Και τώρα που καθαρίσαμε με τις τζεημσμποντικές μας εμμονές...

...μπορούμε επιτέλους να ασχοληθούμε με το νέο ψυχαναγκαστικό, αγχωτικό, παραληρηματικό εγχείρημα, στο οποίο θα ήταν απλά αδύνατον να μη μετέχει το "ΠΠC". Ο λόγος για το μουσικό top 20 του 2008, στην κατάρτιση του οποίου μετέχουν φέτος περισσότεροι από 50 Έλληνες bloggers -διπλάσιοι από πέρσι- και το οποίο θα ανακοινωθεί στις 20 Δεκεμβρίου. Μέχρι τότε, και από αύριο, θα ανεβάζουμε με αντίστροφη φορά ένα ένα τα αγαπημένα μας άλμπουμ για τη χρονιά που τελειώνει. Όπως και πέρσι, στο "ΠΠC" θα ανεβούν δύο λίστες, αφού εκτός από την κοινή που κατεβάζουν οι mr. Arkadin και Homo Ludens (μια αρκετά εμπορική και mainstream λίστα, όπως θα δει ο αγαπητός μας αναγνώστης), θα φιλοξενηθεί εδώ και η λίστα του Φώτη Βαλλάτου (με τα αναμενόμενα παντελώς άγνωστα συγκροτήματα και τους ακατάληπτους τίτλους άλμπουμ...).

Μερικά χρήσιμα links για όσουν δεν κατάλαβαν τι παίζεται εδώ:

- Η προκήρυξη του top 20, οι κανονισμοί και οι εμμονές μας, όπως υπέροχα τα μάζεψε σε ένα post ο οργανωτής του όλου εγχειρήματος, gone4sure, στο blog του.

- Το All Gone, το blog του gone4sure, όπου όλο και κάποια ακόμη χρήσιμη πληροφορία για το top 20 θα βρει όποιος ενδιαφέρεται...

- Η λίστα με τις δημοσιεύσεις ΟΟΟΟΟΟΛΩΝ των συμμετεχόντων για φέτος (θα ανανεώνεται συνεχώς).

- Τα επίσημα περσινά τελικά αποτελέσματα.

- Τα περσινά τελικά αποτελέσματα όπως δημοσιεύθηκαν στο "ΠΠC".

- Τι ψήφισαν πέρσι οι Homo Ludens και mr. Arkadin.

- Tι ψήφισε πέρσι ο Φώτης Βαλλάτος.

- Όλα τα posts που μπήκαν κάτω από την ομπρέλα του "Top 20 για το 2007" σ' αυτό εδώ το blog.

Kαι επειδή στη λίστα βαθμολογούνται μόνο 20 άλμπουμ, αλλά υπήρξαν κι άλλα που παρ' ολίγον να μπουν και δεν τα κατάφεραν τελευταία στιγμή -και είναι κρίμα να μην τα αναφέρουμε καν-, ιδού τα δέκα (χωρίς σειρά αξιολόγησης) που συμπληρώνουν το top 30 του "Πο Πο Culture!" (+1 του 2005 που εμείς το μάθαμε φέτος):

Coldplay - Viva la Vida

Αρχικά στο #19 της λίστας μου, βγήκε εκτός την πρώτη μέρα της ψηφοφορίας, επειδή άκουσα εντελώς τυχαία ξανά κάτι που είχα ξεχάσει εντελώς ότι είχε κυκλοφορήσει φέτος και επειδή το συμβολικό #20 είχε ήδη δοθεί στον Bon Iver για συγκεκριμένους λόγους. Το τέταρτο άλμπουμ των Coldplay είναι η καλλίτερη στιγμή ενός εμπορικού γκρουπ, ένα soft rock χαλί για ραχάτι στη σκηνή μέσα στη έρημο, όταν έχει όμορφη νύχτα με φεγγάρι, μια ακόμη απόδειξη (από τις πολλές που κυκλοφόρησαν φέτος) ότι το mainstream μπορεί να είναι προτιμότερο από το indie, αν έχει μπόλικη σκέψη πίσω του και είναι καλοδουλεμένο.

Metallica - Death Magnetic

Thrash metal από τους μάστορες του είδους και υπό την καθοδήγηση του μέγα σαμάνου της σύγχρονης μουσικής παραγωγής Ρικ Ρούμπιν. Download: The Judas Kiss

Sam Sparro

Ένα αψογο τεχνικά κομψοτέχνημα γεμάτο disco, R n' B, gospel εμμονές, απίστευτη dance διάθεση, ανεβαστικότατα ρεφραίν και μια γκέι αύρα να ξεχειλίζει από παντού. Download: 21st Century Life

Mates of State - Re-Arrange Us

Aναζωογονητικό οικογενειακό πάρτυ ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που δεν διστάζει να κάνει τα προβλήματά του ένα χαρούμενο ποπ ύμνο και να συμπεριλάβει μέσα ένα από τα καλλίτερα τραγούδια (ίσως και το καλλίτερο) της χρονιάς. Download: The Re-Arranger

The Kills - Midnight Boom

Eξίσου ανεβαστική με τους παραπάνω ποπ (αλλά φοβερά "βρώμικη", χάρη στις πανκ καταβολές του ντουέτου) από το νέο σύντροφο της Κέιτ Μος και μια χαρισματική κοπελιά που θά 'θελα να παντρευόμουν μέσα στο επόμενο τέταρτο της ώρας. Download: Alphabet Pony

Lykke Li - Youth Novels

Η διάδοχος της Bjork έρχεται από τη Σουηδία και μας λέει όμορφα, αέρινα, χρυσοσκονισμένα ποπ παραμύθια με παιδική γλυκύτητα, τέτοια που είναι αδύνατον να της αντισταθείς. Download: I'm good, I'm Gone

Kaki King - Dreaming of Revenge

Μου θυμίζει πολύ τη Laura Veirs όταν την πιάνουν τα μελαγχολικά της, αλλά είναι οι βιρτουοζιές στα κιθαριστικά της που κάνουν αυτό το άλμπουμ να ξεχωρίζει. Download: Air and Kilometers

Sugarland - Love on the Inside

Χαρούμενη country pop με την προφορά και την ανεμελιά του Νότου. Θεία Ντόλι (Πάρτον), έλα να μου πεις μια ιστορία με καλαμπόκια και γελάδια! Download: All I Want to Do

Carla Bruni - Comme Si De Rien N' Etait

Η κυρία Προέδρου με πολύ καλή διάθεση και εμπνεύσεις (ένεκα η εξουσία, άραγε, που είναι αφροδισιακή;) γρατζουνάει την κιθάρα, χαϊδεύει το πιάνο και ψιθυρίζει ζεστά στιχάκια για να κάνεις βόλτες στο Μαραί με το iPod σου. Download: Tu es ma came

Guns n' Roses - Chinese Democracy

O Αξλ Ρόουζ ανακαλύπτει το progressive metal και μας χαρίζει μια εντελώς αναπάντεχη performance στο πιο αναμενόμενο comeback της ιστορίας, παρέα με ένα μάτσο βλαμμένων, αλλά εξαιρετικών μουσικών. Download: Madagascar

+
Robyn

Άλμπουμ του 2005 (στη Σουηδία) που χώρεσε στη λίστα βάσει παραθύρου στον κανονισμό (βγήκε σε εμάς αρχές του 2008) και που δείχνει τ' αρχίδια του σε όλες τις ξεπλυμένες ντίβες της ποπ, αποδεικνύοντας πως μπορεί να παίζεις μουσική σαν της Jlo και της Madonna, αλλά -αν είσαι ακομπλεξάριστη και δημιουργική- να το κάνεις με τρόπο συναρπαστικό. Download: Konichiwa Bitches

Countdown to 007: (007) Casino Royale

Σχεδόν απ' την αρχή (συγκεκριμένα από το "Thunderball") οι ταινίες του 007 αποφάσισαν ότι η δράση τους παραήταν συναρπαστική για να στριμώχνεται σε διάρκεια κάτω των δύο ωρών, γι' αυτό και οριοθέτησαν τα 120 με 128 λεπτά σαν τον ιδανικό χρόνο εκτύλιξής της. Ο κανόνας τηρήθηκε απαρέγκλιτα επί 17 συναπτές ταινίες και μετά ήλθε το "Casino Royale" και του άλλαξε τα φώτα. Εν έτει 2006 μία ταινία διάρκειας 2 ωρών και 24 λεπτών -αν δεν πρόκειται για ιρανικό, φινλανδικό ή ανεξάρτητο καναδοπολωνομοζαμβικανικό σινεμά- ρισκάρει πολλά πολύ νωρίς... Αλλά όχι η συγκεκριμένη. Με την ανάγκη του επαναπροσδιορισμού του ήρωα έκδηλη ήδη από το μέσον της θητείας του (υπέροχου) Μπρόσναν, η απόφαση για ένα prequel που θα ξεκινούσε από τότε που ο 007 δεν ήταν καν 007 και δεν είχε άδεια να σκοτώνει χρειαζόταν πολλά για να πείσει: Έναν ολοκαίνουργιο Μποντ (τον καλλίτερο ηθοποιό που έχει παίξει ποτέ τον ρόλο, τον Ντάνιελ Κρεγκ), νέες συνήθειες (ελάχιστο τακτ, μηδενική έπαρση, αόρατο σαρκασμό) και μία γυναίκα για να στηρίξει τον "cherchez la femme" κινητήριο μοχλό πίσω από όλα αυτά που θα ακολουθούσαν. Ε, οι δύο ώρες δεν έφταναν.

