Μαρία Κιριλένκο
Άνα Ιβάνοβιτς
Ντανιέλα Χαντούτσοβα
Μαρία Σαραπόβα
9μ.μ.
10μ.μ.
11μ.μ.
Έπρεπε να βρω έναν τρόπο, ώστε το Django Weekend να σταματήσει να τρομοκρατεί τον Homo Ludens, και τον βρήκα. Συνδυάζοντας σε ένα post δύο από τις αδυναμίες μου, εντελώς διαφορετικές μεταξύ μας, χρυσώνω το χάπι της μεσοπολεμικής ευρωπαϊκής τζαζ με την εικόνα της αγαπημένης μας Σκάρλετ, σε ρόλο αναδυόμενης Αφροδίτης, από μια επερχόμενη ταινία που βαριέμαι να αναζητήσω και τον τίτλο - όχι ότι έχει σημασία. Σημασία έχει ότι αυτή η φωτογραφία-φαντασίωση θα μου (μας;) κρατά συντροφιά μέχρι να έρθει η πολυπόθητη ώρα της έναρξης των διακοπών. Είμαι σίγουρος ότι και ο ίδιος ο Τζάνγκο, μπροστά στη Σκάρλετ, θα έπαιζε με ακόμα περισσότερο κέφι και πάθος το (έτσι κι αλλιώς, υπέροχο) You're Driving Me Crazy...
9μ.μ. 
10μ.μ.
The Eric Ineke Jazz Xpress
Κλασικό τζαζ κουιντέτο από την Ολλανδία, με πρωταγωνιστή έναν έμπειρο, εκρηκτικό ντράμερ. Σιγουράκι.
11μ.μ.
Wildbirds & Peacedrums
Ντουέτο από τη Σουηδία, που θα μπορούσε κάλλιστα να συμμετέχει στο Synch, ή σε κάποια από τις βραδιές του Μικρού Μουσικού Θεάτρου: μια τραγουδίστρια, ένας ντράμερ, πολλή avant-garde. Αν πάω σήμερα (που δεν το βλέπω, γιατί θα δουλεύω μέχρι αργά), θα είναι γι' αυτούς.
UPDATE:
Η Πέμπτη, 31η Ιουλίου, κάθεται ακριβώς στη μέση της πρώτης (πολυπόθητης) εβδομάδας των καλοκαιρινών μου διακοπών. Αλλά εγώ θα βρίσκομαι στην Αθήνα. Τουλάχιστον, το βράδυ εκείνης της ημέρας. Στο κλειστό του ΟΑΚΑ παίζει η Bjork. (Την επόμενη παίζουν και οι Iron Maiden, αν δεν κάνω λάθος, οπότε πάλι εδώ θα ήμουν...) Ευτυχώς που φέτος έχω τρεις εβδομάδες θερινής άδειας...
10μ.μ.
Τυπικό τζαζ ροκ fusion (είδος πολύ αγαπημένο στην Ελλάδα, από τα '70s και δώθε) από την Πολωνία με πρωταγωνιστή έναν εκρηκτικό κιθαρίστα ελληνικής καταγωγής.
11μ.μ.
André Fernandez 4tet
Cool κιθαριστικοί αυτοσχεδιασμοί από την Πορτογαλία - αν πάω απόψε θα είναι γι' αυτούς.
To πρώτο βράδυ μετά από καιρό που έμεινα σπίτι. Μαγείρεψα φακές. Και πατάτες τηγανητές. Με κρύο κόκκινο κρασί, ήταν τέλεια. Το καλοκαίρι, το κόκκινο κρασί πρέπει να κρυώνει. Πρέπει. Φακές, πατάτες και βεράντα. Και στην αρχή Σκάρλετ. Μετά παρασύρθηκα. Η παρέα μου επέμενε ότι δεν άντεχε άλλη μια έξοδο σερί. Εγώ προσπαθούσα να τους πείσω. Εγώ; Εγώ! Ο μούχλας. Να τους πείσω να ξαναβγούμε. Να ξαναπιούμε. Τζίφος. Μού 'μεινε η Σκάρλετ. Βραχνή. Ψιθυριστή. Στη βεράντα. Μετά παρασύρθηκα. Ξέφυγα. Έβγαλα τα ακουστικά. Όταν έσβησαν τα φώτα. Όταν η Βασιλέως Αλεξάνδρου έπεσε για ύπνο. Τότε ανέβασα την ένταση. Envelopes, Blood Red Shoes, Camille BazBaz, Gnarls Barkley, Madonna, Los Campesinos, R.E.M. Θέλω να ακούσω κι άλλα. Όλα ξεκίνησαν με Μόνικα φυσικά. Όσο τηγανίζονταν οι πατάτες. Λατρεύω τη Μόνικα. Οι σκληροί μου δίσκοι έχουν ξεχειλώσει. Και δεν προλαβαίνω να τα ακούσω όλα αυτά. Κι είναι τόσο όμορφα. Σήμερα το πρωί γέννησε μια φίλη. Τόσο όμορφα. Los Campesinos, Blood Red Shoes, Envelopes. Η βεράντα μυρίζει ξαφνικά ραντιστικό. Ήλθε η ώρα να πάω για ύπνο; Camille BazBaz, Gnarls Barkley, Madonna. Ο απέναντι κλείνει το παντζούρι. Ήλθε η ώρα να πέσω για ύπνο...
