Πριν φύγει μακριά ο Νοέμβριος του ’13 και μπούμε στον παραδοσιακά παρανοϊκό Δεκέμβρη (τουλάχιστον από τότε που θεσπίστηκε η Blogovision, που σημαίνει ότι πιο πολύ ψηφίζουμε και σχολιάζουμε, παρά ακούμε νέα μουσική), ας επιχειρήσω το καθιερωμένο πια ταξίδι μέσα στο χρόνο. Για όποιον δεν ξέρει τι είναι η «Χρονομηχανή», εδώ βρίσκεται ο δικός μου Οκτώβριος και εδώ του Μάρκου Φράγκου. Καλές αναμνήσεις και καλή ακρόαση:
2012
Crystal Castles – “(III)”
Γιατί;
Γιατί το ημιχαοτικό, επιθετικό, ασφυκτικό τους ηλεκτρονικό παραλήρημα έχει στιγματίσει την τελευταία δεκαετία, κάνοντας ακόμη κι εμάς που δεν ακούμε αυτού του είδους τη μουσική να αγωνιούμε για κάθε τους νέα κυκλοφορία. Ενδεικτικά: Το ringtone στο κινητό μου είναι δικό τους κομμάτι.
Τι έγραψε η ιστορία;
Η θετική ανταπόκριση των κριτικών ήταν σχεδόν δεδομένη από πριν και το (III) δεν δυσκολεύτηκε να συμπεριληφθεί στις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Εμπορικά, βέβαια, η επιτυχία ήταν σχετική. Οι Crystal Castles παραμένουν experimental electro για τα περισσότερα αυτιά και μόνο κάποιοι τολμηροί DJs τους παίζουν. Παρ’ όλ’ αυτά –και για κάποιον ανεξήγητο ρόλο- το άλμπουμ έκανε ένα σχετικό σουξέ στην Αυστραλία, αλλά κυρίως στις ΗΠΑ όπου σκαρφάλωσε κάποια στιγμή μέχρι και το νούμερο 2 των dance/electro charts.
Must listen;
To “Pale Flesh” είναι στοιχειωτικό και ανεβαστικό συνάμα, και αυτός ο συνδυασμός είναι κατόρθωμα, αν δεν είσαι το φάντασμα κάποιου δαιμονισμένου χορευτή που πέθανε στη μεγάλη πανούκλα (όχι τυχαία η επιλογή τρόπου θανάτου -δες με ποιο τραγούδι ξεκινάνε το άλμπουμ) του 1665-66.
2003
Joss Stone – “The Soul Sessions”
Γιατί;
Γιατί ήταν αυτή που έδωσε το έναυσμα για την έκρηξη του neo-soul στα μέσα της περασμένης δεκαετίας. Και γιατί το “The Soul Sessions” ήταν το ντεμπούτο της. Από εκεί ξεκίνησαν όλα.
Τι έγραψε η ιστορία;
Η ιστορία έγραψε ότι ένα ολόκληρο είδος μουσικής (ανα)γεννήθηκε και λατρεύτηκε (κυρίως από στρουμπουλές, ευσυγκίνητες Αγγλιδούλες), αρχής γενομένης με το εν λόγω άλμπουμ. Amy Winehouse, Estelle, Duffy, Kelly Clarkson και φυσικά Adele είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που ακολούθησαν την Joss Stone σ’ αυτό το ταξίδι. Η μεγαλύτερη διαφορά της Stone από σχεδόν όλες τις υπόλοιπες είναι ότι εκείνη γράφει μόνη τα τραγούδια της. Το “The Soul Sessions” έφτασε ως το νούμερο 5 των βρετανικών charts και της έδωσε μια υποψηφιότητα για το βραβείο Mercury. Όχι κι άσχημα για ντεμπούτο.
Must listen;
“All The King’s Horses”: Γιατί όλο το υπόλοιπο άλμπουμ σήμερα ακούγεται πολύ «προβλέψιμο», με την εμπειρία των 10 ετών και των αναρίθμητων παρόμοιων δουλειών που ακολούθησαν (δηλαδή, με το “Back To Black” τι άλλο να ακούσεις;). Αλλά αυτό το κομμάτι στέκει μια χαρά και τώρα, αναδεικνύοντας τόσο το συνθετικό όσο το ερμηνευτικό ταλέντο της Joss Stone.
1993
Pearl Jam – “Vs.”