Πάλι καλά, γιατί το "Casino Royale" είναι μια μεγάλη ταινία. Ο Τζέημς Μποντ αρχίζει να μοιάζει πιο πολύ με τον αντιγραφέα του, τον Τζέισον Μπορν (ευτυχώς όχι τόσο όσο στο μετριότατο "Quantum of Solace" που παίζεται τώρα στις αίθουσες). Είναι χαρακτήρας σύνθετος, με τα κομπλεξάκια του, τα προσωπικά του πάθη και -κυρίως- το ωμό του στυλ. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για εφέ, μόνο αντοχή και τρεχάτε ποδαράκια μου. Η σκηνή του παρκούρ στην αρχή είναι απλά υπέροχη. Όπως και οι τίτλοι με τους χαρακτήρες από την τράπουλα. Και όπως -για τους εντελώς λάθος λόγους- και αυτή εδώ:

Ο Κρεγκ βγαίνει ως άλλη Ούρσουλα Άντρες από το νερό, θυμίζοντας Πολωνό γυψοσανιδά το καλοκαίρι στην παραλία μπροστά στο δάσος του Σχοινιά, και διαλύει όλα όσα ξέραμε ως τώρα για τον 007. Το χειρότερο είναι ότι κάποιες γκόμενες τσίμπησαν... Μπορεί στο "Casino Royale" να φοράει υπέροχα κοστούμια Tom Ford, αλλά του τα διαλέγει η γκόμενα, ο ίδιος δεν ξέρει ούτε πώς να δέσει ένα παπιγιόν. Ακόμη και στους τίτλους αρχής, εκεί που ακούγεται η κιθάρα του "τι τι ρι ρι..." και βγαίνει ο σκοτεινός ήρωας και πυροβολεί το διάφραγμα της κάμερας, το πώς το κάνει, το πώς τρέχει το αίμα, το πώς σε κυττάζει, θυμίζει περισσότερο φονιά της αλβανικής μαφίας παρά πράκτορα της ΜΙ6.

Από όλα αυτά τα καινά δαιμόνια, βέβαια, με ιντριγκάρει πάρα πολύ ότι επιτέλους ο ήρωάς μας καταφέρνει να ξεφύγει από τις κοσμοπολίτικες εμμονές του και να ταξιδέψει και στην Αφρική. Πρώτη φορά σε 21 ταινίες που ο Μποντ θα τα βάλει με κάφρους αραπάδες, από αυτούς που δεν ρωτάνε πολλά και βαράνε κατευθείαν στο ψαχνό (άντε να σου κόψουν κανα χέρι με την τσάπα για τις μπανάνες πρώτα). Τα υπόλοιπα στοιχεία του "downgrade" του ήρωα είναι ξεκαρδιστικά: Στις Μπαχάμες κάποιος τον περνά για παρκαδόρο (λογικό, έτσι που σκάει στο καραχλιδάτο resort ντυμένος με κοντομάνικο πουκάμισο μέσα από το παντελονάκι), το ποτό που πίνει είναι Mount Gay με σόδα (!!! -OK, είναι ένα υπέροχο ρούμι με τεράστια ιστορία, αλλά... Mount Gay;;;), την Bollinger την παραγγέλνει ως "Μπόλινγκερ" όταν όλοι οι Μουρ, Ντάλτον και Μπρόσναν αυτού του κόσμου την προφέρουν "Μπόλιντζερ", και όταν τον ρωτούν αν θέλει shaked ή stirred το ποτό του, απαντά "I don't give a damn". Τέλειο κλείσιμο ματιού στον λάτρη του 007. Ο ήρωας κτίζεται κομμάτι κομμάτι από την αρχή και ο Κρεγκ είναι απλά ιδανικός γι' αυτή τη δουλειά. Όπως και το κορίτσι που διάλεξαν για το πλευρό του.

H Βέσπερ Λιντ της Εύας Γκριν είναι μακράν το πιο ενδιαφέρον bond girl ever. Μάλλον γιατί δεν είναι "bond girl" στην ουσία, αλλά μια γυναίκα ένα σκαλί πάνω από τον 007. Ο Μποντ τη θαυμάζει κι εκείνη τα έχει με άλλον, κάνει πράγματα που ο ήρωάς μας δεν μπορεί να φαντασθεί, κρυφά από εκείνον, χωρίς να χρειαστεί να του εξηγήσει. Από ανδρείκελο (20 ταινίες τώρα), το "κορίτσι του Μποντ" γίνεται αυτό που είπα παραπάνω: Κινητήριος μοχλός. Μέχρι και τις τρεις λέξεις που δεν πιστεύαμε ότι θα ξέρναγε ποτέ το στόμα αυτού του παράξενου πράκτορα ακούμε εδώ. "I Love You". Το κακό είναι ότι την Βέσπερ Λιντ την κληρονομεί ως εμμονή και η επόμενη ταινία της σειράς (μαζι με τον νέο, μαύρο, πολύ καλό Φίλιξ Λέιτερ, που υποδύεται ο Τζέφρι Ράιτ) με αποτέλεσμα ο Μποντ - Μπορν να γίνεται πια προβληματικός.

Θα μπορούσε τουλάχιστον να έχει κληρονομήσει και τη λατρεία για το πόκερ (που σωστά προκρίθηκε, με το Texas Hold' Em να είναι ένα super trend της εποχής, για το "Casino Royale") και να μην καταντούσε ο ταπεινός νερουλάς της Βολιβίας που τα βάζει με ασήμαντους κακούς και αφήνει και το μουνί αγάμητο. Εναν Μποντ που έχει δίπλα του την Όλια Κιουριλένκο και απλά την κυττάζει δεν τον θέλω λέμε...

Και μ' αυτό το post ολοκληρώνεται η αντίστροφη μέτρηση του αφιερώματος που μου έφαγε τόσο χρόνο από την προσωπική μου ζωή και που εντελώς τζεημσμποντικά καταλήγει στο 007... Το "Quantum of Solace" που ακολούθησε ήταν το άκυρο μέσο μιας τριλογίας που ξεκινά με τον επαναπροσδιορισμό του ήρωα στο "Casino Royale" και θα καταλήξει με την κάθαρσή του από φαντάσματα και εμμονές στο επόμενο μέρος. Είναι η ταινία που του προσθέτει μόνο μία (κι αυτή χάλια) γκόμενα στον σεξομετρητή, ο οποίος με τις δύο που μετράει στο "Casino Royale" και τις άλλες δύο του "Die Another Day" γράφει σήμερα 52 σε 22 ταινίες. Νομίζω ότι θα τα πήγαινα καλλίτερα!

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Προσπάθησα πολύ να θυμηθώ το τραγούδι της ταινίας. Μου ήταν αδύνατον. Μετά βίας θυμόμουν ότι το έλεγε ο Κρις Κορνέλ, επιλογή που μου έκαψε τον εγκέφαλο και τότε, καθώς θεωρώ ότι είναι ελαφρώς ανύπαρκτος. Έτσι και το τραγούδι. Σε μια ταινία που φαίνεται ότι όλοι έβαλαν τεράστια προσπάθεια, ο μόνος τομέας που παρέβλεψαν είναι το τραγούδι. Ψευτογκαζιάρικο, ψευτοροκάδικο, ψευτοτσαντισμένο, γενικώς ψευτο- Κρίμα.

---

---

Countdown to 007: (008) Πέθανε μια άλλη μέρα

Η ταινία με τα περισσότερα εφέ στην ιστορία του Τζέημς Μποντ συγκεντρώνει στα 127 λεπτά της διάρκειάς της όλο το δράμα του Πιρς Μπρόσναν. Με το "Die Another Day" ολοκληρώνει την θητεία του ως ο κομψότερος, ομορφότερος, εντυπωσιακότερος, αλλά όχι καλλίτερος Μποντ; Γιατί; Γιατί του έλαχε να παίξει σε μόλις τέσσερις ταινίες (θα μπορούσε να έχει ξεκινήσει λίγο νωρίτερα, αλλά τελικά επελέγη ο υποτονικός Τίμοθι Ντάλτον), εκ των οποίων η μία ήταν μεν μία από τις τρεις καλλίτερες της σειράς (το "Goldeneye"), αλλά τη θυμόμαστε πιο πολύ για την υπερβολικότατη σκηνή στην αρχή, παρά για τα καλούδια της, ενώ οι υπόλοιπες τρεις ήταν σχετικά μέτριες (ελλείψει και σεναρίων που να βασίζονται σε βιβλία του Φλέμινγκ). Με αποκορύφωμα βέβαια την απόλυτη αρλούμπα που είναι αυτή εδώ...

Για να γιορτάσουν την 20η ταινία της σειράς, οι παραγωγοί αποφάσισαν να στήσουν ένα υπερθέαμα με συνεχείς αναφορές στις παλιότερες ταινίες. Από την έξοδο της Χάλε Μπέρι από το νερό, μέχρι το λέιζερ που πάει να την κόψει στα δύο και φυσικά τα άπειρα γκατζετάκια που έχουν ξαναπαίξει σε παλιότερα φιλμ του 007, όλη η ταινία είναι μια συνεχής αναφορά στη σάγκα του Τζέημς Μποντ, που το 2002 έκλεισε 40 χρόνια ζωής. Αλλά είναι μόνο αυτό. Ένα παρανοϊκό λούνα παρκ με απίστευτα εφέ, αόρατα αυτοκίνητα και τρελλά σπορ, που περισσότερο σε ζαλίζει παρά σε διασκεδάζει. Και τελικά, με τη Madonna να τραγουδά μέτριο τραγουδάκι, τη Χάλε Μπέρι σε εντελώς ρηχή ερμηνεία και με μαλακία σενάριο για το ρόλο της (που θα μπορούσε να μας δώσει το καλλίτερο Bond Girl μετά την Βέσπερ Λιντ που έπεται) με τους κακούς να είναι πιο γραφικοί και υπερβολικοί από τον Μπλόφελντ του Πλέζανς, ένα μόνο πράγμα αξίζει να θυμάται κανείς από αυτήν την ταινία:

Ναι, αυτή είναι η μοναδική σκηνή σε ΟΟΟΟΟΛΕΣ τις ταινίες του 007 όπου βλέπουμε τον Μποντ και το κορίτσι του να κάνουν κινήσεις που θυμίζουν σεξ. Ποτέ ως τώρα δεν τον έχουμε δει να γαμεί όντως. Μόνο ένα καυλέ φιλί before και ένα γουργουρητό ευχαρίστησης apres, που δεν μας είχαν πείσει ότι ο ήρωάς μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΚΕΪ και ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΘΗΤΙΚΟ ΡΟΛΟ με δονητές και λοιπά βοηθήματα στο κρεββάτι, στις σκηνές που παραλείπονται. Από την άλλη, ακόμη κι εδώ, το σεξ που κάνει είναι το πρώτο μετά από 18 μήνες φυλάκισης σ' ένα μπουντρούμι στη Βόρειο Κορέα. Και μπορεί να μην υπονοείται πουθενά, αλλά όλοι ξέρουμε τι κάνουν οι Βορειοκορεάτες δεσμοφύλακες στα μετροσέξουαλ αγόρια εκεί στην Πιονγκ Γιανγκ...

