Django Weekend: Topsy

Τις περασμένες δύο εβδομάδες, ανέβασα μόνο μισό Django Weekend, κρυμμένο στο εορταστικό - και καλά - post, κι ένιωθα τύψεις. Ο δε Homo Ludens με έκραξε: αφού γράφεις ότι θεωρείς τα Django Weekends την πεμπτουσία του blogging, γιατί δεν ανεβάζεις; Είχα τόσο πολύ τρέξιμο - από παρασκευή μέχρι κυριακή που δεν προλάβαινα - και είμαι τόσο ψυχαναγκαστικός που δεν μπορώ να ανεβάσω Django Weekend αν δεν είναι, ξέρεις, weekend. Ήξερα ότι αυτό δεν έπρεπε να τριτώσει.

Χθες το βράδυ, έφυγα από το γραφείο στις 10 - φαντάσου να είχα κάνει μια στάλα δουλειά, αντί να κοιτάζω με βλέμμα κενό την οθόνη μου. Γύρισα σπίτι πτώμα, έχοντας στο νου μου ότι σήμερα με περίμενε μια μέρα με πολλή δουλειά και μια απογευματινή υποχρέωση που θα με κρατούσε μακριά από το blogger μέχρι αργά το βράδυ. Κατά τη 1, άνοιξα το laptop, αποφασισμένος να αγνοήσω τη νύστα και την κούραση - έπρεπε οπωσδήποτε να ανεβάσω Django Weekend.

Ευτυχώς που δεν το έκανα, τελικά. Γιατί χθες έβρεχε όλη μέρα, η υγρασία μου είχε σπάσει τα νεύρα, και θα ανέβαζα κάτι αργό, μελαγχολικό και ρετρό. Ενώ σήμερα ήταν χαρά θεού. Μπήκα στο αυτοκίνητο και ένιωθα τον ήλιο να μου καίει το πρόσωπο. Τέλειωσα τις δουλειές μου σε μιάμιση ώρα (όχι ακριβώς - τόσο ήταν η διαδρομή με το αυτοκίνητο Χαλάνδρι - Κολωνάκι - Καλλιθέα - Χαλάνδρι). Στις 2.30 η μέρα ήταν ακόμα δική μου: πήγα στο comicworld και ξόδεψα τα λεφτά μου σε τρία υπέροχα άλμπουμ - το Whiteout, που θα γίνει ταινία με την (αξιολάτρευτη) Κέιτ Μπέκινσεϊλ, το Blankets, που ήθελα να το αγοράσω μεταφρασμένο στα ελληνικά για να στηρίξω με τα λιγοστά χρήματά μου τις εκδόσεις ΚΨΜ, που κάνουν την τρέλα να μεταφράσουν ένα τέτοιο graphic novel (και ντρέπομαι που τελικά προτίμησα την πρωτότυπη έκδοση) και ένα άλμπουμ με βινιέτες του θεού Will Eisner με θέμα τη ζωή στη Νέα Υόρκη. Περπατούσα στους δρόμους του Χαλανδρίου με τα ακουστικά στ' αυτιά μου και βρέθηκα να βαδίζω στο ρυθμό του Topsy, όπως το έπαιζε ο Django Reinhardt, την εποχή που πειραματιζόταν με την ηλεκτρική κιθάρα, περνώντας από τη hot jazz στο be-bop. Γύρισα σπίτι με ένα τεράστιο χαμόγελο (στο μεταξύ η Σοφία είχε ακυρώσει και την απογευματινή υποχρέωση). Ξάπλωσα στον καναπέ και ρούφηξα το Whiteout - τώρα περιμένω να δω αν και η ταινία θα είναι εξίσου απολαυστική - μάλλον όχι...

(Το σκίτσο είναι το περίφημο πορτρέτο Django: fils de l' air, που σχεδίασε ο Κοκτώ το 1937. Αναφέρεται προφανώς στην προηγούμενη φάση του Τζάνγκο, αλλά δεν πειράζει - η διάθεσή μου έπρεπε να εικονογραφηθεί με κάτι τέτοιας - αν όχι μεγαλύτερης - αξίας).

Κασετομανία!

«Τ' είν' τούτο τώρα;» ίσως αναρωτηθεί ο αναγνώστης του «Πο Πο Culture!». Είναι η κασέτα του Homo Ludens με τις αγαπημένες του γυναικείες φωνές αυτήν την περίοδο. Με το που το είδα στου Crazymonkey ήξερα ότι θα κολλήσω. Εννοείται ότι κόλλησα και τον Αρκάντιν, ο οποίος ήδη ετοιμάζει την δική του. Κάνε κλικ για να ακούσεις τα γλυκά μου τα κορίτσια, άσε το «Πο Πο Culture!» ανοικτό και πήγαινε να μπλογκάρεις αλλού, αφήνοντάς μας να σε διασκεδάζουμε εν είδει ραδιοφωνικού σταθμού. Ξέρω ξέρω: θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει νωρίτερα. Αλλά τότε δεν θα ΕΒΛΕΠΕΣ την κασέτα να γυρίζει. Και mixtape χωρίς κασέτα δεν έχει κανένα νόημα. Τη βάζω και στη δεξιά μπάρα, για να την βρίσκεις εκεί μόνιμα! Η δική μου περιέχει 16 κομμάτια, ένα κι ένα όλα. Μούρλια. Soko, Sia, St. Vincent, Minnie Driver, μέχρι και Suzanne Vega σου έχω. Τι περιμένεις; Κλίκαρε!

