Πώς το "Sherlock" άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε τις τηλεοπτικές σειρές

Το “Sherlock”, η σύγχρονη και πιο μοντέρνα τηλεοπτική εκδοχή των ιστοριών του Sir Arthur Conan Doyle έρχονται σε λίγο καιρό στην ελληνική τηλεόραση και συγκεκριμένα στον OTE TV, κουβαλώντας τα 30 βραβεία που έχει αποσπάσει στις 47 ως τώρα υποψηφιότητές του. Φέρνει μαζί του, όμως, και κάτι ακόμη. Μια διαφορετική αντίληψη για τις τηλεοπτικές σειράς και το πώς τις παρακολουθούμε.

Πώς τις παρακολουθούμε όλοι και όχι μόνο στη Μεγάλη Βρετανία, τις ΗΠΑ ή τον Καναδά, εκεί δηλαδή που έλαβε όλες τις προαναφερθείσες βραβεύσεις. Γιατί ο “Sherlock” παίζεται σε περισσότερες από 100 χώρες παγκοσμίως κι έχει ήδη γίνει ένας από τους βασικότερους λόγους για την ισχυρή κερδοφορία του BBC τα τελευταία χρόνια (να μια ωραία αντίθεση με το από πού αντλούσε έσοδα η ΕΡΤ). Όλοι τον θέλουν σαν τρελοί. Όλοι τον βλέπουν σαν τρελοί.

Προφανώς γιατί ο “Sherlock” είναι μια πολύ καλή σειρά. Αυτό, όμως, που έχει περισσότερη σημασία στο «σαν τρελοί» της προηγούμενης παραγράφου είναι ότι η διάθεση δεν αλλάζει, παρότι ο τρόπος που προβάλλεται η συγκεκριμένη παραγωγή είναι διαφορετικός από αυτόν που έχουμε συνηθίσει. Να εξηγηθώ: Οι πρώτες του δύο σεζόν είχαν 3 επεισόδια η καθεμία. 3 μόνο. 6 σύνολο. Διήρκεσε η πρώτη από τον Ιούλιο μέχρι τον Αύγουστο του 2010 και η δεύτερη έπιασε λίγο από τον Ιανουάριο του 2012, στη Μεγάλη Βρετανία. Αυτό ήταν όλο κι όλο. Πρόκειται, βέβαια, για επεισόδια των 90 λεπτών, κανονικές ταινίες δηλαδή, αλλά το θέμα παραμένει: Τι κάνεις μέχρι να βγει ο επόμενος κύκλος; Στην περίπτωση του “Sherlock” κάνεις υπομονή και περιμένεις με αγωνία. Και το ξαναβλέπεις, βέβαια… Ξανά και ξανά.

Η αλήθεια είναι ότι η σειρά έχει συζητηθεί τόσο πολύ που, πέρα από το παρανοϊκό fandom που έχει αποκτήσει στο Tumblr, έγινε γρήγορα αντικείμενο πειρατείας. Από την άλλη, το γεγονός ότι έχει τόσα λίγα επεισόδια, διευκόλυνε αρκετά αυτούς που αντιστέκονται στα παράνομα downloads. Ή, ακόμη κι αν την έχουν δει με το που παίχτηκε στην Αγγλία, οι τεράστιοι χρόνοι αναμονής ανάμεσα στους κύκλους, τους ώθησαν να την ξαναδούν με το ίδιο ενδιαφέρον όταν παίχτηκε στη χώρα τους. Πολλοί αγόρασαν και το DVD.

Ο “Sherlock” απέκτησε εύκολα και γρήγορα ένα πιστό κοινό και κατάφερε να το κρατήσει παρά τα μεγάλα διαστήματα αναμονής. Πρόσθεσε ένα ακόμη τούβλο, έναν ακόμη όροφο καλύτερα, στην πορεία της τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια προς μια όλο και πιο «κινηματογραφική» λογική. Το μοντέλο των όλο και πιο σύντομων σε όλο και πιο μεγάλα χρονικά διαστήματα κύκλων βρήκε εδώ την αποθέωσή του (το “Downton Abbey” μοιάζει να έχει τη συχνότητα της «Τόλμης και Γοητείας» μπροστά του). Και πρακτικά διερεύνησε τις πρόσθετες μεθόδους κερδοφορίας, κάνοντας τον εαυτό του παράδειγμα προς μίμηση με την επιτυχία του. Ακόμη κι αν δεν ήταν μια τόσο καλή και πολυβραβευμένη παραγωγή, θα άξιζε να τον μελετήσουμε και μόνο για τον τρόπο που πουλιέται. Σίγουρα θα τον διαδεχθούν κι άλλοι. Και θα μας δώσουν την αφορμή να δούμε αν είναι καθαρά θέμα ανώτερης ποιότητας ή αν η λογική του «στήνω μια αίρεση κι αν θες ακολουθείς» παίζει κι αυτή το ρόλο της…

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)