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Aυτήν την ταινία δεν την έχω δει. Ούτε και θέλω να τη δω. Χαίρομαι που την απέφυγα στην εποχή της και θα προτιμούσα να έχω αποφύγει και αυτό το άθλιο τραγούδι αυτής της υπερεκτιμημένης πατσαβούρας, αλλά μάταια - μας το είχαν κάνει κλύσμα εκείνη την εποχή, με αυτήν την υπερβολική παραγωγή που κάνει τα αυτιά σου να κουδουνίζουν και την ψυχρή, επιθετική της ερμηνεία. Και μόνο που το σκέφτομαι ανατριχιάζω, όπως ανατριχιάζω που υπάρχουν άνθρωποι που ψήνονται ακόμα από αυτήν την στρίτζω. Die, Die, Die - όχι another day. Σήμερα, γίνεται;

Θα έπρεπε να το περιμένουμε...

Μια σύντομη γύρα στο YouTube μου αποκάλυψε ότι το "The Ace of Spades" ο Tricky το παίζει στα live του εδώ και πολλά χρόνια. Άρα κανονικά θα έπρεπε να το περιμένουμε. Αλλά με το ξενέρωμα που φάγαμε με τον χάλια ήχο και τον άθλιο χώρο του Fuzz στο πρώτο μισό, ακόμη και το εντυπωσιακό comeback του την δεύτερη ώρα δεν μας είχε πείσει ότι κάτι θα συνέβαινε και στο τέλος θα φεύγαμε παραμιλώντας. Ε, τελικά φύγαμε παραμιλώντας. Βραχνοί...

(Το βίντεο είναι από την προχθεσινή του εμφάνιση στην Θεσσαλονίκη)

Django Weekend: H.C.Q. Strut

H αφίσα περιείχε όλες τις πληροφορίες:
στην αίθουσα συναυλιών της Εcole Normale de la Musique, στην οδό Καρντινέ 78
(στάση μετρό Malesherbes),
την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 1934, στις δέκα το πρωί ακριβώς (sic),
το HOT CLUB DE FRANCE
"θα παρουσιάσει μια ορχήστρα ενός νέου είδους
JAZZ HOT
Jungo (sic) REINHARDT (guitare)
Joseph REINHARDT (guitare)
Roger CHAPUT (guitare)
VOLA - το μικρό όνομα του Louis το έφαγε ο τυπογράφος (contrebasse)
Stefane GRAPELLY (violon)
με τη συμπραξη των
J. CAHAN (pianiste)
M. MOUFLARD (trompette)
BILLY TAYLOR (batterie - δηλ. τύμπανα)
και δύο από τους καλύτερους σαξοφωνίστες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο Παρίσι"
(προφανώς εννοεί όποιον Αμερικανό τζαζίστα θα κατάφερναν να βρουν πρωί Κυριακής στη Μονμάρτρ, να τον σηκώσουν με τη βία από το κρεβάτι μιας πόρνης και να τον φέρουν με hangover στο ωδείο)

Αυτή είναι η ληξιαρχική πράξη γέννησης του κουιντέτου που στη δεύτερη κιόλας συναυλία του θα αποκτούσε το όνομα Quintette du Hot Club de France.
Ναι, αλλά τι ήταν το Hot Club de France; Μετεξέλιξη της Πανεπιστημιακής Λέσχης Τζαζ, το κλαμπ πήρε το όνομα που ξέρουμε το 1932. Στόχος του Hot Club ήταν "πρώτον, να οργανώσουμε τους ερασιτέχνες της τζαζ και, δεύτερον, να διαδώσουμε το λόγο της τζαζ, να συμβάλλουμε στην αποδοχή της, να την υπερασπιστούμε και να τη βοηθήσουμε να κατακτήσει τη θέση που της αξίζει μεταξύ των κινημάτων καλλιτεχνικής έκφρασης του καιρού μας". Αυτό γινόταν με τη διοργάνωση μικρών jam sessions με εκπατρισμένους Αμερικανούς μουσικούς, κυρίως όμωςμε την έκδοση του θρυλικού περιοδικού Jazz Hot, του πρώτου εξειδικευμένου στη τζαζ εντύπου του πλανήτη (που εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να κυκλοφορεί, σε ηλεκτρονική μορφή). Ιδρυτής, πρόεδρος και αυταρχικός ηγέτης, ο μικρός δικτάτορας της τζαζ στη Γαλλία εκείνη την εποχή (και για πολλές δεκαετίες), ήταν ο Ιγκ Πανασιέ, σύντομα όμως πέρασε στο προσκήνιο ο μειλίχιος, παμπόνηρος και ενθουσιώδης γραμματέας της λέσχης, ο Σαρλ Ντελονέ, ο καλύτερος γραφιάς της τζαζ στην Ευρώπη. Δική του η περιγραφή: "Στο Κλάριτζ, διασχίσαμε την πίστα για να φτάσουμε σε ένα αχρησιμοποίητο δωμάτιο που λειτουργούσε ως καμαρίνι για τους μουσικούς κατά τη διάρκεια του διαλείμματός τους. Εκεί, σε μια γωνία, τέσσερις μουσικοί έπαιζαν μια μουσική γεμάτη από μελωδική ένταση, εκλεπτυσμένο αυτοσχεδιασμό και αποτελεσματικό ρυθμό. Τα αυτιά μας ήταν συνηθισμένα στους επιθετικούς ήχους των χάλκινων πνευστών και την αγένεια των ντραμς κι αυτή η μουσική μας έδωσε την εντύπωσητης επιστροφής σε ένα όνειρο, μέσα από πολλούς αιώνες ιστορίας στην αυλή ενός διακεκριμένου ευγενούς. Ο Λουί Βολά κυριαρχούσε στην κατάσταση από το ύψος του κοντραμπάσου του. Γύρω του ήταν δύο κιθαρίστες: ο Τζάνγκο Ράινχαρντ (ένας Τσιγγάνος σχεδόν άγνωστος εκτός από τον κόσμο των επαγγελματιών μουσικών) και ο Ροζέ Σαπού. Ο Στεφάν Γκραπελί είχε αφήσει το πιάνο του και είχε βγάλει το βιολί του από τη θήκη. (...) Έπαιζαν πραγματικά για πλάκα, χωρίς να σκέφτονται να δημιουργήσουν μια μπάντα. Αρκετοί άλλοι μουσικοί είχαν περάσει να τους ακούσουν να παίζουν και ούτε εκείνοι μπορούσαν να αντισταθούν στη γοητεία της μουσικής τους. Ο Τζάνγκο και ο Στεφάν αντάλλασσαν μουσικές φράσεις, ο καθένας εμφανώς ευτυχισμένος που ανακάλυπτε τις ιδέες του συνεργάτη του".
Κάπως έτσι, με την υποστήριξη του Hot Club, η μπάντα του Τζάνγκο και του Γκραπελί βρήκε κοινό, σκηνή και όνομα: εφ' εξής τους αποκαλούσαν Le Quintette du Hot Club de France.
(Τις πληροφορίες τις βρήκα - και τις μετέφρασα πρόχειρα - από το υπέροχο λεύκωμα Django Reinhardt and the Illustrated History of Gypsy Jazz. Κι όλο αυτό, επειδή ήθελα να αναρτήσω εδώ το H.C.Q. Strut - όπου H.C.Q. προφανώς είναι τα αρχικά των λέξεων Hot Club Quintette)

Γιατί είμαι μαλάκας (the Herbie Hancock edition)

1. Γιατί ενώ λάτρεψα το τελευταίο άλμπουμ του Χέρμπι Χάνκοκ, δεν έκανα καμία προσπάθεια να εξασφαλίσω εισιτήριο για τη συναυλία του στο Μέγαρο.
2. Γιατί έθεσα (και) στον εαυτό μου, ως δικαιολογία, το ότι η συναυλία ήταν Τρίτη, μέρα που, κατά κανόνα, κλείνει η ύλη του Big Fish, που σημαίνει ότι δεν έχω δυνατότητα να κανονίσω τίποτε που να ξεκινά πριν τα μεσάνυχτα.
   
3. Γιατί, όταν αποφάσισα, επιτέλους, ότι το περιοδικό μπορεί να κλείσει και χωρίς εμένα, δεν είχε μείνει εισιτήριο ούτε για δείγμα.
   
4. Γιατί τη Δευτέρα πριν τη συναυλία, οι καλοί άνθρωποι του Half Note θυμήθηκαν ότι έχω από καιρό ζητήσει συνέντευξη του ιδιοφυούς κιθαρίστα Λιονέλ Λουέκε, που είναι μάλλον η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση τζαζ κιθάρας σήμερα. Ο Λουέκε θα έρθει για μια εβδομάδα στο Half Note την άνοιξη, συμμετέχει όμως και στη μπάντα του Χάνκοκ. Που σημαίνει ότι ήταν εδώ και αυτές τις μέρες. Που σημαίνει ότι είχα την ευκαιρία να του κάνω συνέντευξη από κοντά - και όχι από τηλεφώνου. Αλλά δεν προλάβαινα.
   