UPDATE:
Περίμενα ότι ο Αρκάντιν θα έκανε δικό του post, αλλά προφανώς είχε πολλή δουλειά και δεν προλάβαινε. Ανέβασε την δική του κασέτα εδώ. Και μόνο που ξεκινά με το "Moon River" από την Όντρεϊ Χέπμπορν, καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για συλλεκτικής αξίας δημιούργημα...

Respect

H πρώτη "σοβαρή" δουλειά που μου ανέθεσε ο Μπάμπης Ακτσόγλου (ακόμα δεν το έχω χωνέψει ότι πέθανε) για το "Αθηνόραμα" ήταν ένα κείμενο για μια από τις ταινίες "προσεχώς" της σεζόν 1997-1998 - το Night Falls over Manhattan, του Σίντνεϊ Λουμέτ. Θυμάμαι να έχω τρομερό άγχος ν' αντεπεξέλθω, να κατεβάζω λεξικά, να ψάχνω πληροφορίες να αντιγράφω κείμενα από ειδικά περιοδικά (κυκλοφορεί ακόμα το Preview;), σε βαθμό που, όταν μετά βγήκε στις αίθουσες, πήγα στη δημοσιογραφική προβολή με άγχος, σαν να είχα δουλέψει κι εγώ για την ταινία. Από τότε, νιώθω ότι έχω ένα περίεργο είδος σύνδεσης με τον Λουμέτ - έναν από τους πιο αξιόπιστους σκηνοθέτες του αμερικανικού σινεμά, που ξέρει όσο ελάχιστοι να χτίζει δράματα γύρω από τα διάφορα συστήματα αξιών που αντιμάχονται στο πλαίσιο της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας (τι φιλμογραφία, όμως, ε;).
Δεν περίμενα όμως ότι στα 84 του χρόνια θα έκανε μια τόσο στιβαρή ταινία. Το Before the Devil Knows You're Dead είναι κατά κάποιον τρόπο όπως θα ήταν το Reservoir Dogs, αν το είχε σκηνοθετήσει ο Μπέργκμαν. Είναι επίσης τυπικός Λουμέτ - με τα ηθικά διλήμματα, τους γεμάτους ψεγάδια χαρακτήρες, την κριτική για έναν κοινωνικό ιστό που μπορεί να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή. Επίσης: με ένα ονειρεμένο καστ - φυσικά την παράσταση κλέβει ο Άλμπερτ Φίνεϊ, αλλά έτσι κι αλλιώς ηθοποιοί σαν αυτόν βγαίνουν σπάνια (sorry, αλλά ο υπερεκτιμημένος Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν δεν θα γίνει ποτέ αυτής της κλάσης).
Η αποκάλυψη της ταινίας ήταν η Μαρίσα Τομέι - όχι μόνο γιατί είναι απόλυτα πειστική στο ρόλο της αλλοτριωμένης ανεπάγγελτης μικροαστής συζύγου που προσπαθεί να διατηρηθεί στη ζωή πάση θυσία (εμείς που την αγαπάμε κρυφά τόσα χρόνια, ξέραμε ότι είναι παραπάνω από επαρκής ως ηθοποιός). Αλλά γιατί περνά αρκετό μέρος της ταινίας (εν πάση περιπτώσει δυο αξιομνημόνευτες σκηνές) γυμνή - και στα 44 της, βάζει τα γυαλιά σε όλες αυτές τις ψεύτικες εκβιαστικές barbie που περνιούνται για sex symbols στο Χόλιγουντ, με την υπέροχη νεανική επιδερμίδα, το φυσικότατο, πανέμορφο στήθος της και το πιο αληθινό, ανεπιτήδευτο, αφοπλιστικό sex appeal που έχω δει τελευταία στο σινεμά. Είμαι ερωτευμένος.

Η νέα αγαπημένη μου συνήθεια...

...όταν κολλάω στο γραφείο χωρίς να έχω κάτι να κάνω (εν προκειμένω, περιμένω το editorial του Παπανικολάου για να κλείσω τεύχος), είναι να χαζεύω φωτογραφίσεις περιοδικών. Και να ανακαλύπτω μερικές πανέμορφες κυρίες σε πόζες που αγνοούσα:

Αντζελίνα Τζολί

Κλερ Φορλάνι

Εβα Μέντες

Τζένιφερ Κόνελι

Σαρλίζ Θερόν

Κλόι Σεβινί

Η μεθυσμένη Φουρτάδο

Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση ενός απολαυστικού κειμένου. Το έγραψε ο περίφημος Σάσα Φρερ Τζόουνς στο τεύχος του «New Yorker» που κυκλοφόρησε στις 3 Μαρτίου (και που τις τελευταίες τρεις εβδομάδες καθόταν άθικτο στην κορυφή της ντάνας με τα ξένα περιοδικά που αποτελεί το περήφανο στολίδι του γραφείου μου). Το άρθρο μού άρεσε γιατί ασχολήθηκε με τη μουσική της Έιμι Γουάινχάουζ, ψύχραιμα και χρονικά παράταιρα -προφανώς επίτηδες, αφού πια η μικρή Έιμι απασχολεί για άλλους λόγους τα Μήδεια του κόσμου.

