21 Μαρ 2008

Πώς το "Πο Πο Culture!" άλλαξε την ιστορία της ελληνικής μπλογκόσφαιρας

Αυτός είναι ο άνθρωπος πίσω από τον Homo Ludens. Δεν είναι μουσάτος και δεν είναι μαλλιάς (πια). Δεν είναι όσο νέος φαίνεται (φαίνεται νέος αλήθεια;) και δεν είναι όσο σοφός θέλει να φαίνεται. Δεν είναι καλός στο Pro, δεν ντριμπλάρει ποτέ στο κανονικό ποδόσφαιρο και δεν μπορεί να κάνει άλματα με το snowboard του. Κοινώς, δεν είναι αυτός που δείχνει στα posts του και δεν υπάρχει ποτέ κανένας λόγος να τον πάρετε στα σοβαρά. Σκεφθείτε μόνο πως το πρώτο nickname που διάλεξε για τούτο εδώ το blog, όταν το ξεκινούσε πριν ένα ακριβώς χρόνο, ήταν το "μπαρμπα-Μαθιός" (τότε τα Ζουζούνια είχαν μπει στο Top 5).


Το παιχνίδι του blogging το είδα με εντελώς άλλο μάτι όταν έφτιαξα το "Πο Πο Culture!". Είχα πάντα να λέω ότι ήμουν από τους πιο παλιούς "ιντερνετάδες" στην Ελλάδα (παλιό μέλος της ΕΕΧΙ, για όσους τη θυμούνται, το athletix.org το άνοιξα μόλις το '97, δούλεψα για κάποιο διάστημα στον ειδικό Τύπο), ωστόσο την τρέλλα των blogs δεν μπορούσα να την εκτιμήσω, μέχρι την ημέρα που ένοιωσα έντονα ότι έχω πολλά να γράψω, που δεν μπορούσαν να δημοσιευθούν στα έντυπα που δούλευα -και χρειάζονταν μια άλλη διέξοδο. Στον ένα χρόνο του "Πο Πο Culture!" ανοίχτηκα όσο ποτέ στον έξω κόσμο. Ακόμη κι αν το 99% των κειμένων μου είναι σκέτος χαβαλές -κι ας είναι το συναισθηματικό γράψιμο το μεγάλο φόρτε μου-, ποτέ παλιότερα δεν άφησα τους γύρω μου να μάθουν τόσα πολλά για μένα. Μέσα στο χαβαλέ, λες τις μεγαλύτερες αλήθειες για τον εαυτό σου. Κυρίως, κάνεις σαφές σε όλο τον κόσμο ποια είναι η κοσμοθεωρία σου. Στη σοβαροφάνεια και την βαθιά φιλοσοφία συνήθως βρίσκει κανείς την υποκρισία. Στον χαβαλέ, άντε να βρεις λίγη υπερβολή...

Το "Πο Πο Culture!" ήταν από την πρώτη μέρα αληθινό και δεν προσποιήθηκε ποτέ κάτι που δεν του ταίριαζε (σαν τα editorials του Θέμου στο "Πρώτο Θέμα" ακούστηκα τώρα). Ίσως και γι' αυτό αποτέλεσε το όχημα για να γνωρίσω μερικούς υπέροχους ανθρώπους (τη Βίβιαν του "Αθήναιου", για παράδειγμα, ή τον Γιώργο των "Αμπελοφιλοσοφιών") και φυσικά τον συμblogger μου Νίκο. Το στοιχείο του "Πο Πο Culture!" που λατρεύω περισσότερο είναι το παιχνίδι που στήνει ο ένας στον άλλον, post στο post, σχόλιο στο σχόλιο. Σαν το "Μυθιστόρημα των τεσσάρων" (Βενέζης, Καραγάτσης, Τερζάκης, Μυριβήλης) ή το "Παιχνίδι των τεσσάρων" (Μουρσελάς, Σκούρτης, Σουρούνης, Τατσόπουλος) αργότερα. Δεν μετανιώνω στιγμή που τον κάλεσα να συμβάλει σ' αυτό το blog. Όπως στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό να το παρατήσω, όπως συνέβη ακόμη και στους καλλίτερους bloggers.