UPDATE:
9μ.μ. Makiato
10μ.μ. Sascha Ley & her Travelling Light Band
Λεπταίσθητη τζαζ από το Λουξεμβούργο, με μια αισθαντική τραγουδίστρια, από αυτές στις οποίες δύσκολα μπορώ να αντισταθώ
(update: μεγαλύτερη από ό,τι περίμενα, η τραγουδίστρια είναι κλασικό τζαζ ταγάρι, με τσαγανό όμως. Η μπάντα πέταγε, πιο free από ό,τι φανταζόμουν, με μια αξιολάτρευτη πιτσιρίκα στα πνευστά, μικροκαμωμένη, μικρότερη από το σαξόφωνό της)
11μ.μ. The Wrong Object
Ηλεκτρονική nu-jazz από το Βέλγιο - έχω καλό προαίσθημα, χωρίς να έχω ακούσει κάτι δικό τους
(update: nu-jazz είπα; Γράψε λάθος. Ηλεκτρική και ηλεκτρισμένη σχεδόν-free jazz, από μια σφιχτοδεμένη, εκρηκτική μπάντα με απόλυτη επίγνωση της δύναμης του θορύβου που παράγει. Με κίνδυνο να ακουστώ σαν νεανίζων μεσήλιξ, θα πω ότι οι βέλγοι τα σπάνε. Φυσικά και τσιμπησα δισκάκι)
Η φράση «European Jazz Festival» έχει δύο πιθανές μεταφράσεις: μπορεί να σημαίνει «Φεστιβάλ ευρωπαϊκής τζαζ», μπορεί να σημαίνει και «Ευρωπαϊκό φεστιβάλ τζαζ». Και οι δύο ερμηνείες είναι εξίσου σωστές, αφού το Euro-Jazz, όπως είναι γνωστό στους φίλους, έχει και τις δύο ιδιότητες.
Εντάξει, δεν είμαι Μπερλουσκονικός, αλλά κάτι τέτοια κάνει και μας "κερδίζει". Η Μάρα Καρφάνια είναι η νέα υπουργός Ισότητας, κάτι που σε εμάς εδώ (μια χώρα που έχει εκτοξεύσει τον Συνασπισμό στις δημοσκοπήσεις, επειδή του κόμματος ηγείται ο Αλέξης Τσίπρας) δεν θα έπρεπε να προκαλεί καμμία μα καμμία εντύπωση...
Λογικά, έπρεπε να είχει συμβεί νωρίτερα. Αλλά, προφανώς, οι περιπολίες του Λιμενικού Σώματος πέριξ του Όρους Άθω ήταν ιδιαιτέρως αποτελεσματικές. Όταν, όμως, τις προάλλες τρεις Μολδαβές λαθρομετανάστριες ξεβράστηκαν στο Άγιον Όρος, μια τεράστια θρησκευτική παράδοση που κρατούσε κοντά μια χιλιετία, είχε καταστραφεί. Ευτυχώς, οι μοναχοί τις "συγχώρεσαν" και τα κορίτσια γλίτωσαν τη φυλακή λόγω αγνοίας. Αλλά μετά από αυτό, τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο στην θρησκεία μας. Και τα χειρότερα ακόμη έπονται: Σε λίγα χρόνια μπορεί να σταματήσουν να κλαίνε οι εικόνες (το κλίμα μας γίνεται όλο και πιο ξηρό), να ανάβουν με αναπτήρες οι παπάδες το Άγιο Φως της Ανάστασης, να μην μοιράζονται πια στους φτωχούς οι εισπράξεις από τους δίσκους...