5. Γιατί οι άνθρωποι του Half Note με κάλεσαν να πάω στο κλαμπ τη Δευτέρα το βράδυ, που ο Λουέκε, ο τρομπετίστας Τέρενς Μπλανσάρ, ο Χέρμπι Χάνκοκ αυτοπροσώπως, βγήκαν να ακούσουν τον (επίσης βετεράνο της μπάντας του Μάιλς Ντέιβις) ντράμερ Αλ Φόστερ, που βρισκόταν μέχρι την Πέμπτη στο κλαμπ. Θα καθόμουν στο τραπέζι μαζί τους. Θα παρακολουθούσα το πιο ενδιαφέρον τζαμάρισμα που έχει γίνει σε σκηνή στην Αθήνα, από τότε που ο Βαν Μόρισον ανέβηκε από το πουθενά να κάνει ντουέτο με τον Ντίλαν, εκείνο το καλοκαίρι στο γήπεδο του Παναθηναϊκού (το είχα χάσει κι αυτό). Και αρνήθηκα. Πάλι με πρόφαση τη δουλειά. Το θέμα είναι ότι τη δευτέρα ξεμπέρδεψα με τη δουλειά γρήγορα. Θα μπορούσα να πάω. Αλλά άφησα τη ζαλάδα μου και την ψευτοκούραση να με επηρεάσουν.

Θα υπάρχουν πάντοτε οι φωτογραφίες να μου θυμίζουν τι έχασα...
(Και οι γκρίνιες όσων πήγαν στο Μέγαρο περιμένοντας να ακούσουν έναν εσωστρεφή τζαζ πιανίστα - που στο τσακίρ διασκευάζει Nirvana - και βρέθηκαν μπροστά σε έναν εξωστρεφή ιερέα του φανκ, λες και δεν είναι ο Χάνκοκ που μας χάρισε διασκεδαστικά τζαζ-φανκ-σόουλ-ποπ αριστουργήματα όπως το Cantaloupe Island, το Maiden Voyage, το Wiggle Waggle, το Rockit, το Chameleon...)

Countdown to 007: (009) Ο κόσμος δεν είναι αρκετός

Τρεις εβδομάδες μετά το τελευταίο post του αφιερώματος, επιστρέφω επιτέλους στην τελική του ευθεία, που ανειλημμένες υποχρεώσεις (το GK που κυκλοφορεί εκτάκτως αυτή την Κυριακή, δηλαδή, συν ένα ταξίδι στο Παρίσι και την indie pop σκηνή του, που της ετοιμάζω -εννοείται- ένα χορταστικό δημοσίευμα), αλλά κυρίως άπειρες απρόβλεπτες εξελίξεις είχαν διακόψει. Και επειδή η ταινία που έρχεται στη σειρά είναι το "The World is not Enough", μια από τις μέτριες ταινίες του 007, δηλαδή, δεν θα ασχοληθώ με τα τετριμμένα. Δηλαδή με το τέλειο three pieces suit που έφτιαξε ο οίκος Brioni για τον Μπρόσναν, με τον Τζον Κλιζ που αναλαμβάνει κάπως αδέξια (επίτηδες, μάλλον) διάδοχος του Q, με το heliski στο απάτητο (δώσε μου Μποντ και χιόνι και πάρε μου την ψυχή), με τα θεϊκά γυαλιά με ακτίνες Χ που βλέπουν τις ζαρτιέρες των κοριτσιών και τα πιστόλια των αγοριών μέσα από τα ρούχα ή με την δεύτερη Rolls Royce που χάνεται στο νερό (η πρώτη ήταν στο "A View to a Kill").

Όχι, όχι, όχι. Βαριέμαι. Προτιμώ να επικεντρωθώ σε ένα από τα αγαπημένα μου Bond Tracks, το ομώνυμο, από τους λατρεμένους μου τότε (το 1999) Garbage...



Aλλά κυρίως, να στρέψω την προσοχή όλων σε δύο ζευγάρια βυζιά. Στο ένα που θα θέλαμε να δούμε περισσότερο από αυτό:

Δηλαδή κάπως έτσι (τουλάχιστον):

και σε ένα ακόμη που θα θέλαμε να εξερευνήσουμε βαθύτερα από αυτό:

...κάπως έτσι, υποθέτω:

Η Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα είναι η «Μόνικα Μπελούτσι του φτωχού», κι εμείς ως γνήσια φτωχαδάκια λατρεύουμε την έννοια του «φάτε μάτια ψάρια», όταν τα ψάρια εν προκειμένω είναι τα πλούσια ελέη της. Αλλά το προσωπικό μου πουλέν είναι η Ντενίζ Ρίτσαρντς. Κι όχι τόσο για το kinky πέρασμά της από το "Wild Things" και το περίφημο φιλί με τη Νέβι Κάμπελ. Με ιντριγκάρει ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι έχει περάσει από το κρεββάτι διάσημων ανωμαλιάρηδων, από του σύζυγού της για τέσσερα χρόνια Τσάρλι Σιν, του Ρίτσι Σαμπόρα των Bon Jovi, αλλά κυρίως του παμμέγιστου κάφρου Τζον Στάμος, του οποίου ο σεξουαλικός βίος -και δη με την Ρεμπέκα Ρόμιν (+ φίλες και φίλους του...)- έχει γράψει ιστορία.

Μετά από την παράθεση του παραπάνω ενδεικτικού παλμαρέ, είναι πλέον ή σαφές ότι τά 'θελε ο υπέροχος κώλος της όταν έμπλεκε μόνο με τέτοιου τύπου γκόμενους και πως τελικά μόνο σοκ δεν ήταν "τα κοριτσάκια που έβλεπε στο Ιnternet ο Τσάρλι και τον έπαιζε", "οι βίζιτες που έφερνε στο σπίτι", ή "το πέος του σε στύση που χρησιμοποιούσε για profile picture", επιχειρήματα που έφερε στο δικαστήριο προκειμένου να πάρει διαζύγιο από τον Σιν.

Μετά από όλα αυτά, και αφού αναπάντεχα μετέτρεψα το "ΠΠC" σε online έκοδση της "Espresso", να θυμίσω ότι στην ταινία παίζει και η -άλλου είδους «ανωμαλοκαβλέ»- Σοφί Μαρσό, με αποτέλεσμα κανείς να μη θυμάται την υπόθεση ή τις σκηνές δράσης του "The World is not Enought", παρά μόνο τα κορίτσια του...

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Ο Homo Ludens πρόλαβε ήδη τις εντυπώσεις σχετικά με το τραγούδι των τίτλων αυτής της απίστευτα σαχλής ταινίας (της τελευταίας ταινίας 007 που είδα στο σινεμά), το οποίο κατά κάποιον προοικονομεί την εποχή Ντάνιελ Κρεγκ, κι αυτό γιατί αναβλύζει από angst, στοιχείο μοιραία συνδεδεμένο με την ερμηνεία (και την προσωπικότητα) της Σίρλει Μάνσον, ελάχιστα συμβατό όμως με το σύμπαν του Μποντ. Το επόμενο βήμα θα ήταν να γίνει ο 007 emo - και, ουπς! έγινε.

These tricky days...

Εδώ και δέκα, δεκαπέντε μέρες δυσκολεύομαι να σηκωθώ από το κρεββάτι το πρωί. Από την πρώτη αναμέτρηση του ενός ματιού με το φως μέχρι την τελική συνάντηση της πατούσας του αριστερού ποδιού με το γουνάκι δίπλα στο κρεββάτι ο χρόνος κυλά νωχελικά, μεθυσμένα και απελπιστικά καταθλιπτικά. Σαν μπαλάντα από το Wilderness του Μπρετ Άντερσον.

Και μετά έρχεται το άγχος. Βιάζομαι για όλα. Ο πόνος πιέζει το στομάχι, ψηλά -είναι κι η γαμημένη η παλινδρόμηση. Το κεφάλι γεμίζει με έγνοιες, η απελπισία βαράει τιλτ. Πάλι δεν θα προλάβω. Μα τι μαλάκας είμαι. Πάλι, πάλι, πάλι δεν θα προλάβω. Περπατάω γρήγορα, ακριβώς στον ρυθμό του "I Will Survive" όπως το τραγουδούν οι Puppini Sisters. Αλλά ακριβώς. Κάθε βήμα κι ένα μπιτ. Όπως τότε που έτρεχα 800 μέτρα και ήξερα από πριν ακόμη και το δέκατο του δευτερολέπτου που θα πέρναγα στα τρία πρώτα διακοσάρια.

Είμαι οργισμένος με τον εαυτό μου. Θέλω να τον καλέσω στο Fight Club του δευτέρου ορόφου των νέων μας γραφείων και να του γαμήσω την Παναγία στα μπουνίδια. Δεν κάνω καμμία δουλειά, ακόμη κι αν την κάνω είναι off deadline. Τα βράδια βλέπω φίλους. Συνέχεια. Αλλά κι εκεί άγχος: Να χωρέσω τον έναν εκεί που δεν μπορεί ο άλλος, να μην παρεξηγηθεί, να τους προλάβω όλους. Μα πότε απέκτησα τόση παρέα ξαφνικά; Και γιατί δεν με χαροποιεί αυτό; Γιατί με αναστατώνει; Θέλω να μου ξηλώσω τις τρίχες από το μούσι με κερί, να χώσω ένα πηρούνι στο μάτι και να το χύσω πάνω στο Xbox, να καεί και να μην ξαναχάσω ολόκληρη μέρα παίζοντας Legend στο Pro. Τα έχω πάρει.

Τα στατιστικά του blog τις τελευταίες μέρες λένε ότι όλοι ανακάλυψαν αυτό εδώ το post. Λέει για τον Tricky. Τα έχω πάρει με τον εαυτό μου. Ακούω Tricky όλο και περισσότερο. Το βράδυ θέλω να πάω στη συναυλία. Αν την ξαναπάθω όπως με την Ρόιζιν Μέρφι και ξαναμείνω απ' έξω, μάλλον θα με χωρίσω. Θα πάω να μείνω σε άλλο σπίτι. Και θα με αφήσω μόνο το μαλάκα, να ξυπνάω μία το μεσημέρι και να βρωμάω κατάθλιψη όλη μέρα.

