Η ιστορία ενός τραγουδιού: Guns n' Roses - November Rain

Το πρώτο Metal Hammer που είχα αγοράσει, σε ηλικία 12 ετών, μόστραρε στο εξώφυλλο τον Blackie Lawless των W.A.S.P. με τα πριονάκια του και τις μαύρες μπέρτες του, ιδανική εικόνα για να τρομάξω τη μικρή μου αδερφή και ν’ ακούσω καμμιά χριστοπαναγία από τον πατέρα μου (πριν μου το πάρει και το πετάξει στα σκουπίδια παρέα με τ’ απομεινάρια από τις μπάμιες που δεν κατέβαζα με καμμία δύναμη). Οπότε το διαφύλαξα ως κόρη οφθαλμών. Κι αυτό με αποζημίωσε δεόντως.

Γέμισε απολαυστικά ολόκληρο το μήνα μέχρι να αγοράσω το επόμενο τεύχος. Με έκανε να αγαπήσω τα περιοδικά και μετά από μια δεκαετία να ξεκινήσω μια καριέρα σ’ αυτά. Μού δημιούργησε μια έντονη ανάγκη να γίνω μαλλιάς, την οποία ικανοποίησα σχετικά γρήγορα (με αποτέλεσμα σήμερα να είμαι σχεδόν καραφλός). Μού γνώρισε τους W.A.S.P. που έγιναν το πρώτο heavy metal συγκρότημα του οποίου αγόρασα δισκογραφική δουλειά. Κι εδώ αφήνω τις παιδικές αναμνήσεις, για να πιάσω το νήμα που θέλω να πιάσω τόση ώρα και να φτάσω στο “November Rain”.

Ο Steve Riley είχε αντικαταστήσει τον Tony Richards πίσω από τις κάσες, τα ταμπούρα και τα πιατίνια των W.A.S.P. κάποια στιγμή το 1985, αλλά δύο χρόνια αργότερα, όταν εγώ μάθαινα τη μπάντα, τους παρατούσε για τους L.A. Guns. Έχει μείνει μαζί τους μέχρι σήμερα, πράγμα που είναι εντυπωσιακό. Το ότι οι L.A. Guns υπάρχουν ακόμη και σήμερα, εννοώ. Εντυπωσιακότατο. Τέλος πάντων, το ’87 θεωρούνταν το ίδιο σπουδαίοι με τους W.A.S.P στη hard rock και heavy metal σκηνή του Los Angeles, οπότε δεν αξίζει να κατηγορούμε τον Riley ότι άφησε την Μάντσεστερ Σίτι για να πάει στη Νορθάμπτον, ας πούμε.

Αρκετά με τους W.A.S.P. Μπες στο ψητό.
Η μεταγραφή του Riley με ανάγκασε να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με τους L.A. Guns. O ήχος τους δεν με συγκινούσε. Παραήταν κοριτσίστικος για τα αυτιά ενός δωδεκάχρονου αγοριού που βιαζόταν να γίνει άντρας. Τα πριόνια του Blackie μάλιστα, αλλά οι glam κλάψες των Guns; Τι συμβόλιζαν; Κράτησα μερικά ονόματα και προχώρησα παρακάτω.

Μισό λεπτό. Τα ονόματα εδώ έχουν σημασία. Αυτό το αγόρι που έμοιαζε με και τραγουδούσε σαν κορίτσι, λεγόταν Paul Black. Οι άλλοι δύο, με το μπάσο και την κιθάρα, ήταν ο Μick Cripps και ο Nickey Alexander. Για τον Riley τα είπαμε ήδη. Το θέμα είναι ότι και οι τέσσερις αυτοί, δεν είχαν καμμία σχέση με τους αρχικούς L.A. Guns. Πάμε, λοιπόν, στη χρονιά – κλειδί της ιστορίας μας: Το 1983, που λες, ο Tracii Guns, κιθαρίστας, μαζί με τον τραγουδιστή Axl Rose (να ‘τα μας), τον μπασίστα Ole Beich και τον ντράμερ Rob Gardner έφτιαξαν ένα γκρουπάκι που ονειρευόταν να καβαλήσει το άρμα της ανερχόμενης τότε σκηνής του L.A., κυρίως για να αποκτήσει πρόσβαση σε καλύτερης ποιότητας ναρκωτικά και πιο καυτές (sic) γκόμενες. Επειδή ειδικά τις τελευταίες, τις απολάμβανε κυρίως ο frontman του κάθε γκρουπ, και ο Axl Rose ένιωθε λίγο λιγότερο frontman από όσο ήθελε στο γκρουπ του Tracii Guns, έφυγε πριν καν η μπάντα κυκλοφορήσει το πρώτο της EP και έφτιαξε τους Hollywood Rose.