Οι "Τρεις μέρες του Κόνδορα" είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες, από αυτές που μπορώ να δω ανά πάσα στιγμή και που θα βάλω στο DVD όταν θα έρθουν οι φίλοι. Λιγότερο επιτακτική από την "Υπόθεση Πάραλλαξ" και το "Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου", η ταινία είναι ένα τυπικό πολιτικό θρίλερ, από αυτά που λάτρευε (και είχε ανάγκη) η Αμερική μετά το Γουότεργκεϊτ. Λατρεύω την ατμόσφαιρά της, τις εικόνες από τη βροχερή Νέα Υόρκη, τη χημεία της Φέι Ντάναγουεϊ με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ - η αμήχανη "ερωτική" σκηνή της ταινίας είναι ένα από τα πιο ειλικρινή ξεγυμνώματα της αρχετυπικής σχέσης των δύο φύλων, του πώς το αρσενικό αναζητά πάντα καταφύγιο στο θηλυκό, όταν σφίγγει ο κλοιός. Κυρίως λατρεύω το τέλος, το γεγονός ότι η κάθαρση και η λύση του δράματος έρχεται τη στιγμή που ο Ρέντφορντ (ναι, ξέρω, ο άντρας που δεν θα καταφέρω να γίνω ποτέ) πηγαίνει στους New York Times - δεν χρειάζεται καν να δούμε τη συνέχεια, ήταν τόση η πίστη στον Τύπο μετά το Γουότεργκεϊτ, που κανείς δεν αμφισβητούσε ότι "η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δημοκρατίας"(που λέει και αυτός ο τυπάκος στην είσοδο της ΕΣΗΕΑ) . Μοιάζει τόσο ρομαντικό πια αυτό... 
Η υπόλοιπη φιλμογραφία του Σίντνεϊ Πόλακ είναι αυτό που κατ' ευφημισμόν αποκαλούμε "άνιση". Το "Τούτσι" το αγαπώ, γιατί το είδα όταν ήμουν μικρός και με έκανε να νιώθω έξυπνος, με έναν τρόπο που σπάνια το κάνουν πια οι κωμωδίες. Το "Πέρα απ' την Αφρική" ήταν η κατεξοχήν ταινία για μαμάδες των "80s. Τα "Καλύτερά μας χρόνια" έχω προσπαθήσει να τα δω, αλλά κοιμάμαι κάθε φορά. Η "Αβάνα", το "Firm", το ριμέικ της "Σαμπρίνα", η "Διερμηνέας", μια σειρά από "ναι μεν, αλλά". Παρ' όλα αυτά, τον έχω μέσα στην καρδιά μου. 
Όχι τόσο για τις ταινίες του, όσο για τη φάτσα του. Κάθε φορά που εμφανιζόταν σε ταινίες, χαιρόμουν, είτε έπαιζε τον φίλο του Γούντι Άλεν στα (εκπληκτικά) "Παντρεμένα Ζευγάρια", είτε τον σκοτεινό μέντορα του Τομ Κρουζ στο "Eyes Wide Shut", είτε έναν σκηνοθέτη στην τρισχαριτωμένη γαλλούρα "Πρώτη σειρά πλατεία". Μάλλον είχε να κάνει κάτι με το πρόσωπό του, αυτά τα στρογγυλά χαρακτηριστικά, το ζεστό, έξυπνο βλέμμα, την κάπως βραχνή φωνή. Ήταν ένα πρόσωπο που έδειχνε έναν άνθρωπο περπατημένο, αλλά όχι πολυταξιδεμένο, έμπειρο, αλλά όχι σοφό, που είχε ζήσει τη ζωή, αλλά δεν το έκανε θέμα. Ήταν η εικόνα του φίλου που θέλω να έχω (ή να γίνω), όταν πατήσω τη μέση ηλικία. Και γι' αυτό στενοχωρήθηκα που πέθανε. 