Καυτή μπαγκέτα! (χο χο χο)

Κάποιος μας κάνει χοντρή πλάκα...

Guns n' chickens

Αν αληθεύει η ιστορία πως οι λύκοι που εκθρέφει ο Αξλ Ρόουζ στην βίλα του στο Μαλιμπού εισέβαλαν στο κοτέτσι που απαίτησε ο Buckethead να χτισθεί μέσα στο στούντιο όπου γράφτηκε το νέο άλμπουμ των Guns n' Roses και θέρισαν τα πουλερικά, τότε βρισκόμαστε ενώπιον της μεγαλύτερης στιγμής στην ιστορία του ροκ ν' ρολ από τότε που ο Τσακ Μπέρι γνώρισε την μαύρη Μπέτι...

Για την Κύπρος* μας

Διαβάζοντας το αντι-κυπριακό παραλήρημα του zaphod, θυμήθηκα μια μεγάλη στιγμή του σύγχρονου κυπριακού πολιτισμού - που δεν έχει κερδίσει την αναγνώριση που της αξίζει:
*(όπως είχε πει ο μακαρίτης ο Μπιθικώτσης στην θρυλική δεύτερη απονομή των βραβείων Αρίων - εκείνη με το Σαββόπουλο και το Λιάτσο που χόρευε στα πόδια της Άννας Βίσση)

"Who said I am going to die?"

Στο τελευταίο τεύχος του Vanity Fair, o Ρότζερ Μουρ απαντά στο χιλιοταλαιπωρημένο ερωτηματολόγιο του Προυστ. Αφιερωμένο στον Homo Ludens

Django Weekend: Black & White

Μου κάνει εντύπωση που κανείς πια δεν πίνει Black&White. Όχι ότι πρόκειται για κανένα σπουδαίο ουίσκι, αλλά δεν είναι περισσότερο ανυπόφορο από όλα αυτά τα Johnny Walker, τα Cutty Sark, τα Dewars και τα Famous Grouse που πίνει ο κόσμος γύρω μου. Προσωπικά, τις σπάνιες φορές που θα πιω ουίσκι θα προτιμήσω κανένα ιρλανδέζικο, ένα Tullamore Dew, ας πούμε, ή, ακόμα καλύτερα, ένα Black Bush, αλλά αναρωτιέμαι συχνά για τη μόδα που έστειλε στα αζήτητα ρετρό ετικέτες όπως το White Horse ή το Black&White, που θυμάμαι πιτσιρικάς να χαζεύω, νιώθοντας ότι ένα ποτό που έχει στην ετικέτα του αυτά τα σκυλάκια δεν μπορεί να είναι τόσο μεγαλίστικο όσο ισχυρίζονται οι μεγάλοι. Ναι, το θέμα μου δεν είναι το ουίσκι, είναι η νοσταλγία για την παιδική ηλικία, συναισθηματικό μοτίβο που δυναμώνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όταν τα εποχιακά γεμίζουν φωτάκια και κιτς αγιοβασίληδες. Επιστρέφω από ένα τέτοιο εποχιακό κατάστημα, στο οποίο εγκαινίασα τη φετινή χριστουγεννιάτικη περίοδο, αγοράζοντας χαζά στολίδια. Μπορεί να φταίει ο μπαμπούλας της οικονομικής κρίσης που έχει κάνει το σύμπαν να μοιάζει περισσότερο από ποτέ διψασμένο για λίγη χριστουγεννιάτικη ευδαιμονία, εγώ όμως ήμουν έτσι κι αλλιώς πάντα επιρρεπής. Σε βαθμό που, συνεχίζοντας τις προγραμματικές δηλώσεις του Homo Ludens, δεσμεύομαι ότι εκτός από τον ψυχαναγκασμό του 007 και τον ψυχαναγκασμό της μπλογκοψηφοφορίας για τα 20 καλύτερα άλμπουμ του 2008, να αναλάβω μια ακόμη ψυχαναγκαστική ενότητα στο ΠΠC - πιθανότατα με τιτλο 12 days of Christmas - με τα ομορφότερα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Όχι, το Black&White του Django Reinhardt δεν περιλαμβάνεται σ' αυτά, απλώς στάθηκε αφορμή για όλο αυτό το παραλήρημα.

Όχι, το blog μας δεν πέθανε...

...απλά πλησιάζουν οι γιορτές, άρα τα περιοδικά έχουν πολλές διαφημίσεις, άρα και περισσότερες σελίδες ύλης, άρα εγώ και ο mr. Arkadin που όλο τον υπόλοιπο χρόνο κωλοβαράμε σ' αυτό εδώ το site, δουλεύουμε τώρα κανονικά -σαν τον υπόλοιπο κόσμο- στα γραφεία μας. Μέχρι να μου έλθει η όρεξη να ολοκληρώσω το αφιέρωμα στους James Bond, πάμε με λίγο Αλμοδόβαρ και τη σκηνή από τα "Ψηλά Τακούνια" που είναι τόσο χαρακτηριστική της εργογραφίας του, όσο ο Πύργος του Άιφελ για το Παρίσι ή μια πένα Montblanc στο χέρι ενός παρουσιαστή ειδήσεων για τις φωτογραφίες των Δελτίων Τύπου του καναλιού:

Evapore Nation

Εχει περάσει ένας μήνας από τότε που μάθαμε ότι οι αγορές του Δυτικού κόσμου είναι καταδικασμένες να καταρρεύσουν, αν δεν γίνει τίποτε και μέχρι στιγμής έχουμε δείξει, όλοι οι εμπλεκόμενοι, εξαιρετική διαγωγή. Ούτε πόλεμοι έχουν ξεσπάσει, ούτε εκρήξεις ηφαιστείων – κάτι εκκεντρικές χώρες κήρυξαν πτώχευση μόνο και κάτι πολυεθνικές ετοιμάζουν απολύσεις. Συνηθισμένα πράγματα.

Κυρίως, έχουμε δείξει ψυχραιμία ως καταναλωτές. Βοήθησε ασφαλώς και το ότι είχαμε προετοιμαστεί. Μας έκαναν εντατικά φροντιστήρια οι οικονομολόγοι της πρωινής ζώνης της τηλεόρασης, με τις δραματικές εκκλήσεις τους να αποταμιεύουμε τις οικονομίες μας με τον παλιό, καλό τρόπο: κάτω από το στρώμα, σε κανένα κουτί παπουτσιών, στο στρίφωμα της κουρτίνας. Οι πιο κοσμογυρισμένοι από εμάς σκέφτηκαν μια άλλη λύση: τις θυρίδες των τραπεζών. Οι πληροφορίες μου λένε ότι δεν έχει μείνει τραπεζική θυρίδα ελεύθεροι, καθώς οι καταθέτες έχουν φροντίσει να τις γεμίσουν με χρήματα, τιμαλφή, τίτλους ιδιοκτησίας, χρυσόβουλα – ό,τι πολυτιμότερο έχουν. Το καλύτερο μου το περιέγραψε, απελπισμένη, υπάλληλος μεγάλης τράπεζας, που βρέθηκε να δίνει κλειδί θυρίδας σε κυρία, η οποία ήθελε να αποθηκεύσει για τις δύσκολες ώρες ένα κιβώτιο γάλα εβαπορέ.

Το σκέφτομαι από τη στιγμή που το έμαθα και, όσο το σκέφτομαι, τόσο καταλήγω ότι αυτή η συμβολική κίνηση είναι το μέτρο της κρισιμότητας της κατάστασής μας. Πρέπει δηλαδή να καθιερωθεί ένας «δείκτης εβαπορέ» βάσει του οποίου θα μετριέται ο κοινωνικός πανικός του Ελληνα. Μπορεί πλέον η διατροφή των παιδιών να γίνεται κατά κύριο λόγο με υπερτιμολογημένο φρέσκο γάλα από μεταλλαγμένες αγελάδες – ή με το ακόμη ακριβότερο «βιολογικό» αντίθετό του – αλλά το εβαπορέ παραμένει δομικό στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού. Βασικό συστατικό του εθνικού μας «φραπόγαλου» είναι το τρόφιμο στο οποίο καταφεύγει ο Ελληνας κάθε φορά που η καταστροφή του χτυπά την πόρτα, είτε ως απειλή σύρραξης με την Τουρκία, είτε όταν το πυρηνικό σύννεφο απλώνεται πάνω από την Ευρώπη, είτε τώρα, που οι πιστωτικές κάρτες του πλανήτη χτύπησαν κόκκινο.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι σημάδι αισιοδοξίας – το να πιστεύεις δηλαδή ότι, τη στιγμή που θα επέλθει ο οικονομικός Αρμαγεδδών, θα βρεθεί υπάλληλος της τράπεζας να σου ανοίξει τη θυρίδα να πάρεις το γαλατάκι σου. .
(Δημοσιεύτηκε την Κυριακή 16/11 στο περιοδικό Big Fish, στη στήλη "Irony Man")

Django Weekend: επιτέλους, φθινόπωρο!

...ώρα να απολαύσουμε ένα υπέροχο, συννεφιασμένο μπολέρο του Τζάνγκο, που γράφτηκε το 1948, όπως με πληροφορεί η Djangopedia (ω, ναι, υπάρχει τέτοιο πράγμα στο ιντερνέτ!)

