Arcade Fire, Hilton και Delta Airlines

Φαντάζομαι τον Τσαρλς Κέλεϊ να ξεπερνάει το αρχικό του σοκ περίπου την στιγμή που η μπαγκέτα από το δεξί χέρι της Ρεζίν Σασάν άρχιζε να δίνει το ρυθμό για το "Ready To Start". Ακόμη δεν έχω αποφασίσει πώς θα γράφω το επίθετο της Ρεζίν στα ελληνικά. Ως τώρα το πήγαινα προς το Κασάν, αλλά το σκέτο "κ" είναι σίγουρα λάθος, οπότε τείνω προς το κάπως πιο σωστό Σασάν, για να μην γράχω Κγσασσάν που πλησιάζει ακόμη περισσότερο σε μια ορθή ηχητική γραφή -αλλά που και πάλι δεν καλύπτει απόλυτα αυτό που πιάνει το αυτί. Για τον Κέλεϊ, βέβαια, που για τα πρώτα δευτερόλεπτα μετά την προφορά της λέξης "Suburbs" από τα γερασμένα χείλη της Μπάρμπρα Στρέιζαντ έμεινε στήλη άλατος, αδυνατώντας να καταλάβει πώς η μπάντα του, οι Lady Antebellum, που είχαν σαρώσει τα βραβεία Γκράμι ως εκείνη την στιγμή, δεν κατάφεραν να πάρουν το τελευταίο και πιο σπουδαίο, ελάχιστη σημασία έχει το πώς προφέρεται το Σασάν. Όταν η κιθάρα του Γουίν Μπάτλερ έφτυσε τις πρώτες νότες του τραγουδιού που έκλεισε τη χθεσινή "μεγάλη βραδιά της μουσικής", το μυαλό της ψυχής των Lady Antebellum πρέπει να ταξίδευε ήδη στο πώς θα κατάφερνε να δέσει την πρωτοεπίπεδη κάντρι ποπ τους με το οργιαστικό indie rock που χυνόταν εκείνη την στιγμή από την σκηνή. Οι Arcade Fire είχαν κερδίσει το Γκράμι για το "καλλίτερο άλμπουμ" και ο Κέλεϊ ήξερε ότι από την επόμενη ημέρα όλος ο κόσμος θα έψαχνε να μάθει τη μουσική τους. Αν αυτή δεν ήταν η ιδανική μπάντα για μια "ψαγμένη" συνεργασία που θα έστελνε για άλλη μια φορά τους Lady Antebellum στην αγαπημένη τους θέση, στην κορυφή των charts, τότε ποια ήταν;

Είδα τη νίκη των Arcade Fire σήμερα το μεσημέρι. Δεν ξενύκτισα, δηλαδή, ως τις 7 το πρωί για να χαζέψω τα δεκάδες (εκατοντάδες;) Γκράμι που μοιράζονται κάθε χρόνο πριν ανακοινωθεί αυτό που έχει και την πιο μεγάλη σημασία. Είχα και να ξυπνήσω στις 8 το πρωί για να πάω να παίξω τένις (μην ρωτάς). Όταν πάτησα το "play" στο YouTube ήξερα ήδη ότι το "Suburbs" είχε κερδίσει το βραβείο του "Καλλίτερου Άλμπουμ της Χρονιάς" (που έφυγε). Κι όμως, ανατρίχιασα σαν να ήμουν παρών, σαν να είχα τιναχτεί στον αέρα από ένα από τα καθίσματα της πρώτης σειράς από κάτω τους. Ο Γουίν ακούμπησε το Γκράμι πάνω στην ενισχυτή, ψέλλισε μια τελευταία ευχαριστία, η Ρεζίν άρχισε να κτυπάει την μπαγκέτα, το σόου έφτασε στο τέλος του και αντί για το (εμετικό, όπως έγραφα κάποτε εδώ) "Need You Now", ακουγόταν το "Ready To Start". Αν αυτό δεν ήταν το ιδανικό φινάλε για την indie κοινότητα, τότε ποιο είναι;


Arcade Fire - Ready To Start (Live at the Grammys 2011)
Προσωπικά δεν έτρεφα καμμία αμφιβολία για το ποιο ήταν το σπουδαιότερο άλμπουμ τη χρονιά που πέρασε. Τού έβαλα πέντε αστεράκια εδώ, το ψήφισα στην κορυφή της λίστας μου για τα καλλίτερα του 2010 εδώ, αγωνιούσα για την τύχη του όσο καταμετρούσαμε τις ψήφους στην blogovision (εδώ) και κάθε τόσο φρόντιζα να θυμίζω στον ταλαίπωρο αναγνώστη του "Πο Πο Culture!" ποια θεωρώ την καλλίτερη μπάντα στον κόσμο σήμερα. Δεν αμφέβαλλα καν ότι το "The Suburbs" είναι ένας απ' αυτούς τους δίσκους που έχουν τη μαγική ικανότητα να ανοίξουν ένα "δύσκολο" άκουσμα σε ένα ευρύτερο κοινό. Αλλά απ' αυτό ως το να φτάσω να πιστεύω ότι θα κέρδιζε το πιο σπουδαίο Γκράμι κόντρα στους Lady Antebellum (ό,τι πιο "ασφαλές" ακούγεται στα ραδιόφωνα των Η.Π.Α. σήμερα...) και την αιώνια ερωμένη των φλας, Lady Gaga, ή τον Eminem και την Κέιτι Πέρι, η απόσταση ήταν τεράστια. Εξ άλλου, αυτό που εγώ θεωρούσα την πιο μεγάλη αξία του τρίτου άλμπουμ των Arcade Fire, πολλοί παλιοί τους φίλοι είχαν αρχίσει ήδη να την μεταφράζουν σε "ξεπούλημα". Και η σύνδεση των Καναδών με την "σκεπτόμενη" Αμερική του Ομπάμα, τούς έκανε στα μάτια άλλων να φαντάζουν ως οι νέοι U2 -μια "πολιτικώς ορθή" μπάντα σε βαθμό αηδίας που σύντομα θα ασχολιόταν περισσότερο με τις δήθεν φιλανθρωπικές δράσεις παρά μ' αυτό που ήξερε να κάνει καλά: να γράφει τραγούδια. Όσο καταλάγιαζε η ανατριχίλα του "Ready To Start" σ' εκείνο το βιντεάκι από το YouTube, εμφανίστηκε αρχικά μια σφήνα γεμάτη Hilton και στο καπάκι άλλη μια, αυτήν την φορά της Delta Airlines. Οι νότες των Arcade Fire έπεφταν ακόμη από πίσω σαν ανακουφιστική βροχή που καθάριζε την κόπρο της σύγχρονης ποπ. Ο Γουίν κοπανιόταν ακόμη επάνω στην σκηνή με το μεγαλύτερο χαμόγελο που τον έχω δει ποτέ να διαθέτει. Αλλά η οθόνη έδειχνε ένα αεροπλάνο της Delta. Αν αυτό δεν ήταν το πιο ειρωνικό φινάλε στο -μέχρι εκείνη την στιγμή- πιο όμορφο φινάλε, τότε ποιο ήταν;