υπέροχο “Instant Sunshine”, όπου ο Brett Anderson για πρώτη φορά δεν διστάζει να κάνει μια τόσο άμεση αναφορά σε μια από τις μεγαλύτερες επιρροές του, τον David Bowie. Πολυεπίπεδο και πολυσύνθετο, δύσκολο αλλά και glam την ίδια ώρα, το “Instant Sunshine” δεν μοιάζει με τίποτε άλλο της περιόδου 2002-2003 (όταν βγήκε και το “A New Morning”, το τελευταίο άλμπουμ των Suede), θέλοντας ίσως κι αυτό να δηλώσει πως εκεί που πήγε η μπάντα ήταν αδιέξοδο, αλλά ευτυχώς έχουν τον χάρτη για έναν άλλο, πιο βατό δρόμο. Ελπίζω ότι για το “Bloodsports” έχουν οδηγήσει από εκεί.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)