Γιατί;
Δεν θέλει και πολλή φιλοσοφία. Γιατί πολύ απλά είναι το δεύτερο (ή το τρίτο –δες εδώ) καλύτερο grunge άλμπουμ της ιστορίας. Και τα ‘90s ήταν grunge. Καρό πουκάμισο, σκισμένο τζιν μ’ ένα πακέτο Prince μαλακό στην κωλότσεπη, μακρύ, λίγο λιγδιασμένο μαλλί και σπουδές στο Πανεπιστήμιο. Και Pearl Jam. Αξέχαστα χρόνια.
Τι έγραψε η ιστορία;
Οι Pearl Jam βγήκαν στο δρόμο αμέσως μετά την κυκλοφορία του “Ten” και δεν μπήκαν στο στούντιο πριν την άνοιξη του ’93 για να ηχογραφήσουν το νέο τους υλικό. Το στοίχημα ήταν τεράστιο. Το “Vs.” θα ήταν το sequel του πιο επιδραστικού άλμπουμ της εποχής. Όλοι οι προβολείς είχαν πέσει πάνω τους. Το συγκρότημα από το Σηάτλ, πάντα απρόθυμο να ακολουθήσει τους κανόνες του μάρκετινγκ, δούλεψε σκληρά και με ταχύτητα, ετοίμασε το άλμπουμ μέσα σε ελάχιστο χρόνο και μετά αποφάσισε να μην το προμοτάρει με κανένα τρόπο. Ούτε με videoclips, που ήταν ο πιο κλασικός εκείνα τα χρόνια.
Αυτό, βέβαια, δεν του στέρησε την εμπορική επιτυχία. Πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα μέσα στο πρώτο δεκαήμερο από την κυκλοφορία του. Έγινε πέντε φορές πλατινένιο στις ΗΠΑ και έμεινε 5 εβδομάδες στην κορυφή των αμερικανικών charts. Στρογγυλοκάθισε στο νούμερο 1 σχεδόν σε κάθε άλλη αγορά που κυκλοφόρησε και έσπασε ουκ ολίγα ρεκόρ.
Must listen;
Το να διαλέξεις ένα μόνο κομμάτι από το “Vs.” πρέπει να είναι μια από τις πιο δύσκολες αποστολές της ιστορίας. Αλλά έχοντας ζήσει την ανατριχιαστική εμπειρία του sing along με τη μπάντα το “Elderly Woman Behind the Counter in a Small Town” βοηθά κάπως την κατάσταση.
1983
Billy Idol – “Rebel Yell”
Γιατί;
Ο Billy Idol ήταν ένας από τους πρώτους «επαναστάτες» της γενιάς που μεγάλωσε με το «Μουσικόραμα». Ασχέτως του ότι τελικά ήταν πιο κοντά στους Duran Duran, παρά στο punk που πουλούσε ως εικόνα, η συνταγή του χρωμάτισε το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80 για τα καλά.
Τι έγραψε η ιστορία;
Το “Rebel Yell” ήταν το τρίτο και καλύτερο άλμπουμ της καριέρας του. Εκεί όπου η punk αισθητική του και η αγριάδα στο στυλ του, συνδυασμένα με την πιασάρικη ποπ της εποχής, το χορευτικό μπιτ και –βέβαια- την τεράστια προβολή από το ολόφρεσκο ακόμη MTV, τον οδήγησαν να γράψει ιστορία: Του άνοιξε τον δρόμο για την αγορά των ΗΠΑ (όπου ζούσε και όπου τελικά τα κατάφερε πολύ καλύτερα από την πατρίδα του τη Μεγάλη Βρετανία), όπου ο δίσκος έγινε 2 φορές πλατινένιος. Ήταν μια από τις αιτίες που τα μέσα εκείνης της εποχής μιλούσαν για το "Second British Invasion" –περισσότερο ένα μαρκετινίστικο κόλπο του MTV, παρά πραγματικότητα. Το άλμπουμ του εξασφάλισε μια υποψηφιότητα για Grammy (Best Male Rock Vocal Performance), αλλά και αρκετές υποψηφιότητες στα μουσικά βραβεία του MTV για τo videoclip του “Eyes Without A Face”. Δεν κέρδισε κανένα τίλο τελικά, αλλά το “bad boy” look του παραήταν ακραίο για την εποχή εκείνη, και οποιαδήποτε βράβευση θα αποτελούσε ένα μίνι σκάνδαλο.
Must listen;
Το “Eyes Without A Face”, το πιο γνωστό ίσως κομμάτι της καριέρας του, είναι ενδεικτικό του τι μουσική έπαιζε στην πραγματικότητα ο Billy Idol, σε αντίθεση με το τι πουλούσε με το look του.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου