Τα 10 πιο απογοητευτικά άλμπουμ της χρονιάς

Το ότι το παρόν κείμενο εμφανίζεται μεσούσης της Blogovision δεν σημαίνει ότι έχει σκοπό να επηρρεάσει καταστάσεις ή –ακόμη χειρότερα- να δημιουργήσει έχθρες και άρα συζήτηση στα social media και άρα περισσότερα hits για το site κλπ. Όχι ότι δεν θέλουμε hits (μετράμε ακόμη σε hits αλήθεια;), αλλά θέλουμε να τα κερδίζουμε γιατί είμαστε καλά παιδιά και όχι με τεχνάσματα. Για του λόγου το αληθές, στη λίστα που ακολουθεί υπάρχουν άλμπουμ που θα τα βρεις να έχουν κατακτήσει μια θέση μέσα στο προσωπικό μου Top 20 για τη φετινή Blogovision.

Όχι, δεν έχω προσπαθήσει να φτιάξω μια «αντικειμενική» λίστα με απογοητεύσεις. Υποκειμενική όσο δεν πάει άλλο είναι η δεκάδα που ακολουθεί. Το κόλπο πρέπει να το ψάξεις στη λέξη «απογοήτευση». Τι συνιστά απογοήτευση τελικά; Έχω επιλέξει τον εξής ορισμό: Ένα άλμπουμ που έρχεται από ένα μεγάλο όνομα του μουσικού στερεώματος, έχει συζητηθεί πολύ πριν τον ερχομό του, αλλά δεν ενθουσιάζει όταν τελικά κυκλοφορεί –αντιθέτως με ό,τι περίμεναν οι περισσότεροι. Κοινώς, αν αντικαταστήσεις το «απογοητευτικά» με το «overhyped», πάλι μέσα θα πέσεις και θα έχεις αποφύγει τον πολύ αρνητισμό. Πάμε, με αλφαβητική σειρά:

Arcade Fire – “Reflektor”
Με το “Funeral” άλλαξαν τα 00s, με το “Suburbs” έδωσαν εκκίνηση στα 10s, το “Neon Bible” που είχε μεσολαβήσει, αποδεικνύεται -όσο περνάει από πάνω του ο χρόνος- όλο και πιο πολύτιμο, όλο και πιο ιστορικό. 3 στα 3 αριστουργήματα, 3 στα 3 άλμπουμ – σημεία αναφοράς. Το “Reflektor” είναι κι αυτό σημείο αναφοράς. Για το ιδιαίτερο μάρκετινγκ με το οποίο πουσαρίστηκε, για τη στροφή στον ήχο τους και για πολλά άλλα πράγματα. Όχι όμως για την ουσία του. Επίσης: Είναι και αριστούργημα; Ή πρόκειται για ένα αυτοαναφορικό, ματαιόδοξο πόνημα που διώχνει μακριά τους πρώιμους φίλους των Arcade Fire;

Boards Of Canada – “Tomorrow’s Harvest”
Και εδώ ισχύει αυτό που ισχύει για το “Reflekor” σε μεγάλο βαθμό. Το άλμπουμ δεν είναι κακό. Κάθε άλλο. Αλλά όταν έχεις κάθε τύπο που ακολουθείς στο Twitter και κάθε μουσικό site που διαβάζεις να σου ζαλίζουν τον έρωτα για την επερχόμενη κυκλοφορία των Boards Of Canada μήνες πριν αυτή εμφανιστεί, όταν τελικά το ακούς, σε πιάνει κάτι που καταλήγει σε «εσύ κι ο γρύλος σου».

Daft Punk – “Random Access Memories”
Τόσα χρόνια αναμονής για ένα disco hit; Πέραν του “Get Lucky”, τι; Ή, πιο σωστά: Γίνεται να το αντιμετωπίσεις ως ολοκληρωμένο άλμπουμ, ή είναι απλά μια δικαιολογία για το τραγούδι της χρονιάς, της δεκαετίας μάλλον;

Deerhunter – “Monomania”
Με το “Microcastle” και κυρίως με το “Halcyon Digest” κατάφεραν να κερδίσουν κοινό που μέχρι τότε βρισκόταν έξω από το στενό πυρήνα των fans τους. Και ξαφνικά τους έπιασε μια monomania και έδιωξαν μακριά τους όλους όσοι δεν μπορούν να την κατανοήσουν.

The Knife – “Shaking The Habitual”
Εδώ έχουμε μια παρόμοια περίπτωση με των Boards Of Canada μόνο που στην όλη απογοήτευση προστίθεται το πιο σημαντικό: Το άλμπουμ είναι απλά εμετικό.

Lady Gaga – “ARTPOP”
Η Lady Gaga την βλέπει ξαφνικά Andy Warhol και ξεχνά πώς να φτιάχνει απολαυστική, ξεσηκωτική μουσική σαν κι αυτή του “The Fame” και του “The Fame Monster”. Τελικά το “Born This Way” δεν ήταν παρένθεση. Ήταν το ξεκίνημα της κατρακύλας της μουσικής της πορείας. Τώρα μας μένει μόνο το σόου.

MGMT – “MGMT”
Όπου η μπάντα που υποσχέθηκε (και σχεδόν εκπλήρωσε) τα πάντα πριν από πέντε χρόνια, τώρα αποδεικνύει ότι αυτά τα πάντα ήταν απλά θέμα ενός σπουδαίου παραγωγού και ενός δυνατού συμβολαίου. Σκοτώνουν επίτηδες τον διάσημο εαυτό τους, προφανώς γιατί δεν μπορούν να τον διαχειριστούν, αλλά μαζί πνίγουν και το όποιο ταλέντο τους, γράφοντας ακατάληπτες νεοψυχεδέλειες, στο όριο του κωμικού.

Justin Timberlake – “The 20/20 Experience”
Ένα άλμπουμ που δεν ήθελε να κυκλοφορήσει ούτε κι ο ίδιος και που –ως αντίποινα στην δισκογραφική του-, φρόντισε να το κάνει τόσο φλύαρο και βαρετό ώστε απλά να μην ακούγεται.

Yeah Yeah Yeahs – “Mosquito”
Κερδίζει εύκολα τον τίτλο του αθλιότερου εξωφύλλου της χρονιάς, αλλά δυστυχώς τίποτε άλλο. Είναι ένα άλμπουμ τόσο αδιάφορο που όταν το ακούς, σχεδόν παρακαλάς να σου επιτεθούν χιλιάδες αιμοβόρα κουνούπια ταυτόχρονα, μπας και ξυπνήσεις από το λήθαργο.

Kanye West – “Yeezus”
Περιμένεις ότι όλη αυτή η αυτοαναφορικότητα, όλη αυτή η ματαιοδοξία, μπορεί και να έχει μια βάση, ένα μεγαλείο. Το θυμάσαι, ίσως, πριν από δέκα χρόνια να είναι δομικό στοιχείο των δύο πρώτων του άλμπουμ και ελπίζεις κάθε φορά που κυκλοφορεί νέα δουλειά ότι θα είναι περισσότερο RZA παρά Kim Kardashian. Ο Kanye West όμως είναι πια ο ορισμός του καρντασιανισμού.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)