Pearl Jam - Lightning Bolt

Pearl Jam
Lightning Bolt
(Οκτώβριος 2013)


To “Lightning Bolt” είναι η πρώτη κυκλοφορία μετά το ντοκιμαντέρ, εκείνο το πανέμορφο “Pearl Jam Twenty” που είδαμε πρόπερσι. Και δεν γίνεται να το αντιμετωπίσεις ξέχωρα απ’ την ταινία; Γιατί; Γιατί, αν δεν είσαι απολιθωμένος στο grunge των 90s και δεν ακολουθείς ακόμη βήμα προς βήμα την πιο επιδραστική μπάντα εκείνων των καιρών, θα έχεις λογικά χάσει το νήμα του γιατί οι Pearl Jam είναι τόσο σπουδαίοι. Στο “Pearl Jam Twenty” (δεύτερη επιλογή μου γι’αυτό εδώ το θέμα) η εξήγηση απλωνόταν από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο του φιλμ. Ο συνεχής τους προβληματισμός για το τι πρεσβεύουν και το πού κινούνται, όλα αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα που ελάχιστες μπάντες που «έπιασαν την καλή» απασχόλησαν ποτέ, είναι τελικά η κινητήρια δύναμη πίσω από την αγέραστη μηχανή τους.

Το “Lightning Bolt” θα μπορούσε να είναι το soundtrack εκείνου του ντοκιμαντέρ. Εννοείται, βέβαια, πως ένα κανονικό soundtrack με όλα τις σπουδαίες στιγμές του παρελθόντος των Pearl Jan, όπως ακούγονταν στην ταινία, κυκλοφόρησε το 2011. Αλλά από άποψη στάσης ζωής, φιλοσοφίας, διήγησης αυτού του πράγματος που είναι οι Pearl Jam, το νέο υλικό που παρουσιάζεται στο τελευταίο τους άλμπουμ είναι πιο ταιριαστό στις εικόνες από τα παλιά. Κατ’ αρχάς γιατί δηλώνει συνέχεια.

Σύμφωνοι, οι Pearl Jam δεν ακούγονται πολύ διαφορετικοί από αυτό που έβγαζαν το 1991, όταν αναστάτωναν το σύμπαν με το “Even Flow”, ή όταν σε στοίχειωναν με το “Jeremy”. Πάνε αργά, πάνε γρήγορα, πάνε απρόβλεπτα. Αλλά πάνε και ώριμα. Στο “Lightning Bolt” μεγαλώνουν κάπως, μεσήλικες πια, με πιο μεγάλα κιθαριστικά riffs, πιο μεγάλα συναισθήματα, πιο μεγάλες προθέσεις. Δεν προσποιούνται ότι είναι τίποτε πιτσιρίκια. Ξέρουν καλά ότι είναι βετεράνοι της rock. Διαλέγουν προσεκτικά τις μάχες τους και δίνουν μόνο αυτές που μπορούν να κερδίσουν. Μια μπάντα -με πέντε μέλη μάλιστα- είναι πολύ πιο δύσκολο να γίνει Bruce Springsteen απ’ ότι για το ίδιο το «αφεντικό». Αλλά οι Pearl Jam δεν έχουν άλλο δρόμο, αν θέλουν να παραμείνουν μαζί. Έχουν μια κληρονομιά να υπηρετήσουν.

Στο “Lightning Bolt”, ο Eddie Vedder κυριαρχεί τη μία, οι Jeff Ament και Steve Gossard την άλλη. Διαλέγονται μεταξύ τους, ένα τραγούδι ο μεν, ένα τραγούδι οι δε, επιλέγοντας να προβάλουν τις όποιες διαφορές στο μεγάλωμά τους, να τις διαφημίσουν, παρά να τις αφήσουν να γίνουν ρωγμές στη σχέση τους. Το αποτέλεσμα είναι τίμιο. Στην πρώτη ακρόαση ίσως το απορρίψεις ως «παλιακό». Με τη δεύτερη, θα σου κολλήσει. Γιατί –μην ξεχνάς- πολλές από τις κιθάρες του σήμερα κουβαλάνε DNA που συντέθηκε το ’91. Το νέο, το τωρινό, έχει ένα σημείο αναφοράς. Κι αυτή η οικειότητα είναι η κληρονομιά των Pearl Jam. Δεν θυμίζουν απλά μια άλλη εποχή. Αλλά περιγράφουν όλο σου το ταξίδι από τότε μέχρι σήμερα.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)