Επικεντρώνει την προσοχή του -σωστά- στην παραγωγή του Μαρκ Ρόνσον στο «Back to Black», αλλά και στην συμβολή των Dap-Kings στα live της Γουάινχάουζ, που όμως τα βρίσκει υποδεέστερα εκείνων της Σάρον Τζόουνς, που συνοδεύεται από την ίδια μπάντα. Τέλος πάντων, δεν έχει νόημα να κάνω περίληψη εδώ, μπες στο link που δίνω παραπάνω και διάβασέ το. Ο λόγος που γράφω αυτό το post είναι ότι θέλω να κάνω copy - paste μια πρόταση, για να μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά του «Πο Πο Culture!». Ιδού:

(“Frank” sounds a bit like a drunken Furtado working a piano bar without the benefit of a decent songbook.)

Plagiarism

Μα πώς κάνουν έτσι οι Άγγλοι; Δεν εννοώ για την Κάρλα. Για την αντιγραφή από τα ελληνικά media μιλάω. Σιγά ρε παραπληγικοί! Ξέρετε πόσα λεφτά χαλάμε στις εφημερίδες και τα περιοδικά για ν' αγοράζουμε τα έντυπά σας κάθε μέρα; Χαλαρώστε και λίγο! Κρυόκωλοι...

(Εδώ το άρθρο του Observer που αποκαλύπτει ότι ο Χρήστος Μιχαηλίδης αντέγραψε λέξη προς λέξη ένα παλαιότερο κείμενό της εφημερίδας, για χάρη της Lifo -ο ίδιος απαντά ότι κόπηκε κατά λάθος το υστερόγραφό του, που θα έλυνε την παρεξήγηση. Και εδώ ένα από τα αγαπημένα σας posts του «Πο Πο Culture!» με μερικές ακόμη λατρεμένες αντιγραφές. Στο μεταξύ ο Πιτσιρίκος αναστέλλει την ύπαρξή του...).

The Other Boleyn Girl

H Κάρλα Μπρούνι ενθουσιάζει τους Άγγλους (γενικά) και τον Φίλιππο (ειδικά).

Πάντα στη μόδα!

Creador del mambo (ναι, ξέρω, έχω γίνει σχεδόν ψυχαναγκαστικός με τις νεκρολογίες)

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ερχόταν η μέρα που θα λάμβανα στο κινητό μου sms που θα 'γραφε "Pethane o Cachao" (και δη τρεις μέρες αφ' ότου συνέβη το μοιραίο), φαίνεται όμως ότι πρέπει να αποδεχτώ το πεπρωμένο μου (και το timing της φίλης που μου έστειλε το μήνυμα). Οι νεκρολογίες που διάβασα στο διεθνή τύπο (και μετέφρασαν οι αγράμματοι συνάδελφοι στις πολιτιστικές στήλες των εφημερίδων) αναπαράγουν με δέος τον χαρακτηρισμό "δημιουργός του μάμπο", ιδιότητα που είχε προλάβει να κατοχυρώσει ετσιθελικά ο Πέρεζ Πράντο, αλλά επί τέλους η ιστορική αλήθεια αποκαθίσταται. Η συγκεκριμένη φράση μου έφερε στο μυαλό ένα πανέμορφο κομμάτι, μια σουίτα του μέγιστου Μπέμπο Βαλντές με τίτλο "Cachao, creador del mambo", που έπαιζα συχνά στο μικρό διάστημα που συνεργάστηκα με το Kosmos. Δυστυχώς δεν έχω το κομμάτι στη συλλογή μου (χρησιμοποιούσα τη database του σταθμού), και κάθε προσπάθεια να το κατεβάσω απέβη μάταια - το βρήκα μεν, αλλά σε αυτήν την κατεστραμμένη εκδοχή που βρίσκει κανείς τα περισσότερα κομμάτια στα κατεβαστήρια. Βρήκα όμως έναν άλλο φόρο τιμής στον Κατσάο, από τον Τίτο Πουέντε αυτή τη φορά (που είναι το αμέσως επόμενο καλύτερο). Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, βέβαια, δεν τρελαίνομαι για το μάμπο, όσο καλός κι αν ήταν σ' αυτό ο μακαρίτης (και ήταν πολύ καλός) - το αγαπημένο μου από τα κομμάτια του ήταν ένα danzon, το Pueblo Nuevo, που, για να μην κάνω τον έξυπνο, το ανακάλυψα κι εγώ ανάμεσα στα κομψοτεχνήματα του Buena Vista Social Club, όπως και όλη η υφήλιος πριν από έντεκα χρόνια. Σ' εκείνη την εκτέλεση, μπάσο έπαιζε ο ανιψιός του Cachao, o Cachaito, που πια διανύει κι αυτός την όγδοη δεκαετία της ζωής του.

Δεν ξέρω αν είναι εξίσου σημαντικός με τον θείο του, ξέρω όμως ότι έβγαλε μια δισκάρα πριν από μερικά χρόνια (αν δεν το έχεις, παράτα ό,τι κάνεις και αγόρασέ το - τώρα) όπου, μεταξύ άλλων, στριμώχνει κι έναν φόρο τιμής στον άλλο παμμέγιστο, τον αγαπημένο μου Τσάρλς Μίνγκους, παίζοντας μερικά μέτρα από το θεϊκό Haitian Fight Song.

Είχα δεν είχα, στη τζαζ το γύρισα πάλι....
(Για latin, άλλωστε, υπάρχουν και πολύ αρμοδιότεροι).

Απορία!