C is for Cookie, D for Diabetes

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα για τον Διαβήτη και, ως διαβητικός*, θέλω να τονίσω ότι:
α. σε καμία περίπτωση δεν θέλω να με εκπροσωπεί ο Γιώργος Τράγκας
β. σε καμία περίπτωση δεν θέλω να τραγουδά για μένα στο Μέγαρο ο Γιώργος Νταλάρας - πολλώ δε μάλλον, μελοποιημένη ποίηση της Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ
Προτιμώ να πεθάνω από υπερβολική κατανάλωση σοκολάτας, πώς το λένε...
Ευχαριστώ
*(αρρύθμιστος διαβητικός σε άρνηση, ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, αλλά αυτά καλό είναι να μην τα μάθει ο Αθήναιος και δεν μου ξαναζητήσει ποτέ κείμενο)

Αν οι άνθρωποι του Muppet Show έκαναν το Post-Production του Star Wars (updated version)

Update: ως γνήσιο nerd, νιώθω την ανάγκη να συμπληρώσω ότι, μπορεί το mah na mah na να έγινε παγκοσμίως γνωστό χάρη στο muppet show, γράφτηκε όμως (από τον θεό Πιέρο Ουμιλιάνι) για το soundtrack μιας ταινίας με τίτλο Svezia, inferno e paradiso, που σημαίνει "Σουηδία, κόλαση και παράδεισος", ένα ψευδοντοκιμαντέρ για τα "προχωρημένα" ερωτικά ήθη (και την πορνογραφική σκηνή) της Σουηδίας στα '60s...

Με νέο συνοδό η Αντζελίνα Τζολί!

...ναι, με πιάνει η μαλακία τέτοια ώρα στο γραφείο...

Ξαφνικά δεν συμβαίνει απολύτως τίποτε...

9:58:39 PM mr. Arkadin: τι έγινε με το 007;
9:58:44 PM mr. Arkadin: δεν θα το ολοκληρώσεις;
9:58:54 PM mr. Arkadin: να χαρεί και ο azrael;
9:59:23 PM Homo Ludens: νυσταζω
9:59:25 PM Homo Ludens: βαριεμαι
9:59:35 PM Homo Ludens: και εχασα το deadline, οποτε πια δεν εχω αγχος
9:59:38 PM Homo Ludens: απλως απετυχα
10:00:00 PM Homo Ludens: ειμαι ενας loser
10:00:07 PM mr. Arkadin: α, είσαι παράφρων
10:00:12 PM mr. Arkadin: η επικαιρότητα είναι ψευδαίσθηση
10:00:16 PM mr. Arkadin: όπως λέω και στο περιοδικό
10:00:18 PM Homo Ludens: Δεν γινεται
10:00:23 PM Homo Ludens: δουλευουμε στα μεντια
10:00:27 PM Homo Ludens: δεν μπορω να το αποβαλω
10:00:48 PM Homo Ludens: στο μεταξυ, διαβαζω τον κυριακατικο Τυπο τωρα
10:00:54 PM Homo Ludens: και ειναι σαν να μην εχει συμβει τιποτε
10:00:56 PM Homo Ludens: απολυτως
10:01:05 PM Homo Ludens: δεν εχω σταματησει να μελετησω ουτε ενα κειμενο
10:01:16 PM mr. Arkadin: μα δεν έχει συμβεί τίποτε
10:01:26 PM Homo Ludens: απλα αλλαξε ο προεδρος των ΗΠΑ
10:01:30 PM Homo Ludens: αλλα κι αυτος μια απο τα ιδια ειναι
10:01:30 PM mr. Arkadin: εγώ πήρα ο μαλάκας το "Εθνος"
10:01:32 PM Homo Ludens: βαριεμαι
10:01:39 PM Homo Ludens: και απλα αλλαξε λογοτυπο -χαχαχα
10:01:41 PM mr. Arkadin: ναι
10:01:57 PM mr. Arkadin: και πέτυχα κακέκτυπο με πέντε "Εθνος Αουτ" μέσα
10:02:04 PM mr. Arkadin: σαν να μου κάνει κάποιος πλάκα
10:02:22 PM Homo Ludens: πεντε;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
10:02:28 PM mr. Arkadin: ναι
10:02:35 PM mr. Arkadin: πέντε πολιτιστικά ένθετα
10:02:40 PM mr. Arkadin: όλα ίδια και το ένα χειρότερο από το άλλο

Αυτό δεν είναι μια πίπα...

...ούτε κι αυτό...(χο χο χο)

Django Weekend: Djangology

Δηλαδή πόσο θεός πρέπει να είσαι για να γράψεις ένα κομμάτι με αυτόν τον τίτλο; Πόσο θεός; Πόσο υπεράνω μετριοφροσύνης;

Όχι ότι ενδιαφέρεται κανείς...

...αλλά έκανα ένα μικρό update (της τάξης των τριών mp3) στον Μπραντ Μελντάου....

Make my Day

Roisin Murphy - Movie Star

Ζητείται καλή παρέα για την Ρόιζιν Μέρφι απόψε στο Gagarin. Κερνάω τις μπύρες.

Enter Sandman

Σύμφωνα με τον Sandman, κάτι ιστορικό συνέβη χθες βράδυ στη Θεσσαλονίκη. Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ.

UPDATE (Από το Myspace της Monika):

ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ για τη Τετάρτη 6/11 στο Μύλο Θεσσαλονίκης

Πραγματικά αυτό που έγινε τη Τετάρτη με τον κόσμο δε μπορώ ούτε εγώ η ίδια να το χωνέψω. Ήταν αδιανόητο. Κανείς δε περίμενε τόσο πολύ κόσμο και όταν μου είπαν για την ουρά έξω φρίκαρα γαιτί δε μπορύσα να κάνω τίποτα. Αυτοί που έπρεπε μάλλον δε φέρθηκαν και πολύ σωστά. 
Κάποιος μου πρότεινε να βγώ έξω να παίξω στην αυλή. Ίσως έπρεπε να το είχα κάνει. 
Τι να πώ.. Και πάλι χίλια συγνώμη. Υπόσχομαι οτι θα έρθω και πάλι σύντομα Θεσσαλονίκη και τα πράγματα θα συντονιστούν πιο σωστά.

Επίσης, γκάφα νούμερο 2, κατά τη διάρκεια της συναυλίας , στο πλαίσιο διαλόγων με το κοινό, ανέφερα τη συχνότητα ενός ραδιοφωνικού σταθμού. Μακάρι να μπορούσα εκείνη τη στιγμή ν'αναφέρω έναν-έναν όλους τους σταθμούς της Θεσσαλονίκης! Απλά το μυαλό μου εκείνη τη στγμή δε στέλνει και τα πιο κατάλληλα σήματα.. Με συγχωρείτε, πραγματικά, γιατί ξέρω οτι πολλοί σταθμοί υποστηρίζουν τη δουλειά μου και τους ευχαριστώ πάρα πολύ. 

Αυτά.

Ευχαριστώ όλους όσους ήρθαν, για μενα και τους μουσικούς ήταν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες. Θα μπορούσε να ήταν η ωραιότερη αν δεν έκανα αυτά τα λάθη τη Τετάρτη ώστε να θέλω να γράψω αυτό το μήνυμα σήμερα. 

Θα ξαναέρθω και θα μπούμε όλοι μέσα για να περάσουμε ακόμα καλύτερα! 

Σας φιλώ πολύ, Μόνικα

Countdown to 007: (010) Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει

Δεν είναι πολλοί αυτοί που θυμούνται ακόμη με ενθουσιασμό το "Αύριο Ποτέ δεν Πεθαίνει". Εγώ είμαι, φυσικά, από τις εξαιρέσεις. Η ταινία μου άρεσε πολύ. Λατρεύω την ιδέα ενός κακού - μεγιστάνα των media και γκουρού της τεχνολογίας. Μια μείξη Ρούπερτ Μέρντοχ και Μπιλ Γκέιτς, δηλαδή, αλλά με ακόμη πιο σατανικά χαρακτηριστικά απ' όσα έχουν κατά καιρούς αποδοθεί στους δυό τους. Άσχετα αν το τελικό αποτέλεσμα του Έλιοτ Κάρβερ με τον Τζόναθαν Πράις στο ρόλο δεν ήταν και τίποτε το φοβερό (ο Άντονι Χόπκινς, που τον απέρριψε, λογικά θα ήταν πιο πειστικός), η επιστροφή στο μοτίβο του μεγαλομανούς κακού που μπορεί ακόμη και να καταστρέψει τον κόσμο προκειμένου να ικανοποιηθούν οι φιλοδοξίες του, είναι μια ευχάριστη επιλογή για τη σειρά των ταινιών 007, εν έτει 1997. Και το να προκριθεί ένας media gogul ήταν ό,τι πιο επίκαιρο. Αλλά αυτά τα καταλαβαίνουμε και τα γουστάρουμε μόνο εμείς που δουλεύουμε στα Μ.Μ.Ε....

Μπορεί, βέβαια, η απειλή να αλλάζει, αλλά η Ρωσία και τα χιόνια της αποτελούν αγαπημένο μοτίβο του Μπρόσναν. Επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, σε μια αρχική σκηνή που φέρνει αμέσως στο μυαλό το "Goldeneye" (χιόνια, κρύο, αεροπλάνα, τρομοκράτες), και τη γλιτώνει με τον εντυπωσιακότερο τρόπο μετά τον αγαπημένο μου ("Οctopussy") και τον υπερβολικότερο ("Goldeneye") για προ τίτλων σκηνή. Όχι ότι η ταινία υστερεί σε δράση στη συνέχεια. Δεμένος με χειροπέδες μαζί με την Μισέλ Γεό (τρία χρόνια πριν γίνει διάσημη στο "Τίγρης και Δράκος") οδηγεί μοτοσικλέτα. Κατευθύνει την BMW 750 με το κινητό του (αθάνατε Q). Κάνει HALO jump (βουτιά από πάνω από τα σύννεφα με ειδικές φιάλες οξυγόνου)... Στην εποχή Μπρόσναν τα εφέ είναι άψογα, η δράση δεν χρειάζεται να έχει κανέναν ενδοιασμό και η μουσική που τη συνοδεύει είναι εξαιρετική. Βέβαια, στο "Πέθανε μια άλλη μέρα", δύο ταινίες μετά, το όλο πράγμα φτάνει σε μια υπερβολή άνευ προηγουμένου και θα κληθεί ο Ντάνιελ Κρεγκ με το "Casino Royale" και το ακόμη πιο γειωτικό "Quantum of Solace" να ηρεμήσει κάπως τα πνεύματα. Προς το παρόν, όμως, όλα βαίνουν καλώς...