"Γιατί δεν κάνετε ένα θέμα για το Wii, που πουλάει σαν τρελό;" πρότεινε η γυναίκα της ζωής μου, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, ενώ ρουφούσαμε (εξαιρετική, και ανέλπιστα ελαφριά) μαγειρίτσα στην Οινοπάθεια. Φίλοι που ξέρουν τα των videogames, επιβεβαίωσαν την ενδιαφέρουσα ιστορία της Nintendo, που είναι μια από τις μεγαλύτερες ανεξάρτητες εταιρίες στον κόσμο, η ιδέα όμως πήρε σάρκα και οστά, τη στιγμή που η κοινότητα του Internet ανέδειξε στην ψηφοφορία του Time τον Σιγκέρου Μιγιαμότο, δημιουργό του Wii, αλλά και του Donkey Kong και πολλών άλλων, ως "πιο επιδραστικό άνθρωπο στον κόσμο". "Πες στον Φαρμάκη να το κάνει τώρα", εξέφρασε τη συναίνεσή του ο Ζαχαριάδης και την Κυριακή 18 Μαΐου, το Big Fish βγήκε με τον κ. Μιγιαμότο στο εξώφυλλο, μια επιλογή που κι εμείς οι ίδιοι θεωρούσαμε κάπως εκκεντρική (κατέβασέ το και ψάξε το κείμενο στη σελ. 74). Μια εβδομάδα μετά, ένα ανάλογου ύφους (αλλά όχι τόσο καλογραμμένο) profile δημοσιεύτηκε σε ένα άλλο περιοδικό. Το Time.
Τον πρώτο Ιντιάνα έβαζα τον πατέρα μου και τον νοίκιαζε τουλάχιστον μια φορά το μήνα από το video club. Τον είχα δει ήδη πάνω από δέκα φορές μέχρι που τον πρωτοέπαιξε η τηλεόραση. Τον δεύτερο τον είδα δύο-τρεις, αλλά τον βαρέθηκα γρήγορα. Στον τρίτο, κάθισα για πρώτη φορά σε σκαλάκια κινηματογράφου για να δω ταινία. Ένα "Αθήναιον" κατάμεστο, μια παρέα από 12χρονα εμείς, παιδιά του γυμνασίου, αγόρια και κορίτσια μαζί είχαμε πάει, πράγμα περίεργο αφού τότε οι παρέες ήταν μόνο αγόρια ή μόνο κορίτσια και το ερωτικό ενδιαφέρον ήταν πολύ βαθειά ενδόμυχο, αλλά έτσι ήταν ο Ίντυ, ήταν το φαινόμενο της ποπ κουλτούρας μας, αυτός και οι Duran Duran, ένωνε ακόμη και τα εντελώς αντίθετα... Χειροκροτήσαμε όταν ο Σων Κόνερυ μίλησε ελληνικά, μείναμε με το στόμα ανοικτό στη σκηνή που θύμιζε μεσαιωνικές μονομαχίες, συγκινηθήκαμε στο τέλος.
Υπάρχει η Φόρμουλα 1. Υπάρχει η Φόρμουλα 1 υπό βροχή. Και υπάρχει η Φόρμουλα 1 υπό βροχή στο Μόντε Κάρλο. Όταν συμβαίνει αυτό (ευτυχώς, αρκετά συχνά -μια φορά στα πέντε ή έξι χρόνια), τότε ο κάθε φίλος του σπορ ζει μερικές από τις πιο υπέροχες στιγμές του. Τώρα που σας γράφω, ζω μια τέτοια. Απλά υπέροχο!
Κοντεύει να συμπληρωθεί ένας χρόνος από τότε που ο τότε Zelig μου έκανε την τιμή να αποδεχθεί την πρότασή μου και να γίνει ο συνεκδότης του "Πο Πο Culture!". Και, ειλικρινά, δεν έχω μετανιώσει ούτε μια μέρα (δεν λέω ούτε στιγμή, γιατί η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που βλέπω έναν τίτλο που περιέχει τις λέξεις "Django" και "Weekend", μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι -μετά διαβάζω το κείμενο, βέβαια, και ηρεμώ...). Βρίσκω άλλη μια αφορμή για να υμνήσω την τύχη (ή τα θεία) που οδήγησαν σ' αυτήν τη συνεργασία, χάρη στο χθεσινό εξαιρετικό κομμάτι του -mr. Arkadin πια- για ένα από τα επιβλητικότερα και πιο influential άγνωστα τραγούδια της ποπ κουλτούρας.
Είμαι τουλάχιστον απαράδεκτος που έχασα την ημερομηνία: στις 16 Μαΐου έκλεισαν 55 ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που ο Τζάνγκο Ράινχαρντ εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, ύστερα από εγκεφαλική αιμορραγία. Ήταν 43 ετών. Στην ιστορική φωτογραφία, ο αδελφός του (και πιο σταθερός από τους δεύτερους κιθαρίστες του Quintette du hot club de France), ο Ζοζέφ Ράινχαρντ, πιο γνωστός με το παρατσούκλι "Nin-Nin", αφήνει την Σέλμερ του Τζάνγκο, πάνω στο φέρετρο, να του κρατά συντροφιά στην τελευταία του κατοικία.