Ποιος είναι αυτός ο Τζάστιν Τσάντγουικ που πήρε την πιο συναρπαστική ιστορία που έχουν να διηγηθούν οι ξενέρωτοι κι ανέραστοι Άγγλοι (έχει μέσα αιμομιξίες, πόρνες πολυτελείας, πολιτικό παρασκήνιο που κάνει το Βυζάντιο να μοιάζει με παιδική χαρά, ρήξη με τον Πάπα και ξεκίνημα μιας ολόκληρης εποχής πολέμων και αναδιανομής εδαφών, μια Αυτοκρατορία που φτάνει κοντά στην κατάρρευσή της...) και δύο από τις πιο ποθητές γυναίκες του 21ου αιώνα κι έκανε αυτή την ανάλατη σούπα που δεν σου προκαλεί κανένα συναίσθημα σε καμμία της στιγμή; Στο «The Other Boleyn Girl» αναφέρομαι...

Τώρα τελευταία ακούω όλο και πιο πολύ...

...τα εξής:

(Περίμενες κουτσομπολιά, ε; Ας πρόσεχες! Πάλι δισκοκριτικές κομίζω)

Από τα παλιά: Sia (με έκραξε τις προάλλες ο ΦΒ -σα να λέμε ΘΒ-, που με πέτυχε στο BarTessera, ότι είναι ατάλαντη πατσαβούρα. Πατσαβούρα είναι, αλλά αυτό δεν παίζει ρόλο. Ατάλαντη δεν είναι. No, no, no, no...), Adele (Χμ , ίσως να την αδίκησα την πρώτη φορά αυτή την χοντρούλα Αγγλιδούλα), Brett Anderson, Richard Hawley.

Από αυτά για τα οποία δεν σου έχω ξαναγράψει: Soko, St. Vincent, Kate Nash και Basia Bulat. Κοινώς, πολύ γυναίκα με ολίγη από Brit Pop. Πάμε τώρα και στο παρασύνθημα:

---

Soko
Not Sokute (EP)

Η φοβερή αυτή Γαλλιδούλα που ήταν ηθοποιός μέχρι τέτοια εποχή πέρσι, όταν και κυκλοφόρησε αυτό το συγκλονιστικό EP με τα πέντε τραγουδάκια - ύμνους στην εφηβική παράνοια, είναι η καλλίτερη απάντηση της Ευρώπης στο μη χιούμορ της Σάρα Σίλβερμαν από το οποίο φαίνεται να είναι εξαρτημένη η μισή Αμερική (η σκεπτόμενη) τον τελευταίο καιρό. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της Στεφανί Σοκολίνσκι και ανεβάζω εδώ το "Dandy Cowboys" κι ακριβώς από κάτω μια live εκτέλεση του -μυθικού πλέον- "I'll Kill Her" στην Κριστιάνια της Δανίας (μα υπάρχει ακόμη Κριστιάνια;)

---

St. Vincent
Marry Me

Η Άνι Κλαρκ είναι άλλη μια τύπισσα με φοβερή φωνή που προτιμά να υπογράφει με ψευδώνυμο τις δισκογραφικές δουλειές της (φαινόμενο με αυξητικές τάσεις στην indie σκηνή αυτές τις μέρες). Είναι επίσης άλλη μια τύπισσα με εξαιρετικές επιδόσεις στην ενορχήστρωση της μουσικής της και με μια μοναδική αθωότητα στον στίχο της, ώστε να σε μπερδεύει απολαυστικά με τις χαρούμενες και συνάμα μελαγχολικές ακροβασίες της. Μια πραγματική Homo Ludens. Της βγάζω το καπέλο και περιμένω εναγωνίως την επόμενη δισκογραφική της δουλειά που ποντάρω απ' το υστέρημά μου ότι θα την καθιερώσει ως τη νέα Feist. Ιδού και το βίντεο κλιπ του "Jesus Saves, I Spend", που και μόνο για τον τίτλο του οφείλεις να του αφιερώσεις αμέσως τα επόμενα 3 λεπτά και 54 δευτερόλεπτα της ζωής σου.

Δωρεάν οφθαλμόλουτρο, στην έκδοση των 2 ευρώ!

Την Κυριακή αγόρασα το "Βήμα". Λόγω του "Capote" (από τότε που μετακόμισα σε μηνιαία έκδοση και δεν καίγομαι να δω τον ανταγωνισμό κάθε Κυριακή, αγοράζω εφημερίδες με μοναδικό κριτήριο τις προσφορές). Αλλά παρέα με την εξαιρετική ταινία η ναυαρχίδα του ΔΟΛ προσέφερε το ΒηΜagazino, το ΒημαDonna και αυτό...

...δηλαδή τον κατάλογο εσωρούχων της Montagel. Που μπορεί να είναι απλά ένα διαφημιστικό 40σέλιδο, αλλά...

...είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε κάλλιστα να διαφημιστεί με τη σειρά του από την εφημερίδα και να της δώσει μερικές χιλιάδες φύλλα. Φωτογραφίες όπως η παραπάνω κάνουν σαφές και το ποιου κοινού το βλέμμα θα τραβούσαν και ποιους νέους αναγνώστες θα έλκυαν.

Ναι, φυσικά και εννοώ τις νοικοκυρές που δεν συνηθίζουν να διαβάζουν το "Βήμα", αλλά που, άν μάθαιναν ότι μαζί με την καλή εφημερίδα κυκλοφορούσε και ένας τέτοιος κατάλογος, θα έσπευδαν να την αγοράσουν για να ενημερωθούν για της τελευταίες τάσεις της μόδας...

...όπως οι παραπάνω δύο συνθέσεις που φοριούνται πολύ τελευταία στα στούντιο της οδού Συγγρού. Ή, βέβαια, το ντε-πιες κάτω αριστερά...