Έλα, το πιάνεις τώρα έτσι; Από τη μία οι L.A. Guns. Και από την άλλη οι Hollywood Rose. Guns. Rose. Καταλαβαίνεις πού το πάω, σωστά; Λοιοιοιοιοιοιοιπόν, πριν φτάσουμε στους Guns n’ Roses και πριν καν ο Axl παρατήσει τον Tracii και τους άλλους, 21 ετών όπως ήταν τότε, συναισθηματικούλης και ευαίσθητος σε σχέση με αργότερα, είχε κάτσει και είχε γράψει ένα τραγούδι. Όπως θυμάται χαρακτηριστικά ο Tracii: «Εκείνο τον καιρό ήταν το μοναδικό κομμάτι που ήξερε να παίζει στην κιθάρα. Καθόταν με τις ώρες στο πιάνο και το έπαιζε και το ξανάπαιζε. Και μετά έπαιζε εκείνο το εκπληκτικό σόλο στην κιθάρα. Και μου έλεγε “κάποια μέρα αυτό το τραγούδι θα είναι πολύ γαμάτο”. Και του έλεγα “μα είναι ήδη γαμάτο”. Αλλά εκείνος απαντούσε “δεν είναι ακόμη τελειωμένο”. Και έβαζε κι άλλα».

Νομίζω ότι ξέρω ποιο τραγούδι είναι αυτό.
Το τραγούδι του Axl Rose έφτασε κάποια στιγμή να έχει 21 λεπτά διάρκεια. Αυτό που δεν άλλαξε από το 1983, όταν το πρωτόπαιξε στον Tracii Guns ήταν ο τίτλος του. Το έλεγε “November Rain”. Οι Hollywood Rose, στο μεταξύ, έγραψαν κι άλλα τραγούδια. Αλλά δεν κυκλοφόρησαν ποτέ δίσκο. Μαζί με τον Rose, έπαιζε ο Izzy Stradlin και ο Chris Weber. Κάποια στιγμή έδιωξε τον τελευταίο και τον αντικατέστησε με τον Slash. (Καλώς τα παιδιά). Μετά έκαναν μερικές ακόμη αλλαγές και τελικά διαλύθηκαν. Αλλά ο (απολυμένος) Weber πήρε το demo τους και το πούλησε σε μια δισκογραφική ως “The Roots of Guns n’ Roses”, όταν οι Gn’R ήταν πια σπουδαίοι.

Στους Guns n’ Roses, BTW, φτάσαμε όταν οι Hollywood Rose και οι L.A. Guns έγιναν ένα. Αυτό συνέβη το σωτήριον έτος 1985 και είναι ο λόγος που η αρχική σύνθεση των τελευταίων δεν είχε καμμία σχέση με αυτή της μπάντας που υποδέχτηκε τον Riley το 1987. Οι πρώτοι Gn’R ήταν: Axl Rose (φωνή), Izzy Stradlin (κιθάρα), Tracii Guns (κιθάρα), Ole Beich (μπάσο), Rob Gardner (ντραμς). Δηλαδή δύο Hollywood Roses παρέα με τρεις L.A. Guns. Αλλά πριν καν υπογράψουν συμβόλαιο με την Geffen, o παλιόφιλος Slash πήρε τη θέση του Guns που δεν πολυπατούσε στις πρόβες (προφανώς γιατί ήταν αυτός που πια δεν ήθελε να είναι το νούμερο 2) και οι Duff McKagan και Steven Adler αντικατέστησαν μετά από λίγο και τους υπόλοιπους από τους L.A. Guns, οι οποίοι όμως είχαν πια χάσει την παλιά τους μπάντα και δεν είχαν πού να γυρίσουν…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά βρισκόμαστε πια στο 1986, χρονιά που οι Guns n’ Roses κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους. Πρόκειται για το “Live ?!*@ Like a Suicide”, ένα μάλλον απαράδεκτο ΕΡ που δεν προμήνυε τι θα ακολουθούσε. Το EP περιελάμβανε 4 τραγούδια και κανένα από αυτά δεν ήταν το “November Rain” που ο Axl Rose λιβάνιζε 3 χρόνια ήδη. Το 1987 ακολούθησε το “Appetite for Destruction”. Κανένα “November Rain” ούτε κι εδώ. Ούτε ένα πρωτοβρόχι. 1988. “G N' R Lies”. Τίποτα. Nada. Και φτάνουμε στο τιμημένο 1991 και στα “Use Your Illusion I” και “II”. Μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια, ο Axl Rose ένιωσε πια έτοιμος να μοιραστεί το magnum opus του με τον κόσμο.




