Χούλιγκαν - Θέατρο: 1-0

Όσο κι αν προσπαθώ να το κατανοήσω μου φαίνεται αδύνατον. Η είδηση "οργισμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού επιτέθηκαν με μολότοφ και λοστούς στο Θέατρο Τέχνης" είναι ό,τι πιο εξωγήινα σουρεαλιστικό έχω ακούσει τελευταία - και έχω ακούσει πάρα πολλά. Ναι, είμαστε όλοι τσιτωμένοι τελευταία και ναι, υπάρχουν στιγμές που κυκλοφορείς στην πόλη και κόβεις την ένταση με το μαχαίρι. Σάββατο πρωί στα καφέ, π.χ. - και μιλάω από προσωπική πείρα - υπάρχουν άνθρωποι που παραγγέλνουν καπουτσίνο και είναι έτοιμοι να πλακώσουν τους σερβιτόρους στις σφαλιάρες. Αλλά χουλιγκάνοι στο θέατρο Τέχνης; Κάρολος Κουν; Στην Πλάκα; Επειδή το έργο λέγεται "Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστορία του Σταθμού Λαρίσης"; Πόσο πιο νεάντερταλ μπορεί να είσαι δηλαδή;

Ξαφνικά, έρχονται στο μυαλό μου διάφορες παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια που ευχόμουν να μπουκάρει κάποιος να τα κάνει λαμπόγυαλο στο όνομα της Τέχνης, αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ ότι αυτό θα συμβεί σε έργο του Σταύρου Τσιώλη. Ο οποίος είναι ίσως ο πιο γοητευτικός συνομιλητής που είχα ποτέ την χαρά να γνωρίσω - του είχα κάνει μια συνέντευξη στο "Αθηναϊκόν", για το "Ας Περιμένουν οι γυναίκες" και ήθελα να μείνω για πάντα στο τραπεζάκι να τον ακούω να μιλάει. Παρεμπιπτόντως, το "Ας περιμένουν οι γυναίκες" παίζει να είναι η πιο σημαντική ελληνική κωμωδία των τελευταίων 25 ετών.

(Βέβαια, η αγαπημένη μου ταινία του Τσιώλη παραμένει το "Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε" που έκανε με τον Χρήστο Βακαλόπουλο, αλλά αυτή η ταινία σηκώνει ξεχωριστό ποστ).

Ο Τσιώλης λατρεύει τον λαϊκό πολιτισμό. Ο τρόπος που χρησιμoποιεί τα σκυλάδικα, τα κλαρίνα, τα πανηγύρια, την κομματική κουλτούρα της Ελλάδας, το ποδόσφαιρο και τις συζητήσεις καφενείου στο έργο του είναι υποδειγματικός - κυρίως γιατί καταφέρνει με έναν σατανικό τρόπο να τα συνδέσει όλα αυτά με γνήσια συναισθήματα, να μην μείνει στις συμπεριφορές και την επιφάνεια. Δεν είναι επιθεωρησιακός ο Τσιώλης - όταν γράφει ένα θεατρικό με δύο Παοκτσούδες (η μία είναι η συμπάθειά μου, η Μυρτώ Αλικάκη, την άλλη δεν την ξέρω) κολλημένες στον Σταθμό Λαρίσης, κάτι θέλει να πει για τους ανθρώπους γύρω μας. Αλλά έκανε το λάθος να βάλει τη λέξη ΠΑΟΚ στον τίτλο. Θα έπρεπε να βάλουν απ' έξω κάτι τύπου "εμφανίζεται κι ένας γαύρος" (με τα χαρακτηριστικά του Αργύρη Μπακιρτζή).

Ζούμε μεγάλες στιγμές...

UPDATE: Όσο το σκέφτομαι, κι επειδή στα σχόλια υπάρχει μια αναφορά στους οπαδούς του ΠΑΟΚ, νομίζω ότι το περιστατικό (όταν περάσει ο θόρυβος και ηρεμήσουμε) θα μπορούσε να είναι μια από τις ιστορίες του Τσιώλη. Ειδικά οι οπαδοί του ΠΑΟΚ προσφέρουν δεκάδες τέτοιες ιστορίες. Η αγαπημένη μου είναι αυτή που τους θέλει να ταξιδεύουν με την ομάδα στη Γερμανία κι όταν βγαίνουν από το τρένο, σοκαρισμένοι από το ψύχος να φωνάζουν ομαδικά "Κρύο-γαμιέται-ημά-να-σου!". Η άλλη αγαπημένη μου είναι αυτή που τους θέλει να βγαίνουν να διαδηλώσουν έξω από την ΔΕΘ για την υπαγωγή του ΠΑΟΚ στο άρθρο 44, να πέφτουν πάνω σε αγρότες που διαδήλωναν επίσης και οι οποίοι τους πιάνουν στο φιλότιμο με αποτέλεσμα να ενώσουν τις φωνές τους και να δημιουργήσουν το σύνθημα "Αγρότη πεινάς/ Γαμιέται ο Πειραιάς". Η κωμωδία στα καλύτερά της.