...που κολακεύει το σώμα κάθε νοικοκυράς. Άλλωστε η εταιρεία μια τέτοια (νοικοκυρά εννοώ) διάλεξε για να φωτογραφίσει να φορά τα εν λόγω εσώρουχα στον κατάλογό της.

Κρίμα για το "Βήμα" που προτίμησε απλά να εισπράξει τα λεφτά του διαφημιζόμενου και δεν σκέφτηκε να του χορηγήσει την έκδοση, να τη διαφημίσει και να κερδίσει σε κυκλοφορία -γίνεται τόσος χαμός για την πρώτη θέση αυτές τις μέρες... Απ' την άλλη, το ξανασκέφτομαι και ίσως να είναι καλλίτερα έτσι. Ποιος ξέρεις πόσοι καβγάδες θα ξεσπούσαν στα ελληνικά νοικοκυριά. Ενώ τώρα, εκείνος γυρίζει από το περίπτερο και ακολουθεί την αγαπημένη του πορεία, χωρίς η σύζυγός του να του γκρινιάξει ούτε δευτερόλεπτο. Το "Είμαι στην τουαλέτα και διαβάζω εφημερίδα" ποτέ δεν ειπώθηκε με πιο ευτυχισμένη χροιά στη φωνή!

Πόσα «π» κάνουν ένα κύκλο;

Ένα αλουμινένιο, πανάλαφρο μονομπλόκ. Μια ελάχιστη μπαταρία νικελίου. Ένα σύστημα ημιαυτόματης μετάδοσης. Ένα κάθισμα με ανάρτηση 25 χιλιοστών. Ένα ζευγάρι αποτελεσματικό δισκόφρενα. Ένα έντονο κόκκινο βερνίκι. Στην εξίσωση της Electrobike απλά στοιχεία που συνήθως φέρνουν απλά αποτελέσματα έδωσαν αυτό που είναι το σημαντικότερο ηλεκτροκινούμενο ποδήλατο εκεί έξω. Το Pi (από το “π”, ναι, εκείνο το φοβερό 3,14... που μας ταλαιπωρούσε στο σχολείο) δεν είναι πια ένα concept όνειρο. Είναι το μέλλον της καθημερινής μετακίνησης, μόνο που προς το παρόν κοστίζει πολύ. 7.500 δολάρια για το βασικό μοντέλο είναι ένα ποσό που λίγοι θα διαθέσουν για την καθημερινή τους ποδηλατάδα στην πόλη. Απ’ την άλλη, μπορείς πάντα να το χρησιμοποιήσεις ως έργο τέχνης στο σαλόνι σου... Το όραμα της Electrobike (το όνομά της αρκεί για να καταλάβεις σε τι ακριβώς ειδικεύεται) ήταν η μετάβαση από τον εξαρτημένο απ’ την αυτοκίνηση κόσμο σ’ ένα καθαρότερο, πιο χαρούμενο σύμπαν. Με το Pi, που ξεκίνησε στα χαρτιά το 2000, πρωτοσχεδιάστηκε στο CAD το 2001, είδε το πρώτο του πρωτότυπο να κατασκευάζεται το 2002 και απέκτησε τον πρώτο του ηλεκτρικό κινητήρα το 2004, μέχρι να καταφέρει να βγει στην παραγωγή στα τέλη του 2007, η εταιρεία κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Ντιζάιν που κόβει την ανάσα, παρέα με μερικές πρακτικές ιδέες, φιλικές για το περιβάλλον, που κάνουν την ποδηλασία όχι απλά απόλαυση, αλλά επίδειξη status. Κάθε πεταλιά, φορτώνει αθόρυβα την μπαταρία του Pi κι ύστερα, με το γύρισμα ενός διακόπτη, βρίσκεσαι -όταν το θελήσεις- σε αυτόματη κίνηση με περίπου 30 χλμ./ώρα, για περίπου 45 χιλιόμετρα... Αν βαριέσαι τελείως το πετάλι, θα χρειαστείς 3 ωρίτσες φόρτισης στην πρίζα του σπιτιού ή 8 ώρες στον ήλιο (ναι, μπορείς να του φορέσεις ηλιακό συλλέκτη!). Η σέλα προσαρμόζεται σε διάφορες θέσεις, ώστε να αλλάζεις το είδος της ποδηλασίας που θες να κάνεις, από απλή ποδηλατάδα, σε αγωνιστική κούρσα κ.ο.κ. Η αψίδα που στην ουσία αποτελεί τον σκελετό του, ένα εξαιρετικά ελαφρύ μονοκόκ αλουμινίου, κάνει το Pi το πιο ξεχωριστό ποδήλατο που θα συναντήσεις ποτέ στο δρόμο. Ένα ασύλληπτα μοντέρνο, αλλά ταυτόχρονα με μια σαφή αναφορά στο παρελθόν ποδήλατο, που με ένα κλικ μετατρέπεται στο πιο φιλικό για το περιβάλλον μηχανάκι. Η τελειότητα του “π”, σε όλο της το μεγαλείο...