Εμένα αυτό το blog μου έδωσε ένα βήμα για να πω πράγματα που ήθελα να πω, να γελάσω με αυτά που μου φαίνονται αστεία, να αποθεώσω αυτά που λατρεύω και, φυσικά, να παίξω τις μουσικές μου στο virtual DJ booth μου. Σ' εσάς έδωσε ό,τι ήθελε να πάρει ο καθένας σας. Και είμαι σίγουρος ότι είστε ετερόκλητο κοινό. Οι παρακάτω λίστες (πάντα λάτρευα τα top 10) το αποδεικνύουν:

Οι σελίδες με τις περισσότερες επισκέψεις

10. Ο βρώμικος πόλεμος Παπανδρέου - Βενιζέλου
09. Ο παραλληλισμός Ζαχόπουλου - Ρον Τζέρεμι
08. Ένας αγώνας τένις μεταξύ Φέντερερ και Ναδάλ
07. Μια αποθέωση του Κακά
06. Η "προαναγγελία" της αντικατάστασής μου στο Big Fish
05. H αρετουσάριστη φωτογραφίας της Δέσποινας Βανδή
04. Το βίντεο που έντυσε με εικόνα την φάρσα "Τέλος"
03. Τα βυζιά της Εύας Λάσκαρη
02. Τα βυζιά της Όλγας Φαρμάκη
01. Τα βυζιά της Τζούλιας Αλεξανδράτου

(το Τop 3 αποδεικνύει πολλά για το ποιόν και του γράφοντος -σιγά μην ανέβαζε τέτοια posts ο Φωτάκης- και του κοινού του...)

Τα posts με τα περισσότερα σχόλια


10. iMalakia
09. Λαϊκός Ορμονικός Συναγερμός
08. Οι ξανθές το γλεντάνε - Μέρος 2ον
07. Dee Dee Bridgewater - African Queen
06. Για αεροδρόμιο, φαίνεται ειδυλλιακό έτσι;
05. Εμένα πάλι, ο Ελεύθερος Τύπος μου αρέσει
04. Το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας: 1. Οι συστάσεις
03. Γιατί ο Φίλιππος Πλιάτσικας με εκνευρίζει τόσο πολύ;
02. Καταραμένο Ποπ Είδωλο
01. Bjork - Volta

(Mε Μπιορκ, Έιμι Γουάινχάουζ και Πλιάτσικα, κάπως το σώσατε εδώ...)

Τα posts που διαβάστηκαν λιγότερο από όλα


05. Δεκέμβριος στο Cotton Club: Harlem River Quiver
04. Δεκέμβριος στο Cotton Club: Jazz Age
03. Και τώρα...
02. Οι Megadeth στο Κύπελλο UEFA
01. Το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας: 7. Η επανάσταση δεν έχει συγκεκριμένη μέρα

Οι μέρες με τις περισσότερες επισκέψεις
05. 24 Ιανουαρίου 2008 (Μετά το θάνατο του Χιθ Λέτζερ και την δημοσίευση του διαλόγου Καμπουράκη - Παπαγιάννη...)
04. 17 Σεπτεμβρίου 2007 (Μια μέρα μετά τις εκλογές)
03. 28 Ιανουαρίου 2008 (Όταν -δεν- πενθήσαμε για τον Χριστόδουλο)
02. 27 Φεβρουαρίου 2008 (Μάλλον χάρη σ' ένα χαζό post για την στοχοποίηση των bloggers)
01. 8 Οκτωβρίου 2007 (Τελείως κουλό, αλλά ήταν η ημέρα που εισήγαγα το "Μεταλλουργείο")

Tα κείμενα που θεωρώ "δικά μου" περισσότερο από όλα
(χωρίς top 10...)
Χθες απεργούσα...
Με αφορμή τον θρίαμβο της Amy Winehouse στα Grammy...
Έχω χάσει πια τελείως τη μπάλα;
Δεν ντρέπεσαι ρε Τζιν (Χάκμαν;)
Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 6. Φονεύς γιγάντων
Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 2.Το Νέο Μουσείο Ακρόπολης
Τα νταν, τα ντάν!
Γιατί ο Φίλιππος Πλιάτσικας με εκνευρίζει τόσο πολύ;
Τι είναι τώρα αυτά τα Μεταλλικά;
Cocorosie παν' στη Ρεματιά

