Κατηγορία: Διάσημος ήρωας, κουτσός-κουλός-τυφλός, σε αληθινή ιστορία (και ολίγον από Ινδία)

Όχι, ούτε η λατρεμένη μου Αν Χάθαγουεϊ και ο ιδρώτας της στο γυμναστήριο θα με πείσουν να παρακολουθήσω την απονομή των βραβείων Όσκαρ. Ελπίζω, βέβαια, ότι ο Mr. Arkadin θα θυμηθεί τον παλιό, καλό του εαυτό και θα μας χαρίσει μια twittero/blogοαναμετάδοση της βραδιάς. Αλλά δεν θα ξενυκτίσω για ένα θεσμό που δεν μού προσφέρει τίποτε. Κι ας διαθέτει πρόσθετο, "ελληνικό" ενδιαφέρον φέτος. Θα τα διαβάσω την επόμενη, με τον πρωινό μου καφέ, θα χαζέψω black tie και τουαλέτες (και θα σαρκάσω την παροιμιώδη ανικανότητα των μισών από τις περίφημες σταρ του Χόλιγουντ και των στυλιστών τους να διαλέξουν ένα φόρεμα που τούς ταιριάζει), θα πανηγυρίσω αν το σηκώσει ο Λάνθιμος (πιο πολύ γιατί δεν θα αντέξω μια ακόμη βράβευση του εκτρώματος που μάς σέρβιρε ο Ινιαρίτου) με σχόλια στο twitter και MSNικό κράξιμο στους φίλους μου που ακόμη δεν έχουν δει τον "Κυνόδοντα", κοντά ενάμιση χρόνο από τότε που τους πρωτοέπρηξα να το κάνουν.

Αλλά δεν θα χαλάσω τον ύπνο μου για να παρακολουθήσω την επιβράβευση ενός σινεμά που φτιάχνεται μόνο και μόνο για να κρατήσει στο τέλος ένα (ή και παραπάνω) μικρό αγαλματάκι φαλακρού ανδρός. Γιατί, κακά τα ψέμματα, αυτήν την στιγμή στις Η.Π.Α. επιδοτούνται και προωθούνται δύο είδη κινηματογράφου: Ένα που απευθύνεται στις απαίδευτες αμερικανικές μάζες και πουλάει εφέ ή χαζογκομενικές υστερίες για να πουλήσει εκατομμύρια εισιτήρια. Κι ένα που ακολουθεί συγκεκριμένες νόρμες και οδηγίες χρήσεως ώστε να διεκδικήσει μέσω των βραβείων Όσκαρ την εμπορική επιτυχία: Αληθινές (ψιλοεπικές) ιστορίες, με κάποιον "τσαλακωμένο" ήρωα (χαζό, κακάσχημο, τραυλό), που καταφέρνει να γυρίσει όλα τα εναντίον του δεδομένα υπέρ του και να επικρατήσει στο τέλος. Υπάρχει και το τρίτο είδος, το "ανεξάρτητο", αλλά εκεί δεν είναι σαν τη μουσική. Όταν 7 στα 10 indie rock άλμπουμ είναι από άξια λόγου μέχρι και αριστουργήματα, στον indie κινηματογράφο η αναλογία δεν φτάνει ούτε τη 1 στις 30 ταινίες... Αλλά πάμε πίσω στα Όσκαρ.

Και σε μερικά παραδείγματα που θα σε κάνουν να απαξιώσεις το θεσμό μια και καλή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπει σινεμά, το μοτίβο ήταν το ίδιο -περιορίζομαι στο Όσκαρ "Καλλίτερης Ταινίας":

- Το 1980 ήταν το "Ordinary People", το σκηνοθετικό ντεμπούτo του Ρόμπερντ Ρέντφορντ και όχι το απόλυτο αριστούργημα του Ντέιβιντ Λιντς ("Ο Άνθρωπος Ελέφαντας").

- Το 1981 ήταν οι "Δρόμοι της Φωτιάς". Αληθινή ιστορία, επική παρουσίαση. Αλλά σκέψου απλά ότι υποψήφια ήταν και η ταινία που σηματοδότησε ολόκληρη την δεκαετία του '80, οι "Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού"...

- Το 1982 ήταν ο "Γκάντι". Διάσημος ήρωας, αληθινή ιστορία, επική παρουσίαση, εξωτικά τοπία.

- Το 1984 ήταν το "Αμαντέους". Κλασσική συνταγή. Διάσημος ήρωας, αληθινή ιστορία, επική παρουσίαση. Κι ας ήταν υποψήφιο το "Κραυγές στην σιωπή" την ίδια χρονιά. Τουλάχιστον δεν το πήρε το ακόμη πιο "οσκαρικό" (και πληκτικό) "Πέρασμα στην Ινδία".

- Το 1985 το "Πέρασμα στην Ινδία" βέβαια πήρε την εκδίκησή του. Το Όσκαρ καλλίτερης ταινίας πήγε στο "Πέρα από την Αφρική". Επική παρουσίαση, εξωτικά τοπία. Νομίζω ότι κάπου εκεί εξαντλήθηκε αυτή η συνταγή -στους τίτλους τουλάχιστον- κι ευτυχώς δεν μας προέκυψε ποτέ κανένα "Ταξίδι στην Άπω Ανατολή"...

- Αλλά τι λέω; Το 1987 ήλθε ο "Τελευταίος Αυτοκράτορας"... Διάσημος ήρωας, αληθινή ιστορία, επική παρουσίαση, εξωτικά τοπία.