(Top Gear, Μάρτιος 2008)

Set as wallpaper

Πώς το "Πο Πο Culture!" άλλαξε την ιστορία της ελληνικής μπλογκόσφαιρας

Αυτός είναι ο άνθρωπος πίσω από τον Homo Ludens. Δεν είναι μουσάτος και δεν είναι μαλλιάς (πια). Δεν είναι όσο νέος φαίνεται (φαίνεται νέος αλήθεια;) και δεν είναι όσο σοφός θέλει να φαίνεται. Δεν είναι καλός στο Pro, δεν ντριμπλάρει ποτέ στο κανονικό ποδόσφαιρο και δεν μπορεί να κάνει άλματα με το snowboard του. Κοινώς, δεν είναι αυτός που δείχνει στα posts του και δεν υπάρχει ποτέ κανένας λόγος να τον πάρετε στα σοβαρά. Σκεφθείτε μόνο πως το πρώτο nickname που διάλεξε για τούτο εδώ το blog, όταν το ξεκινούσε πριν ένα ακριβώς χρόνο, ήταν το "μπαρμπα-Μαθιός" (τότε τα Ζουζούνια είχαν μπει στο Top 5).

---

Το παιχνίδι του blogging το είδα με εντελώς άλλο μάτι όταν έφτιαξα το "Πο Πο Culture!". Είχα πάντα να λέω ότι ήμουν από τους πιο παλιούς "ιντερνετάδες" στην Ελλάδα (παλιό μέλος της ΕΕΧΙ, για όσους τη θυμούνται, το athletix.org το άνοιξα μόλις το '97, δούλεψα για κάποιο διάστημα στον ειδικό Τύπο), ωστόσο την τρέλλα των blogs δεν μπορούσα να την εκτιμήσω, μέχρι την ημέρα που ένοιωσα έντονα ότι έχω πολλά να γράψω, που δεν μπορούσαν να δημοσιευθούν στα έντυπα που δούλευα -και χρειάζονταν μια άλλη διέξοδο. Στον ένα χρόνο του "Πο Πο Culture!" ανοίχτηκα όσο ποτέ στον έξω κόσμο. Ακόμη κι αν το 99% των κειμένων μου είναι σκέτος χαβαλές -κι ας είναι το συναισθηματικό γράψιμο το μεγάλο φόρτε μου-, ποτέ παλιότερα δεν άφησα τους γύρω μου να μάθουν τόσα πολλά για μένα. Μέσα στο χαβαλέ, λες τις μεγαλύτερες αλήθειες για τον εαυτό σου. Κυρίως, κάνεις σαφές σε όλο τον κόσμο ποια είναι η κοσμοθεωρία σου. Στη σοβαροφάνεια και την βαθιά φιλοσοφία συνήθως βρίσκει κανείς την υποκρισία. Στον χαβαλέ, άντε να βρεις λίγη υπερβολή...

Το "Πο Πο Culture!" ήταν από την πρώτη μέρα αληθινό και δεν προσποιήθηκε ποτέ κάτι που δεν του ταίριαζε (σαν τα editorials του Θέμου στο "Πρώτο Θέμα" ακούστηκα τώρα). Ίσως και γι' αυτό αποτέλεσε το όχημα για να γνωρίσω μερικούς υπέροχους ανθρώπους (τη Βίβιαν του "Αθήναιου", για παράδειγμα, ή τον Γιώργο των "Αμπελοφιλοσοφιών") και φυσικά τον συμblogger μου Νίκο. Το στοιχείο του "Πο Πο Culture!" που λατρεύω περισσότερο είναι το παιχνίδι που στήνει ο ένας στον άλλον, post στο post, σχόλιο στο σχόλιο. Σαν το "Μυθιστόρημα των τεσσάρων" (Βενέζης, Καραγάτσης, Τερζάκης, Μυριβήλης) ή το "Παιχνίδι των τεσσάρων" (Μουρσελάς, Σκούρτης, Σουρούνης, Τατσόπουλος) αργότερα. Δεν μετανιώνω στιγμή που τον κάλεσα να συμβάλει σ' αυτό το blog. Όπως στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό να το παρατήσω, όπως συνέβη ακόμη και στους καλλίτερους bloggers.

Εμένα αυτό το blog μου έδωσε ένα βήμα για να πω πράγματα που ήθελα να πω, να γελάσω με αυτά που μου φαίνονται αστεία, να αποθεώσω αυτά που λατρεύω και, φυσικά, να παίξω τις μουσικές μου στο virtual DJ booth μου. Σ' εσάς έδωσε ό,τι ήθελε να πάρει ο καθένας σας. Και είμαι σίγουρος ότι είστε ετερόκλητο κοινό. Οι παρακάτω λίστες (πάντα λάτρευα τα top 10) το αποδεικνύουν:

Οι σελίδες με τις περισσότερες επισκέψεις

10. Ο βρώμικος πόλεμος Παπανδρέου - Βενιζέλου
09. Ο παραλληλισμός Ζαχόπουλου - Ρον Τζέρεμι
08. Ένας αγώνας τένις μεταξύ Φέντερερ και Ναδάλ
07. Μια αποθέωση του Κακά
06. Η "προαναγγελία" της αντικατάστασής μου στο Big Fish
05. H αρετουσάριστη φωτογραφίας της Δέσποινας Βανδή
04. Το βίντεο που έντυσε με εικόνα την φάρσα "Τέλος"
03. Τα βυζιά της Εύας Λάσκαρη
02. Τα βυζιά της Όλγας Φαρμάκη
01. Τα βυζιά της Τζούλιας Αλεξανδράτου

(το Τop 3 αποδεικνύει πολλά για το ποιόν και του γράφοντος -σιγά μην ανέβαζε τέτοια posts ο Φωτάκης- και του κοινού του...)