Δυστυχώς, δεν είναι πολλά τα στοιχεία της ποπ κουλτούρας που φέρνει στο νου αυτή η ταινία. Τα prints των γραβατών του Μπρόσναν ίσως να έχρηζαν ενός υποτιμητικού σχολίου, όχι βεβαίως επειδή ήταν χάλια, αλλά επειδή με αυτά τα υπέροχα Brioni κοστούμια του, θα πήγαινε το πιο απλό στυλ από όλα: μονόχρωμη γραβάτα. Το κάνει φέτος ο Κρεγκ με τα δικά του Tom Ford και τα κορίτσια έχουν αρχίσει πάλι να υγραίνονται...

Εκτός από την ΒMW 750, ξανακάνει την εμφάνισή της η Aston Martin DBS (τα δύο αυτοκίνητα μάλιστα φέρουν τον ίδιο αριθμό κυκλοφορίας -και μετά σου λένε "μυστικός" πράκτορας. Ούτε ο Βέγγος δεν πήγαινε τόσο φανερός), πράγμα που πάντα μας ενθουσιάζει. Όπως μας ενθουσιάζει και το κάστινγκ. Ο Δρ. Κάουφμαν (τον υποδύεται ο αστεία φοβιστικός Βίνσεντ Σκιαβέλι που έχουμε απολαύσει σε ουκ ολίγες τηλεοπτικές σειρές, όπως τα " Χ Files"), η ήρεμη δύναμη Τέρι Χάτσερ (που δείχνει πόσο έχουν αλλάξει πια τα δεδομένα, χαστουκίζοντας με το καλημέρα τον Μπρόσναν στην πρώτη τους σκηνή μαζί...) και η Μισέλ Γεό, φυσικά, σε τίποτε δεν θυμίζουν τους ηθοποιούς που κάποτε περιέφεραν τις αστείες φιγούρες τους γύρω από τον Σον Κόνερι, καταδικασμένοι να μην ξαναπαίξουν ποτέ σε σοβαρή ταινία. Αν είχαν αφήσει και τους Pulp ή τους Saint Etienne να γράψουν το τραγουδάκι και δεν επέτρεπαν στην Σέριλ Κρόου να καταθέσει άλλη μια αντιγραφή του "Goldfinger", τα πάντα θα ήταν υπέροχα!

(Ο σεξομετρητής δείχνει πια 44, με τα δύο bond girls και μια Δανέζα κομπάρσα στην αρχή. Στο κείμενο για το "Διαμάντια είναι Παντοτινά" είχα ξεχάσει να μετρήσω τα 3 κορίτσια της προηγούμενης ταινίας, με αποτέλεσμα έκτοτε να μετράω λάθος. Διόρθωσα απόψε σε όλα τα posts τον αριθμό του σεξομετρητή, πριν μου κάνει μήνυση ο Μποντ για συκοφαντική δυσφήμιση ότι είναι γκέι...)

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

αυτή είναι η δεύτερη απόπειρά μου να γράψω τη γνώμη μου για τη βαρετή μουσική που έγραψε ο βαρετός Ερίκ Σερά για αυτήν την βαρετή ταινία. Μέχρι και το blogger βαρέθηκε να αποθηκεύσει την προηγούμενη απόπειρα, όπου αναρωτιόμουν για ποιον ακριβώς λόγο έχει γίνει γνωστή η Σέριλ Κρόου, την οποία μόλις τους τελευταίους μήνες αρχίζω να συμπαθώ, δεδομένου ότι μεγαλώνοντας αναπτύσσει χαρακτηριστικά Milf. Το τραγούδι πάλι, όσες φορές κι αν το ακούσω, δεν μπορώ να το φέρω στη μνήμη μου...

Countdown to 007: (011) Goldeneye

Βγήκε λοιπόν σήμερα στις αίθουσες το "Quantum of Solace". Υποθέτω ότι όπου παίζεται δεν θα πέφτει καρφίτσα. Άρα αύριο στα γραφεία και τα καταστήματα αυτής της χώρας χιλιάδες φίλοι του Μποντ θα περιφέρουν τα απογοητευμένα τους σαρκία, μουρμουρίζοντας νοσταλγικές ατάκες για το "στυλ του Σον", το "χιούμορ του Ρότζερ", την "γοητεία του Πιρς". Κάποιοι θα αναπολούν μέχρι και τη δράση των δύο ταινιών του Τίμοθι Ντάλτον -σίγουρα τα κορίτσια του. Αλλά με το "Quantum of Solace" θα ασχοληθώ σε 2-3 μέρες από τώρα, όταν η αντίστροφη μέτρηση του αφιερώματος, που έχει ριζώσει στο blog και δεν το αφήνει να αναπνεύσει, θα έχει δείξει πια "007". Για απόψε, θα γυρίσω πίσω στο 1995 και θα θυμηθώ μια άλλη εποχή που ο Μποντ "έπρεπε να αλλάξει". Μόνο που τότε άλλαζε προς το καλλίτερο. Το "Goldeneye" είναι σίγουρα η καλλίτερη ταινία της σειράς από τα '70s και μετά και -ενδεχομένως- η καλλίτερη γενικώς μετά τον εμβληματικό "Χρυσοδάκτυλο".



Είναι κρίμα, πάντως, που ο περισσότερος κόσμος θυμάται αυτή την ταινία για τους εντελώς λάθος λόγους: α. την μεγαλύτερη μούφα σκηνή όλων των Τζέημς Μποντ και β. την πιο γελοία κακιά ever. H προ τίτλων βουτιά του Πιρς Μπρόσναν από το γκρεμό για να προλάβει ένα ακυβέρνητο αεροπλάνο που πέφτει στο κενό (εννοείται ότι όχι μόνο μπαίνει μέσα, αλλά το πιλοτάρει και το περνά επιδεικτικά πάνω από τους κακούς την ώρα που το αρχηγείο τους γίνεται γης μαδιάμ) και η Ξένια Όνατοπ, η πρώην KGB που έρχεται σε οργασμό σκοτώνοντας και μπορεί να σφίξει κάποιον με τους προσαγωγούς της πιο δυνατά κι απ' τα σαγόνια του... Σαγόνια, είναι αξέχαστα λάθη, που κι αυτά όμως βάζουν λίγο αλατοπίπερο παραπάνω στο "Goldeneye". Τα δύο κορίτσια που ρίχνει στο κρεββάτι ο Μποντ, επίσης είναι ένα πρόβλημα: Η ψυχολόγος στην αρχή μόνο με τη φετινή μπουρούχα του Ντάνιελ Γκρεγκ μπορεί να συγκριθεί, ενώ η Ρωσίδα χάκερ Νατάλια είναι μεν μια καλή ηθοποιός (Ιζαμπέλα Σκορούπκο), αλλά παραμένει μια αδιάφορη γκόμενα. Ο σεξομετρητής μας, πάντως, έχει πια ανεβεί στο 41, σε 17 ταινίες.

Από 'κει και πέρα, όλα τα υπόλοιπα είναι συναρπαστικά. Η συνταγή της επανεφεύρεσης του Μποντ που πρωτοχρησιμοποιήθηκε στο "Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν" επανεμφανίζεται εδώ, αλλά εκτελείται ακόμη πιο άψογα: Ο νέος Μποντ έχει να παλέψει με νέους εχθρούς. Τότε ο Μουρ τα έβαζε με τους ναρκέμπορους, τώρα ο Μπρόσναν με τους τρομοκράτες. Φέρνει μαζί του ένα νέο στυλ. Τότε ο Μουρ το πομπώδες των '70s, τώρα ο Μπρόσναν τα υπέροχα κοστούμια του Brioni και όλη την κλάση των '90s. Σαρκάζει το παρελθόν του: Τότε ο Μουρ την υπερβολική σοβαρότητα που έδειχνε ο Κόνερι στην αποστολή του, τώρα ο Μπρόσναν τις υπερβολές όλων των περασμένων ταινιών. Κοιμάται με χάλια γκόμενες, επειδή πρέπει (δεν μπορεί να σου τυχαίνει να ΠΡΕΠΕΙ να πας μόνο με καλλονές!) και εκστομίζει την περίφημη ατάκα - παράπονο ότι οι κακοί πια δεν του μιλούν, αλλά πάνε να τον φάνε με τη μία. Κάτι έμαθαν μετά από τόσες ταινίες...


Μαζί του ο Πιρς Μπρόσναν φέρνει την Τζούντι Ντεντς ως Μ (εύγε!) και την Σαμάνθα... Μποντ ως Μις Μανιπένι (κρίμα). Η αδυναμία της παραγωγής να βγει μια νέα Λόις Μάξουελ οδήγησε τελικά στην απόφαση ο ακόμη πιο νέος Μποντ του Ντάνιελ Κρεγκ να μην έχει Μανιπένι να χαριεντίζεται λεκτικά. Έτσι κι αλλιώς ο Κρεγκ υστερεί στο θέμα της κοφτερής ατάκας. Αλλά, είπαμε. Στην ώρα τους αυτά.

Aπό 'κει και πέρα το "Goldeneye" είναι μια παρέλαση απολαυστικών λεπτομερειών: Από την επανεμφάνιση της Aston Martin DBS, ως το προσωπικό πια αυτοκίνητο του 007, μέχρι το ανάποδο puff της pochette του και το παιχνίδι μπακαρά στο καζίνο, όλα γίνονται με απαράμιλλο στιλ. Η BMW Z3 που αναλαμβάνει ως "αυτοκίνητο του Μποντ" στη συνέχεια είναι ένα μοντέλο που -13 χρόνια μετά το λανσάρισμά της- αγαπιέται ακόμη τρελλά από τους λάτρεις των ανοικτών διθέσιων. Το Omega Seamaster θυμίζει στα πάντα το Rolex Subariner των πρώτων ταινιών, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν μπορείς να πεις ότι είναι υποδεέστερο. Και εδώ έχουμε το παιχνίδι ανάμεσα σε δύο εξαιρετικούς μηχανισμούς, όπως τόσες ταινίες τώρα βλέπουμε τον ήρωα να πίνει μία Dom Perignon και μία Bollinger. Στο "Goldeneye" προτιμά, πάντως, την τελευταία.