- Μετά αλλάζουμε αγαπημένη κατηγορ;α και περνάμε στους "κουτσούς-κουλούς-τυφλούς": Το 1988 το Όσκαρ πήγε στον "Άνθρωπο της Βροχής".

- Το 1990 ήταν η χειρότερη ταινία όλων των εποχών: "Χορεύοντας με τους Λύκους". Θα προτιμούσα το "Goodfellas".

- Το 1991 αχνοφάνηκε μια ελπίδα, όταν η "Σιωπή των Αμνών" επικράτησε του "JFK" και του κινουμένου σχεδίου "Η Ωραία και το Τέρας". Αλλά ήταν απλά μια αχτιδούλα.

- Το 1992 ξεκινάει η σάγκα του "πιο-λοβοτομημένο-σινεμά-πεθαίνεις" Κλιντ Ίστγουντ με το "Unforgiven". Σιγά μην το έδιναν στο "Παιχνίδι των Λυγμών".

- Για τη "Λίστα του Σίντλερ" του 1993 τα σχόλια περιττεύουν. Διάσημος ήρωας, αληθινή ιστορία, επική παρουσίαση.

- Το 1994, την καλλίτερη ίσως χρονιά του αμερικανικού σινεμά τα τελευταία 30 χρόνια, το Όσκαρ πήγε στον "Φόρεστ Γκαμπ" (κατηγορία: κουτσοί-κουλοί-τυφλοί). Ούτε στο "Pulp Fiction", ούτε στην -κατά την ταπεινή μου άποψη- σπουδαιότερη ταινία όλων των εποχών, το "Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ".

- Το 1996, με τον "Αγγλο Ασθενή" επιστρέψαμε στις εποχές Αφρικής, Ινδίας και τελευταίου Αυτοκράτορα. Η αλήθεια είναι ότι ο ανταγωνισμός από το "Φάργκο", τον"Τζέρι ΜακΓκουάιρ", τα "Μυστικά και Ψέμματα" και το "Shine, o σολίστας" ήταν αστείος. Ζήτω η επική παρουσίαση και τα εξωτικά τοπία λοιπόν!

- Το 1997 ήταν ο "Τιτανικός" που -αν και εντελώς "οσκαρική" ταινία- βρισκόταν τόσο μπροστά από την εποχή του, που είμαστε υποχρεωμένοι να υποκλιθούμε όλοι.

- Το 1998 ήταν ο "Ερωτευμένος Σαίξπηρ". Την ίδια χρονιά υποψήφιο ήταν και το "Λεπτή Κόκκινη Γραμμή", η σπουδαιότερη στρατιωτική ταινία όλων των εποχών.

- Το 1999 ήταν το "American Beauty" και όχι το "Insider".

- To 2000 ήταν ο "Μονομάχος" και όχι το "Traffic".

- To 2003 ήταν το τρίτο μέρος του "Άρχοντα των Δακτυλιδιών"...

- Το 2004 ξανακτυπάει ο Ίστγουντ με το "Million Dollar Baby". Αλλά πια έχει χαθεί τόσο πολύ η μπάλα, που οι υπόλοιπες υποψηφιότητες είναι το "Aviator", το "Ray", το "ξεχασμένο" "Finding Neverland" και το "ανεξάρτητο" "Πλαγίως" -με τα δύο τελευταία να δείχνουν την φτώχεια στην παραγωγή.

Κάπου εκεί σταμάτησα να τα παρακολουθώ, απογοητευμένος. Όλες οι βραβευμένες ταινίες έκτοτε ήταν η μία χειρότερη από την άλλη: Από το εμετικής απιθανότητας "Slumdog Millionaire" και την χειρότερη ταινία που γύρισε ποτέ ο Σκορτσέζε, το "Departed", μέχρι την υπερκουλαμάρα του "Hurt Locker". Φέτος θα είναι ο "Λόγος του Βασιλιά". Που, εντάξει, δεν είναι και του πεταματού, αλλά είναι μια κλασσική "οσκαρική" ταινία. Η συγκεκριμένη, μάλιστα συνδυάζει τις δύο βασικές κατηγορίες: Διάσημος ήρωας, αληθινή ιστορία και κουτσός-κουλός-τυφλός (τραυλός ο συγκεκριμένος, ο καημένος ο Βασιλιάς). Τουλάχιστον αφήνει τα εξωτικά τοπία στην άκρη αν και θα μπορούσε, αφού στην Βρετανική Αυτοκρατορία που παραλαμβάνει ο Κόλιν Φερθ ανήκε τότε το ένα τρίτο του κόσμου (φυσικά και η Ινδία και το πέρασμά της). Ας πούμε ότι θα τού άξιζε το βραβείο που θεωρητικά χαρακτηρίζει την "καλλίτερη ταινία της χρονιάς" όντως, αλλά σε μια χρονιά που δεν θα είχε γεννήσει το πρωτοποριακό "Inception" και το αριστουργηματικό "Black Swan".

(Για την ιστορία, 4 ώρες πριν κλείσει η ψηφοφορία εδώ δίπλα, το 40% από εσάς ψηφίζει ότι θέλει να κερδίσει το βραβείο το "Black Swan", το 18% είναι υπέρ του "Social Network", το 16% υπέρ του "Λόγου του Βασιλιά", το 14% θέλει το "Inception" και το 9% μοιράζεται στις υπόλοιπες έξι).