Τα posts με τα περισσότερα σχόλια


10. iMalakia
09. Λαϊκός Ορμονικός Συναγερμός
08. Οι ξανθές το γλεντάνε - Μέρος 2ον
07. Dee Dee Bridgewater - African Queen
06. Για αεροδρόμιο, φαίνεται ειδυλλιακό έτσι;
05. Εμένα πάλι, ο Ελεύθερος Τύπος μου αρέσει
04. Το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας: 1. Οι συστάσεις
03. Γιατί ο Φίλιππος Πλιάτσικας με εκνευρίζει τόσο πολύ;
02. Καταραμένο Ποπ Είδωλο
01. Bjork - Volta

(Mε Μπιορκ, Έιμι Γουάινχάουζ και Πλιάτσικα, κάπως το σώσατε εδώ...)

Τα posts που διαβάστηκαν λιγότερο από όλα


05. Δεκέμβριος στο Cotton Club: Harlem River Quiver
04. Δεκέμβριος στο Cotton Club: Jazz Age
03. Και τώρα...
02. Οι Megadeth στο Κύπελλο UEFA
01. Το "Μεταλλουργείο" της Δευτέρας: 7. Η επανάσταση δεν έχει συγκεκριμένη μέρα

Οι μέρες με τις περισσότερες επισκέψεις
05. 24 Ιανουαρίου 2008 (Μετά το θάνατο του Χιθ Λέτζερ και την δημοσίευση του διαλόγου Καμπουράκη - Παπαγιάννη...)
04. 17 Σεπτεμβρίου 2007 (Μια μέρα μετά τις εκλογές)
03. 28 Ιανουαρίου 2008 (Όταν -δεν- πενθήσαμε για τον Χριστόδουλο)
02. 27 Φεβρουαρίου 2008 (Μάλλον χάρη σ' ένα χαζό post για την στοχοποίηση των bloggers)
01. 8 Οκτωβρίου 2007 (Τελείως κουλό, αλλά ήταν η ημέρα που εισήγαγα το "Μεταλλουργείο")

Tα κείμενα που θεωρώ "δικά μου" περισσότερο από όλα
(χωρίς top 10...)
Χθες απεργούσα...
Με αφορμή τον θρίαμβο της Amy Winehouse στα Grammy...
Έχω χάσει πια τελείως τη μπάλα;
Δεν ντρέπεσαι ρε Τζιν (Χάκμαν;)
Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 6. Φονεύς γιγάντων
Το Μεταλλουργείο της Δευτέρας: 2.Το Νέο Μουσείο Ακρόπολης
Τα νταν, τα ντάν!
Γιατί ο Φίλιππος Πλιάτσικας με εκνευρίζει τόσο πολύ;
Τι είναι τώρα αυτά τα Μεταλλικά;
Cocorosie παν' στη Ρεματιά
Τι κακό έχει ο Κάρτσωνας δηλαδή;
Bjork - Volta
To κατά μπαρμπα-Ματθαίον ευαγγέλιο
Τα εξώφυλλα που λατρέψαμε


Αυτή την στιγμή, σύμφωνα με την Alexa, είμαστε το #688.407 blog στον κόσμο (και μέσα στα 200 πρώτα στην Ελλάδα). Κάποιους από εσάς που μας διαβάζετε σας ξέρω. Θα ευχόμουν να άφηναν και οι υπόλοιποι ένα σχόλιο εδώ από κάτω -έστω μόνο το ψευδώνυμό τους- για να σας γνώριζα όλους...

Μεγάλο εορταστικό post (που θα μπορούσε να είναι πολλά μικρά ποστάκια)

Πρώτα απ' όλα, σήμερα είναι η εαρινή ισημερία - η επίσημη πρώτη της άνοιξης. Δεν έχει σημασία ότι έξω βρέχει, θα το γιορτάσουμε ακούγοντας στο repeat το Swing Spring, από τον Miles Davis και τους "Modern Jazz Giants" (δηλαδή τον Thelonious Monk και τα 3/4 του Modern Jazz Quartet: Milt Jackson, Percy Heath, Kenny Clarke) - όταν πέσει το βράδυ θα σερβίρουμε και Gin & Tonics.

Κατά τ' άλλα, σήμερα το "Πο πο Culture" κλείνει ένα χρόνο ζωής στη μπλογκόσφαιρα - του εύχομαι να είναι κορακοζώητο και να θάψει τους εχθρούς του (όχι ότι έχει τέτοιους). Δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω δημόσια τον Homo Ludens που με κάλεσε να συνεισφέρω σ' αυτό το blog. Έβρισκα το blogging συναρπαστικό πολύ προτού κολλήσω με τις περιπέτειες της Queen of Sky (την οποία και ξεπέρασα, πολύ γρήγορα) αλλά δεν τολμούσα να ξεκινήσω ένα δικό μου blog - με τρόμαζε η αμηχανία του πρώτου ποστ. Ο Homo Ludens μου έλυσε αυτό το πρόβλημα (το συνάντησα ξανά αργότερα, βέβαια).

(στη φωτογραφία η Έλεν Σιμονέτι, που έχασε τη δουλειά της αεροσυνοδού, επειδή ακριβώς οι εργοδότες της είδαν αυτήν την πόζα στο μπλογκ της, το Queen of Sky - αποτέλεσμα ήταν η μετατροπή της σε υπέρμαχο των δικαιωμάτων των μπλόγκερ - χε)

Ακόμα και για έναν άνθρωπο που επί δώδεκα χρόνια πληρώνεται για να γράφει εξυπνάδες σε διάφορα περιοδικά, το blogging έχει ενδιαφέρον. Χάρη σ' αυτό, κατάφερα να γράψω ένα κείμενο, όπως αυτό, για το οποίο δεν θα με πλήρωνε κανείς - αλλά που κι εγώ θα απέφευγα να γράψω στο Jazz&Τζαζ, θεωρώντας ότι ο αναγνώστης δεν το έχει καθόλου ανάγκη.