Δώσ’ μου και λίγη Stephanie τώρα.
Και πόσο magnum ήταν! Με διάρκεια 8:57 λεπτά, διπλό κιθαριστικό σόλο και συνοδεία ορχήστρας, ήταν ό,τι πιο επικό και πομπώδες είχαν βγάλει ποτέ οι Guns n’ Roses. Αλλά το μεγαλείο του δεν τέλειωνε εκεί. Η μπάντα αποφάσισε να το κυκλοφορήσει και ως single, παρά την τεράστια διάρκειά του. Και δικαιώθηκε. Το 1992, όταν το “November Rain” βγήκε μόνο του στα δισκάδικα, ανέβηκε στην 2η θέση των charts τον Αύγουστο του 1992 και έγινε το πιο μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι που μπήκε ποτέ στο Top 10, ένας τίτλος που τον περιφέρει περήφανο μέχρι σήμερα.

Σε ένα bootleg του 1985 πάντως, που κυκλοφόρησε στην Αυστραλία, υπάρχει μια ζωντανή εκδοχή του τραγουδιού με ακουστική κιθάρα και καθόλου σόλο, που διαρκούσε μόλις 4:43 λεπτά. Άλλο τραγούδι δηλαδή… Ο Slash θυμάται ότι πριν ετοιμάσουν το “Appetite for Destruction”, ο Axl είχε μπει στο στούντιο με έναν άλλο κιθαρίστα (τον Manny Charlton των θρυλικών Nazareth) και είχαν ηχογραφήσει μια 18λεπτη εκδοχή του τραγουδιού του, αλλά ούτε κι εκείνη βρήκε τον δρόμο προς τα δισκοπωλεία. Το τελικό αποτέλεσμα του “Use Your Illusion I” βρέθηκε τελικά κάπου στη μέση.

Συμβιβασμούς στην διάρκειά του οι Guns n’ Roses δεν έκαναν ούτε για λίγο παραπάνω έκθεση στο MTV. Η εκδοχή του βίντεοκλίπ, μάλιστα, ήταν κατά μερικά δευτερόλεπτα πιο μεγάλη, αφού περιέχει και την αρχική σκηνή όπου ο Axl σηκώνεται από το κρεβάτι του και καταπίνει τα χάπια του (με ένα μπουκάλι μπέρμπον να σκιαγραφείται στο φόντο). Η ταινία –γιατί σε κάτι τέτοιο καταλήξαμε- κόστισε πάνω από 1,5 εκατ. δολάρια (το πιο ακριβό βίντεοκλίπ όλων των εποχών μέχρι τότε) και τελικά έγινε από τα πιο δημοφιλή θεάματα του μουσικού καναλιού. Η παρουσία της Stephanie Seymour, του πιο αγαπημένου μου μοντέλου στην ιστορία και τότε συντρόφου του Axl Rose (που ανάρρωνε από μια πολύ έντονη σχέση, για την οποία θα μάθεις τα πάντα εδώ) στο ρόλο της νύφης του, καθήλωνε το κοινό που εύκολα του χάρισε την πρώτη θέση όταν ψήφισε τα καλύτερα βίντεοκλίπ του 1992, αλλά και το επανέφερε στην κορυφή ως το alltime best σε ουκ ολίγες ευκαιρίες (ψηφοφορίες) μέσα στα ‘90s.

Το σημάδι του “November Rain” έμεινε πιο έντονο χάρη στην πορεία του στο MTV, σίγουρα πιο αναλλοίωτο απ’ ότι η απλή φθινοπωρινή βροχή του τίτλου του και απ’ όσο –αντικειμενικά τώρα- άξιζε σε ένα μάλλον υπερφίαλο δημιούργημα, μια μπαλάντα γεμάτη κλισέ και φουσκωμένη όσο δεν πάει άλλο σε διάρκεια, στην οποία το μόνο που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι το διπλό κιθαριστικό σόλο του σπουδαίου Slash (γραμμένο πάντως από τον Rose). 30 χρόνια μετά την σύλληψή του, είπαμε να θυμηθούμε την ιστορία του, περιμένοντας την πρώτη βροχή του Νοέμβρη. Όταν γραφόταν το παρόν κείμενο, έξω είχε λιακάδα και 21 βαθμούς…

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)