Κανονικά στην ταινία έπρεπε να πρωταγωνιστήσει ο Ντάλτον. Είχε συμβόλαιο για τρία φιλμ, αλλά παραιτήθηκε ένα χρόνο πριν γυριστεί το "Goldeneye". Ο λόγος ήταν ότι γερνούσε κι αυτός πολύ, καθώς περνούσαν τα χρόνια (6 από το "License to Kill") λόγω ενός νομικού θέματος που είχε προκύψει με τα δικαιώματα της σειράς. Πάλι καλά, να λες. Όσον αφορά τους χαρακτήρες, με πειράζει βέβαια λίγο που αν και πάμε στην Αμερική δεν υπάρχει Φίλιξ Λέιτερ. Αντικαθίσταται από τον Τζακ Γουέιντ, έναν χαβαλετζή πράκτορα με προφορά του νότου και χαβανέζικα πουκάμισα, τον οποίον υποδύεται ο Τζο Ντον Μπέικερ. Η ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι ότι ο ίδιος ηθοποιός έπαιζε έναν από τους κακούς του "Living Daylights". Επαναλαμβάνεται εδώ, λοιπόν, από την ανάποδη το re-casting που είχαμε πρωτοδεί με τον Τσαρλς Γκρέι ως καλό στο "Ζεις μονάχα δυο φορές" και Μπλόφελντ στο "Τα διαμάντια είναι παντοτινά".

Τι άλλο μου αρέσει σ' αυτήν την ταινία: Η μίνι εμφάνιση της... Μίνι Ντράιβερ ως τραγουδίστριας (φάλτσας). Όποιος διαβάζει το "ΠΠC" θα ξέρει ήδη ότι τη Μίνι την λατρεύω και ως ηθοποιό και ως τραγουδίστρια, οπότε μπορεί να φαντασθεί τον ενθουσιασμό μου όταν ξανάπεσα στη σκηνή που σκάει μύτη φαλτσάροντας σε ένα κωλόμπαρο ως η προστατευόμενη ενός πρώην πράκτορα της KGB. Mου αρέσει, εννοείται, το τραγούδι των Bono και Edge που ερμηνεύει η Τίνα Τέρνερ. Και μου αρέσει και το bungee jumping της αρχής (πολύ της μόδας τότε) και η περίφημη σκηνή με την καταδίωξη με τανκς στην Αγία Πετρούπολη με τον ατσαλάκωτο Πιρς να επιβάλει ολοκαίνουργιους κανόνες στο στυλ.


Για το τέλος άφησα τον Ιανό. Ο Σον Μπιν είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός που υποδύεται άψογα έναν από τους πιο σύνθετους χαρακτήρες "κακών" της σειράς. Ο Ιανός ήταν κάποτε ο 006 και τώρα θέλει να γαμήσει την Αγγλία. ΟΚ, οι λόγοι του είναι ολίγον αφελείς, αλλά ταινία Μποντ βλέπουμε, μην το κάνουμε θέμα.

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Η αλήθεια είναι πως είχα παρεξηγήσει το Goldeneye. Θεωρούσα πως είναι απλώς μια ακόμη παραπομπή στο Goldfinger - που είναι - με στόχο να συγκινήσει ύπουλα το κοινό και να το πείσει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με αυθεντικό 007. Τώρα που το ξανάκουσα, αντιλαμβάνομαι ότι είναι επίσης ένα αρκούντως πωρωτικό τραγούδι, κάτι που οφείλεται τόσο στα τεχνάσματα επικού χαρακτήρα που σηματοδοτούν όλα τα τραγούδια της σειράς, όσο και στο μέταλλο της φωνής της Τίνα Τάρνερ, στην οποία αξίζει, ως γνωστόν σεβασμός και μόνο σεβασμός.

Χωρίς Λόγια

Μπατμανομαχίες

Copy-paste από τη σημερινή "Καθημερινή":

Στα δικαστήρια η τουρκική πόλη Μπατμάν με τους παραγωγούς των ταινιών Batman

Ο δήμαρχος της πόλης Μπατμάν της νοτιοανατολικής Τουρκίας δήλωσε σήμερα ότι θα πάει στα δικαστήρια τους παραγωγούς της σειράς των κινηματογραφικών ταινιών Μπάτμαν (Batman-άνθρωπος-νυχτερίδα) επειδή χρησιμοποίησαν την ονομασία της πόλης χωρίς άδεια, μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Dogan.

«Υπάρχει μόνο μία Μπατμαν στον κόσμο αυτό. Χωρίς να μας ρωτήσουν οι Αμερικανοί παραγωγοί της σειράς των φιλμς πήραν το όνομα της περιοχής μας», ανέφερε ο δήμαρχος Χουσείν Καλκάν.

Ο Τούρκος δήμαρχος είπε ότι εάν είναι αναγκαίο θα μεταβεί στις ΗΠΑ για να κάνει αγωγή κατά των παραγωγών.

---

(Και για όσους θα βιαστούν να αναφωνήσουν την κλισέ φράση της νεολαίας "μα, αυτό δεν υπάρχει στο χάρτη!", ας κάνουν κλικ στην ως άνω φωτογραφία...)

Breaking News - Αμερικανικές Εκλογές: Το πρώτο exit poll δίνει 58% στον...

...Τιμούρ Κετσπάγια, που με σύστημα 4-2-3-1 και χωρίς τους Δέλλα, Σάβιο, έφερε 3-3 με την Ίντερ του Μουρίνιο, αποδεικνύοντας ότι έχει τη λύση σε κάθε κρίση. Ποιος Ομπάμα και παπαριές;

Countdown to 007: (012) Προσωπική Εκδίκηση

Αν εξαιρέσεις την υπνωτιστική ερμηνεία του Ντάλτον, όλα τα υπόλοιπα εδώ πάνε μια χαρά: Ο Ντέιβιντ Χέντισον, ο καλλίτερος Φίλιξ Λέιτερ so far (από το "Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν") επιστρέφει και αποτελεί και τον λόγο για την "Προσωπική Εκδίκηση" του 007 ("License to Kill" ήταν, βεβαίως, ο πρωτότυπος τίτλος). Ο "κακός" Φρανς Σάντσες (Ρόμπερτ Ντάβι) σκοτώνει τη γυναίκα του -και κουμπάρα του Μποντ- και σακατεύει τον Φίλιξ. Ο 007 παίρνει πρωτοβουλία να κυνηγήσει τον κακό στην φανταστική νησιωτική του χώρα ("Ίσθμους") και ο Μ του στερεί την άδεια να σκοτώνει. Δεν πειράζει. Τον βοηθά ο Q...

O Ντέσμοντ Λιουέλιν έχει τον πιο πλήρη ρόλο από όλες τις ταινίες που έπαιξε μέχρι τώρα (κάτι έπρεπε να κάνουν μ' αυτόν τον Μποντ που τους έτυχε) και η Κάρι Λόουελ ως Παμ Μπουβιέ είναι μια χαρά bond girl (μαζί με την γκόμενα του "κακού" ανεβάζουν στο 36 τον σεξομετρητή μας). Τσιμπουκοτσόγλανος του Σάντσες είναι ο Μπενίτσιο ντελ Τόρο σε μια από τις πρώτες ταινίες της καριέρας του, το τραγούδι της Γκλάντις Νάιτ θυμίζει τις παλιές καλές τζεϊμσμποντικές μπαλάντες, τα ντυσίματα είναι επιτέλους αξιοπρεπέστατα και το glamour υπεραρκετό, οι σκηνές δράσης είναι εξαιρετικές (το γράπωμα του αεροπλάνου του Σάντσες από το ελικόπτερο της CIA και μετά η πτώση του γαμπρού Φίλιξ και του κουμπάρου Μποντ με αλεξίπτωτα ακριβώς στην εκκλησία που περιμένει τον πρώτη η μέλλουσα γυναίκα του ή η καταδίωξη με τα βυτιοφόρα στο φινάλε μένουν αξέχαστες).

Επίσης, για πρώτη φορά μετά το «Στην Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος» ο 007 ξαναεμφανίζεται συναισθηματικός. Αλλά τα είπαμε: ο Ντάλτον ήταν καλός για Χίθκλιφ. Όχι για Μποντ. Το 1989 έπαιξε στην δεύτερη και τελευταία του ταινία αυτόν τον ρόλο...

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Με τον Τζον Μπάρι να έχει εγκαταλείψει οριστικά το σύμπαν του 007, οι παραγωγοί ίδρωσαν για να βρουν έναν αντάξιό του συνθέτη. Εδώ στράφηκαν σε έναν από τους πιο παραγωγικούς συνθέτες soundtrack εκείνη την εποχή (τέλη '80s - αρχές '90s), τον Μάικλ Κέιμεν, ο οποίος έχει κι άλλα εύσημα: είναι μέλος του New York Rock'n'Roll Ensemble (ναι, εκείνου του σχήματος που ηχογράφησε το αδιανόητα υπερεκτιμημένο Reflections του Μάνου Χατζιδάκι), έκανε παραγωγή στους Metallica, και έγραψε διάφορα ξενέρωτα σουξέ για τον Μπράιαν Άνταμς. Εδώ κάνει μια κανονική διεκπεραιωτική δουλειά, που συντονίζει τον Μποντ με κάθε τυπική περιπέτεια της εποχής. Όσο για το τραγούδι, είναι μια ξεδιάντροπη παραπομπή στο Goldfinger (έχουν χρησιμοποιήσει ακόμη και μέτρα), προκειμένου να πειστεί το κοινό ότι πρόκειται για ταινία 007. Κρίμα για την Γκλάντις Νάιτ που είναι φωνάρα...