...είναι ΑΥΤΟΣ ο νέος εθνικός προδότης;
Τη Δευτέρα έκανα update στο status μου στο facebook και στο gmail. Έβαλα τη φράση "wants to talk about the avengers initiative". Η καινούρια μου ψεύτικη ιντερνετική φίλη* απόρησε - κι εύλογα. Της εξήγησα ότι έχει να κάνει με τον Iron Man και τον ενθουσιασμό μου που κρατά ακόμα. "Και γιατί δεν έγραψες κάτι;" "Γιατί προβάλλεται ήδη τρεις εβδομάδες, έχει χαθεί το momentum". Με έψεξε και μου θύμισε ότι αυτή είναι η διαφορά με το blogging, ότι φέρνεις την επικαιρότητα στα μέτρα σου, ή μάλλον ότι γράφεις για τη δική σου επικαιρότητα.
Ο άλλος λόγος για τον οποίο δεν έγραψα είναι γιατί δεν έχω και πολλά να γράψω. Η ταινία συνοψίζεται στη φράση "στο ρόλο του Τόνι Σταρκ, ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ". Βλέπεις δηλαδή, έναν χαρισματικό, αυτοϋπονομευτικό και αυτοκαταστροφικό ηθοποιό να υποδύεται με κέφι έναν χαρισματικό, αυτοϋπνομευτικό και αυτοκαταστροφικό μεγιστάνα-εφευρέτη-σούπερ ήρωα. Η πλοκή της ταινίας είναι σχηματική (κι αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να γράψει κανείς), αλλά επαρκής, ενώ το καστ κατάφερε και μόνο με την παρουσία του να δώσει υπόσταση σε ήρωες που δεν έχουν ιδιαίτερο βάθος. Θα ήμουν ευχαριστημένος και με πολύ λιγότερα. Που σημαίνει ότι συγχωρώ το γεγονός ότι όταν έπεσαν οι τίτλοι του τέλους δεν ακούστηκε το Iron Man του Έρικ Ντόλφι (μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας), αλλά μια διασκευή του ομότιτλου κομματιού των Black Sabbath, το οποίο δεν άκουσα ακριβώς γιατί εκείνη τη στιγμή (5'' μετά την τελική σκηνή της ταινίας, κι ενώ ήμουν ακόμα βυθισμένος στην ταινία με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και τη φωνή του Ντάουνι να αντηχεί ακόμα στ' αυτιά μου), άναψαν τα φώτα κι ακούστηκε μια φωνή από τα μεγάφωνα του Village που μας θύμιζε να βγούμε από την έξοδο και να πάρουμε μαζί μας τα σκουπίδια μας. Τρελό ξενέρωμα, αλλά το παρέβλεψα, περιμένοντας μέχρι το τέλος για τη σκηνή που έκανε όλους τους φαν των μάρβελ κόμιξ να κατουρηθούν από χαρά και προσδοκία (βρήκα μόνο την πορτογαλική εκδοχή, η Paramount κατέβασε όλες τις άλλες από το youtube):
Όταν όλοι μου έλεγαν για τη Μόνικα, εγώ επέμενα να κλείνω τ' αυτιά μου. Πολύ απλά, όποιο άλλο γκρουπ / καλλιτέχνη / καλλιτέχνιδα είχα ακούσει από την περίφημη νέα φουρνιά του ελληνικού indie, μου είχε προκαλέσει αυτόχρημα ένα παρατεταμένο χασμουρητό (δεν αναφέρω καν τα ονόματά τους, γιατί δεν αξίζουν ούτε την τόση δα ανα-δημοσιότητα που θα πάρουν από αυτό το κράξιμο). Ήμουν σίγουρος ότι και η νεαρά που είχαμε τόσο όμορφα φωτογραφίσει τότε στο Big Fish ήταν μια απ' τα ίδια -μην πω χειρότερα, γιατί το hype γύρω της ήταν υπερβολικό.
Κανείς δεν δικαιούται να τον ταπεινώνει έτσι - όχι όταν έχει ρίξει τόσα χρήματα, επενδύοντας σ' αυτήν την ομάδα. Τι πάει να πει "έβρεχε"; Τι πάει να πει "γλίστρησα"; Πόσες άλλες φθηνές δικαιολογίες θα αντέξει ακόμα να του πετάνε κατά πρόσωπο, προτού αποφασίσει να σπάσει τα πόδια του Τζον Τέρι και να στείλει τη γυναίκα του να χορεύει σε στριπτιζάδικα στη Συγγρού, χωρίς διαβατήριο; Θα μάθουν να τον σέβονται τότε;