Τι κακό έχει ο Κάρτσωνας δηλαδή;
Bjork - Volta
To κατά μπαρμπα-Ματθαίον ευαγγέλιο
Τα εξώφυλλα που λατρέψαμε


Αυτή την στιγμή, σύμφωνα με την Alexa, είμαστε το #688.407 blog στον κόσμο (και μέσα στα 200 πρώτα στην Ελλάδα). Κάποιους από εσάς που μας διαβάζετε σας ξέρω. Θα ευχόμουν να άφηναν και οι υπόλοιποι ένα σχόλιο εδώ από κάτω -έστω μόνο το ψευδώνυμό τους- για να σας γνώριζα όλους...


16 σχόλια:

Homo Ludens είπε...

Χα, χα. Ένα ακόμη ενδιαφέρον στατιστικό που βρήκα: στο top 20 των keywords που έστειλαν κόσμο εδώ βρίσκονται και τα "Λίζα Δουκακάρου", "Φώτης Βαλλάτος", "Μαρία Αντουανέτα". Τελικά, ρε Βαλλάτε, είσαι πολύ μπροστά...

Ανώνυμος είπε...

:)
να ευχηθώ?
δεν έχω να χάσω τπτ..
εύχομαι ό,τι καλύτερο

Dust Road είπε...

(συνέχεια από το προηγούμενο)...clap, clap, clap

Mantalena Parianos είπε...

Χαίρε Λιούντενς!

Αν το μπλογκ σας είναι τόσο δημοφιλές όσο λες, φταίμε όλοι μας!

Δεν στο έγραψα ποτέ, αλλά πάντα κατεβάζω τα ragtimes που ποστάρεις γιατί είναι μια εποχή που θα ήθελα να ζω και γιατί ακούγονται νοσταλγικά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στις μέρες μας.

Καλή συνέχεια

:)

Ανώνυμος είπε...

είναι ένα από τα blogs που πάντα παρακολουθώ, πάντα διαβάζω και τις περισσότερες φορές συμφωνώ. Ο δε τίτλος τα σπάει.
Καλή συνέχεια παιδιά, με περισσότερες και ακόμα πιο επιτυχημένες δημοσιεύσεις

ci είπε...

Πράγματι τα πιο συναισθηματικά σου κείμενα είναι πολύ όμορφα, αλλά και ο (καλός) χαβαλές έχει γίνει σπάνιο είδος.

Καλή συνέχεια, και από αυτό το ποστ.

Lily είπε...

Αν κρίνω από το scroll-roll μάλλον δεν με ξέρεις …. Σε έχω επισκεφτεί κάποιες φορές αλλά λόγο έλλειψης Internet στο σπίτι δεν είμαι συχνή επισκέπτρια …. Sorry :( Με την σύνοψη των αναρτήσεων που έκανες βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρονται τα περισσότερα posts σου. Όσο για τα στοιχεία που δίνεις στην «αυτοβιογραφία» σου…δεν θα μπορούσες να είσαι και διαφορετικός αφού αν πηδάς πολύ ψηλά με το snowboard πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να σπάσεις κανένα χέρι και άντε μετά να ποστάρεις με το ένα!!!!

Να είσαι καλά αγορίνα …και να είσαι πάντα ο εαυτό σου. ;)

enteka είπε...

(καλή συνέχεια!)

Maria Mikro Analogo είπε...

Χρόνια Πολλά κι από μένα! Τελικά είναι ωραίο να είσαι blogger :D

greekgaylolita είπε...

Ελατε Ποπ-Ω-αγαπητε Bloggerfella!
(κατα το αγαπημενο Cinderfella:)
Μη maitr-ιεστε.
Και συνεχιστε ν'αλλαζετε;)

Stratos Bacalis είπε...

Σας διαβάζουμε και θα συνεχίσουμε να σας διαβάζουμε όσο γράφετε έτσι όπως γράφετε πάντα! Εύχομαι τα καλύτερα!