Ο βασικός λόγος που ήθελα να κάνω blog ήταν για να γράψω για το Gloomy Sunday. Το ανέβαλλα συνεχώς, μέχρι που με πρόλαβε ο Μάρκος μ' αυτό το κολοσσιαίο post, το πιο πλήρες και διεξοδικό αφιέρωμα σ' αυτό το καταραμένο κομμάτι. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι μια εκτέλεση από το τζαζ ρεπερτόριο (που εσκεμμένα απέφυγε εκείνος), από το σαξόφωνο του Ούγγρου Tony Lakatos. Αυτό ακριβώς είναι που μου προσφέρει το blogging σε σχέση με ένα κείμενο: τη δυνατότητα να το εμπλουτίζω με μουσικές. Θα γινόμουν blogger και μόνο για τα Django Weekends, που ξέρω ότι πολλοί τα βαριούνται, αλλά σκασίλα μου. Πριν από λίγες μέρες έλαβα ένα mail από ένα μικρό σχήμα που παίζει Gipsy Swing, τους Diminuita Swing Trio. Έχω ακόμα υπ' όψιν μου τους Swing Shoes, τους (για κάποιο λόγο ανενεργούς) Belleville Duet και το Hot Club de Grece (με τη σαγηνευτική Εύα Κοτανίδη στο chanson) - δεν έχω καταφέρει να πάω ν' ακούσω κανένα από αυτά τα σχήματα, αλλά θα το κάνω οπωσδήποτε (ειδικά τους Hot Club de Grece, κάθε Κυριακή απόγευμα ορκίζομαι να πάω στο Ginger Ale στα Εξάρχεια και μόλις πέσει το βράδυ το αναβάλλω). Σε όλους αυτούς, αφιερώνω το Shine, ένα απολύτως ανοιξιάτικο κομμάτι, με τη φωνή του Freddy Taylor και το ντουέτο Django-Grappely σε μεγάλα κέφια. Επίσης, στο blog δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό παρά μόνο στον εαυτό σου - ούτε καν στον (δυνητικό ή πραγματικό) αναγνώστη σου. Σε ένα περιοδικό δηλαδή δεν θα τολμούσα ποτέ να ανεβάσω μια χαρούμενη φωτογραφία όπως αυτή που δημιούργησε ένα μικρό ντόρο στο μπλογκ. Γιορτάζω αυτήν την ελευθερία ανεβάζοντας ένα από τα αγαπημένα μου έργα τέχνης:

(Γκουστάβ Κουρμπέ, μουστάκια! Οριζίν ντυ μοντ, μουστάκια! 1866, μουστάκια! Κι εμείς εκατόν σαράντα χρόνια μετά, μιλάμε περί ασέμνων και κατεβάζουμε έργα από εκθέσεις...)

Αλλάζω θέμα:

ως de facto υπεύθυνος της στήλης "νεκρολογίες" αυτού του blog, βρέθηκα να απολογούμαι που δεν έχω γράψει μέχρι στιγμής λέξη για τις αποδημίες του Ζακ Μεναχέμ, του Άντονι Μινγκέλα και του Άρθουρ Κλαρκ. Είναι γιατί κανένας από αυτούς τους θανάτους δεν με επηρεάζει σε κανένα επίπεδο: δεν κατάφερα ποτέ να περάσω την τρίτη σελίδα βιβλίου του Κλαρκ, δεν έχω ακούσει παρά θραύσματα εκπομπών του Μεναχέμ, (κι έχω απλώς την εικόνα ενός γλυκού κυριούλη με ζεστή φωνή που πρόφερε το όνομά του με δασύ J και ένα ωραιότατο, throaty - πώς το λέτε εσείς εδώ; - "χ") και το σινεμά του Μινγκέλα το βαριέμαι.

Εξαιρείται ο Ρίπλεϊ, για δύο λόγους: το καστ και την ιδιοφυή του ιδέα να μετατοπίσει το σημείο αναφοράς των ηρώων από τη ζωγραφική στη τζαζ του '50. Η σκηνή όπου ο Ρίπλεϊ/ Ντέιμον αναγνωρίζει στα τυφλά το Koko του Τσάρλι Πάρκερ μπορεί να συγκινήσει κάθε φίλο της τζαζ που θυμάται τη μύησή του στο είδος. Χάρη σ' αυτήν την ταινία, επίσης, κατάφερε να γίνει mainstream σουξέ το Tu vuo fa l' americano, του Ρενάτο Καροσόνε.Ένα τραγούδι που μιλά για έναν αμερικανόπληκτο στη μεταπολεμική Ιταλία. Εμείς εδώ, αυτούς που από την τοπική παράδοση τους προτιμούν το ροκ εν ρολ και τη τζαζ τους λέμε "κοσμοπολίτες" - και νομίζω ότι ο Μεναχέμ, που διέδιδε το μεγάλο αμερικανικό songbook σε μια πόλη βυθισμένη στα σκυλάδικα, θα συμφωνούσε. Στη μνήμη του, ακούω την εκτέλεση της (θεάς, έτσι κι αλλιώς) Σοφία Λόρεν, αλλά και την πιο πρόσφατη καταγεγραμμένη εκτέλεση που έχω υπ' όψιν μου, από τις Puppini Sisters, που νομίζω ότι θα συμπαθούσε ιδιαιτέρως.

Αυτά. Καλή άνοιξη