Homo Ludens είπε...

Thanx everybody!

Και προσωπικά:
@ dimhap: Τίποτε δεν έχεις να χάσεις! Μόνο πρόσεξε μη γίνεις σαν κι εμάς. Γέρος του Μάπετ Σόου... Να χαίρεσαι τα νιάτα σου και την Ξεσσαλονίκη.

@ dust road: Κλαπ και σε σένα για τις μουσικές σου, μάγκα μου. Θα ήταν πολύ βαρετό το δίκτυο χωρίς ανθρώπους σαν του λόγου σου.

@ mantalena: Χαίρε Μ. Τελικά εμείς δεν γνωριστήκαμε ποτέ προσωπικά... Και δεν μου "χώρεσες" στην λίστα των νέων φίλων που έκανα αυτό το χρόνο. Θα ξεκινήσω όμως τη λίστα των virtual friends μου με σένα επικεφαλής. Ελπίζω να μη σε χαλάει.

@ nventris: Ο τίτλος είναι ο λόγος ύπαρξης του blog. Χωρίς αυτόν, αδυνατώ να φανταστώ τι θα γράφαμε εδώ...

@ citronella: Κάνουμε καλό χαβαλέ; Το πιστεύεις; Άντε, ανέβασέ με λίγο, γιατί νοιώθω πολύ παππούλης τελευταία.

@ lily: Το blogroll μας είναι μικρό, γιατί είναι ειλικρινές. Αυτούς διαβάζουμε καθημερινά, δεν θά 'θελα να συμπεριλάβω στη λίστα blogs όπου μπαίνουμε μόνο μια στο τόσο. Οι επιλογές μας είναι τόσο "Πο Πο Culture!" (θέλω να πιστεύω). Αυτό δεν σημαίνει ότι αν πετύχω κάτι που μου αρέσει, δεν κολλάω. Και στο δικό σου κάτι βρήκα και κόλλησα ;-)

@ enteka: Πολλές ευχαριστίες για την υποστήριξη. Είσαι πάντα ο υπ' αριθμόν 1 αποστολέας traffic προς τα εδώ (με εξαίρεση τις ημέρες που ο Αθήναιος μας κάνει ειδικές αφιερώσεις, χαχαχα).

@ Μαρία: Αχ Μαρία...

@ greek-gaylolita: Μια φορά είπα να μετρηθώ. Και δεν έβγαλα και μεζούρα. Μη με κατακρίνετε, σας παρακαλώ. Παρέθεσα μερικά ενδεικτικά στατιστικά, πιο πολύ για να γελάσουμε και να θυμηθούμε μερικές ωραίες μέρες!

@ sandman: Γράφουμε έτσι όπως γράφουμε γιατί φροντίζεις εσύ και οι άνθρωποι του είδους σου να μας παρέχουν με ωραίες εικόνες, χρήζουσες αποθέωσης. Καλή συνέχεια και σε σένα.

margarita είπε...

άσχετο αλλά τι ύψος έχεις
( ομολογογώ ότι ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα)
( ακόμα ομολογω πως σκεφτηκα να γράψω το παραπάνω αντί άλλης παπαριάς)
( επίσης όλα αυτά τα γράφω, γιατί ήθελα να αφήσω ένα comment αφού το ζητάς )
Δηλαδή θέλω να καταλήξω - σας διαβάζουμε αλλά δεν έχουμε κάτι εξίσου έξυπνο με τα έξυπνα που γράφετε.
μεταφορικά πάντα μιλώντας ;)

Homo Ludens είπε...

@ margarita: 1,84 μ. και 74 κιλά!

Ανώνυμος είπε...

Μα πώς μπορείς και διατηρείσαι έτσι στιλάκι ρε παιδί μου...

Homo Ludens είπε...

@ pascal: Βασικά, τη φωτογραφία την ανέβασα γιατί ήξερα ότι ο Αρκάντιν θα ανέβαζε στο καπάκι post με την Σκάρλετ να φορά μαγιό και ήθελα να ταιριάζω με την περίσταση.